Dat tieners verliefd werden, is van alle tijden, en dat zal wel niemand ontkennen! Bij de een slaat de verliefdheid wat eerder toe dan bij de ander, maar het gebeurt, en dat is zo ongeveer een vast gegeven. Het wordt door de omringende volwassenen dan wel niet serieus genomen en kalverliefde genoemd, maar daarom is het niet minder serieus voor de personen in kwestie.
Ik was geen uitzonering op dat vlak en zo rond mijn veertiende werd ik voor de eerste keer verliefd. Het was allemaal héél onschuldig en puur en het voorwerp van die liefde werd dan ook behoorlijk geromantiseerd en geïdialiseerd. Hij was 18 en ik 14, ik studeerde en hij werkte als leerjongen.
Toen mijn ouders, vooral dan mijn pa, daar lucht van kregen was het huis te klein. Veel gelegenheid om elkaar te ontmoeten hadden wij toch niet, want ik mocht nooit weg, zelfs niet in het weekend. Wij kwamen elkaar elke morgen en avond tegen, omdat wij in tegengestelde richting naar onze bestemming fietsten. Hij naar zijn werkhuis en ik naar mijn school. Toch waren wij behoorlijk "clever" als het erop aan kwam om mekaar berichten toe te spelen. Ik schreef kleine briefjes, die ik opgevouwen in mijn zak had en op het ogenblik dat we elkaar passeerden, liet ik dat briefje vallen. Dit gebeurde zo onopvallend, dat alleen de persoon, voor wie het bestemd was, dit zag, stopte en het briefje opraapte en naderhand las. De briefjes, die ik van hem ontving durfde  ik niet los in mijn tas bewaren, want die werd door mijn ouders gecontroleerd op verdachte voorwerpen (zoals liefdesbriefjes). Ik bewaarde ze tussen de omslag van mijn leerboeken en het papier waarmee ze gekaft waren. In die tijd werden boeken nog met kaftpapier beschermd. Zo wisselden wij gegevens en berichten uit. Soms had mijn vriendje een namiddag vrij en kwam dan naar de school gereden, waar hij mij dan opwachtte. 
Op een winterdag zijn we zo samen naar de boorden van de Maas gewandeld en hebben onze fietsen daar achtergelaten. Je kon dan de weiden in langs de oevers van de Maas en dan zo langs de Maasboord verder wandelen. Ik weet nog dat wij daar hand in hand door de koude middaglucht liepen en over vanalles en nog wat liepen te kletsen. Opeens zagen we vanuit de verte een muur van sneeuw afkomen! Ik heb dat nooit meer gezien, maar vergeet die aanblik nooit meer! Sprookjesachtig was het! Weiden ver van ons verwijderd sneeuwde het hevig en waar wij liepen viel er nog geen vlok. Wij liepen zo de sneeuwmuur tegemoet en zagen er binnen de kortste tijd uit als verkleumde sneeuwmannetjes. Het was zo'n ongewone belevenis, dat ik dit natuurgebeuren nog klaar en duidelijk voor ogen heb. 
Het kon natuurlijk niet uitblijven, dat mijn pa de goed verstopte brieven en foto's van mijn vriendje vond. 
Toen gingen de poppen eerst echt aan het dansen! Mijn vriend werkte in een werkhuis, dat kort bij ons huis lag. Mijn pa contacteerde prompt zijn baas, en hoe hij het aan boord gelegd heeft, weet ik niet maar hij heeft er voor gezorgd, dat hij daar moest vertrekken en in een werkhuis in een ander dorp en bij een ander baas moest gaan werken. Hij heeft de ouders van die jongen gecontacteerd en formeel verboden nog contact met mij te zoeken, en blijkbaar had hij zoveel overwicht dat hij er dat ook doorgedrukt kreeg. Ik heb mijn vriendje niet meer teruggezien!
Verdriet en hartzeer waren het gevolg en iets wat nog kinderlijk en heel puur was, werd door volwassenen besmeurd en kapotgemaakt, zonder ook maar enige consideratie met de gevoelens van diegenen, die gemanipuleerd werden.
 Dat laat voor altijd littekens na, en het vertrouwen komt nooit meer volledig terug.

24-10-2006 om 21:53 geschreven door Titipoes

20-12-2005 om 18:29 geschreven door cherycher

15-12-2005 om 20:22 geschreven door bojako