|
Er zijn van die herinneringen, die op gezette tijden ineens weer daar zijn. Wat ze oproept, is moeilijk in te schatten of te achterhalen. Het kunnen pijnlijke, romantische, warme en heldere herinneringen zijn. En opeens zijn ze daar weer. Eén van zulke herinneringen situeert zich in onze vakantie, enkele jaren geleden op het Griekse eiland Korfoe.
Wij logeerden in een hotel in de nabijheid van het kasteel, waar Sissy veel van haar tijd heeft doorgebracht. Ondanks het feit, dat men ons verzekerd had, dat het op die Griekse eilanden steeds "aangenaam" warm was onder invloed van de zeewind, was het tijdens die vakantie afschuwelijk heet! Afkoelen in het zwembad was er niet bij, want het water was letterlijk lauw. Alleen de douche naast het zwembbad kon nog verkoeling brengen. Vanaf 11u00 in de voormiddag zaten wij onder het zonnescherm en kwamen er voor 17u00 niet meer onder uit. Dit gaat gauw vervelen en we besloten een motor of een vespa te huren om het eiland te verkennen. Zo gezegd, zo gedaan en binnen de kortste keren trokken wij op pad. Ik lekker achterop in een open bloesje en short. Mijn arm ventje deed zijn trainingspak aan om zijn armen en bovenbenen niet te verbranden tijdens het rijden. Je kunt namelijk het stuur niet loslaten (!) en je benen niet een beetje wegsteken. We toerden het hele eiland rond, tussen de appelsienenplantages en de dadelbomen en als we zin hadden stopten we en legden ons lui in de schaduw van een boom. We waren weer eens onderweg en opeens stopte mijn man midden op het weggetje. Ik vroeg hem wat er scheelde: Stap eens af zei hij. Ik deed, wat hij vroeg en vervolgens zei hij: Kijk daar op de weg. Een schildpad liep op haar dooie gemak over de weg en zou gegarandeerd worden overreden, als er een auto langs zou komen. Neem dat diertje eens op en zet het naast de weg, vroeg mijn man. Oh schande, maar dat durfde ik niet!! Ik moest mij niet voorstellen, dat die kriebelende beentjes in mijn handen zouden friemelen!!Mijn man vroeg mij de vespa vast te houden en zette het diertje zelf naast de weg, waarop de schildpad en wij onze weg vervolgden.
Na een tijdje kwamen we boven op een heuvel op een zéér smal weggetje voorbij een soort cafeetje, waarvoor een reus van een boom stond. Onder de boom was een terrasje gemaakt met tafeltjes, waarop vrolijk geblokte kleedjes lagen. Daar stopten wij om een tasje koffie te drinken. Wat schets onze verbazing: op een bordje naast de deur stond met krijt geschreven: verse koffie en taart staan klaar.Bleek de eigenares een Hollands meisje te zijn, gehuwd met een Griek. Zo klein is de wereld!! Na onze koffie en taart en een gezellig gesprek ging ons ritje verder.
Een andere dag reden wij langs de hoofdweg richting bergop. Op een zeker ogenblik vond mijn man, dat het echt niet leuk meer was, met al het verkeer, dat ons voorbijreed en besloot een klein zijweggetje in te slaan. Zo ver zo goed, maar dat weggetje voerde het bos in en werd hoe langer hoe hobbeliger en steiler naar beneden! Naar beneden, dat gaat vlot, maar hoe moesten wij hier straks weer naar boven!!! Ik zag ons reeds stranden en niet meer boven geraken. Op een bepaald ogenblik werd het weggetje wat breder en gaf opeens uit op een groot terras, waarop stoelen en tafeltjes stonden. Links lag een tuin vol bloemen en groenten en daarachter lag een lange witte woning.
De enige levende ziel, die wij zagen was een man, aan een van de tafeltjes, die verdiept was, in wat later een bijbel, bleek te zijn. Hij was totaal in zichzelf gekeerd, en wij konden ons moeilijk voorstellen, dat hij een soort waard of ober was. Ik ging naar de woning en klopte aan. Binnen was een jonge vrouw aan het werk en in de hoek van de vrij grote gelagzaal stond een baby in een wieg. Ik vroeg of het mogelijk was iets te eten en te drinken. Ik had er een zwaar hoofd in maar het kon! Dus wij namen plaats op dat terras, aten ons lekkere maal op die heerlijke stille namiddag, dronken een glaasje wijn en als afsluiter een lekkere koffie. We waren helemaal soezerig van de stilte, de zon en het welbehagen. Rechts, aan de rand van het terras was een houten afrastering gemaakt tussen de bomen. Ik ging tot aan de rand om te zien, wat daar verder nog was. Tot op de dag van vandaag zie ik terug dat beeld: diep beneden mij lag het totaal verlaten, hagelwitte strand en zag ik wat verder de zee.In de verte kwamen een jongen en een meisje , vergezeld van een hond aangewandeld. Ze wierpen een stok en de hond rende er achter aan. En voor de rest alleen maar zon, zee en strand en het ruisen van de bomen en het water.
Het gevoel en de aanblik waren zo ongelooflijk heerlijk, dat ik, tot op de dag van vandaag, op gezette tijden, dat beeld ineens terugzie. En dan krijg ik weer dat héérlijke gevoel van toen: alsof ik een stukje van het paradijs ontdekt had.
|
