|
Het is al maar repeteren, wat de klok slaat! Het is te zeggen tweemaal, driemaal in de week en dan non-stop twee of drie uren aan een stuk door zingen met enkel een pauze van een kwartiertje om iets te drinken, dat gaat niet in de kleren zitten en is voor sommigen een echte uitputtingsslag. De jongere vrouwen in ons koor gaan dan ook nog uit werken en hebben nog kleine kinderen, tieners of studenten in huis, waarvoor gezorgd moet worden. De ouderen hebben op hun beurt dan weer niet zoveel kracht en uithoudingsvermogen als de jongere leden.
Een van de koorleden is verleden jaar van borstkanker geopereerd met een amputatie tot gevolg en chemo en bestralingen als nasleep. Ze is terug bij de groep maar moet elke week verschillende keren naar de kinesiste. Het andere maatje is nog thuis en nog niet zo ver hersteld, dat ze terug kan komen zingen. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan één van de leden, tenger en klein en verpleegster van beroep.
Ze is nog tamelijk jong, midden veertig en haar man heeft kanker en is na een schijnbare overwinning, terug ingestort. Heeft net weer zijn laatste chemokuur achter de rug en nu maar duimen dat alles nog goed komt. K. is opgewekt en vriendelijk en is altijd op het appèl. Als ik haar observeer, vraag ik me soms af, hoe ze het redt en hoe ze het volhoudt. Ik voel mededogen en bewondering voor haar En dan kan ik alleen maar voor haar duimen en steeds weer een kaarsje branden voor een goede afloop.
Er wordt heel wat afgelachen tijdens de repetities. Onze dirigente verstaat uitstekend de kunst om de fouten, die wij maken tijdens het zingen, dik in de verf te zetten. Ze zegt dan: ik overdrijf .... en dan volgt een stukje toneel, waaruit wij direct begrijpen, waar het probleem ligt. Ik vind het grandioos, hoe ze dat doet en moet er steeds weer om lachen. Dat is een uitzonderlijke manier om ons op onze fouten te wijzen. Wij moeten ermee lachen, kunnen dus niet boos worden, en toch weten we waar het schoentje wringt! En het werkt schitterend want de fout wordt niet meer gemaakt.
Toch kan het al eens uit de hand lopen omdat een van de koorleden zijn zenuwen niet meer de baas is.
Dat heeft dan gewoonlijk achterliggende redenen zoals verandering van werk o.d.
Wij moeten al onze teksten van buiten kennen en de muziek natuurlijk ook. Dat is niets nieuws. Verleden week werd het echter een van de leden teveel. Met een smak gooide ze haar boek met partituren op de grond en begon te wenen! Ze zag het niet meer zitten want ze kreeg de teksten niet meer geleerd. Ze heeft dat nochtands altijd gedaan zonder problemen. Sommige teksten liggen je echter beter dan andere en blijkbaar was er nu een lied, waarmee ze echt moeite had en haar zenuwen waren al gespannen doordat haar werk veranderd was. Ze was totaal overstuur en voor geen rede vatbaar. We hebben dan maar gewoon verder gerepeteerd en haar de kans gegeven om zichzelf terug onder controle te krijgen. Na de koffiepauze was de bui blijkbaar overgewaaid en zong ze gewoon verder mee. Toen we een lied herhaalden, dat wij reeds vroeger ingestudeerd hadden, kon er bij haar zelfs een grapje af en ze zei: Zie nu, deze tekst ken ik perfect vanbuiten. Mijn lange termijngeheugen is dus in orde en mijn korte termijngeheugen niet. Ik zal wel aan het dementeren zijn!
De bui was overgewaaid en met vernieuwde ijver gaan de repetities verder. Onze optredens moeten een succes worden, zodat de toehoorders weer met volle teugen genieten, want daarvoor doen we het!
|
