Inhoud blog

	De kanker steekt de kop op.
	Een zondagnamiddag

	Verloren?
	Wankel evenwicht
	Desinteresse?
	Leeg.
	Vakantie en dan........
	Weeral afwachten....
	Teveel verdriet.
	Naweeën








	De chemoperikelen.
	Mijn ellendige dagen.
	Verbeten strijd.
	Mijn leven op zijn kop.
	Rollercoaster
	Herfstgedachten
	Zorgen.
	Het leven gaat door.
	Maria
	Schijn bedriegt!
	Druk, druk, druk....
	Zo eenvoudig is genieten!
	Mijmeringen.
	Kleine ingreep.
	Mijn zoon.
	Roots
	Die oogjes toch!
	Luie zondagnamiddag......
	Gezond en gelukkig 2013!!
	Virtuele en reële vrienden..
	Daar gaan we weer!!!

Zoeken in blog

Startpagina !

Klik hier
om dit blog als uw startpagina in te stellen!

Mijn eigen wondere wereld.

Mijn persoonlijke belevingswereld.
Lieve bezoekers van mijn blog. Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.

25-01-2008

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Capriolen.

Vanmorgen was de wereld weer een beetje wit. Koning winter liet weten dat zijn rijk toch nog niet helemaal voorbij was. Het gras voor en achter het huis had die glinsterende witheid, die schittert als edelstenen in de opkomende zon en die zo mooi is, zolang je maar niet de weg op moet met de auto.
Ik heb echter tot voor enkele jaren, winter en zomer steeds door gemoeten, want het excuus: ik ben bang op de weg bij deze gladheid, werd door geen baas aanvaard en met het openbaar vervoer geraakte ik dus nergens en al heelmaal niet op mijn werk. Het waren nochtans maar 13 kilometer en toch werd die korte afstand een bijna onoverkomelijke hindernis in de wintermaanden. Wij wonen niet in de stad of in de kern van een dorp, maar in de vroegere velden. Het is er mooi en rustig maar de wegen worden nauwelijks of niet bestrooid bij gladijs en dat kan voor de nodige kapriolen zorgen.

Het was een winterse morgen en alles was nog donker en ijskoud. Ik had al eens een oog op de weg geworpen en in het licht van de lantaarn aan de overzijde van de straat, glinsterde die onheilspellend. Tegen beter weten in hoopte ik op beterschap tegen de tijd, dat ik moest vertrekken. Dat bleek dus een lelijke misrekening. M. had de garageuitrit, die schuin ophoog liep, bestrooid met zand vooraleer hij vertrok en het uitrijden gaf dus geen problemen. Wij hadden in die tijd nog geen automatische poort en toen ik de wagen had uitgereden, stapte ik uit en daalde voorzichtig, voetje voor voetje naar beneden om de poort te sluiten. Ik geraakte zonde ongelukken terug in de wagen en reed voorzichtig achteruit en draaide de straat op. Toen ik voorzichtig gas gaf om vooruit te rijden schoof dat gevaarte onder mij gewoon naar de verkeerde zijde van de straat en daar zat ik in een auto die geen grip kreeg op de weg en aan de verkeerde kant tot stilstand kwam. Met geen mogelijkheid kon ik het vehikel terug op de weg krijgen. De wielen draaiden in het ijle en ik besefte dat dit gewoon levensgevaarlijk was en ik echt de straat niet uit zou komen. Ik zette de motor stil, trok mijn sleutel uit het contact en grabbelde mijn tas van bijrijderplaats. Ik zou gewoon de wagen afsluiten en terug naar binnen gaan en dan mijn baas bellen, dat ik niet de straat uit geraakte.
Ik zwaaide mijn benen uit de wagen en wilde rechtstaan, maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan! Mijn voeten schoven onder mij uit en ik kon mij in laatse instantie aan de deur vastgrijpen, terwijl mijn onderdanen bleven slibberen! Lieve deugd, daar stond ik mooi te houden! Ik kon niet eens van plaats, laat staan terug naar de voordeur lopen! De wagen was voor ons gazon tot stilstand gekomen maar dat stukje weg tussen de auto en het gazon kreeg ik niet overbrugd. De enige mogelijkheid was, mij op mijn knieën laten vallen en zo naar het gras kruipen. Dan rechtstaan en zo naar de voordeur lopen. Alhoewel, dat stukje van het gazon naar de voordeur, dat helemaal herschapen was in een beijzeld stuk klinkers, zag ik ook niet te overbruggen zonder een flinke valpartij. Daar stond ik dan en wist van geen hout pijlen maken. Ik kon daar toch echt niet de hele morgen blijven staan, dus zou ik terug in de auto moeten gaan zitten en maar wachten tot de straat terug berijdbaar was.
Plots ging het venster van onze buren open en mijn buurman riep: Wacht maar ik kom eraan! Blijkbaar had hij mijn wanhopige en potsierlijke pogingen in de gaten gekregen. Ik zag niet zo goed in, hoe hij wel kon lopen op deze straat en ik niet maar daar kreeg ik zo het bewijs van. Daar kwam hij al aangeschuifeld. Hij had niet beter gevonden dan een paar noorse sokken over zijn schoenen te trekken en zo kwam hij mij ter hulp. Hij bood mij galant zijn arm en op die manier slibberde ik, mij stevig aan hem vastklampend naar de deur. Toen ik eindelijk terug binnen was, belde ik mijn baas om hem de situatie uit te leggen en hij was akkkoord dat ik zou gaan werken, zodra de toestand dat toeliet.
Ik moet zeggen dat ik tijdens mijn kapriolen op de weg in en uit de auto, totaal niets gemerkt had van de schoonheid van de beijzelde wereld.

©

Geef hier uw reactie door

Uw naam *
Uw e-mail *
URL
Titel *
Reactie *
	Persoonlijke gegevens onthouden?
(* = verplicht!)

Reacties op bericht (3)

26-01-2008

Het lijkt me al lang gelden dat we hier in de stad nog zo'n ijzel gehad hebben. Toen kropen de mensen die écht niet anders konden ook op handen en knieën de straat over.
In mijn jonge jaren werkte ik in de stad en kon de tram nemen, maar toen ik (net het tegenovergestelde van u ) op de buiten tussen de koeien ging werken was ik al meer dan mondig genoeg om bij zo'n weer mijn baas op te bellen om te zeggen dat ik mijn leven niet op spel ging zetten bij zo'n weer.
Eén keer heb ik het ooit geprobeerd en mijn auto is toen ook achterwaarts een tunnel ingeslipt. Ik heb een half uur naast de kant van de weg moeten staan om te bekomen.
Gelukkig kwam er niemand van de andere kant de tunnen ingereden.
Zoals Ludovicus zegt: gelukkig dat uw buurman zo galant was en vindingrijk!
Fijn weekend nog, groetjes,

26-01-2008 om 10:52 geschreven door bojako

25-01-2008

Het gevolg van Koning winter.

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Koning winter heeft mooie maar ook minder welgevallige kanten.

Soms lopen mensen mank

over het maagdelijk blank.

Zonder oog voor glanzende schoonheid, beide handen in wanten.

Lieve groeten, Uilenspiegel.

25-01-2008 om 22:12 geschreven door Uilenspiegel.

Het is al wat jaren geleden dat de straat stenen nog eens met
een pel van een centimeter ijs bedekt waren. Als het toen zo was, was er ook geen uitkomen aan. Ben ooit met sneeuwkettingen rond de wielen moeten gaan werken naar de haven. Resultaat, één band kapot. Gelukkig had je een goede buurman die je weer op de been hielp.

25-01-2008 om 16:24 geschreven door Ludovikus

Welkom op mijn blog!

Archief per maand

	08-2019
	11-2018
	08-2018
	07-2018
	04-2018
	02-2018
	01-2018
	07-2017
	04-2016
	03-2016
	02-2016
	01-2016
	12-2015
	11-2015
	10-2015
	10-2014
	08-2014
	07-2014
	10-2013
	06-2013
	05-2013
	03-2013
	02-2013
	01-2013
	12-2012
	11-2012
	10-2012
	09-2012
	07-2012
	06-2012
	05-2012
	04-2012
	03-2012
	02-2012
	01-2012
	12-2011
	11-2011
	10-2011
	09-2011
	07-2011
	06-2011
	05-2011
	04-2011
	03-2011
	02-2011
	01-2011
	12-2010
	11-2010
	10-2010
	09-2010
	08-2010
	07-2010
	06-2010
	05-2010
	04-2010
	03-2010
	02-2010
	01-2010
	12-2009
	11-2009
	10-2009
	09-2009
	08-2009
	07-2009
	06-2009
	05-2009
	04-2009
	03-2009
	02-2009
	01-2009
	12-2008
	11-2008
	10-2008
	09-2008
	08-2008
	07-2008
	06-2008
	05-2008
	04-2008
	03-2008
	02-2008
	01-2008
	12-2007
	11-2007
	10-2007
	09-2007
	08-2007
	07-2007
	06-2007
	05-2007
	04-2007
	03-2007
	02-2007
	01-2007
	12-2006
	11-2006
	10-2006
	09-2006
	08-2006
	07-2006
	06-2006
	05-2006
	04-2006
	03-2006
	02-2006
	01-2006
	12-2005
	11-2005
	10-2005
	09-2005
	08-2005
	07-2005
	06-2005
	05-2005
	04-2005