Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
17-08-2008
Brandend Portugal.
Als we daar zo luilekker zaten te niksen kon ik me heel goed voorstellen dat dit leventje eeuwig zou duren! Om aan die fantasieën paal en perk te stellen, deden we af en toe een uitstapje en reden we een eindje weg om te genieten van de uitgestrekte bossen met hun majestatische bomen of om een of ander klein dorp of stadje te bezoeken. We slenterden dan door de smalle straatjes, ontweken lome poezen en honden, die lagen te luieren in de zon en knikten naar de mensen die in hun venster lagen of aan de deur stonden om te kletsen met de buren. De kokkin woonde ergens in de buurt. Als ze tegen me taterde verstond ik hier en daar een woord en kon daaruit de strekking opmaken van hetgeen ze vertelde. Toen ik echter spontaan in het Spaans antwoord gaf, hetgeen ze blijkbaar ook wel verstond, volgde er zo'n waterval van zinnen, dat ik helemaal het noorden kwijt was. Ik heb haar dan diets moeken maken dat ik echt geen Portugees praatte of goed verstond en zeker niet als zij het zo snel ratelde! Dat vond ze erg grappig en ze nodigde ons uit om eens bij haar een drupje te komen drinken. J. stelde voor om eens met ons bij haar op bezoek te gaan. Dat vond ze heerlijk! De meeste mensen in het dorp waren erg arm maar deelden nog van hun armoede. Daar konden wij "rijke toeristen" een puntje aan zuigen! Wij gingen dus bij haar op bezoek. In een heel smal straatje leidde een trap naar haar voordeur. Haar huis was zo smal dat ik me niet kon voorstellen, dat daar mensen in woonden. Dat deden ze wel degelijk. De vertrekken waren niet breder dan 2 à 2,5 meter en daar stonden dan ook nog tafels, stoelen en zetels in. Ze had een gezin met verschillende kinderen, waarvan er enkele in de "salon" zaten en ons giechelend en fezelend observeerden. De tafel in het eerste vertrek was tegen de muur onder het raam geschoven en daar zette ze flessen zelfgemaakte drank op. Het waren er heel wat en we werden verondersteld om overal van te proeven! En het was verdorie geen thee, die daar geschonken werd. Pffff... mijn hoofd voelde na twee drupjes al niet meer normaal aan! Ze had een allegaartje van glaasjes en ze bleef maar inschenken en ons drank aanbieden. Ik had er geen goed oog in, want de weg naar beneden naar ons onderkomen , was geen avenue en je moest al een geroutineerde chauffeur zijn om geen brokken te maken. Onze terugweg in de jeep van J. was veel luidruchtiger dan onze heenvaart en er werd aardig wat afgelachen en gezongen. Plots zag ik een stukje bos, waar het blijkbaar brandde. Ik maakte de anderen erop attent en we zagen hoe mensen, blijkbaar wandelaars, naar hun auto's renden en in allerhaast vertrokken. Dit was niet pluis. Toen we terug waren op ons vakantieadres en naar de andere kant van de Mondego keken zagen we al dikke rookwolken boven de bossen hangen. J. had al telefonisch kontakt gehad met iemand uit het dorp en daar had men hem al verteld dat de brandweer reeds ter plaatse was en er alles aan deed om het vuur onder controle te krijgen. Uren en uren hebben we naar de overkant gestaard en alleen maar het steeds uitbreidende vuur in de gaten gehad. Helicopters vlogen over om de bluswerken vanuit de lucht te ondersteunen. De lucht was bezwangerd van brandgeur en hars. We zagen hoe het vuur over de grond naar de volgende boom liep, zich een weg zocht langs de stam, steeds hoger, totdat het de potjes met hars bereikte. Dan: vroemmmm!!!! Lijk een ongelooflijk grote toorts stond de boom in lichterlaaie en brandde met een hevigheid, die ik nog nooit gezien had. Ongelooflijk fascinerend en mooi, en totaal beanstigend tegelijk. Ik kon met geen mogelijkheid mijn ogen van het tafereel houden. Ook de opgestapelde tonnetjes aan de rand van de stukken bos vlogen in brand met een hevigheid, die mij de adem benam. De mannen bespraken de toestand en er werd besloten dat er de ganse nacht de wacht zou gehouden worden. Vonken die over de rivier konden waaien, zouden in een mum van tijd onze verblijfplaats in vuur en vlam zetten en wij zouden nooit meer tijdig uit het dalletje komen, als het vuur rond zich zou grijpen. Alles was kurkdroog een één vonk kon voldoende zijn. De mannen waren in twee ploegen ingedeeld en zouden zich aflossen, om het gevaar op indommelen tegen te gaan. Het werd een erg lange nacht, en de meeste vrouwen hadden ook geen zin om te gaan slapen, dus bleven we allemaal aan de lange tafel zitten en terwijl de asse van de verbrande bomen naar onze zijde van de Mondego waaide, probeerden we ons bezig te houden en de lange nacht door te komen. Later hoorden we dat er ongeloolfijk veel hectaren bossen waren afgebrand en er werd geopperd dat het grondspeculanten en makelaars waren, die de opdracht gaven tot die branden. Onze mannen deden voortdurend de ronde om alles te controleren maar zijn gelukkig niet in aktie moeten komen. Een paradijs kan door toedoen van mensen heel snel veranderen in een inferno!
Reacties op bericht (7)
24-08-2008
"
Hé lieve Michelly, wakker worden we wachten op het vervolg!!! Alles ok toch? Nog een rustige zondag. Lieve groetjes
24-08-2008 om 08:08 geschreven door Natoken
21-08-2008
"
Mozes stond ooit in verwondering te staren naar het " Brandende braambos" maar jij blijkbaar ook naar die bosbranden!!! En zeg nu niet dat je ook in een " dipje" zit hoor want het is me wat op bloggenland!! Lieve groetjes
21-08-2008 om 10:44 geschreven door Natoken
20-08-2008
..
Vorig jaar op vakantie in de Ardèche zagen we plots van de camping in de verte ook rook uit de omliggende beboste heuvels opstijgen. Vervolgens begonnen er helikopters rond te vliegen, daaropvolgend kwamen die grote watervliegtuigen en we zagen hen in de verte het water droppen. Vanop de camping stonden alle mensen bang toe te kijken of het vuur zich zou verspreiden in onze richting. De eigenaar van de camping stelde ons echter gerust - hij stond voortdurend in contact met de brandweer en zou ons op tijd en stond verwittigen indien we zouden moeten vertrekken. Gelukkig hebben ze het vuur vrij snel kunnen bedwingen, ze nemen daar ook geen risico en zetten bij de minste brand al onmiddellijk de grote middelen in. Maar we spreken nu wel anno 2007 en jij schrijft over vele jaren terug.
Het is inderdaad een heel naar en beangstigend gevoel want op TV heb ik ook al kunnen zien hoe vreselijk verwoestend zo'n bosbranden kunnen zijn.
Toch zie je nog steeds mensen die achteloos een brandend sigarettenpeukje weggooien en er niet bij stilstaan welke enorme gevolgen dit kan hebben. Maar ik meen ook begrepen te hebben dat veel branden aangestoken worden door pyromanen.
Maar over die gastvrijheid van de Spaanse (en Portugese) mensen : ook wij werden zoveel jaar terug heel gastvrij ontvangen in Spanje. Ik herinner me nog een taxichauffeur, we kenden de man helemaal niet, die erop stond dat we even mee naar zijn huis gingen (ook zo'n donker smal huis) en ons trakteerde op een drankje en een hapje. Op zich een goede public relations zet avant la lettre, want elke keer we nadien ergens naartoe wilden belde we hem natuurlijk op. Maar een taxirit was in die tijd wel spotgoedkoop!
Lieve groetjes.
20-08-2008 om 03:12 geschreven door bojako
18-08-2008
..
Er gaan allerlei verhalen over expres aangestoken bosbranden. Zal zeker wel wat waarheid inzitten. Weet wel dat het verschrikkelijk is. Bomen exploderen gewoon. Nare ervaring na zoveel hartelijke gastvrijheid. Mensen die zo weinig bezitten en zo veel geven. Er aan terug denken doe je met een goed gevoel. Groetjes.
18-08-2008 om 16:12 geschreven door Ludovikus
"
Ik vrees dat men wel eens kan gelijk hebben wat die makelaars betreft. Hetzelfde heeft zich voorgedaan in Spanje en daar rijzen nu torenhoge flatgebouwen uit de grond en langs de bergflanken; een echte schande. Blijf geboeid meelezen! Lieve groetjes.
18-08-2008 om 15:52 geschreven door Natoken
ongetiteld
Wat ge beschrijft heb ik nog niet meegemaakt in mijn keven.
warket
18-08-2008 om 00:30 geschreven door warket
Een triest einde
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
hoe een mooi geschreven verhaal toch nog in mineur eindigt
vele dieren en bossen werden verbrand
hebzucht door mensen zonder verstand
voor grof geld doen sommigen de ogen voor de natuur dicht
