Deze morgen kreeg ik een brief uit Canada, een brief van Charles, een van mijn correspondenten. Hij schrijft letterlijk: ik kom maar direct ter zake en viel met de deur in huis: mijn moeder is gestorven op dezelfde dag als de paus. Nu heb ik geen moeder meer. Hijzelf is een Afro-Amerikaan en journalist van beroep. Als je zijn foto bekijkt, dan zou je hem zo schilderen. Deels Amerikaans en deels Afrikaans met een woeste bos witte krulharen en een verbazend melancholieke blik, gezien zijn beroep, of misschien juist daardoor. Hij is jaren geleden naar Canada vertrokken en leeft daar alleen, zonder partner als gescheiden man, en heeft ook geen kinderen. Ik vraag hem soms wel eens of hij zich daar niet eenzaam voelt. Voor zover ik begrepen heb, heeft hij daar absoluut geen last van en is zijn werk niet alleen een broodwinning maar ook een hobby. Buiten de werkuren schrijft hij verhalen en boeken.
Toen zijn moeder erg ziek werd en in het ziekenhuis werd opgenomen, is hij afgereisd naar Amerika en heeft daar in een hotel verbleven om dicht bij haar te zijn. Zij kon niet meer zelfstandig ademen en men had haar een buis via de mond naar de longen geleid, zodat een machine het werk voor haar overnam. Dat was reeds de derde maal in twee weken tijd dat dit gebeurde. De buis moest regelmatig verwijderd worden om het weefsel van de keel niet volledig te vernielen. Deze toestand kon niet blijven duren en er zou een tracheotomy moeten uitgevoerd worden. (een opening maken in de keel waardoor een dunnere buis naar de longen gebracht kan worden). De andere mogelijkheid was, de tube eruit nemen en de vrouw rustig in haar eigen tempo laten sterven, met toediening van morfine om haar pijn onder controle te houden en haar niet te laten stikken. Buiten het gebrek aan zuurstof en de moeilijkheden bij het ademen waren er nog veel andere delen van haar lichaam, die niet meer werkten zoals het hoorde.
Daar stond het enig kind aan het bed van zijn moeder en moest in alle eenzaamheid beslissen over het leven van zijn moeder. Hij zegt: Nu moet ik de beslissing nemen om het leven van de vrouw , die mij het leven heeft gegeven, te beeindigen! Uit heel zijn brief straalt het verdriet, de twijfel en de machteloosheid van deze man, die geen kind meer is, maar nog steeds "het kind" van zijn moeder.
Na twee dagen en nachten van dubben en zich afvragen, wat zijn moeder zou willen, heeft hij de dokters gezegd, geen tracheotomy uit te voeren en zijn moeder in haar eigen tempo te laten vertrekken.
Zij heeft dat ook gedaan, onafhankelijk en vrijgevochten als ze steeds geweest was, is ze vertrokken in de nacht , nadat de slang verwijderd was. Ofschoon de dokters gezegd hadden dat ze nog bij bewustzijn zou komen en wellicht nog met hem zou kunnen praten. Hij schrijft: She went out in her own way, after all.
Moederziel alleen op die hotelkamer heeft hij om zijn moeder geweend, en zich afgevraagd of hij de juiste beslissing had genomen en welk alternatief er dan wel was geweest.. Velen van ons hebben om onze vader en/of moeder geweend, soms in even dramatische omstandigheden.
In gedachten zie ik hem daar in al zijn eenzaamheid zitten en begrijp opnieuw, hoe belangrijk het is om iemand bij je te hebben, op wiens schouder je kunt leunen en wiens warmte de kilte uit je botten en hart verjaagt.
|
