Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
29-07-2007
Die lieve diertjes toch!!!
Dat we heel wat dieren gehad hebben, dat heb ik al verteld. Een manke kip heette Poppernelleke en een van de konijnen luisterde (?) naar de naam Liselotje. Onze zoon bedacht hen met die namen en automatisch werden die door ons overgenomen. Dat men niet altijd en overal plezier van die lieverds heeft, werd op de meest gekke of dramatische manieren duidelijk. Op een zonnige zondag in het voorjaar gingen mijn man M. en onze zoon S., die een jaar of 7 was, naar de markt in Mol. Die is namelijk bekend voor de verkoop van dieren allerhande. Toen ze tegen de middag arriveerden, haalden ze een héél schattig klein geitebokje uit de auto en S. droeg hem triomfantelijk naar binnen. Nu, plaats genoeg was er wel voor het diertje en ondanks mijn tegenpruttelen, vond ik hem ook schattig. Toen we in de namiddag op bezoek gingen bij mijn ouders, wilde hij absoluut het bokje meenemen in de wagen om het aan opi en omi te laten zien. Hij wilde hem zelfs bij zich op schoot nemen. Er hielp geen jammeren aan, maar ik weigerde pertinent het beestje mee naar mijn ouders te nemen. S. was echt op zijn ziel getrapt en zei beschuldigend: Jij kunt dat beestje gewoon niet uitstaan! Dat was toen nog benevens de waarheid, maar zou later wel degelijk werkelijkheid worden! S. deed hem o.a. een koord rond de hals en ging langs de weg in het gras met hem wandelen, net alsof we niet veel te veel gras in de weide staan hadden. Hij behandelde het dier, alsof het een hondje was. Het was best vertederend als het door de wei huppelde en sprong ! Toen begreep ik de benaming bokkesprongen in de werkelijke zin van het woord. :lol: Maar kleine bokjes worden groot en dat ging niet zonder fratsen. Af en toe stond hij op zijn achterste poten rond te draaien om zo hoog mogelijk aan overhangende takken van boompjes te kunnen eten. Waarom gemakkelijk als moeilijk ook gaat!! Wij hadden ook twee whippets. Onze honden waren normaal binnen, maar daar het honden zijn, die graag bewegen en rennen, lieten wij hen overdag, tijdens de werkuren, buiten in de weide in een speciaal voor hen afgemaakt stuk rondrennen. Bij regenweer konden ze naar binnen in een stalletje, waar ze een veilig en droog onderkomen hadden. Het hondenterritorium was afgemaakt met draad en een poortje met schuifslot. Op zekere dag kwamen wij thuis van het werk en Sweety, de bok, liep lekker te grazen in de hondenwei, zoals wij ze noemden. Valiant en Boots, onze whippets, waren erg verdraagzaam en stoorden zich daar niet aan. We vroegen ons af hoe Sweety in de wei geraakt was en M. meende dat ik de schuif van het poortje niet goed moest dichtgedaan hebben. Ik betwijfelde dat, maar misschien toch.... 's Anderendaags lette ik erop dat de schuif goed vast zat en ging gerust naar het werk. 's Avonds liep Sweety weer triomfantelijk te grazen bij de honden, het poortje wagenwijd open. Dit was geen toeval meer. Hoe kon dat nu. We vroegen ons al af of er soms iemand het poortje opende tijdens onze afwezigheid. Het was ondertussen weekend en toen werd het mysterie ontsluierd. Er wordt wel eens gezegd: stomme geit! Niks stomme geit, maar wel ongelooflijk slimme geit (of bok)!! Wij zagen met eigen ogen hoe Sweety op zijn achterpoten ging staan en met zijn horens net zo lang aan de schuif wroette, tot die open ging en parmantig wandelde hij weer zijn geliefkoosde weitje in. Het slot werd veranderd, zodat hij er niet meer in kon. Nu moest hij wel in de grote weide blijven grazen. Maar hij ontwikkelde andere eigenaardigheden. Telkens ik mijn lakens te drogen hing op de wasdraad in de weide, koos Sweety de flapperende tippen uit om lekker op te sabbelen. Gevolg was natuurlijk, dat die er groen en vies uitzagen ik de lakens opnieuw kon wassen. Sweety werd dus verbannen naar het achterste stuk van de weide, dat ook weer met draad was afgemaakt. Maar hij was ondertussen geen bokje, meer maar een uit de kluiten gewassen grote bok met stevige horens en een penetrante geur, die iedereen van op 30 meter opviel. Hij hoefde dus niet meer aan mijn wasgoed te knabbelen, zijn geur verpestte de heleboel. En hoe ik ook klaagde tegen M., hij zegde dat ik met inbeelding geplaagd was. Tot dat mijn buurvrouw mij bijsprong en zegde, dat zij het rook tot bij haar. Sweety kan daar natuurlijk niets aan doen, want dat is nu eenmaal een eigenschap van geitebokken, maar toen was zijn uur geslagen. Met héél veel moeite hebben wij het dier van de hand kunnen doen. Waarschijnlijk is hij daar gelukkiger geweest, want de boer, zijn nieuwe baas, had ook nog wat geiten en heel zijn verblijf bij ons, heeft hij op zijn kin moeten kloppen.
Reacties op bericht (3)
31-07-2007
..
Nee, bij ons is het altijd bij honden, katten, witte muizen, kavia's en ander klein grut gebleven. Heb een tijdje in Jugoslavie-Montenegro gewoond, daar hadden we geiten en bokken, maar die gingen boven het spit, hmmmmm. Verder heb ik paarden gehad, maar die stonden bij een boer. Naast ons in de wei staan schapen en lopen er kippen maar daar moet ik me niets van aan trekken.Nu heb ik nog een vrouw en zij heeft mij. Het is me wel duidelijk dat je een grote liefde voor dieren hebt. Groetjes.
31-07-2007 om 16:41 geschreven door Ludovikus
30-07-2007
Bokjes en bokken
Ja, wat een dierenplezier en -leed. Leuk om nadien te vertellen en te lezen natuurlijk. Maar wat wil je ... als bokjes op hun kin moeten kloppen dan gaan alle poortjes open en sabbelen ze op elk laken dat ze te pakken krijgen hé... (grapje!)
30-07-2007 om 13:26 geschreven door Floreanne
..
als stadsmens is het me moeilijk voor te stellen dat iemand paarden, geiten en andere dieren houdt, je verliest alle contact met de échte wereld, wat spijtig is voor onze kleinkindjes. Toen ik nog heel klein was en voor we in een appartement gingen wonen, dan hadden we thuis nog kippen en konijnen, en die dienden ook als voedsel. Ik heb moeder nog een kip weten pluimen en kuisen en vader een konijn zien stropen. Gelukkig proberen onze kinderen toch nog altijd de voeling met de natuur mee te geven aan onze kleinkinderen en gaan ze dikwijls naar de kinderboerderij en andere boerderijen in de ardennen. Laatst zei een goede vriendin van me dat haar dochter met afschuw haar bord wegschoof toen haar verteld werd dat het lamsvlees was. Ze kon niet meer eten want ze zag plots dat lammetje voor haar. Nu is die dochter al bijna dertig moet je weten. Ik vraag me af waar ze dacht dat het vlees dan van kwam?! Volgens mij is er nu een generatie mensen die inderdaad helemaal niet meer weten waar of hoe vlees of groenten gekweekt worden. Maar ik leerde ook iets bij hier hoor Michelly, ik had er geen flauw benul van dat bokken stonken, toch zeker niet in de buitenlucht.
lieve groetjes,
