Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
27-09-2007
Zwangerschapsperikelen.
Ik las gisteren in de krant dat er op een bepaalde zender een presentatrice moest overgeven, terwijl ze een spelletjesprogramma presenteerde. Ik vroeg me direct af of ze soms zwanger was, want mijn eigen zwangerschap kwam me klaar en duidelijk voor de geest en van "gubbelen" weet ik alles af. Bij vele moedertjes in spé zijn alleen de eerste maanden een probleem maar bij mij ging het gewoon niet over. Of er nu iets in die maag zat of niet, elke dag had ik de nodige keren prijs. In die tijd werkte ik op een bank en moest elke morgen met de bus naar mijn werk. Ik had ook de geweldige eigenschap om, zelfs als ik niet zwanger was, wagenziek (of busziek) te worden en dan laat het vervolg zich al raden zeker! Bij alle miserie had ik toch nog het geluk, dat er erg veel bussen stopten aan mijn halte. Ze waren weliswaar volgeladen met studenten, op weg naar de scholen in het stadje waar ik werkte. Ik stapte dus elke morgen op de éné bus en vooraleer ik halverweg was, moets ik eruit en stond onder de geïnteresseerde, of misschien wel afkerige, blikken van de studentenbevolking de ziel uit mijn lijf te gubbelen langs de weg. De chauffeurs, die mij allemaal kenden, konden natuurlijk niet op me wachten en reden verder. Ze hadden zich ook aan hun tijdschema te houden. Daar bleef ik dan staan tot de volgende bus eraan kwam en dan stapte ik weer in en vervolgde mijn weg naar het werk. Als ik er nu zo over nadenk, vind ik het ongelooflijk, dat ik dat negen maanden heb volgehouden en zelden een dag gemist heb op mijn werk. Alleen wanneer ik voor onderzoek naar de gynecoloog moest, was ik enkele uren later, met doktersbriefje! Direct na het onderzoek vertrok ik sito presto naar mijn werk. De arts , die mijn problemen kende, had mij pillen voorgschreven, en daarvan moest ik er elke morgen een nemen. Ik liet mijn wekker een uur op voorhand aflopen, nam mijn pilletje met wat water in en moest daarna een beschuitje eten met wat jam of smeerkaas. Dan rustig nog een uurtje blijven liggen, zodat mijn maag rustig zijn werk kon doen. Ofschoon ik dat negen maanden lang gedaan heb, heeft het me geen greintje geholpen. Of misschien toch wel, en zou het nog erger geweest zijn, moest ik die medicatie niet geslikt hebben. Dat dit alles een echte uitputtingsslag is voor je lichaam, hoeft wel geen betoog. Op een bepaalde dag reden we met de wagen naar een begrafenis in Doornik. Mijn man heeft de "gubbelstops" geteld en kwam aan 13 keren! Ikzelf kende mijzelf haast niet meer en bij aankomst in Doornik ben ik prompt in bed gedoken en heb de hele namiddag geslapen. Hoe de terugkeer verlopen is, kan ik me niet meer herinneren. Op vrijdag moesten wij extra lang werken op de bank, en wel tot 19u00. Er kwamen dan namelijk veel grensarbeiders hun guldens omzetten in de nationale munt en in die tijd werden de meeste mensen nog wekelijks en cash uitbetaald. Om 19u30 had ik dan een bus. Op een winterse vrijdag eind december nam ik de bus naar huis. De sneeuw viel als een rookgordijn over de wereld. Ik was één van de weinige reizigers en ik voelde me moe en allesbehalve fleurig. En ja hoor, op een bepaald ogenblik was het weer zo ver! En hoe ik ook probeerde om die neiging de kop in te drukken, het hielp geen zier! Ik drukte op de stopbel en de chauffeur, die mij natuurlijk kende, stopte ook prompt en liet me uitstappen. Hij zette zijn traject verder en daar stond ik rond een uur of acht 's avonds, midden tussen de bossen van Opoeteren, moederziel alleen in de sneeuw mijn ziel uit mijn lijf te gubbelen. De tranen liepen over mijn gezicht van ellende en ik huilde ongeremd, want er was toch in geen velden of wegen een mens of huis te zien. Ik zag het echt niet meer zitten en wist absoluut niet, hoe ik thuis moest geraken. Nergens een huis in de buurt, waar ik zou kunnen telefoneren, dus zou er niets anders opzitten dan de ca 8 km verder te voet af te leggen. Ik was zo moe en uitgeput dat ik net zo lief in de sneeuw was gaan zitten om me onder te laten sneeuwen. Het was werkelijk erbarmelijk weer en er was geen levende ziel onderweg. Plots zag ik in de verte het wazige licht van autolampen. Ik was zelfs te versuft om autostop te doen, maar de auto, die mij eerst voorbijreed, stopte plotseling en reed een stukje achteruit. Er zat een ouder echtpaar in, die mij bezorgd vroegen of ik wel ok was. Ze zagen dat ik gehuild had en de vrouw stapte uit en bracht mij naar de auto en vroeg om in te stappen. Ik vertelde hen wat het probleem was en op besliste toon zegde ze, dat zij me wel naar huis zouden brengen. Later bleek dat het de gepensioneerde hoofdonderwijzer van ons buurdorp was en zijn vrouw. Die lieve onbaatzuchtige mensen hebben mij tot aan mijn deur gereden. Ze wilden van bedanken niets weten en van binnenkomen al helemaal niet. Ik moest maar zorgen dat ik het warm kreeg en dan lekker gaan slapen en alles vergeten. Geslapen heb ik, maar vergeten doe ik dit nooit.
Zoals je reeds kon lezen op mijn blogje een tijdje terug, kan ik dus perfect aanvoelen hoe jij je voelde. Ik heb ook de ziel uit mijn lijf gegubeld, mijn hele zwangerschap lang. Parfum werkte nog het meest op mijn maag, maar ook het horen snuiten van een neus was al genoeg om dubbel te moeten gaan staan.Gelukkig verliep mijn tweede zwangerschap iets vlotter. Een geluk dat je die brave mensen op je weg tegenkwam.
05-10-2007 om 04:35 geschreven door huismusje/troubadoerke
30-09-2007
zomaar uit het niets
Kan je geloven Michelly dat je blog zomaar uit het niets
verscheen op mijn scherm....
Heb een hele poos zitten lezen .
30-09-2007 om 15:45 geschreven door liev
29-09-2007
..
oef, dat is me gelukkig bespaard gebleven. Bij onze eerste één keer, maar dan wel van in Gent tot in Wiltshire bij mijn zus, de hele weg hing ik met mijn hoofd uit de auto - de auto hing vol van aan de deur tot vanachter want we moesten op tijd de Ferry halen. Toen de man kwam om de tickets te controleren bezag die vies mijn kant van de auto en hij ging snel naar de andere kant. Op de Ferry, die nog volledig stil lag, hing ik in de WC over te geven, iedereen zal gedacht hebben dat ik al zeeziek was voor we op zee zaten. Vervolgens weer de hele weg naar mijn zus, toch ettelijke uurtjes rijden en ik stapte daar uit de auto, gereed om in een bed te vallen en er nooit meer uit te komen maar het was over en ik heb nooit meer overgegeven, maar dat kon wel tellen. Ik vind het vreselijk dat die buschauffeur je daar zo in het midden van niets in die toestand achterliet. Je had het moeten aangeven bij de lijn, zo iets is onverantwoord. Ik las dat je weldra naar Corsica op reis vertrekt. Je weet dat ik niet graag reis, maar nu zou ik al meegaan om nog wat zon op te slorpen, veel te weinig gehad deze zomer. Ik wou het prachtig lied A te Corsica voor u terug op mijn blog zetten, maar ik krijg die verdomde Fred er niet af! bovendien neem ik je op je woord: als je naar Antwerpen komt, laat het me weten en dan spreken we zeker af. Ik zou je heel graag ontmoeten! Ik wens je een heel goede reis, geniet voor ons allemaal mee en breng aub een beetje zon mee terug. Dikke knuffel en zoen.
29-09-2007 om 13:39 geschreven door bojako
28-09-2007
Had
me dat indertijd verteld, en ik was je met de fiets komen halen!
Knappe blog!
28-09-2007 om 17:20 geschreven door marce de lausanne
..
Dit is duidelijk een vrouwen zaak, een man kan zich dat moeilijk voorstellen. Ik denk wel dat als wij het zelfde zouden voelen, de pijn, de last, het afzien, dat er dan nog maar weinig kindjes zouden geboren worden. Of zou de schepper ons dan misschien ook een andere ingesteldheid meegegeven hebben, we zullen het nooit weten. Je bent het dan toch doorgekomen maar niet vergeten. Kan ik best geloven. Knuffel van
28-09-2007 om 16:43 geschreven door Ludovikus
Zwangerschapperikelen!
Voor jonge gasten is dat de dag van vandaag onvoorstelbaar , want éénieder heef nu een gsm!
Zie dat je blog aangepast is ...mooi net als al je verhalen Michelly!
