Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
14-11-2005
Brazilië en Duitsland!
Ik had niet alleen een Waalse penvriend, maar ook nog een Braziliaanse en een Duitse! De taal in Brazilië is portugees, en dat als enig land in Zuid-Amerika.In alle andere landen van Zuid-Amerika wordt er spaans gesproken. In Duitsland natuurlijk duits. Mijn Duitse penvriend was van het toenmalige Oost-Duitsland, namelijk van Halle a/d Saale. Volker, was een student aan de hogeschool (of universiteit?) van Klingenthal en hij volgde ingenieurstudies, die iets van doen hadden met chemie. Precies weet ik het allemaal niet meer. Hij was een blonde, knappe jongen en dat laatste weet ik alleen maar van de foto's, die hij stuurde. Ontmoet heb ik hem nooit, ofschoon hij dat dolgraag wilde. Ik weet nog dat hij schreef dat hij stages moest lopen in een bedrijf, dat muziekinstrumenten vervaardigde en ik kan mij voorstellen, dat de legering van zo'n instrument erg nauwkeurig moet berekend zij om een zuivere klank voort te brengen. Ik moet nog ergens een foto van hem hebben, waar hij op de trappen van een groot gebouw staat, bij de diploma-uitreiking. Hij droeg een kostuum, waarvan de broekspijpen en de mouwen veel te kort waren. Het zag er allemaal erg armoedig uit en Volker klemde zijn diploma als een schat tegen zijn borst. Hij was duidelijk erg verliefd op mij geworden en had al plannen gemaakt, waarin ik naar Duitsland kwam en dan zouden wij trouwen! Hoe naïef is jeugd! Hij stuurde mij een foto van een ondergesneeuwd hotelletje ergens in een skigebied, en dat zou ons trefpunt zijn, voor de eerste ontmoeting. Hij kon maar moeilijk begrijpen, dat ik op dat voorstel niet inging, omdat ik het zelf niet wilde, maar ook omdat dit door mijn ouders nooit getollereerd zou worden! Het gevolg was, dat de correspondentie doodbloedde en een vermeende romance een stille dood stierf. Af en toe vraag ik mij wel eens af, hoe het hem vergaan is in het leven en of hij voor zichzelf en zijn familie een menswaardig bestaan heeft kunnen opbouwen in het toemalige Oostblok.
Mijn Braziliaanse penvriend, was een héél ander verhaal! Zijn voorouders waren van Italiaanse afkomst en het was blijkbaar een vrolijke levendige familie! Ik herinner mij een foto van hem, waar hij aan een tafel een hoop verfrommeld geld zit te tellen! Hij studeerde ook, maar zat in zijn vrije tijd en in de weekends aan de kassa van een filmzaal. Alleen vond ik die hoop verfrommeld geld géén gezicht! Blijkbaar stak daar nooit iemand ook maar één geldbriefje in een geldbeugel, maar zat alles opgefrommeld in hun zakken! Met Antonio (Tony) correspondeerde ik in het engels, want portugees kende ik niet en heb ik ook nooit geleerd. Hij was ongelooflijk attent en schreef zijn brieven allemaal in kleine drukletters, zodat ik nooit ook maar één woord niet kon ontcijferen! Hij stuurde mij in die tijd reeds, grote weekbladen met prachtige glanzende foto's erin van het Carnaval van Rio. Wij keken onze ogen uit! Onder elke foto plakte hij in het engels de vertaling van de tekst. Die vertaling schreef of typte hij op doorslagpapier voor brieven, in lange smalle strookje! Bij alle prachtige gewaden, die door speciaal uitgekozen personen werden gedragen, stond de naam van de eigenaar vernoemd, de waarde van het gewaad en de naam van de drager of draagster. Het duizelde ons van de waarde van sommige kostuums. Buiten deze geklede dames en heren, waren er natuurlijk ook heel wat foto's, waar minder kledij bij te pas kwam! Maar mooi waren ze allemaal! Wij stuurden elkaar af en toe ook een singeltje met muziek van onze contreien. Ik kreeg van hem een met de titel "Boeing, Boeing"! En ongelooflijk maar waar, ik stuurde hem er een van Bobbejaan Schoepen! Het was een van zijn romantische liedjes en niet dat van "het café zonder bier"! Tony schreef mij terug, dat al zijn vrienden bij hem thuis naar de muziek kwamen luisteren en dat ze het buitengewoon mooi vonden! Het was dus een aangename en ongecompliceerde correspondentie. En toch kwam er op zekere dag een einde aan. Mijn toenmalige vriend vond het maar niets dat ik er met andere jongens een briefwisseling op nahield. En wat deed een braaf meisje in die tijd? Juist ja, het contact verbreken. Een jaar of 8 geleden kreeg ik plotseling een telefoontje van een vroegere buurvrouw van mijn ouders. Ik moest daar een brief gaan afhalen, die er blijkbaar voor mij was aangekomen op het adres van mijn ouders. Mijn oudershuis is ondertussen verkocht en er wonen vreemde mensen in, die mij van haar of pluim kennen. De brief was gericht "Aan de bewoners van dit huis" en dan mijn vroeger adres. Daarin vroeg Tony of ik daar nog woonde, en als dat niet het geval was, of iemand van de nieuwe bewoners hem dan toch kon vertellen, wat er van mij geworden was of waar hij mij kon contacteren. Daar de nieuwe eigenaars van mijn oudershuis mij niet kenden hebben zij navraag gedaan bij de buurvrouw en die kwam tot de slotsom, dat ik de gezochte persoon moest zijn. Vandaar het telefoontje. En nu correspondeer ik, na al die jaren, opnieuw met mijn Braziliaanse penvriend. En op een bepaald ogenblik stuurde hij mij de copie van mijn allereerste brief en omslag en de allereerste zichtkaart, die ik hem ooit gestuurd had, met een begeleidend schrijven, waarin stond, dat hij een glas wijn zou drinken op mijn gezondheid, want op die dag was het juist 40 jaar geleden, dat hij die eerste brief en kaart van mij gekregen had. Proost mijn trouwe vriend!
Reacties op bericht (5)
29-11-2005
Hallo !
Wat een schattig verhaal en prettig geschreven.
29-11-2005 om 08:08 geschreven door indigo
25-11-2005
We hebben het allemaal gemeen...
want ook ik had twee pennevrienden. Twee Friese jongens die ik op de tram had ontmoet. Eén daarvan was verliefd op me, zijn naam was Fokke. Door mijn verblijf in het internaat heb ik nooit nog van hen gehoord, maar mijn knuffel zijn overleden vrouw was een friese. Haar broer noemt Fokke. Van toeval gesproken he. Geniet maar heerlijk van je vernieuwde vriendschap! Groetjes, en tot de volgende
25-11-2005 om 22:37 geschreven door huismusje/troubadoerke
20-11-2005
..
wat een prachtig verhaal....soms zit ik ook zo stiekem te hopen dat ik ooit nog op mijn eerste lief bots, maar die kans is zoooooo klein hé?
20-11-2005 om 02:09 geschreven door bojako
16-11-2005
na 40 jaar ....
Dit is echt leuk !!!!!!!!!!
En wat een bof dat het ook inderdaad bij je terecht gekomen is.
16-11-2005 om 23:22 geschreven door Caerwyn
14-11-2005
.
Ach hoe herken ik dat Michelly.
Ik heb jarenlang gecorrespondeerd met tientallen vrienden all over the world
tot ik in 1975 problemen met mijn rechterarm kreeg.
Langzaamaan verwaterde elke vriendschap.
Oh, wat zou ik er voor over hebben om alles weer te herstellen....
