Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
30-10-2007
Het lijkt nog zo kort geleden.....
Onze zoon, en enig kind werd geboren op Pinksteren om klokslag 12u00. Ik hoorde het slaan op de kerktoren tot in de kamer, waar ik aan het bevallen was. Er waren in die week allemaal meisjes geboren, op twee na: Onze zoon en de zoon van een kennisje van ons . Ik was op de Bank waar ik werkte, voortdurend geplaagd geweest tijdens mijn zwangerschap. Zij kenden mijn man als een ex-collega en ze treiterden me door te zeggen dat hij zeker niet in staat was om een kindje te maken. De symptomen waren meer dan duidelijk en dus moest dat wel van de Heilige Geest zijn! En dan speelt die kleine uk het klaar om geboren te worden op Pinksterdag, begeleid van stralend klokkengelui!! Ik hoef het commentaar achteraf, hier wel niet te herhalen zeker! Onze zoon S. groeide voorspoedig en was een schattige en rustige baby. Huilde zelden of nooit, sliep goed 's nachts en als hij tijdens de dag wakker was, lag hij gelukzalig in zijn wieg of bedje te spelen met de speeltjes boven zijn hoofdje. Ik ging regelmatig met hem naar het "Kinderheil", waar de babies gemeten en gewogen en op tijd en stond onderzocht werden en de nodige inentingen kregen. Hij was een kind, dat zich goed ontwikkelde en wel wat meer at dan voorgeschreven was door de verpleegster. Maar dan kwam de dag, dat hij niet meer rustig in zijn wiegje lag en op gezette tijden begon te jammeren en te huilen. Ik raakte ervan in paniek. Mijn kind weende nooit! Wat was er aan de hand?? Er moest iets grondig mis zijn. Ik maakte mezelf gek en besloot een arts uit het dorp te bellen, die bekend stond als een goede kinderarts. Hij had tenslotte zelf 7 kinderen en dat was, zelfs voor die tijd, heel wat! De dokter arriveerde en vroeg wat de problemen waren. Ik legde hem dat uit en hij onderzocht het kind minutieus. Toen ik S. terug had aangekleed en in zijn wiegje gelegd, ging hij bij me aan tafel zitten en begon het attest voor de ziekenkas te schrijven. Daarna keek hij me glimlachend aan en zegde gemoedelijk: Jouw baby is zo gezond als een vis, dus maak je maar geen zorgen. Ja maar.....waarom huilde het kind dan zo erbarmelijk? Geef hem maar wat meer te eten, hij zal gewoon honger hebben, zegde de arts doodleuk! Ik voelde het schaamrood naar mijn wangen vliegen. Totaal van de kaart stamelde ik: Ja maar ik geef hem al meer dan in het boekje staat! Ik voelde me op dat moment een waardeloze moeder! Gooi dat boekje maar gauw weg, en ga op je gevoel tewerk, zegde hij. En je hoeft je niet te schamen, daar is geen enkele reden voor! Het is je eerste baby en je kunt dat niet weten. Volwassenen eten ook niet allemaal even veel en bij kinderen is dat niet anders. Dat was die ernstige ziekte, waaraan mijn baby leed! De dokter bleef nog een tijdje gezellig met me keuvelen en vertrok. Maar het hele gebeuren, had me behoorlijk ontredderd en het gevoel van schaamte is me tot op heden bij gebleven.
Het feit alleen al dat je zo bezorgd was dat je ermee naar de dokter ging zegt al genoeg. Vergeet die schuldgevoelens dus maar hoor! Nog een fijne avond gewenst.
04-11-2007 om 20:33 geschreven door Alida
moeders en hun schuldgevoel
Zo herkenbaar is dat, lieve Michelly! Ik was 21 toen onze oudste zoon werd geboren en wilde borstvoeding geven. In 1971 was dat niet evident, in het moederhuis werd het me ontraden,ik kreeg het gevoel dat ik primitief was. Het lukte niet direct en mijn moeder kon me niet helpen met raad, want ze had haar 6 kinderen allemaal met flesjes gevoed. Toen de kinderarts de 2de dag ons kindje onderzocht, zei hij "Geef dat kind maar gauw een flesje, want hij zal uitdrogen". En ik was al zo onzeker!Kan je voorstellen wat voor slechte moeder ik me voelde? Bij de volgende twee vertrouwde ik vooral op mijn gevoel, maar borstvoeding heb ik niet meer aangedurfd.Knuffel
04-11-2007 om 14:44 geschreven door paz
03-11-2007
*
Tja, wat moet je anders als jonge onervaren moeder! Je geloofd diegene die het volgens jou, maar vóóral volgens hénzelf, beter weten. Ik denk dat er geen enkele moeder is die niet in min of meerdere mate hetzelfde heeft meegemaakt als jij. En desondanks zijn het prachtige mensen geworden. Lieve groetjes van huismusje
03-11-2007 om 08:58 geschreven door huismusje/troubadoerke
01-11-2007
..
Maar meisje toch, nu heb ik echt met je te doen. Dat je na zoveel jaren daar nog aan denkt. Zelfs al weende je zoon al eens nu en dan, zelfs al was het dat hij graag nog wat meer lustte. Je verwaarloosde hem zeker niet. Vertel het je zoon zelf eens , hij zal er zeker om lachen. Weet je dat meer kinderen ziek worden van teveel eten. Kusjes.
01-11-2007 om 17:32 geschreven door Ludovikus
Herkenbaar!
Bojako, groot gelijk; bij mijn eerste ging ik wel raad vragen bij één van de schoonzusters, of schoonmoeder, die 13 kinderen gebaard heeft... Maar qua eten...huilen...honger ? Eten geven, en dan op je donder krijgen op " de weeg" zoals het kinderheil hier genoemd werd , want dan was ze een beetje te veel bijgekomen ! Heb 2 héél gezonde kinderen, god zij dank, en ik heb nooit geloofd in: de boekjes, want elkeen is toch verschillend en uniek ??? Hoe kunnen ze dan regeltjes maken tot op enkele honderden grammen ??? Groetjes, Chery
01-11-2007 om 09:50 geschreven door cherycher
31-10-2007
..
als het je kan troosten lieve Michelly dan beken ik ook dat mijn eerste zoon mijn leerkindje was. Ik volgde nauwgezet tot op de letter alles wat dokters, Kinderheil verpleegsters, oma's en "Dokter Spock" zei. Dat arm dutske van mij moet vreselijk honger en dorst geleden hebben. Hij kreeg geen gram pap meer dan werd aanbevolen. Bij thuiskomst uit het moederhuis werd zoals aangeraden de nachtfles afgeschaft. Bovendien had hij, wat we nu kennen als Reflux. Hij moet ocharme voortdurend een brandend pijnlijke slokdarm gehad hebben. Wij (iedereen trouwens) noemden hem onze 'huilbaby' en ik had absoluut geen zin in een tweede kind en heb het zo lang mogelijk uitgesteld. Moest ventje niet aangedrongen hebben op een tweede kindje dan was het voor mij bij eentje gebleven. Ik kon geen slapeloze nacht meer aan en ik kon het geluid van een huilende baby niet meer aanhoren. Bij de tweede nam ik me toen voor om naar niemand te luisteren en gewoon mijn gezond boerenverstand te gebruiken. Wat bleek...hij kreeg eten op aanvraag, werd bij elke kik voortdurend geknuffeld en als resultaat sliep hij vanaf zijn zevende week een hele nacht door. Van acht uur naar acht uur. Alle 'deskundigen' zeiden dat hij een voeding moest krijgen om tien uur en dat ik hem moest wakker maken. Ik vroeg me af of een oer-moeder een slapend kind zou wakker maken om er eten in te stoppen; besloot dat het antwoord nee zou zijn en liet hem rustig verder slapen. Hij was en is altijd een lieve rustige baby geweest. Wetende dat ik alles fout heb gedaan bij de eerste voel ik me dus ook nog altijd enorm schuldig. Je bent dus niet alleen. Dikke knuff.
