Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
09-09-2010
Vrouwenronde.
Ik kijk niet elke avond TV maar als ik kijk, is het gewoonlijk naar Duitse programma's. Vandaag zag ik een aflevering van Frau-TV. Een programma dat vrouwgericht is, maar niet alleen voor vrouwen bestemd is. Er komen allerlei problemen en eigenaardigheden aan bod en is meestal erg interessant. Dat wil zeggen, als je je interesseert voor zulke zaken! Dat bracht me een bepaald voorval in herinnering, dat plaats vond tijdens mijn werk bij Siemens A.G. Op een bepaald ogenblik was er besloten dat de vrouwelijke bedienden alle veertien dagen samen zouden komen en dat alle ergernissen en problemen naar voor zouden gebracht worden, zodat die op een effectieve manier uit de weg konden geruimd worden om zo de wrijvingen en irritaties tot een minimum te beperken. Wij vonden dat allemaal een lovenswaardig initiatief en namen er dus alle twee weken aan deel. De ronde werd voorgezeten door de administratief directeur, een Duitser, er was namelijk ook een technisch directeur, en door de sociaal assistente van de personeelsdienst. We zaten dan ook werkelijk in een ronde, zodat we elkaar allemaal in het gezicht konden zien. En daar zaten we allemaal, elkaar aan te kijken en oorverdovend te zwijgen. Onze directeur bracht dan maar zelf bepaalde problemen aan en vroeg onze mening daarover. Ik denk dat hij zich nooit had kunnen voorstellen, dat vrouwen zo stil konden zijn en zo goed konden zwijgen! Niemand gaf zijn mening, niemand diende hem van repliek en de heel ronde dreigde een maat voor niets te worden. Dat kon ik niet laten gebeuren, en ging dus in op de problemen, in naam van enkele anderen. Zeg jij dat, je kunt het beter uitleggen. Datzelfde scenario herhaalde zich echter elke keer opnieuw. Ik verdedigde anderen, kwam voor hun meningen en opmerkingen op en dat, terwijl ik er zelf helemaal buiten stond. Ik was stilzwijgend gebombardeerd tot hun spreekbuis. En zij bleven zonder meer zwijgen in alle talen! En ik kreeg het gevoel dat ik diegene was, die altijd wat te mekkeren had. Toen we op een bepaalde dag weer een gespreksronde hadden, nam ik me voor om mijn mond niet meer open te doen, en de anderen hun eigen ideeën te laten verdedigen. Tegen een goede collega had ik gezgd, dat ze mij zonder meer tegen mijn schenen moest stampen, als ik ook maar aanstalten maakte om mijn mond open te trekken. Daar zaten we weer en het gespreksonderwerp was de vraag, waarom vrouwen zo zelden een belangrijke functie kregen, en steeds de voorkeur naar mannen ging. Het betoog van mijn directeur kwam er in grote lijnen op neer, dat wij vrouwen niet volwaardig konden functioneren omdat we teveel met onze kinderen in ons hoofd zaten en 's avonds stipt op tijd naar huis wilden en zeker niet meer optimaal werkten, als een van die kinderen ziek was. De hele ronde dames zat hem woordeloos aan te kijken en niemand gaf ook maar een toon van zich. Hij had al lang in de gaten dat ik deze keer mijn mond hield en ook niet van plan was om een woord te zeggen. Daarom legde hij het er op den duur zo dik op, dat ik hem had kunnen aanvliegen en mijn mond dus niet meer hield. Heb hem diets gemaakt, dat als men vrouwen wat fatsoenlijker betaalde voor hun job, zodat ze zich een kindermeisje of hulp in huis en voor de kinderen konden permiteren, ze ook minder zorgen aan hun hoofd zouden hebben en waarschijnlijk zelfs stukken beter dan hun mannelijke collega's zouden presteren! Toen ik mijn zegje gedaan had, zat hij me grijnzend aan te kijken, want hij had zijn slag thuis gehaald: ik had mijn mond toch niet kunnen houden. En ik was, ondanks alles, blij dat ik het hem ingepeperd had. Heel veel later, toen ik uitgenodigd op een drink, met hem stond te praten, vroeg hij me of ik me dat gesprek -als je dat al zo kunt noemen!- nog herinnerde. Ik werkte toen niet meer bij Siemens. En of ik mij dat herinnerde! En toen zegde hij iets, waar ik tot op de dag van vandaag voldoening over voel: ik heb me in mijn oren geknoopt wat jij toen gezegd hebt, en toen jij bent weggegaan, heb ik die job, tussen haakjes: een mannenjob totdat ik hem aangeboden kreeg, opnieuw aan een vrouw gegeven, want ik vond dat je nagels met koppen geslagen had. Mijn hart maakte een buiteling van plezier en ik heb hem in naam van DE vrouw bedankt.
Reacties op bericht (8)
23-09-2010
kom je een aangename dag wensen !!
Ja, het zonnetje is weg en stilaan begint het hier te regenen, het belooft niet veel goeds te worden de volgende dagen ....maar dan kunnen we rustig wat blogjes gaan bekijken , dat is ook leuk !
Niettegenstaande er reeds veel verandert is, blijft nog altijd het feit dat vrouwen nog steeds geen gelijk loon voor gelijk werk krijgen. En ook dat jij de kastanje uit het vuur moest halen voor de zwijgende meerderheid, had goed in je nadeel kunnen uitdraaien. Maar je had in elk geval de voldoening dat je, je mening verkondigd had. Het was dan nog goed overgekomen ook. Lieve groetjes. from Ludovikus
20-09-2010 om 12:07 geschreven door ludovikus
15-09-2010
Fluiten
In de jaren zestig liep ik rond in Amsterdam en een groepje vrouwen begon naar mij te fluiten. Een vreemde gewaarwording met een mengelmoes van gevoelens. Zo moet het voelen als mannen naar je fluiten, dacht ik zo ...
15-09-2010 om 13:43 geschreven door Wim
12-09-2010
Mh
Zo als je weet heb ik met hoger geschoolde vrouwelijke
collegas samen gewerkt, en ik moet toegeven dat bij personeel problemen de vrouwelijke
intuïtie de juiste oplossing bracht. Het standpunt wij zijn gelijk op intellectueel
vlak kan ik mee leven, aan de meet hebben jullie een beetje voorsprong.
12-09-2010 om 22:42 geschreven door Julien
11-09-2010
"
Ik ben het helemaal eens met Bojako dat de huidige generatie vrouwen meer kansen krijgt door de inzet en het van zich afbijten van onze generatie. Macho's zullen er altijd zijn maar gelukkig krijgen de vrouwen nu toch meer respect en kansen. Een warme knuffel .
11-09-2010 om 00:59 geschreven door Natoken
10-09-2010
hallo Michelly
als man zie ik toch wel graag een vrouw met een mening ! groetjes uit Bilzen
10-09-2010 om 13:28 geschreven door johan1944
..
Heel herkenbaar Michelly! Wij hadden weliswaar helemaal geen inspraak. Mijn vrouwelijke collega van een andere afdeling deed al het werk, maar de klanten werden in een apart bureel ontvangen door een man, die niets van de zaken kende en haar voortdurend moest consulteren. De zeer tevreden klanten kwamen dan ook met geschenken af voor meneertje en zij kon op haar kin kloppen. Ik heb er toen ook de baas over gesproken, want ik was ook een beetje de spreekbuis en ik kreeg als antwoord : "sorry ik weet dat Juffrouw X die plaats wel verdient, maar de klanten willen liever dat een man hen tewoord staat" en daarmee was de kous voor hem af. 't Is niet moeilijk dat veel vrouwen van onze generatie feministen zijn geworden. De jonge vrouwen van nu hebben dankzij onze inzet nu meer kans, maar het beruchte glazen plafond is er nog steeds. Nachtelijke groetjes van een slapeloze Bojako
zegt Ludovikus
from Ludovikus
