|
Ik ben weer net terug van de repetitie. Die ging vandaag, woensdag door van half negen tot half elf, ipv op donderdag van acht tot 10 uur.
Mijn longen zijn dus weer uitgezet en ik heb weer wat gedaan voor mijn gezondheid! Het is algemeen geweten, dat zingen héél erg gezond is en dus houden we week na week stoer vol. Niet omdat het zo gezond is hoor, maar gewoon omdat we het zo graag doen en het niet laten kunnen.
Op het ogenblik zijn we allemaal kleinkunstliederen aan het instuderen. Sommigen kende ik en van andere had ik nog nooit gehoord.
We gaan met Ishtar een programma opvoeren volgend jaar om de mensen aan het zingen te brengen. Er wordt dan opgetreden maar niet op een podium maar tussen de bezoekers en op die manier moet de animo ervoor zorgen dat iedereen aan het zingen slaat. Ben benieuwd wat dat gaat geven! En er moet nog heel veel gestudeerd worden want het is een behoorlijk dik boek en al die teksten en noten komen je niet aanwaaien hoor. Ik zit zo ongelooflijk met die muziek in mijn hoofd, dat ik er af en toe ambetant van word. Als ik midden in de nacht wakker word, wat denk je dan dat er door mijn hoofd speelt???? Juist ja, een van die liedjes, die we tot in den treure herhalen en oefenen. Het enige psoitieve daaraan is, dat het regelmatig wisselt, dat deuntje in mijn hoofd.:-D
En voor het komende weekend staat er een dagtrip naar Gent op het programma. Er komen in de stad 1800 mensen bijeen van koren uit heel Vlaanderen en die vormen op die dag één koor op het Sint-Pietersplein en zingen dus ook kleinkunstliederen. Die zondag is het in Gent de dag van de amateurkunsten, en daar hoort ons zingen ook bij.
Ik verheug me op die trip naar Gent maar niet alleen omdat wij daar met zo'n imposant koor gaan zingen, maar vooral omdat ik iemand ga ontmoeten, die ik wel ken via seniorennet en de vele mailtjes, die we uitwisselen, maar die ik nog nooit ontmoet heb. Het voorstel kwam spontaan en overwacht en ik was er in eerste instantie een beetje door overdonderd en dan zwijg ik in alle talen. Maar dan dacht ik: dit is een prachtige kans om elkaar te ontmoeten, samen iets te drinken en te babbelen en te kijken of de klik, die er voorheen al was, de ontmoeting overleeft.
Ik heb dus toegezegd en ik kijk ernaar uit, als naar een cadeautje. Dat is het kleine kind in mij, dat nog steeds latent aanwezig is en bij dergelijke gelegenheid tevoorschijn komt. En ik hoop dat het weer meespeelt om er een stralende dag van te maken. Maar weer of geen weer, dat zonnige gevoel blijft en neem ik mee.
|
zegt Ludovikus
