|
Je snoetje is nat van je tranen,
je hebt zo'n immens groot verdriet,
mijn hart splijt in twee
ik voel met je mee,
echt troosten, kan ik je niet.
Je ogen, die poelen van blauw,
ze kijken nu donker van pijn,
je kan niet bevatten,
weet niet in te schatten,
waarom moet het leven ZO zijn!
Die pijn zal nu langzaam verstillen,
daar mag je op tellen, mijn lief,
dan zal je weer zingen,
van duizende dingen,
het heeft nooit bestaan, dit verdriet!
|
zegt Ludovikus
