Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
12-01-2006
Zachte handen. (12-01-2006)
In mijn kinderjaren, was het voor veel mensen normaal, om buiten hun gewone werkzaamheden, ook nog een beetje te boeren. Dat wil zeggen, dat er veel mensen wat vee op na hielden, om in hun eigen behoeften te voorzien en ook om het te verkopen en daaruit wat winst te maken en op die manier het huishoudbudget aan te vullen. Ze hielden dan koeien, konijnen, kippen, schapen en/of geiten, varkens etc. Sommigen hadden dan nog een paard om de stukjes grond te bewerken. Het enige "vee" dat wij thuis hadden, waren wat konijnen en twee varkens. Eén varken werd er vetgemest om te slachten en in eigen vleesverbruik te voorzien en het andere werd verkocht. Veel verstand van dieren, of hoe het er op een boerderij aan toegaat, had ik dus niet. Eén van mijn vriendinnetjes uit de lagere school kwam van een echte boerderij, waar dus in het groot geboerd werd. Als ik daar op bezoek was, was dan ook alles nieuw en fascinerend voor mij. Van het voeren van de kippen tot het naar huis drijven van de koeien 's avonds, alles was intrigerend en "anders". En tot op heden ruik ik die specifieke geur, die aan boerderijen eigen was.De warme geur van dieren, meel, hooi en veevoeders en al die typische geluiden van gesnuif en gestamp van dieren, die in een stal ondergebracht waren. Mijn vriendin draaide natuurlijk volop mee in het boerderijgebeuren en zij voerde opdrachten uit, waarvan ik nog nooit gehoord had, wat natuurlijk mijn bewondering oogstte! Op een bepaalde dag in de zomer werd het graan gemaaid en moest natuurlijk met de hand in schoven gebonden worden. In die tijd werd dat nog niet machinaal gedaan! Met man en macht liep dan iedereen achter de maaimachine aan en greep men om beurt een bundel om er een mooie schoof van te maken. Die schoven werden dan rechtop tegen elkaar aangezet, zodat ze als het ware een hutje vormden. Ik had dat reeds eerder met veel interesse bekeken en wilde dat ook kunnen. Toen ik dat thuis aan mijn pa vertelde, lachte hij mij gewoon uit en zei, dat ik dat nooit zou kunnen. "Ik zie jou met je mooi verzorgde handen en lange nagels al schoven binden op het veld!" spotte hij. Ik voelde mij gekrenkt tot in mijn ziel en was vastbesloten hem te tonen, dat verzorgde handen en wat langere nagels, niet synoniem waren van er niets mee kunnen verrichten! Bij mijn eerstvolgende bezoek aan mijn vriendinnetje ging ik onvertogen mee aan het werk op het veld. Die dag werd er gerst gemaaid en aan de aren zitten behoorlijk lange, stevige stekels. Ik had het binden vrij snel onder de knie en deed koppig mee tot heel het werk gedaan was. De zon scheen ongenadig op onze gebogen hoofden en nekken en de lucht rook naar warmte, gerst, aarde en zweet. Dat het niet een van de aangenaamste karweitjes was, die ik ooit tot een einde gebracht had, hoef ik hier wel niet uit te leggen! Maar ik was te trots en te koppig om op te geven. Toen we 's avonds moe en bezweet van het veld terugkwamen en ons wat verfrist hadden op de boerderij, was het tijd voor het volgende pijnlijke werkje: met een naald alle stukjes gerstestekels uit mijn vingers en handen peuteren en daarna ontsmetten, zodat ze niet zouden ontsteken. Mijn wil en bedoeling waren wel goed, maar mijn handen natuurlijk véél te zacht voor dit ongewone werk; Om dit zonder problemen te klaren moet er al een laag eelt op zitten en dat was bij mij dus duidelijk niet het geval. Ik was ook behoorlijk moe, maar niettemin erg fier dat ik het tempo had kunnen volgen en niet had opgegeven! Nadat wij op een lange bank achter de tafel als uitgehongerd ons avondmaal verorberd hadden, ging ik terug naar huis en vertelde mijn pa met trots en enig leedvermaak, dat die jufferhandjes de klus geklaard hadden en dat ik de hele middag vruchten gebonden had op het veld. Er kwam geen commentaar maar ik meende in zijn ogen toch een vonk van bewondering te zien. Misschien heb ik me dat ook alleen maar verbeeld, omdat ik het zo graag wou!
(Schilderij van Evert Pieter : Korenschoven)
Reacties op bericht (6)
18-01-2006
Hard maar schoon
was (is?) het boerenleven. Nu komen er allemaal veel teveel papieren aan te pas, maar toen....Je geniet er nog van terwijl je het schrijft, Michely. En ik,...ik heb meegenoten, groetjes ria
18-01-2006 om 12:49 geschreven door ria
17-01-2006
Koppig
Ja in een Uitdagende koppige bui kan je veel meer als anders vind ik zelf ook , oei die handjes wel toen pff! mooi geschreven groetjes sjoeke
17-01-2006 om 03:06 geschreven door sjoeke
14-01-2006
Geur
Ja gek hè dat sommige geuren in je neus blijven hangen.
Heb ik ook.
Of situaties in het heden die me herinneren aan vroeger en dacht vergeten te zijn.
Bij je verhaal komen bij mij de sprinkhanen 'naar boven',
vraag me niet waarom !
Ik ben geboren in het vlasdorp Koewacht en speelde veel in de koren- (en andere)velden.
Nu is daar niets meer van terug te vinden, alleen maar huizen, huizen en nog eens huizen.
Moet het dus alleen met mijn herinneringen doen,
Jammer !
14-01-2006 om 18:06 geschreven door Chia
13-01-2006
Fier
Ik ben ervan overtuigd dat je vader wel degelijk fier was op jou... dat zijn vaders altijd... maar ze kunnen het o zo moeilijk tonen... waarom is iemand zeggen : "ik hou van jou" toch zo moeilijk... zou niet mogen.
Wat die man van mij betreft... ja geen moment verveling als hij in de buurt is maar het kan ook enerverend zijn hoor... ik zou steeds als een gendarm op wacht moeten staan en dan noemen ze je een "moeial"
met de jaren wordt je dat wel gewoon... groetjes Myette
13-01-2006 om 00:00 geschreven door Myette34
12-01-2006
geraakt worden
Ik snap helemaal wat je bedoeld met je reaktie bij mij.
Zelf maak ik me daar geen zorgen meer over, wie me raken wil doet dat toch wel, met of zonder ontboezemingen van mn blog.
Ze komen maar !
Ik loop nu 50 jaar rond te springen op deze aardkloot, en ben al zo vaak op m'n hart getrapt, mij deert het niet meer, niet echt althans, ik hou me vast aan het gegeven dat openstellen meer warmte dan ellende brengt.
Lieve groetjes,
Caerwyn
12-01-2006 om 21:26 geschreven door Caerwyn
.
Nee hoor Michelly dat heb je je niet verbeeld. Ik ben denk ik zo'n beetje zoals jij. Als iemand me uitdaagt dan durf ik soms zelfs té ver gaan. Jij vindt het bij jullie maar klein met een varken. Wij hadden wat kippen en konijnen en die dienden om af en toe vlees op ons bord te krijgen of een eitje hoor. Ik zie het ons nu nog doen, zo'n kip doodmaken, plukken en klaarmaken. Mijn moeder kon en durfde écht alles, 't ja ze hadden ook de oorlog net achter de rug hé, ik las ook net je reactie bij Caerwyn. 't is waar wat je zegt hoor, eens je je anonimiteit blootgeeft is er heel veel dat je dan weer niet kan schrijven. Maar het was een keuze dat ik gemaakt heb na een tijdje. Het is misschien ook goed want anders zou ik misschien nadien spijt hebben van sommige zaken die beter niet hadden moet opgeschreven worden. "always look on the bright side of life tum tum, tum tum....
kusje
bojako
