Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
06-12-2007
Ziekenhuisherinnering.
Het is donker en het regent gestadig aan. Geen weer om een hond door te jagen en al helemaal geen mensen! Het is het jaargetijde dat mensen de lange donkere avonden zo gezellig mogelijk proberen te maken. En diep weggedoken in een zetel verbreng ik de avonduren met een boek of film of tokkelend op mijn PC. Er branden overal kaarsen, want ik heb een zwak voor die flakkerende lichtjes, die alles zoveel mooier doen lijken. Contouren worden zachter en kleuren warmer. En dan moet ik opeens aan een meisje denken, dat niet zo'n romantische herinneringen zal overgehouden hebben aan kaarsen. Het is meer dan 55 jaar geleden en toch staan de beelden nog steeds op mijn netvlies. Ik was als kind opgenomen in het ziekenhuis voor een liesbreuk. In die tijd was dat nog een andere operatie dan heden ten dage. Ik lag op de kinderafdeling op een kamer en mijn kamergenootje was een meisje van een jaar op 10-12? Ik weet het niet meer precies. Ze lag op haar buik in het bed en over haar rug was een grote houten koepel geplaatst, waarover het laken gedrapeerd was. Ze had een kort geknipt bloesje aan, want er mocht niets de huid van haar rug beroeren. Die was namelijk totaal verbrand. Elke dag werd ik van de kamer weggereden als ze verzorgd werd. Blijkbaar haalden ze elke dag de verbrande en losse huid weer van haar rug af zodat de nieuwe, tere huid zich kon vormen. Ik vond het verschrikkelijk voor haar en ze lag daar al heel erg lang. Ze had de brandwonden opgelopen door het spelen van "kaarskesprocessie". Die had de avond ervoor plaats gehad en enkele kinderen hadden de stompjes kaarsen verzameld die overal verspreid lagen en zij speelden ook "kaarskesprocessie". Mooi achter elkaar in een rij liepen ze, met de brandende stompjes in de handen. Hoe het gebeurd is, weet ik niet echt, maar plots stonden haar haren en kleren in brand omdat het kind achter haar te kort op haar gelopen had. Gillen, schreeuwen, wegrennen met alle gevolgen vandien. Een volwassenen die toegesneld was heeft haar op de grond geworpen en bedekt met een jas en heen en weer gerold om het vuur te doven. Maar het kwaad was geschied met maanden pijn en ellende tot gevolg. Ik weet haar naam niet meer maar ik zie nog steeds haar gezicht en het korte rose bloesje dat ze droeg. En ik voel nog steeds de deernis, die ik als klein meisje voelde, als weer eens aan mijn kamergenootje "geplukt" werd en ik van de kamer gereden werd.
Mijn eigen operatie herinner ik me eveneens erg goed. Zes jaar oud en daar lig je dan in een grote kamer op een tafel met allemaal vreemden rond je. Het was nog echt een tafel en niet die smalle strijkplanken van nu, waarop ik lag om geopereerd te worden. Mijn voeten en armen werden met riempjes vastgebonden. En dan kwam de verdoving! Een zeef werd over mijn gezicht gedrukt en men zegde me van diep te ademen. Ik weet dat ik naar adem snakte en om mijn mama riep en dan ben ik dus wel weggezakt. Van de operatiewond is nu nog een lange witte streep over met aan weerszijden witte stipjes, waar de nieten zaten, die er later weer uitgewipt werden met een schaar, als ik me goed herinner. Bezoek was alleen enkele uurtjes toegelaten op woensdagnamiddag en zondagnamiddag. Onvoorstelbaar eigenlijk, dat een kind dagen lang zonder bezoek van zijn ouders of familie in een vreemde kamer, omringd door vreemden moest doorbrengen, terwijl het ook nog een operatie achter de rug had. Ik mocht absoluut niet uit bed, en plassen moest op de pan. Afschuwelijk vond ik dat, en daaraan is nog steeds niets veranderd!:-? Als mijn ma om bezoek was geweest en ze na korte tijd weer vertrok, vloeiden er natuurlijk traantjes. Zodra ze de gang uit was liet ik mijn bed voor wat het was en ging ik aan het venster staan om haar te kunnen nawuiven. Maar ik zag haar nooit, dus was ik iedere keer te laat! Dat dacht ik tenminste, want ik had helemaal niet in de gaten, dat mijn kamer aan de achterkant van het ziekenhuis lag. Er waren erg lieve verpleegsters, maar ik herinner mij één, die allesbehalve lief was! Ze was knap, dat kon ik zelfs als kind zien, maar ze had niets met kinderen en dat liet ze duidelijk merken. Of misschien gewoon niets met mij, dat was ook nog een mogelijkheid natuurlijk. Van één verpleegster kreeg ik een kleurboekje en kleurpotloden, en dat vond ik geweldig. Toen de veertien dagen om waren mocht ik mee naar huis en dat ging met het openbaar vervoer. Ik mocht echter geen trappen maken en mijn ma moest mij omhoog dragen en later weer uit de bus dragen. Aan de bushalte stond dan een fiets en achter op het stoeltje vervolgde ik mijn weg naar huis. Thuis werd ik nog geruime tijd in de watten gelegd, want gedurende enige tijd moest ik naar boven gedragen en later mocht ik voetje per voetje de trap op. Eén voet omhoog en de andere bijhalen, één voet omhoog en de andere bijhalen. Wat zijn de tijden veranderd en wat is de behandeling van patiënten en vooral kinderen in een ziekenhuis veranderd. Gelukkig maar.
... onze oudste zoon 7 was, moest hij aan zijn pols geopereerd worden. Omdat ik rond dezelfde tijd voor aambeien onder het mes moest, kon ik het zo regelen dat hij per hoge uitzondering niet op de kinderafdeling, maar bij mij op de kamer mocht. De chirurgen stemden hun agenda op ons af en we werden dezelfde dag geopereerd. De verpleegsters hadden normaal geen kinderen op hun gang en "misbruikten" deze gelegenheid om naar hartelust te moederen. Allemaal spaarden ze hun dessertje voor Tom. Een bewuste dag: vanillepudding met kriekjes. Toen ik de prof en een bende studenten rond mijn bed kreeg en de prof een hele uitleg deed over aambeien, zat Tom met grote ronde ogen te kijken. Toen iedereen weer de deur uit was, was zijn commentaar: "Domme dokter! Zit hij heel de tijd over aardbeien bezig! Ziet die dan niet dat het kriekjes zijn?" Lachen heeft nog nooit zo'n pijn gedaan...
17-12-2007 om 11:16 geschreven door affodil
13-12-2007
ziekenhuisherrinering
Toen ik 2 jaar was zijn mijn amandelen en poliepen verwijderd, maar dat was 's morgens binnen en 's avonds weer mee naar huis en daar weet ik gelukkig niets meer van ! Moet toch akelig geweest zijn vroeger in die tijd in het ziekenhuis ,en dan nog zonder je ouders om je heen!
13-12-2007 om 21:29 geschreven door veve
09-12-2007
Fijn
Heb weer genoten van je schrijfsels,
09-12-2007 om 20:20 geschreven door cherycher
07-12-2007
In het oude ziekenhuis.
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Haar kleine wereld was een ijzeren bedje op grote wielen.
Met elke dag
een steriele lach.
Men brandde er kaarsjes voor genezing en verloren zielen.
Lieve groet, Uilenspiegel.
07-12-2007 om 20:14 geschreven door Uilenspiegel.
..
Gelukkig heb ik als kind nooit zelf in het ziekenhuis gelegen, maar ik heb wel serieuze trauma's overgehouden aan de verschillende ziekenhuisopnames van onze oudste en jongste zoon toen ze nog baby's waren. De oudste één maand in de warme kamer na de geboorte en mama mocht er toen niet bij, de hele maand niet! Vervolgens de jongste meerdere keren binnengemoeten en mama's waren nog steeds niet welkom in het ziekenhuis. Gelukkig mag het nu wel want onze Seppe is al enkele keren opgenomen. Dat de ouders bij de kindjes op de kamer mogen blijven is toch wel een ongelooflijke verbetering én voor het kind én voor de ouders. lieve groetjes,
07-12-2007 om 06:09 geschreven door bojako
..
Oei, die akelige geur en smaak van chloroform. Drupjes door dat omgekeerde thee ziftje op je mond en neus. In ademen tot je stikte en dan de volgende morgen je ziel uit je lijf kotsen. Wij hebben schijnbaar niet alleen de zorg voor onze kleinkinderen gemeen.
07-12-2007 om 01:05 geschreven door Ludovikus
op een regenachtige avond...
was het de hoogste tijd om hier eens te komen bijlezen !
