Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
16-03-2006
ECLIPS!
Het was gisterennamiddag een stralende, zonnige winternamiddag, die iets van de lente in zich droeg. En plots werd alles duister als bij een totale zonne-eclips, want Krista stierf in haar auto, ergens onderweg naar haar werk. Iemand anders was onoplettend en verleende geen voorrang van rechts, en voor haar hield alle leven op, daar ter plaatse. Ze was net 40 jaar geworden op 01-01-2006 en het leven lachte haar toe. Haar twee zoons , mooie en lieve jongens, werden stilaan groot, en ze voelde zich goed in haar gezinnetje en haar werk. Haar mama, de oudste zus van mij man, stierf op 37-jarige leeftijd. Zelf was ze toen 9 jaar oud. Ik kwam elke dag bij mijn schoonzus en de kinderen over de vloer, omdat zij de oppasmama was voor onze eigen zoon, als ik werken was. Ik bracht hem 's morgens en 's avonds haalde ik hem weer op. Gewoonlijk hadden wij dan even een gezellig onderonsje en dat smeedt hechtere banden. Voor onze zoon, waren Krista, en haar broertje en zusje de broers en zussen, die hij zelf niet had. Ze speelden, lachten en huilden, en vochten en stechelden samen, over allerlei zaken, zoals ook broers en zussen dat doen. Zo herinner ik mij, als de dag van gisteren het volgende voorval. Mijn schoonzus was in verwachting van haar jongste dochter en de kinderen waren ervan op de hoogte, dat het babietje in mama's buik groeide. Zij mochten af en toe luisteren en over de buik strelen. Zelf kon ik geen kinderen meer krijgen, en onze zoon had het daar zeer moeilijk mee, omdat hij het verschrikkelijk vond, om een énig kind te zijn. De kinderen hadden wat gekibbeld met elkaar en zoals dat normaal is op die ouderdom, proberen ze elkaar dan de loef af te steken. Krista zegde tegen onze zoon: Wij krijgen toch een broertje of zusje en jij niet! Maar dat nam onze zoon zomaar niet, en zegde dat het ook zijn broertje of zusje was. Mijn schoonzus, die als scheidsrechter erbij gehaald werd, moest hem teleurstellen. Het zou een neefje of een nichtje voor hem worden, maar geen broertje of zusje! En of dat nog niet erg genoeg was! Krista zegde: En meisjes kunnen toch kindjes krijgen en jongens niet! Daarmee was hij het dus absoluut niet eens en er werd een robbertje gevochten. Mijn schoonzus wist zulke situaties wel op te lossen en het ongenoegen werd dan ook in kiem gesmoord. Toch zat het hem niet lekker, hélemaal niet! Krista kon kindjes krijgen en hij niet. Dat was niet eerlijk. 's Avonds aan tafel bracht hij dat item natuurlijk ter sprake en hij voegde er hoopvol aan toe: Dat is niet waar hé mama! Tot zijn algehele teleurstelling moest ik dat dus beamen en zijn ontgoocheling was zo groot, dat ik werkelijk medelijden met hem had. Ik zegde toen: Maar dat is toch geen probleem! Als jij later een vrouw hebt, krijgt jouw vrouw wel de baby, maar die baby krijgt altijd jouw familienaam en gaat dus net als jij heten. (Die stelling ging in die tijd dus nog op!) De opluchting op het gezicht van mijn zoontje was aandoenlijk! Eindelijk iets van hem, waar het de toekomstige baby betrof! Dat er geen baby zou zijn, zonder zijn tussenkomst, heb ik hem op die leeftijd nog niet diets gemaakt. Maar alles was weer peis en vree, met zijn neefje en Krista, want hiermee kon hij wel leven. Aan al die kleine dingen denk ik, nu Krista haar eigen "babies" achter heeft moeten laten.
De eerste foto rechts boven is "Beholding" van Henry Asensio
Reacties op bericht (9)
19-03-2006
Verdriet
Ik las zojuist over Krista's overlijden... wat een ellende toch... zo jong nog en je gezin moeten achterlaten... ik wens jou en je familie veel sterkte toe... groetjes van Myette
19-03-2006 om 16:13 geschreven door Myette
17-03-2006
Lieve Michelly...
ik vind het erg goed dat je het hier neer schreef!
Het lucht op, zoals tranen vrije loop laten.
Herinneringen en gedachten
die door je hoofd spoken
en waarschijnlijk ook slapeloze nachten bezorgen
Zoveel vragen die onbeantwoord blijven!
Maar je nam jouw pen en schreef het neer.
Wij lezen jouw herinneringen, jouw verdriet
en begrijpen wat je voelt.
Ook wij schrijven woorden neer
Hier op jouw plekje...
woorden van troost
en we hopen dat we voor een lieve vriendin
een steun kunnen zijn.
Sterkte lieve Michelly
xxx *BiBi*
17-03-2006 om 21:05 geschreven door *BiBi*
Lieve Michelly
Woorden schieten tekort. Wat een droefheid. En vooral hoeveel vragen.
Hoe en WAAROM? Enkele jaren geleden maakten wij het mee met mijn schoonbroer. Alleen tijd kan wonden helen en dan nog. De lege plaats zal er altijd zijn. En de kinderen? Ik voel oprecht met U en de familie mee.
Moge haar mooie leven bekroning vinden in God.
Heel oprecht, ria
poezie/blog/ria
17-03-2006 om 15:59 geschreven door ria
16-03-2006
Sterkte
Rust in vrede
Slaap de slaap van degenen die niet dromen
De donkere vergetelheid die geen pijn kent
Omhelsd door diegenen in wiens armen leed ophoudt.
Rust in vrede
Mijn oprechte deelneming lieve Michelly.....
16-03-2006 om 23:46 geschreven door Chia
eclipse
Hallo Michelly,
Zo juist las ik over je schoonzuster.
Ik heb niet de intentie om je te troosten, dat kan ik niet, mischien heb ik het recht niet eens, maar weet wel dat ik met je meevoel.
Hoe je het ook wendt of keert; 40 is te vroeg.
En zeker met zo'n reden, zo'n stomme en onbeduidende reden (iemand die niet oplet).
Het is het begrijpelijk dat je bitterheid en wrok zal voelen, of zal gaan voelen.
Als dat gebeurt; hou het niet in, en gooi het er uit, scheld iemand helemaal verrot en schuif m alle ellende van de wereld in zn schoenen.
En als er geen kandidaten voor zijn neem je mij maar.
Het veranderd niets aan de feiten, maar reken maar dat het kan opluchten.
Mijn gedachten zijn voor jou.
Sterkte.
Jan (Caerwyn)
16-03-2006 om 23:30 geschreven door Caerwyn
stilte
Wat een vreselijke dag gisteren! Nog veel te jong denk je dan en waarom zij? Antwoorden krijg je nooit en het leven lijkt opeens stil te staan met zo'n verlies. Lieve Michely, ik wens jou en je familie heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Thea.
Dat zijn de woorden die door mijn hoofd gaan bij het lezen van. Je leest en hoort het elke dag opnieuw, een nieuw slachtoffer van het verkeer. Je staat er al lang niet meer zo bij stil, en als je heel eerlijk bent, dan ben je blij dat het niet in jouw kring is gebeurd. En zie, dan komt toch die gevreesde dag, en wordt je geconfronteert met het leed dat zovelen voor jou hebben moeten doorstaan. Dat feit is op dat moment helemaal geen troost voor je, en wat moet je er ook mee? Maar misschien is het een troost te weten dat velen met je meeleven. Misschien kan ik met mijn medeleven ook een beetje een troost voor je zijn. Ik hoop althans van wel. Lieve Michely, innige deelneming met je verlies. Een zachte knuffel.
16-03-2006 om 18:17 geschreven door huismusje/troubadoerke
..
de troostwoorden die ik je wou zeggen heb ik je per mail verzonden.
Veel sterkte aan u en uw familie zend ik je ook lang deze weg.
welkom a>
woorden zijn woorden en kunnen het verdriet niet beschrijven,maar ik wens jullie veel sterkte toe uit heel mijn hart
