|
Waar is de tijd? Dagen vervuld met angstige spanning, hoop, verwachting en geloof in wonderen. Ik herinner mij als de dag van gisteren, en het is echt al wat langer geleden, die avond begin december. Ik moet een jaar of 6-7 geweest zijn en Zwarte Piet was op ronde in de straat en zou ook ons huis aandoen. Vol angstige spanning zaten wij braaf te wachten. Opeens een hard gebons op de deur. Niemand van ons verroerde een vin en we staarden als gebiologeerd naar de deur waarachter een zwarte hand verscheen. En daar kwamen er twee Pieten binnen met een grote jutezak, waarin ze blijkbaar één en ander meezeulden. De Chefpiet nam ons een voor een op de korrel en mijn zus was onder de divan gekropen en was absoluut niet van plan om daar onderuit te komen, zolang het bezoek niet verdwenen was!
De Pieten vertelden ons dat ze reeds de hele straat waren afgegaan en dat het maar goed was, dat wij nogal braaf geweest waren, want iets verder in de straat was er een kindje, dat echt stout was geweest! En waar denken jullie dat dat kindje nu zit??? Juist ja, in mijn zak hier, zegde de Piet, die de jutezak voortzeulde! In eerste instantie waren wij natuurlijk verstijfd van angst, maar ik wilde toch echt weten, of dat wel waar was. Dus ik vroeg met een bang stemmetje, of dat ook echt zo was, dat zij een kindje in de zak meesleurden. De Piet draaide zich naar mij toe, waarschijnlijk verwonderd, dat ik zoiets durfde te vragen, en zegde: Kom maar kijken, hier zit ze in!
En geloof het of niet, maar ik deed inderdaad een paar passen naar voor en wierp een blik in de zak. En wat zag ik? Suzanne, een meisje uit de straat met blonde krullen, zat in de zak!! Er was maar een meisje met blonde krullen, dus het was zéker Suzanne! Daaruit blijkt maar weer, hoe kinderen, en soms ook volwassenen, zien, wat ze verwachten te zien op een bepaald ogenblik. Na nog wat gebrom en gepreek, vertrokken de Pieten, ons achterlatend met het vreselijke gevoel, dat de blonde krullebol in de zak ons buurmeisje was.
Toen wij al wat groter waren en 's avonds samen aan tafel ons huiswerk maakten, gebeurde het met Sinterklaas regelmatig, dat er keihard op de rolluiken werd geroffeld. Iedereen hield dan zijn adem in en hield betreffend venster in de gaten. Natuurlijk werd er dan van een totaal andere zijde lekkers naar binnen gezwierd! Dat was, ondanks de hartkloppingen, een welkomme afleiding, want wij werden nooit overstelpt met zoetigheden of mandarijnen, en iedereen haastte zich om zijn deel bijeen te grabbelen.
De avond van Sinterklaas, zetten wij dan allemaal een bord op de eetkamertafel, met wortelen of brood erin en daarna gingen de deuren op slot. Sinterklaas en Piet konden overal binnen, die hadden geen sleutel nodig! Slapen werd een erg moeilijke klus die nacht en bij het ochtendgloren stonden wij dan ook aan het bed van onze ouders, "of het nog niet tijd was om op te staan?".
Wij werden dan nog een tijdje aan de draai gehouden tot het ogenblik aanbrak dat iedereen naar beneden ging. We moesten allemaal gewassen, aangekleed en netjes gekamd zijn, eerder gingen de deuren niet van het slot. Mijn pa treuzelde dan behoorlijk om de spanning op te voeren en wij probeerden om beurten door het sleutelgat iets te ontwaren. Iedereen zag vanalles en nog wat! Dat was echter absoluut onmogelijk omdat alle lichten gedoofd waren en de rolluiken naar beneden. In de plaats was het aardedonker en alleen onze kinderfantasie nam een loopje met ons, net als bij die zak! We zagen of meenden te zien, waar we het meeste naar verlangden.
Als eindelijk de deuren opengingen, was het één groot feest. Veel speelgoed was er voor ons in die jaren niet bij. Maar we kregen altijd nieuwe kleren, die dan broodnodig waren voor de winter, wat snoep en fruit , een gezelschapsspel, spullen voor school en, wat mij het meest interesseerde: leesboeken. Dan kon mijn dag niet meer stuk en had ik niet eens meer oog voor al het andere. Het was mijn weg naar een andere wereld, vol spanning, avonturen en dromen.
|
