Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
27-06-2006
Brieven!
Je hoeft niet eens een aangeboren behoefte te hebben om te schrijven, maar als je op internaat bent, ga je dat vanzelf doen. Lange of korte brieven, naar huis, naar vriendinnen, naar vriendjes? Alhoewel dat laatste met de nodige omweg en omzichtigheid gepaard ging! Later meer daarover. Ik heb altijd graag en veel geschreven, maar tot op dat ogenblik waren dat natuurlijk geen brieven naar mijn ouders, vermits ik elke dag van mijn leven bij hen doorgebracht had. In een heel uitzonderlijk geval was ik wel eens blijven slapen bij mijn grootmoeder of een tante, maar dat verblijf was dan niet van die aard, dat er brieven geschreven werden. Die situatie lag nu wel een beetje anders! Onmiddellijk twee maanden van huis, in een totaal vreemde omgeving met allemaal vreemde mensen. Want er was letterlijk niemand, die ik kende tot op dat ogenblik. In het weekend was er dan tijd voorzien voor het schrijven van brieven naar huis. Elke brief die buiten ging, werd gelezen door de nonnen en zij plakten die toe en deden hem op de post. Het kwam er dus op aan om heel omzichtig om te springen met alles, wat men te vertellen had en zeker geen kritiek te uiten op het internaatsleven of op een van de nonnen of personen, waarmee men in aanraking kwam. Het gevolg hiervan was natuurlijk dat alle spontaniteit uit die brieven verdwenen was en er nauwelijks iets interessants in te lezen stond. En dan werd het wachten op een antwoord van thuis. Gewoonlijk was het mijn ma, die antwoordde en heel af en toe mijn pa. Alhoewel hij diegene was die dagelijks de pen hanteerde, en mijn ma dat enkel deed om haar huishoudelijke uitgaven op te schrijven of een winkelbriefje op te stellen. Het verlangen en ongeduld, waarmee er op die brieven gewacht werd is onbeschrijfelijk. Zo'n vodje papier scheen het middelpunt van ons bestaan te worden. De brieven kwamen natuurlijk centraal aan op het secretariaat en werden dan aan de klastitularis gegeven van de respectievelijke leerlingen. "Toto" kreeg dus mijn brieven en werd verondersteld die aan mij verder te geven. Dat deed ze ook, maar wel als het haar uitkwam. Ze droeg steeds een agenda in haar linkse hand en nadat ze alle brieven aan alle kinderen had uitgedeeld, hield ze zeer vaak mijn brief nog een dag of twee bij zich en droeg die dan, met het adres naar de buitenzijde gekeerd, met zich mee. Ik kon er dan dus niet naastkijken, dat de brief voor mij bestemd was. Ik durfde er niet eens naar te vragen! Als ik daar nu aan denk, vind ik dat dus onvoorstelbaar van mijzelf maar vooral van haar! Geestelijke wreedheid wordt zoiets genoemd, en daarin was ze een experte! Zo zat ze mij voortdurend op mijn kop, dat mijn thema latijn, niet zo denderend was! Vertalingen ging best, maar thema was zwakker. Dat was inderdaad zo, maar ik was hierin zeker niet de slechtste van de klas. Op andere vakken had ik dan weer een voorsprong, dus kon ik meer tijd aan thema besteden. Daar was ze niet mee akkoord en zij besloot zonder meer, dat ik maar terug moest naar het voorgaande jaar, waarvan ik N.B. reeds een diploma had! Mijn ouders werden hiervan op de hoogte gesteld en mijn pa kwam naar het instituut. Na een gesprek met Toto, zegde hij : Dat gebeurt niet, dan gaat ze naar een andere school! Triomfantelijk repliceerde ze: Dat gaat niet meer mijnheer, want de termijn dat van school kon veranderd worden is verstreken. Zolang had ze dus gewacht. Als ik mij goed herinner was die termijn half oktober in die tijd. Mijn pa stond voor het blok en vroeg dan maar of ik geen bijlessen kon krijgen voor thema. Neen, dat doen we hier niet, was haar antwoord. Vervolgens had mijn pa een gesprek met de directrice en hij vroeg haar of er dan geen bijlessen konden gegeven worden. Als dat nodig is, antwoordde ze, doen wij dat zeker. Hij confronteerde Toto vervolgens met die uitspraak van de directrice, en daarop antwoordde ze: IK doe dat niet. En daarmee was de kous af! Zij gooide mij uit de klas (ik mocht er niet meer in) en ik stond als een hoopje ellende aan de deur en wist niet waar naartoe. De vorige klas was op de eerste verdieping. Daar kende ik ook niemand en ik kon toch maar niet naar binnen wandelen en zeggen, dat ik vanaf die dag bij hen kwam les volgen! Op elke verdieping hing een telefoontoestel op de gang. Ik stond halverwege de trap en hoorde haar plots telefoneren met de eerste verdieping om door te geven dat ik eraan kwam en dat ze mij niet meer in de klas wilde. Dat ongelooflijke gevoel van verlatenheid en onmacht voel ik nu opnieuw, nu ik dit alles neerschrijf! Die onrechtvaardige willekeur, waartegen je niets vermocht en die je alleen maar moest ondergaan, was afschuwelijk. Ik ben dan een gans jaar als vrije leerling in verschillende klassen geweest en heb vanalles en nog wat gevolgd. Examen diende ik niet af te leggen, want je kunt niet tweemaal examens maken voor hetzelfde diploma. Ik was er mij verder terdege van bewust, dat mijn ouders een héél jaar lang extra internaatsgeld voor mij, de oudste van acht kinderen, moesten betalen. En als puber voel je jezelf daar schuldig over, zelfs al kon ik er helemaal niets aan veranderen. Dat was in de eerste twee maanden mijn kennismaking met het heerlijke internaatsleven!!
Reacties op bericht (7)
22-07-2006
non de djuu
Internen aller landen... het is zeer herkenbaar hoor michelly. Bij mij was het al van in de kleuterschool... toen moest ik op alle mogelijke en vooral 'onmogelijke' momenten naar het wc... en dat mocht al niet van zuster josephine. Dan moest ik de hoek in! Ik heb ook eens uit protest gewoon in mijn broek gedaan ... maar toen kreeg ik het pas te horen!
In de humaniora al vansgelijken. Daar heb ik ettelijke strafstudies, valiezenkotavonden, kamer- en huisarresten doorstaan ... meestal om de meest onbenullige feiten zoals praten in de rij, fluiten in de gang, twee trappen tegelijk nemen, roepen naar vriendinnen... ok ook eens weggelopen, gerookt achter de toiletten, stakingen georganiseerd... maar voor de rest was ik vooral een levenslustig spook... maar daar betaal je een prijs voor in het klassieke internaat van de jaren '60!
22-07-2006 om 21:45 geschreven door floreanne
Non de pi
Ik moet eerst toch even opkomen voor de nonnen die ik op school mocht meemaken. Het waren zusters Franciscanessen en eentje ervan - zuster Stanislaus - bleek zelfs een 'verweggistan tante' van me te zijn.
Ze waren echt vreselijk aardig, alleen hebben ze mij een fantasie ontnomen.....ik dacht namelijk dat nonnen niet moesten plassen,
shit, dat ik het nu weer over plassen moet hebben. Sorry Musje !!!
tot ik de deur van een van de toiletten op de koer opentrok en daar ....
maar volgens mij heb ik het daar al eens over gehad !
Ik lees dan ook steeds met verbazing Michelly en Huismusje hun blog over de narigheden die ze hebben ondervonden en blijf het jammer vinden dat ik ze toentertijd niet gekend heb.
Ik ben namelijk een kei in het aframmelen van nonnen !!!
22-07-2006 om 19:23 geschreven door Chia
20-07-2006
moedig verhaal
Michelly, je moet het maar treffen als je zo'n titularis kreeg. Ik kan je best je verdriet en onmacht voorstellen. Zelf ben ik ook een tijdje slachtoffer geweest van "een misverstand", omdat ik toevallig de vriendin was van iemand die in hun ogen "iets ernstigs had uitgespookt." Je wordt dan door iedereen in het oog gehouden. Ik herinner mij dat ik toen zo lang en zoveel heb gehuild, een verdriet dat niet te stillen was. Zelfs de directrice heeft mij toen proberen te troosten. Ze hebben toen wel moeten inzien en accepteren dat ik er niet bij betrokken was. Maar
als je dit niet kunnen vertellen aan je ouders, weegt dat dubbel zwaar.
Slechts om de maand naar huis, dat duurt lang hé, je weet het wel!
Nog zomerse groeten van ria
20-07-2006 om 13:02 geschreven door ria
05-07-2006
Meer gehoord
Heb het zelf niet meegemaakt, al van 15e gaan werken , maar het is toch wel ' godgeklaagd'! In de lagere school was de "non" Zuster Josina, wel mijn redder, want zij was er achter gekomen dat ik thuis nauwelijks eten kreeg, en door haar toedoen mocht ik om 10H, in plaats van te spelen, in het klooster 2 boterhammen met warme chocomelk gaan eten...Later is zij uitgetreden ( is serieus gepest geweest door oudere nonnen )en met een ex-pater, getrouwd, eentje die in de Congo malaria gehad heeft!Om maar te zeggen, dat er buiten het internaat, ook nog mensen van goede wil waren :)
05-07-2006 om 20:10 geschreven door cherycher
Herken het helemaal....
Beste Michelly,
Dit herken ik helemaal, ben ook 10 jaar op internaat geweest en met die brieven was het net zo, we mochten ze ook niet dicht plakken.
Ze werden eerst gelezen en komentaar bijgezet.
Daarom heb ik ook bijna nooit antwoord gekregen, want mijn ouders wisten dat alles gelezen werd, zelfs hun brieven, voor we ze kregen. ........
Zelf heb ik nooit een van mijn dochters op internaat laten gaan, alhoewel de sfeer nu vele beter is als 40 jaar geleden. Gelukkig maar......
Lieve groetjes....
Raaike
05-07-2006 om 12:00 geschreven door Raaike
28-06-2006
Ontsteltenis....
hier aalom bij mij. En ik die dacht dat de tucht bij ons alleen zo streng was. Stilaan begin ik dan toch te geloven dat nonnen bijna allemaal een sadistische inslag hebben. Zou dat komen door een gebrek aan eigenliefde? Of zou de oorzaak liggen bij het feit dat vele nonnen tegen hun zin het klooste ingingen? Min of meer onder dwang van de familie, en niet machtig genoeg, of te bang om zich daartegen te verzetten. En dan die frustratie maar uitwerken op andere weerloze kinderen! Natuurlijk alles in de naam van God!
Ik voel echt met je mee, bijna letterlijk. Groetjes, en tot de volgende....
28-06-2006 om 09:27 geschreven door huismusje/troubadoerke
..
verdorie Michelly, 't was bij u bijna even erg als bij Huismusje en uw ouders moesten er dan nog flink wat geld voor neertellen. Leerkrachten staan er soms echt niet bij stil wat voor invloed ze op een kind kunnen hebben dat de rest van hun leven kan bepalen. Ik denk dat we bijna allemaal zo'n leerkracht kennen. Bij mij was het de lerares wiskunde eerste middelbaar. Een vreselijk mens en ze heeft me toen zo'n hekel aan wiskunde doen krijgen dat het me nooit gelukt is om terug op peil te geraken. Als ze me iets vroeg blokkeerde ik gewoon en ik kan je verzekeren daar is heel wat voor nodig. Maar meestal gebeurt het allemaal net als je in je puberjaren komt en dat alles dan nog veel erger overkomt dan het is.
Mijn jongste zoon geeft les in de middenschool en ik druk hem meermaals op het hart dat hij daar zeker op moet letten, maar 't is zo'n schat dat ik me niet kan voorstellen dat hij iemand zou kunnen pijn doen. Hij geeft voornamelijk biologie en is heel geliefd bij zijn leerlingen, 't is ook een echte clown en dat hebben ze meestal graag op die leeftijd.
Dikke kus en slaap zacht en 'sweet dreams'
