|
Ja inderdaad, het leven gaat door met een rotvaart en zelfs indien je het wilt stoppen, bestaat daarvoor geen enkele mogelijkheid.
Sinds de begrafenis van Maria is er weer zoveel gebeurd en heel wat minder fijne dingen, die een mens maar moet ondergaan en waaraan je geen spat kunt veranderen. De schoonzus van Maria, die van ongeveer dezelfde leeftijd is en ook een lid is van ons koor, is hervallen en heeft opnieuw kanker. Dat kwam natuurlijk aan als een mokerslag en we zittten daar dan allemaal met stomheid geslagen en kunnen letterlijk geen woord meer uitbrengen. En of dat allemaal nog niet genoeg is, kreeg ik enkele weken later een telefoontje van een broer om me mee te delen dat een andere broer, die net een jaar jonger is dan ik, ook kanker heeft en reeds bestralingen, operatie en chemo ondergaan heeft. Nu is het afwachten of de bestralingen en chemo hun werk naar behoren gedaan hebben en de vijand hebben uitgeschakeld. Niet verwonderlijk toch dat ik dat allemaal niet meer uit mijn hoofd kan zetten en ermee opsta en slapen ga.
Buiten is het herfst maar in mijn hoofd ook, want de spinnewebben vertroebelen mijn klaar denken en de mist maakt mijn gedachten grijs, wazig en verdrietig. IK ben niet iemand die deze gebeurtenissen zomaar opzij kan schuiven. M. kan dat wel. Dingen die niet te veranderen zijn, kan hij aanvaarden en naast zich neerleggen en ik, ik blijf maar piekeren en vragen naar het waarom en hoe en wanneer, zonder dat daar een antwoord op komt natuurlijk. Ik help er niemand mee en maak alleen mezelf maar ellendig en toch kan ik het niet laten. De aard van het beestje en daar valt op mijn ouderdom niet veel meer aan te veranderen.
Toen ik vandaag het geval van mijn broer aankaartte bij mijn huisdokter, zegde ze onmiddellijk dat de broers en zussen een coloscopie moesten laten uitvoeren en dat dit echt noodzakelijk is als dat een familielid in de eerste graad overkomt. Ze was gelijk een brief aan het typen maar ik heb de boot nog even afgehouden en zal daarvoor binnen enkele maanden wel aanstalten maken.
Klinkt dit bericht nu als een klaagzang? Dat is niet de bedoeling, maar wel een manier om zorgen en verdriet van mijn ziel te schrijven, want een mens zou er wel in stikken als je zonder meer blijft slikken zonder uiting te geven aan alles wat in je omgaat en je leven tekent.
|
