Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
09-03-2009
De aanrijding.
Het was een heerlijke zomerdag en de wereld baadde in de zon zonder dat de warmte drukkend of klam was. Ik was aan het werk geweest en keek van uit mijn bureauvenster over het water. Het bedrijf lag aan de rand van een bos en langs dat bos was er een groot grindgat, waar in het verleden heel wat kiezel uitgehaald was en dat zich nu gevuld had met grondwater, waardoor ik nu uitkeek op een prachtig meertje, waar een zwanenkoppel zijn stekje gevonden had. Ze wisten perfect dat de chauffeurs van alle vrachtwagens, die naar de weegbrug kwamen een beetje verderop, het niet konden laten om hen wat toe te werpen, waarop het koppeltje statig wegdreef en schitterend wit afstak tegen het water en de groene omkransing van het bos. Ik had middagpauze en dus een uur de tijd om een wandeling rond het water te maken en het zwanenpaar te observeren. Dat deed ik dan ook erg dikwijls maar vandaag had mijn zoon gevraagd om naar hun huis te rijden en de kleine pup Baloe, een Berner Senne, even uit te laten. Het arme ding was nog te klein om de hele dag binnen te zijn zonder dat er ongelukjes gebeurden. IK had met plezier toegezegd want dat heerlijke mollige en speelse beertje had van de eerste dag mijn hart gestolen. Ik liet het water en de zwanen dus voor wat het was en stapte in mijn wagen en vertrok. Onze zoon en zijn vrouwtje hadden mijn voormalig ouderhuis gekocht en opgemaakt en die weg was me natuurlijk erg vertrouwd en slechts een paar kilometers van het industrieterrein, waar ik werkte, verwijderd. Ik kwam over de brug aangereden en reed de straat in naar het kruispunt. Grote bomen aan weerszijden van de weg wierpen hun schaduw over de straat. Links van de weg stonden moeders met elkaar te babbelen. Hun kinderen, die ze uit school hadden gehaald, renden achter elkaar over de stoep en vulden het middaguur met hun geschater en gekke kreetjes. Ik zag ook een mooie, vrij jonge hond bij het groepje staan. Een Mechelse scheper of een Duitse herder, ik kon en kan ze niet goed uit elkaar houden. Als ik in de buurt kom van kinderen of dieren, ben ik altijd behoorlijk alert, want ik vertrouw ze voor geen millimeter. Ik vertraagde dus en kwam langzaam aangereden. Ze bleven echter allemaal mooi op de stoep, kinderen en hond incluis en ik gaf wat meer gas. Dan zag ik een flits aan mijn linker voorwiel en nergens nog een hond te speuren. Ik stond ter plaatse stil en voelde mijn hart in mijn keel kloppen. Die hond, waar was die nu? Ik zag hem niet meer en iedereen stond mij aan te staren. Ik moest uitstappen en gaan kijken maar ik kon me gewoon niet bewegen en zat te trillen als een blad. Toen ik me eindelijk vermand had en uit de auto gestapt was, ging ik aarzelend naar de snuit van de auto en de banden kijken . Niets te zien!! Waar was dat dier nu gebleven? Of had hij toch de auto niet geraakt. IK had niets gevoeld maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik erg traag reed. Een man, die een eindje verderop in zijn tuin stond, en die het allemaal had zien gebeuren, riep me toe, dat ik mijn wagen goed moest inspecteren, want dat er wel een stukken aan konden zijn. IK keek wel, maar zag eigenlijk niets, want ik was totaal overstuur. Waar was dat dier nu gebleven, dat kon toch niet zomaar verdwenen zijn. Ik was helemaal rond de wagen gelopen en zag nog steeds niets. Plots kreeg ik een man in de gaten, die aan de rechtse kant van de weg tussen de bomen geknield zat. En daar zag ik hem liggen, die mooie hond en de man was zijn baasje. Hij was de eigenaar van een taverne vlakbij en de hond, die achter de zaak vrij rondliep was ontsnapt en de weg over gerend naar de kinderen. Toen de man dat in de gaten kreeg, was hij naar buiten komen lopen om het dier terug te halen. De hond zag zijn baasje, net op het ogenblik dat ik daar aangereden kwam en rende terug de weg over, naar hem toe. Later bleek dat hij waarschijnlijk mijn wiel geraakt had. Zijn rechterbil was volledig open gereten en zelfs het bot en de spieren lagen bloot. Links op de stoep stonden de mama's en de kinderen stilzwijgend en met grote ogen te kijken. Ik was er gewoon niet goed van. Ben na een tijdje doorgereden om voor een ander hondje te gaan zorgen! De ironie hiervan trof me met koude rillingen. Later hoorde ik dat de veearts het dier een spuitje had moeten geven om hem van zijn lijden te verlossen. Elke keer als ik langs die zaak gereden kom, denk ik opnieuw aan die prachtige jonge hond, die op een even prachtige zomerdag vertrok naar het land achter de regenboog.
Reacties op bericht (6)
19-03-2009
ongetiteld
Kan het me voorstellen hoe je je dan voelt, ook als is het geen eigen schuld.
19-03-2009 om 21:50 geschreven door warket
10-03-2009
Een pijnlijke ervaring
elk leven is heilig, zelfs dat van een slak die zich in een schelpje hult
wie dat inziet
heeft altijd verdriet
wanneer de eigen hand een leven wegplukt zonder de minste schuld
Warme groetjes, Uilenspiegel
10-03-2009 om 22:11 geschreven door Uilenspiegel
het blijft nazinderen
Zoiets vergeet je niet rap hé Michelly?? En of het nu je schuld is of niet, je wil geen levend wezen pijn doen!! Als kind hadden we ooit een witte hond vraag me niet naar het ras. Hij was ontzettend lief met kinderen en we waren er verzot op!! Een auto ( en toen reden er nog maar weinig) had hem aan gereden en voor dood laten liggen. We hebben hem op een kruiwagen naar huis gebracht. Ik herinner mij niet dat er een veearts bijgeroepen werd. Wij verzorgden hem zo goed als mogelijk met mercurochrome en windels... Hij lag een week lang tussen leven en dood maar haalde het uiteindelijk toch door zelf zijn wonden te likken en te verzorgen...Maar als er een auto in de buurt kwam dan was dan was hij " riebedebie" van de schrik!!! Zoiets vergeet je nooit!! Lieve groetjes
10-03-2009 om 21:53 geschreven door Natoken
PPSJES EN NOG VAN ALLES
Groetje uit Middelkerke
ZO EEN BEELD STAAT GEGRIEFD IN HET GEHEUGEN EN VERGEET MEN DAT NOOIT NIET
10-03-2009 om 21:25 geschreven door GEORGES
..
Begrijpelijk dat zo iets ,je blijft bezig houden. Zelfs als het al heel lang geleden is, en je totaal niet fout bent geweest, het komt je terug voor de geest. De herdershond op de foto zou een Mechelaar moeten zijn. De Duitse hebben een zwarte rug en grijs of zilveren onderkant. Dat je zoon het ouderlijke huis heeft gekocht is toch charmant. Hoop ik toch, zo klinkt het in elk geval. Zijn de zwanen er nog? Groetjes.
10-03-2009 om 16:05 geschreven door Ludovikus
..
Een aanrijding met enkel blikschade vind ik bijlage niet zo erg als een aanrijding met een dier of een mens, ongeacht of ze nu licht of zwaargewond zijn. Ik begrijp dus heel goed hoe erg het je moet aangegrepen hebben. Ooit hebben wij een stokoude man aangereden, enfin: hij liep na heel lang twijfelen op de baan - wij stopten, hij stopte, wij reden stilletjes verder en hij stapte terug naar voor tegen de zijkant van onze auto. Hij was stomdronken en sloeg tegen de grond. Je weet niet van waar ze komen, maar plots stond er een menigte rond onze auto te roepen dat wij (de jeugd van toen) onverantwoorde chauffeurs waren, moordenaars! De politie kwam er natuurlijk bij, maar gelukkig voor ons had een getuige het hele ding zien gebeuren. We werden voor de politierechtbank vrijgesproken, gelukkig was de oude man niet erg gekwetst. Maar jaren nadien begon ik nog steeds te beven wanneer er iemand de straat wou oversteken.
