Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
11-07-2008
Zwemmen. Ja, maar.....
Gisterenavond zaten we na onze tennismatch zalig te genieten van een glaasje wijn op het terras van de tennisclub. Het was afschuwelijk benauwd geweest tijdens het spelen en er was zeer weinig zuurstof in de lucht. Iederen zweette verschrikkelijk en ik voelde dat zelfs mijn benen drijfnat waren. Niets wat niet door een lekkere douche achteraf kan weggespoeld worden. We zaten daar lekker te tateren en te kijken naar andere matchen die gespeeld werden. Plotseling begon het keihard te regenen en binnen de kortste keren stonden de pleinen blank en rende iedereen het vuur uit zijn sloffen om binnen te geraken. Het rommelde en bliksemde en wij zaten met z'n allen te genieten op het overdekte terras, blij dat de akelige hitte uit de lucht gespoeld werd en iedereen weer normaal kon ademhalen. Water, wat kan het op bepaalde momenten heerlijk zijn. En dan bedoel ik vooral water om in te zwemmen en niet het regenwater, waarmee we zodanig overspoeld worden dat zelfs onze botten ervan verkillen. Waar zijn die heerlijke zomers, die ons na een warme en plakkerige werkdag deden smachten naar een koele duik in het zwembad? Mijn schoonzus en haar man baatten tijdens de zomermaanden een chaletpark en camping uit met een mooi zwembad. Mijn schoonzus was ook oppasmoeder voor ons zoontje, die toen in de lagere klas zat. Tijdens de zomervakantie was hij dan ook steeds samen met hen en hun kinderen op de camping te vinden van 's morgens tot 's avonds. Dat de kinderen zich mateloos amuseerden hoeft natuurlijk geen betoog. Voetballen, rennen, in de zandkuilen spelen, verstoppertje spelen en het fijnst van alles, in dat heerlijke zwembad spartelen en spelen zoveel hun hartje begeerde. Ons zoontje S. was een erg goede zwemmer en had verschillende zwemdiploma's behaald tijdens de lagere school. Dat kon van zijn moeder niet gezegd worden. Ik had nooit leren zwemmen en had op latere leeftijd een halfslachtige poging gedaan om tenminste boven water te blijven als ik erin dobberde. Op een zekere dag nam ik me zelf voor om niet meer uit het water te komen totdat ik minstens een slag of tien kon zwemmen. Door mijn koppigheid lukte dat ook en heel geleidelijk aan werd ik een beetje stoerder. Die namiddag kwam ik op de camping aan na een uitputtingsslag op het werk en ik voelde me kleverig en warm en wilde alleen nog maar het water in. Ik had mijn bikini in de auto en was zo omgekleed en vervoegde het vele volk in het water. Er werd gegild en gespeeld, gelachen en geroepen en er was een tumult van belang. Jongeren duwden elkaar in het water en er werden zelfs mensen met kleren aan in het water geworpen, tot grote hilariteit van iedereen, die niet het slachtoffer was! Ik had mij op de rand van het zwembad gezet, waar het water ondiep was en daar was het tamelijk rustig. Ik zwom enkele keren in de breedte het bad op en af en dat lukte wonderbaarlijk goed. Ik voelde me al wat zekerdere worden en overwoog om de lengte te zwemmen. Ik keek naar het einde van het zwembad, waar het diepste punt zich bevond en zag jongeren met de armen op de kant hangen. Dat zag ik wel zitten. Als ik aan de andere kant was toegekomen kon ik even gaan staan en rusten en dan terugzwemmen. Ik had dus totaal niet in de gaten dat zij op een richel stonden en dat het zwembad daar zo diep was dat ik er echt niet kon gaan staan zonder kopje onder te gaan. Vol goede moed begon ik te zwemmen en bereikte de rand van het zwembad. Ik wilde even rusten en dan terugzwemmen. Ik liet mijn benen zakken en verdween onder water. Niet alleen het water overspoelde mij maar een vlaag van paniek, zoals ik nog nooit gevoeld had. Ik zonk naar beneden en kwam terug naar boven om prompt weer naar beneden te zakken. Doordat ik in paniek was slikte ik hopeloos veel water. Weer kwam ik naar boven en ging weer even snel naar beneden. Je gaat verdrinken, schoot het door mijn hoofd, en niemand die het ook maar merkt.Mijn gespartel werd aanzien als gekkigheid tussen al het andere gejoel. Ezel, je benen! Dat ging plots door mijn hoofd. Mijn benen hingen onder mij en die moesten naar boven anders zou ik het nooit redden! Hoe ik er toch in geslaagd ben, om die naar boven te tillen, kan ik niet navertellen. Maar het lukte en ik geraakte aan de kant waar ik mij omhoog hees en kokhalzend en totaal buiten adem bleef zitten. Ik rilde van ellende. Totaal verdwaasd keek im om me heen en constateerde, dat geen mens in de gaten had gehad, wat er met me gebeurd was. Als ik mezelf niet had kunnen redden, was ik hopeloos verdronken temidden van zoveel uitgelaten volk. Hoelang ik daar naar adem heb zitten snakken, weet ik niet meer. Toen mijn hart eindelijk terug normaal klopte en ik weer klaar uit mijn ogen zag nam ik het besluit om onmiddellijk terug het water in te gaan en de breedte van het zwembad over te zwemmen. Als ik dat niet deed, zou ik er nooit meer in durven, daar was ik van overtuigd. Ik heb dat dan ook gedaan, met de daver op het lijf, maar ik kwam veilig aan de overkant. Sindsdien voel ik me echter alleen maar veilig als ik kan zwemmen, waar ik met de tippen van mijn tenen aan de grond kan. En tot mijn scha en schande moet ik zeggen, dat zowel mijn man als zoon en schoondochter en kleinkinderen mij glansrijk de loef afsteken in het water. Ik, die zoveel van het water en de zee houd!
Reacties op bericht (8)
13-08-2008
zwemmen
wat een vreselijke ervaring met dat geweest zijn, michelly! hoewel ik me als een vis in het water voel, kan ik het me toch zeer goed voorstellen, want voor mijn 9de (toen ik leerde zwemmen) was dit mijn steeds weerkerende nachtmerrie; waar die vandaan kwam weet ik niet, want ik had nooit ervaren hoe het is om bijna te verdrinken, toch droomde ik als kind vaak dat ik kopje onder ging en steeds dieper wegzakte, met het bijhorende allesoverweldigende angstgevoel. vanaf het moment dat ik kon zwemmen, is die droom nooit meer teruggekomen/ door jouw verhaal moest ik er opeens weer aan denken/ als je er later aan begint, zoals jij en bojako, ben je misschien nooit meer echt gerust in het water, hoeveel je er ook van houdt, vertrouwen zoals een kind dat kan, komt wellicht nooit meer terug? toch knap dat je het zwemmen alsnog geleerd hebt ondanks de angst. Liefs
13-08-2008 om 10:12 geschreven door paz
16-07-2008
"
Kwam even zien of je al uit dat zwembad was, maar 't is er precies plezant!!! Nochtans geen weer ervoor!!! Tot een volgende keer dan maar. Liefs
16-07-2008 om 16:47 geschreven door Natoken
15-07-2008
..
Onze jeugd weet niet hoe gelukkig ze zijn dat ze nu al van in't eerste lager of zo leren zwemmen met 't school. Was voor ons niet weggelegd. Daarom dat er nog zoveel mensen van jouw generatie zijn die amper zwemmen kunnen, over mijn generatie al niet meer gesproken. En ja, je kan echt verdrinken in een zwembad tussen vele zwemmers in. Het gebeurt nog regelmatig. Blij dat je er nog bent en dat je het nog kan vertellen ook. Groetjes.
15-07-2008 om 14:20 geschreven door Ludovikus
14-07-2008
"
Op je wenken bediend Michelly. Er staat nu Mariachi muziek op mijn blog. Je kan zelf kiezen. Lieve groetjes
14-07-2008 om 01:09 geschreven door Natoken
12-07-2008
"
Daarom vind ik het zo belangrijk om reeds van kleinsaf aan aan watergewenning te doen, maar in onze tijd bestond zoiets nog niet hé Michelly? Maar moedig van jou dat je direct weer aan het zwemmen ging ; dat was de enige manier om die schrik meester te geraken. Nog een rustige avond , slaapwel en voor morgen gezond weer op.
12-07-2008 om 20:51 geschreven door Natoken
Zichzelf gered
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Michelly verdient een medaille voor t redden van een vrouw
ze deed het gewoonweg gedreven
door benengespartel bleef ze leven
het verdrinken viel in t water toch vergeet je zoiets niet gauw
Lieve groetjes, Uilenspiegel.
12-07-2008 om 12:24 geschreven door Uilenspiegel.
..
Mijn angst ontstond door eenzelfde situatie maar ik moet nog héél jong geweest zijn. We woonden toen nog niet in België. Ik herinner me nog vaag dat onze ouders in een rivier met ons, de vier kinderen, hand in hand in een kring in het water waren. Mijn korte beentjes raakten geen grond. Iemand liet mijn hand los en ik ging kopje onder en kon niet meer ademen. Mijn doodsangst nadien werd weggelachen.Sindsdien was ik ook doodsbenauwd. Maar net zoals jij heb ik me gedwongen om in het ondiepe, tot net waar mijn tenen de bodem raken, in de breedte over en weer te zwemmen. Vorig jaar heb ik voor de eerste keer een zwembad langs de kant in de lengte overgezwommen omdat ik de enige zwemmer was. Ik durf nog steeds niet met mijn hoofd onder water, dus als ik nog eens per ongeluk kopje onder ga dan zal de paniek weer toeslaan vrees ik. Fijn weekend Michelly!
12-07-2008 om 09:43 geschreven door bojako
...
Vreselijk hé, dat niemand opmerkte dat je in nood verkeerde! Ik kan me je angst levendig voorstellen. Ik maakte ooit hetzelfde mee, al kan ik goed zwemmen, maar als iemand je in paniek bij de keel grijpt, denk je maar aan één ding en dat is overleven. Ik dacht toen ook dat alle redding te laat zou komen (seconden lijken uren te duren). De redder stond erbij en keek ernaar, ik denk dat ze pas in 't water springen als je half bewusteloos bent. Gelukkig hebben collega's me uit ijn hachelijke situatie bevrijd en kwam ik er met de schrik vanaf....
