Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
11-07-2007
Herinneringen aan Salou.
De exodus naar zuiderse landen is weer op gang gekomen en dat is niet eens zo onbegrijpelijk, als je ziet met welk weer we hier weer gezegend zijn.:roll: Automatisch gaan mijn gedachten dan naar vakanties in onze jongere jaren. We werkten allebei en waren door bedrijfsverloven ook verplicht om tijdens de drukste en duurste periode van het jaar op verlof te gaan. We zijn heel veel jaren met de auto naar het zuiden gereden maar hebben ook verschillende keren het vliegtuig genomen. Ik denk dat onze zoon een jaar of 5 was en we waren op verlof in Salou. Het hotel, waarvan ik de naam heb vergeten, lag buiten de stad , waar verschillende nieuwe hotels bijeen lagen. Ons onderkomen lag niet ver van het strand en als je het zwembad beu was kon je naar het strand trekken met alle attributen, die je nodig dacht te hebben. We hadden in het hotel kennis gemaakt met veschillende koppels. Een Armeniër en zijn franse vrouw, een Perziër (Iranees) Ferydun met zijn duitse vrouw Ursula, en twee kinderen, Nana en Daria, een paar uit Brussel en een paar uit Leopoldsburg. Het was een mengelmoesje van frans, duits, en nederlands dat over en weer vloog maar het gezelschap was kleurig, letterlijk en figuurlijk , en aangenaam. Elke avond zaten we samen en werden er moppen verteld en iedereen deed dat in zijn eigen taal. Van mijn man en mij werd dan verwacht dat we die omzetten in de twee andere talen. Als je dat elke avond moet doen, dan heb je behoorlijk werk geleverd, dat kan ik jullie wel vertellen! Lieve deugd is me dat een karwei!! Niettemin hadden we het erg gezellig. Overdag werd er minigolf gespeeld en heel veel gezwommen, geluierd en gezonnebaad. Als je een gans jaar uit werken gaat kun je zo'n luiervakantie erg goed gebruiken. Heel veel aandacht ging naar onze zoon, die zich als een vis in het water voelde en in die tijd zwom als een hondje, hetgeen hij zich zelf had aangeleerd. Tussen Daria, de achtjarige zoon van de duitse moeder en iranese vader klikte het erg goed en ze amuseerden zich dan ook bijzonder goed samen. Nana hun kleine dochter kikte op mijn man en zat voortdurende bij hem op de arm. Op een dag waren we met z'n allen naar het strand gegaan, zodat de kinderen ook wat zandkastelen konden bouwen. We lagen allemaal wat te soezelen en Nana was in slaap gevallen op de stranddeken. De jongens speelden een eindje verderop. Opeens kwam Ursula op ons afgelopen en wees ons op een rubberboot, die zij meegenomen hadden naar het strand. Een heel eind in zee dobberde de boot en Daria en Serge zaten er in. We wenkten dat ze terug moesten komen maar zij wenkten vrolijk terug! En de boot dreef hoe langer hoe verder de zee in! We riepen en zwaaiden, maar de kinderen hadden geen flauw benul van wat wij wilden. Ursula, ook al totaal in paniek, vroeg mijn man om hen achterna te zwemmen en hen terug te halen. M. kan wel redelijk zwemmen maar niet om die afstand af te leggen en dan tegen de stroom in de boot met twee kinderen naar land te trekken. Ursula, een zeer goede zwemster, was die morgen zelf afgedreven op een luchtmatras en had met de grootste moeite terug aan land kunnen komen. Ze had toen zoveel krachten verspeeld, dat ze het nu niet meer aandurfden. Ferydun, haar man en ik, konden ons boven water houden en daarmee was alles gezegd. Dus van een reddingspoging van onze kant was totaal geen sprake. We raakten vreselijk in paniek en riepen en schreeuwden. Ik zal nooit meer dat gevoel van machteloze angst vergeten, dat toen door me heen vloeide. Het stroomde van mijn kruin naar mijn tenen en liet een koud en dodelijk gevoel achter. De boot werd hoe langer hoe kleiner en de kinderen leken ver-weg-stippen. Er hadden zich reeds mensen rondom ons verzameld en iedereen probeerde raad te geven maar om de kinderen en de boot zwemmend terug te halen, daar hoefden we zelfs niet aan te denken, want dat was gewoon onmogelijk. De angst en vertwijfeling snoerde me de keel dicht en je bent niet eens in staat om te wenen, want alles binnenin je is geblokkeerd en verstard. Opeens zagen we ver weg een plezierboot met mensen aan boord . Hij naderde snel en had de kinderen opgemerkt. We konden niet echt zien wat er zich allemaal afspeelde, daarvoor was alles te ver weg, maar na een tijdje zette hij koers naar het strand en bracht de twee jongens en de rubberboot naar ons terug. Veel kan ik daar niet over vertellen, want ik denk dat we allemaal in shock waren. De jongens waren zich niet eens bewust geweest van het gevaar, waarin ze verkeerd hadden. Want ze hadden allemaal schatten gezien in het water en ze vonden het een geweldig avontuur dat ze opgepikt waren door de plezierboot. Onze zoon had van een dame aan boord een prachtige bal gekregen, en dat wist hij jaren nadien nog te vertellen. Ze begrepen overigens niets van de alteratiedie ze veroorzaakt hadden, want zij waren lijk echte piraten met hun boot de zee opgegaan! Het hoeft waarschijnlijk geen betoog, dat die rubberboot niet meer meeging naar het strand en onze twee avonturiers behoorlijk de les gelezen kregen en nauwgezet in het oog gehouden werden voor de rest van de vakantie. Een vakantie, die zonder meer in een drama had kunnen eindigen.
Reacties op bericht (6)
20-07-2007
...
Amai, ik kan me levendig het machteloze, wanhopige gevoel voorstellen toen de boot verder en verder afdreef. Vre-se-lijk. Ik was nooit op mijn gemak aan het strand toen de kinderen in het water peddelden. Op sommige momenten was ik er erg gerust in, maar plots kon de onrust toeslaan. Intuitief merkte ik blijkbaar verschil in stromingen op, afhankelijk van eb en vloed. Zelfs nu ze tieners zijn, sta ik daar soms nog met gekrulde tenen. Nochtans bracht ik 's zomers in mijn jeugdjaren uren in de branding door, me van geen gevaar bewust tot ik er zeeziek bij werd.
20-07-2007 om 01:06 geschreven door Lieve
14-07-2007
salou
Spannend verhaal met gelukkig een goede afloop.
Leest ik één ruk!
14-07-2007 om 11:16 geschreven door juulke
12-07-2007
Herrineringen aan Salou!
Michelly, ben blij dat ik weer eens langskwam, en alweer een nieuw verhaal mocht lezen, gelukkig met een happy-end!
Liefs,Veve.
12-07-2007 om 23:14 geschreven door veve
*
Oei oei oei, ik kan me levendig voorstellen hoe jullie je moet gevoeld hebben. Machteloosheid alom. Gelukkig is zulk naar avontuur aan me voorbijgegaan. Gelukkig want ik kan niet zwemmen, dus ik zou er zelfs niet moeten over denken om hen achterna te zwemmen. Lieve groetjes.
12-07-2007 om 23:06 geschreven door huismusje
..
Zulke herinneringen blijven je lang bij. Die klein gastjes beseffen het gevaar niet. Je kan ze ook niet aan je been binden heel de tijd. Gelukkig is het goed afgelopen en kon je verder blijven vertalen (en genieten) Groetjes.
12-07-2007 om 16:29 geschreven door Ludovikus
..
mijn adem stokt als ik je verhaal lees Michelly, ik kan het me best voorstellen. Daarom zijn onze redders aan het strand ook zo streng als ze kinderen met luchtmatrassen en bootjes de zee in zien gaan, zij weten hoe gevaarlijk de stromingen zijn. Onze oudste zoon is momenteel met de twee oudste kleinkindjes op reis, half kamperen en half op appartement. Ze zijn nu zes en vier. Na heel die affaire met Madeleine in Portugal kon ik het ook niet laten om hen te benadrukken om de kinderen echt 'bang' te maken van vreemde mensen. Ik had dat vroeger niet gedaan en ooit heeft het geen haar gescheeld of onze jongste zoon, hij was toen vier, was gemolesteerd geweest in de WC's van een camping. We hebben het net kunnen voorkomen omdat we hen zo goed in de gaten hielden. Ik word nog koud als ik eraan terugdenk. Daarover kan ik niet schrijven op mijn blog, want mijn zoon leest soms mijn blog.
Ik begrijp dus heel goed wat het is als je benen pudding worden als er iets met je kinderen gebeurt.
Lieve groeten en dikke knuffel
