Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
23-10-2005
Licht uit, licht aan.........
In een gezin als het onze, was er telkens wel iets loos. En ik verwonder er mij over, dat het niet eens ophef makende gebeurtenissen zijn, die onbewust in mijn onderbewustzijn bleven hangen. Mijn pa had heel dikwijls 's nachts dienst of 's avonds, omdat hij de jongste van de brigade was. Het gebeurde dus niet dagelijks, dat hij zich met onze lessen en huiswerk bezig hield. Als hij dan eens thuis was tegen huiswerktijd, hield hij dat dan ook allemaal goed in de gaten, en werd er nogal wat gecontroleerd. De klasagenda's werden nagezien, schriften en huiswerken bekeken en dan vooral de opmerkingen , die door de leraars of nonnen in de kantlijn geschreven waren. Mijn zus, die 4 jaar jonger was, had het niet zo gemakkelijk op school en had nogal wat begeleiding nodig. Ik herinner mij de avond, dat mijn vader haar probeerde uit te leggen, hoe een balk in elkaar stak en wat de lange of korte zijde was etc. Hij haalde er een luciferdoosje bij en aan de hand van dat "balkje" probeerde hij haar die begrippen bij te brengen. Voor kubussen versneed hij een kroot, zodat er een perfecte kubus te voorschijn kwam. Maar mijn zus werd alleen maar zenuwachtiger, naargelang hij meer voorbeelden aandroeg en meer uitleg gaf, zodat ze eigenlijk niet eens hoorde, wat hij zegde, maar alleen bezig was met bang zijn, dat ze het toch weer mis deed. Ik had ondertussen mijn huiswerk af en mijn lessen geleerd, en kwam naar hem toe om dat te zeggen. Hij gaf als antwoord: Ja het zal wel goed zijn. Hij keek zelfs niet naar hetgeen ik in mijn handen had, of wat ik gemaakt had. Ik voelde mij op dat ogenblik totaal en volledig afgewezen. Ik begrijp nu wel, dat hij al lang blij was, dat hij zich met mijn werk niet moest bezig houden, maar op die leeftijd kon ik dat echt nog niet begrijpen en mijn maag kromp ineen door dat gevoel van afwijzing Ik heb toen erg ongewone uitspraak gedaan: Ik wou dat ik ook dom was. Het enige wat ik echter werkelijk wilde, was natuurlijk aandacht en erkenning, en die kreeg ik absoluut niet, toen niet en in mijn latere jaren op school ook niet. Voor mijn pa was het nooit goed genoeg. "Het kon altijd beter!" Als gevolg daarvan, ga je erg perfectionistisch worden in bepaalde dingen en ben je altijd op zoek naar erkenning van anderen. En dat maakt het leven er echt niet gemakkelijker op.
Tot ons 12de jaar moesten wij steeds om 19u00 naar bed, en dat is, vooral in de zomer erg vroeg! Het was dan echt nog klaarlichte dag! Er werd dan ook nogal wat afgebabbeld tussen de verschillende slaapkamers en soms werden er spelletjes gespeeld, tenminste zolang mijn ouders dat beneden niet hoorden! Een van die spelletjes, was "miske doen". Ik had enkele broertjes, die misdienaar waren en wij moesten elke morgen naar de mis en wisten dus perfect hoe dat moest. Eén van de jongens was de priester en het laken werd rond zijn hals geknoopt, want dat was de kazuifel. Twee pantoffels dienden als water- en wijnvaatje en één pantoffel was de kelk. Als het consecratie was, moest natuurlijk de bel geluid en daarvoor deed het koordje van het licht dienst. Er werd gebrabbeld in het Latijn en het licht werd voortdurend uit en aan getrokken. Plots ging de gangdeur open en riep een stem beneden aan de trap, dat het haast gedaan moest zijn daar boven!!! Iedereen vliegensvlug onder de lakens en zelfs ademen deden we dan in een ander tempo dan normaal het geval was! We begrepen absoluut niet hoe onze ouders konden weten, dat wij miske speelden. Later werd dat mysterie natuurlijk opgelost, want het voortdurend uit- en aantrekken van het licht, was duidelijk beneden te horen. Onze mis werd vroegtijdig afgebroken. Tenminste tot de volgende morgen, als we weer opgeruimd naar het echte gebeuren vertrokken.
Reacties op bericht (4)
18-11-2005
tja ik ben die kleine
al was ik maar alleen thuis ! gelukkig mss anders had ik nog verlegender geweest ;-) , Voor je zusje 4 j jonger ,moet het heel erg geweest zijn ! als dit verhaal waar is ! Ik kreeg van vader elke dag bij les, en hoe langer het duurde hoe banger ik werd, en hoe minder ik er van begreep !!
het ging zo ver dat ik van bang zijn lachte, wat dan weer tot gevolg had , dat pa kwader werd omdat ik het niet begreep !! Dus neen leren zat er bij mij niet in, heb de eerste 3j moeten missen in school d ziekte belangrijke jaren,die ik nooit heb kunnen inhalen ten spijt , want ik had zoveel plannen met mezelf op school, die helemaal niet konden !! en het ergste is , dat ik er nu nog met mijn 54 minderwaardigheid gevoel heb! weet je wat het is slimme ouders te hebben , en je kind niet ? niet leuk langs beide zijde besef ik nu ! Tja jij had mss minder aandacht ook erg denk ik maar ...........jij bent er geraakt mss je had toch de mogelijkheid
vriendelijke groetjes sjoeke
18-11-2005 om 06:16 geschreven door sjoeke
30-10-2005
haha ... verhalen !
Wat kun je toch goed vertellen, verhalen en schrijven ... 't Is werkelijk heel herkenbaar en nog boeiend ook ! Daarbij vind je dan altijd de juiste beelden ... prachtig.
Tot later ...
Hartelijks,
30-10-2005 om 20:31 geschreven door Indigo
27-10-2005
...
veel dingen in uw blog zijn ook voor mij zeer herkenbaar. Wij waren met vier kinderen thuis en huiswerk werd in de woonkamer aan tafel gedaan. Iedereen kreeg een krant en dat was uw ruimte. Mijn zus en ik leerden vrij vlot, maar ons jongens hadden het wat moeilijker. 't was wel niet aangenaam toen ik mijn ouders eens hoorde zeggen tegen vrienden: 't ja 't is spijtig dat het de meisjes zijn die het verstand hebben want die kunnen er later toch niets mee doen, het had beter de jongens geweest. Ze hebben nooit geweten dat ik dit gehoord heb en hoeveel pijn het deed. Zo zie je maar hé....
Slaap lekker en zoete dromen.
27-10-2005 om 23:28 geschreven door bojako
24-10-2005
School
Zover ik mij herinner, hebben mijn ouders zich nooit bemoeid met de school.
Wel als we het 'rapport' mee naar huis kregen.
Dan moesten ze wel, vanwege de handtekening.
En omdat we altijd goede punten hadden, was hun bemoeienis
waarschijnlijk ook niet nodig.
Dat vroeg naar bed gaan ken ik natuurlijk wel.
Ik mocht dan nog een uurtje lezen in bed,
en als het licht dan uit moest, lag ik onder de dekens met het
kleine lichtje van het spelletje 'Electra' verder te lezen :)
