Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
05-11-2010
Poetsvrouwen-soap!!!
Ja, anders kan je het bijna niet noemen hé. Zal maar bij het begin aanvangen. Ik werkte nog full-time en had op een gans jaar 20 wettelijke verlofdagen, die allemaal, op drie na, waren vastgelegd door het bedrijf. Het gevolg daarvan was, dat ik me op elke verlof- of feestdag in zweet stond te werken om gordijnen te wassen, vensters binnen en buiten te poetsen, etc, etc. Alle extra werk dat bovenop het gewone poets- en huiswerk kwam, werd ingepland op de verlofdagen. Op een zekere dag, stond ik weer eens in "het zweet mijns aanschijns" vensters te wassen ( en ik heb meer vensteroppervlakte dan muuroppervlakte!), toen ik er plots echt genoeg van kreeg. Ik heb prompt contact opgenomen met de dienst waar ik een poetshulp kon aanvragen en enkele weken later had ik er een. En wat was ik tevreden over de jonge vrouw! Ze kwam uit de buurt en kon, indien ze dat wilde zelfs te voet naar hier komen en ze werkte op een manier, die mijn goedkeuring kon wegdragen. Na enkele jaren kwam het vreselijke nieuws dan ook als een donderslag bij heldere hemel aan: zij had borstkanker en na de operatie zou ze dus niet meer in de poetsbranche werkzaam zijn. Daar had ik dus alle begrip voor en moest naar iemand anders uitkijken. Die iemand anders, zijn enkele andere geweest, die het ofwel zelf na enkele maanden voor bekeken hielden wegens allerlei familiale toestanden, ofwel door mijzelf bedankt werden voor hun diensten omdat ze in de verste verte niet voldeden aan het beeld dat ik me van een poetsvrouw voorstelde. Ik had dan ook een goed voorbeeld gehad, waaraan ik hen kon toetsen. En dan kwam er plots weer een nieuwe jonge vrouw. Ongeveer 1.60m groot en zo ongeveer 120 à 130 kg zwaar. Ik sprak mijn bedenkingen niet uit en nam me voor maar af te wachten en te zien hoe de zaken evolueerden. Het klikte en ze werkte goed. Heb alleen even mijn hart vastgehouden, toen ze boven de convector op een stoel ging staan om de venster aan de binnenzijde te wassen. Ik verwachtte elk moment een smak en een kreet te horen, dat ze erdoor gezakt was. Dat is gelukkig en tot mijn grote opluchting niet gebeurd, dus alles ging zijn gangetje en wij waren weer helemaal gelukkig met onze hulp. Op een bepaald ogenblik heeft ze dan een operatie ondergaan om haar maag te laten verkleinen en we zagen haar als een sneeuwvrouwtje slinken tot een 67 kg. Tot zover alles OK. Maar op een zekere dag vertelde ze dat ze een knobbeltje uit de borst moest laten verwijderen maar dat was allemaal niets speciaal, want de arts had haar verzekerd dat het niets voorstelde en zeker goedaardig was. Hoe die dat zonder operatie en biopsie kon zeggen was me een raadsel, maar ik ben dan ook geen arts hé! Nadien bleek dat het helemaal niet zo onschuldig was en dat ook zij borstkanker had. En ook zij stopte met het werk, wat ik bijna vanzelfsprekend vond. De vroegere procedure herhaalde zich weer en er passeerden allerlei dames, die niet voldeden en door weer een andere collegas werden opgevolgd. En ja hoor op een zeker ogenblik hadden we weer een goede kracht en alles liep weer op wieltjes. Ja dat had je gedacht. Na een half jaar kreeg ik bericht dat ook zij ermee stopte. Ze was ergens gevallen en op haar staartbeen terecht gekomen. Gevolg daarvan was, dat ze er hoe langer hoe meer last van kreeg als ze poetste. Ook deze vrouw mocht ik weer uitzwaaien (figuurlijk dan wel hé, want ze laten je dat melden door de poetsdienst.) Dit laatste deed zich voor net voor de vakantieperiode dit jaar. Natuurlijk is het dan heel moeilijk om een vervanging te krijgen omdat die meisjes ook hun verlof opnemen. Ook daar kon ik alle begrip voor opbrengen en dus heb ik weeral de maanden juni, juli, augustus, september zelf alle werk gedaan, ondanks de pijnlijke artrose in mijn vingers en handen. Maar er was mij een nieuwe kracht beloofd voor oktober. Een nederlandse dame, die in België woonde en zij zou zich nog wel komen voorstellen, vooraleer ze zou beginnen. De dag dat de nieuwe hulp zou beginnen naderde, en ik zag of hoorde niemand. Ik wachtte nog steeds af. De morgen zelf was er een kwartier na de aanvangstijd nog niemand verschenen. Zou er nu echt niemand komen??? Ik telefoneerde naar de uitzenddienst en kreeg te horen dat R. zeker zou komen. De naam klopte niet met diegene die mij eerder was doorgegeven en toen ik die opmerking maakte, kreeg ik allerlei verontschuldigingen. Was mij dat dan niet meegedeeld? De nederlandse kon niet en nu was het een andere vrouw van vreemde origine. Ik wilde niet als een racist overkomen en deed er wijselijk het zwijgen toe en besloot weeral maar eens af te wachten. Daar ging de bel en toen ik de deur opende stond daar een marokaanse met hoofddoek en lange rok en broek. Ik heb R. binnengelaten, haar uitvoerig uitgelegd wat de bedoeling was en haar ook een blad gegeven waarop ik alles getypt had, zodat ze dat rustig nog eens kon overlopen. Toen ze na haar vier uren werk vertrokken was en ik controleerde wat er gedaan was, stelde ik vast, dat het werk wat haar opgedragen was, goed gedaan was. Ze werkte echter veel te langzaam. Tussendoor was ze al eens aan de keukentafel komen zitten blazen en puffen en zegde ze dat ze zich niet goed voelde en het veel te warm had. Ze ging zeker ziek worden. Ik verwachtte dus niet haar terug te zien na veertien dagen. Maar ja hoor, daar stond ze weer. Ik had me voorgenomen haar wat inlooptijd te gunnen en af te wachten of het op de duur wat sneller zou gaan, zodat ze wel alles gedaan kreeg. Die tijd hoef ik haar dus niet meer te gunnen, want verleden woensdag komt ze plots naar beneden. Ze was een half uur aan het werk en was bezig de vensters van de slaapkamers te poetsen. Daar stond ze in deuropening naar de keuken, jas aan en tas in haar handen met de volgende woorden: Ik niet meer werken hier, ik ga naar huis. Wij kwamen uit de lucht gevallen en vroegen wat er loos was. "Ja, ik niet meer werken voor firma, ik naar huis". Meer kwam er niet uit, en ze draaide zich om en sloeg de voordeur achter zich dicht. In de hal lagen de borstel, dweil en aftrekker op de vloer. De huishoudladder, emmer met spons en zeemvel stonden midden in de slaapkamer en weg was de dame! Ik belde de poetsdienst, waar ik te horen kreeg dat er een dispuut geweest was met haar over een futiliteit en zij gezegd had: ik kom niet meer werken, ga naar dokter en ben ziek. Dat was dus de laatste episode van die jarenlange soap of moet ik soep zeggen??? Volgende week komt de volgende kandidate en ik houd mijn vingers gekruist dat het er nu eens een is, waar ik de eerstvolgende jaren op kan rekenen en deze soap eindelijk een happy end kent.
Reacties op bericht (9)
13-11-2010
heeft poetsen nu veel zin?
Het blijft maar regenen maar gelukkig geraakte ik nog tot hier! Een ware knuffel tegen die regenkilte, helpt altijd niet?
13-11-2010 om 17:19 geschreven door natoken
12-11-2010
De (kleine) dingen des levens
Zij vertellen veel over de samenleving waarin wij leven.
12-11-2010 om 02:12 geschreven door Wim
11-11-2010
ha ho die poetsvrouwen...
Wie ook maar ooit met poetsvrouwen te maken heeft gehad... herkent jouw stukje verhaal helemaal... Je kunt niet met maar je kunt niet zonder... En dus ben ik blij dat ik mijn poetsvrouw heb. Ze is een schat, maar ook de nagel aan mijn poetskist... geduld... Af en toe toch een beetje zelf wrijven en frotten... en live and let live... liefs en moed!
11-11-2010 om 23:11 geschreven door floreanne
eventjes...
Een warme knuffel op deze sombere dag kan wonderen verrichten niet Michelly?
11-11-2010 om 07:52 geschreven door natoken
09-11-2010
jawadde
Michelly, een hele boterham, sorry , nu en dan een glimlach moeten onderdrukken. Is de schuld van u mannier om het uit de doeken te doen. Hoop dat er vlug een oplossing over de vloer komt.
09-11-2010 om 11:31 geschreven door corry
zag bij Ludovikus de link en was benieuwd na zijn verhaal!!
Hier dus andere koek, gelukkig maar want mag geen gewoonte worden wat hij beleefde ( haha). Daarom ben ik blij dat ik het nog steeds zelf kan beredderen maar ga niette luid roepen want wat vandaag niet is kan morgen wel zijn!! Ik hoop dat het deze keer voor jou meevalt! Knuffel
ps Hehe .. laten ze hier enkel de klinkers weg voor de code om de realiteit te verdoezelen ?( KCHL)
09-11-2010 om 08:56 geschreven door natoken
08-11-2010
..
Dan heb je nog geluk gehad. Je verhaal doet bij mij ook een belletje rinkelen. Zal er snel een blogje van maken. Groetjes en veel chance met je kuismadammen.
08-11-2010 om 12:47 geschreven door ludovikus
07-11-2010
Moed een deugd.
Moed houden, zolang ze hun kinderen niet mee brengen, bij
mijn buren moet de vrouw op de twee kleintje letten. Als ze het huis verlaat
moet Frank de hal opkuisen, de kinderen moeten ergens spelen toch. Hier in
Antwerpen niet te doen. Het is ook nummer X.
07-11-2010 om 22:53 geschreven door Julien
*
Sinds 1998 heb ik ook om de veertien dagen een poetshulp. En ik heb ook heel wat verscheidenheid de revue zien passeren. Er waren die me bij het binnenkomen al zegden dat ze moe waren, en zodoende durfde ik al niet veel meer vragen. Maar er waren ook pareltjes bij, die helaas noodgedwongen wegens ziekte moesten stoppen. Nu heb ik reeds drie jaar weer eentje uit de duizend. En ik hoop dat zij nog lang blijft want ze doet niet alleen veel meer voor mij dan ze in feite moet doen, maar ze is ondertussen ook een ware vriendin geworden. Dus Michke, de hoop niet opgeven, ze bestaan nog de dames die poetsen met hart en ziel. Ik wens het je van harte toe. Liefs van mij!
07-11-2010 om 15:58 geschreven door Petra/Huismusje
