Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
20-06-2006
Internaatseten.
Van aanpassen gesproken! Het internaatseten was daar zo'n heel goed voorbeeld van. Als oudste uit een huisgezin met 8 kinderen, was ik echt niet gewend om alleen maar dat eten te krijgen, wat ik lekker vond. Lieverkoekjes bakken we niet, zei mijn ma steeds en daarmee werden speciale wensen van de tafel geveegd. Natuurlijk hield ze in de mate van het mogelijke rekening met onze voor- en afkeuren, maar wat de een als lekker ervoer, werd door een ander dan weer minder geapprecieerd. Ik was dus niet wat men noemt een lastige op gebied van eten! 's Morgens kregen wij brood met boter gesmeerd en koffie. Het beleg moesten wij zelf meebrengen. Het moest natuurlijk iets zijn, dat goed bewaarde, want een ijskast hadden wij niet. Sommigen aten alleen confituur of siroop, maar daar wij thuis gewend waren om 's morgens vlees of kaas te eten, werd dat hier salami, waar ik stukjes van afsneed of smeerkaas. Eigenlijk moets ik een medaille krijgen voor de kilo's en kilo's smeerkaas die ik daar geëten heb. DORAM: het doosje met de twee halve maantjes kaas en oh zo lekker! Soms werd dat wel afgewisseld met een ander merk, maar normaliter was het Doram. We zaten aan heel lange tafels, die er nu nog staan, met marmeren bladen op. Drie rijen stonden er in onze eetzaal en ieder had zijn vaste zitplaats, die elk jaar wisselde, en een schuiflade, waar wij ons beleg en onze servet in konden leggen. De wanden waren versierd met prachtige schilderijen van de fabels van Lafontaine. Veel oog hadden wij er niet voor in die tijd, maar prachtig waren ze wel en ze zijn nog tot op de dag van vandaag te bewonderen. Vooraleer het eten aanving, werden wij verondersteld in stilte naar onze plaats te gaan en staande te wachten tot een van de Mères met een klein belletje klingelde. Dan volgde het gebed voor het eten en dan opnieuw een belletje en mochten we plaats nemen en met het maal beginnen en ook praten. Het geluidsniveau moest echter "beschaafd" en binnen de perken blijven. Na de maaltijd werd er opnieuw geklingeld, werd alles stil, stonden wij recht en verlieten in stilte en ordelijke rijen de eetzaal 's Middags werd er warm geëten, met soep, veel aardappelen, minder vlees, normale portie groenten en zonder dessert. Dat was voorbehouden voor de zondagen. Het avondmaal was om 19u00. Daar heb ik dus de beroemde broodpudding leren kennen. De restjes brood, die er natuurlijk overvloedig waren in dit grote internaat, werden daar op een aanvaardbare manier verwerkt in een pudding. Aanvankelijk wat vreemd, maar helemaal niet slecht om te eten. Soms kregen wij ook platte kaas. Ik ben een echte kaasliefhebber, en vond dat de eerste keer dus heerlijk, toen die op tafel kwam! Goede deugd, ik vergeet het nooit. Platte kaas zonder suiker, zuurweg, kon mij dus echt niet bekoren. Ik had een flinke lepel op mijn bord gekregen en liet een flinke lepel staan. Maar dat was buiten de waard gerekend! Toen men zag, dat ik dat echt niet bijzonder lekker vond, kreeg ik nog een extra schep er bovenop en diende dat naar binnen te wurgen, onder het toeziend oog van de Mère! Mijn maag protesteerde overvloedig en nadien op de speelplaats heeft hij dan ook korte metten gemaakt met die brij, die helemaal niet welkom was! Het gevolg was natuurlijk, dat ik met een vrij lege maag en een heel verdrietig gevoel naar bed ging die avond.
Bijgevoegde foto is van de refter van abdij van Tongerlo.
Reacties op bericht (6)
20-10-2011
De heer
Ik was op Google toevallig eens aan het zoeken of Doramsmeerkaas wel nog bestond, want het merk is blijkbaar van de aardbodem verdwenen. In mijn jeugd heb ik er altijd met veel smaak van gegeten en het roept goede herinneringen op. Zo ben ik op uw blog terechtgekomen. Ik ben 72 jaar en het is toch vreemd,dat dergelijke niemendalletjes zo stevig in de herinnering verankerd blijven... Ik wens u al het beste.
20-10-2011 om 18:30 geschreven door de schuyter emiel
25-06-2006
..
nee ik ben het eens met Chia....die rust is er, waarschijnlijk omdat je wanneer je thuiskwam wel lekker verwend werd (hoop ik toch tenminste) want anders is je verhaal bijna te vergelijken met dat van Huismusje.
Hoe meer ik lees in jullie beide blogjes, hoe meer ik mijn heel arm maar heel gelukkige ouderlijke thuis waardeer, en daar dank ik jullie beiden voor.
slaap zacht!
kus
25-06-2006 om 23:09 geschreven door bojako
Oram Doram Doridam
Platte kaas is wat wij hier 'kwark' noemen Caer !
Maar ja, ik vraag me wel af of die platte kaas van vroeger
wel hetzelfde smaakt als de kwark van nu.
Van het merk Doram voor die smeerkaasjes heb ik nog nooit gehoord.
Je hebt hier een Instituut voor natuurgeneeswijze dat Doram heet,
misschien heeft het wel iets met elkaar te maken!?
Ondanks mijn verbazing elke keer als ik je verhalen lees,
straalt er steeds een zekere rust van uit.
Of ben ik de enige die dat ervaart?
25-06-2006 om 16:30 geschreven door Chia
21-06-2006
Internaatseten.
Bij ons was de eetzaal heel wat bescheider. De plaats was hoop en al 20 vierkante meter groot. Kale witte muren buiten het oog van God dat alles zag, en een groot houten kruis. En het eten? Nou ja, ik was sowieso al niet veel gewoon, dus geen commentaar. Bidden voor en na het eten verplicht, en eten in stilte. Praten met elkaar mocht enkel buiten bij de dagelijkse luchting, of in de recreatiezaal.
Het ene internaat is het andere niet, maar één ding hadden ze wel gemeen zo te lezen, platte kaas zonder suiker.
Groetjes en tot de volgende....
21-06-2006 om 17:10 geschreven door huismusje/troubadoerke
Ken ook het "internaatsleven "
Op internaat te Heverlee in de Naamse straat gezeten ! Daardoor ken ik het internaatsleven ook ! Nog een fijne week gewenst ! Groetjes van een bloemen - en paardenliefhebber , louisa
