Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
16-05-2011
Terug van weggeweest.
Ja hoor, hier zijn we weer en echt terug van weggeweest, letterlijk en figuurlijk. Heb net een verblijf aan zee achter de rug, helemaal in mijn eentje. Dat verblijf heeft deugd gedaan om meer dan één reden en heeft me een boost gegeven. Vrienden ontmoet, kilometers gewandeld in de zon en de wind met steeds die deinende watermassa, die mij elke keer weer meer fascineert. Ik kom er niet op uitgekeken en verlies me totaal in die wijdsheid, die voor mij synoniem is van alle verlangen in mijn hart en wezen. Als ik zoveel kilometers wandel, ga ik natuurlijk regelmatig op een bankje zitten in de zon of ergens op de pier. Die eeuwig golvenden beweging brengt me als het ware in trance en mijn ogen kunnen zich er niet van losmaken. Hetzelfde effect wat vuur in de open haard op me heeft. Mijn ogen verliezen zich in een droomstand en willen dan niet meer loslaten. Ben me dan nauwelijks bewust van al het volk dat voorbijwandelt. Kinderen roepen en zeuren om een ijsje, honden keffen naar elkaar en de meeuwen, die laag over onze hoofden scheren, krijsen en maken af en toe een geluid als van blaffende honden. Het heeft niets vogelachtig meer. Regelmatig komen mensen naast me zitten en sommigen van hen beginnen een praatje. In de branding staan enkele mensen, die vliegers oplaten en die kleurige vogels zweven heel hoog boven het water en worden door de wind meegedragen in grillige buitelingen en glijvluchten. OP deze afstand kan ik niet zien of het kinderen of volwassenen zijn, maar ze amuseren zich reeds uren met dit spel van wind en zon, water en zand. IK zit een beetje uit de wind en de zon omarmt mij met een koesterende warmte die tot in mijn botten dringt. Plots komt er een jonge gast van een jaar of 25 naast me zitten. Eerst deponeert hij een zakje met frieten op de bank en draait zich dan om om een en ander van de grond te nemen en korterbij te plaatsen achter de bank. Een grote meeuw drentelt zonder ophouden voor ons uit en houdt het eten nauwlettend in de gaten. Ik verwacht eigenlijk dat het dier een duikvlucht gaat nemen om er met een hoop frieten vandoor te gaan. Zover betrouwt ze het blijkbaar niet, of is het omdat ik op de bank zit??? Heb dan duidelijk gefungeerd als vogelschrik of meeuwenschrik.;-) De jonge man zegt vriendelijk goedendag in het frans en heeft zich eindelijk naast mij op de bank gezet en begint aan zijn frieten te peuzelen. De meeuw maakt voortdurend bewegingingen in de richting van de etende jonge man en trekt zich dan weer terug. Zonder ophouden die op en neergaande beweging van komen en terugtrekken, komen en terugtrekken, net als de golven van de zee. Ondertussen heeft ze gezelschap gekregen van grote zwarte kraaien en één enkele duif. De jonge man heeft het intussen ook in de gaten en gooit af en toe een stukje friet naar de vogel toe. Bliksemsnel heeft ze het stukje naar binnen geschrokt en wil steeds meer. Nu en dan gooit hij ook kleine plukjes friet naar de kraaien en de duif, die steeds opzij wijken voor de meeuw. Als er een andere meeuw opduikt zet de eerste meeuw de achtervolging in, tot dat de tweede ver genoeg verjaagd is en het op den duur voor bekeken houdt. Ze duldt dus wel de andere vogels maar geen van haar eigen soort. Gek eigenlijk om dat vast te stellen. Ik sta op en vervolg mijn wandeling. Straks vind ik wel weer een bankje, waarop ik kan wegdromen over het water.
Foto: Pascal Vyncke SeniorenNet.be
Reacties op bericht (5)
30-05-2011
Ik vermoed hetzelfde als Ludovikus...
Jij ligt zeker weer ergens te dromen en te genieten. Moet kunnen hé! Liefs en groetjes
30-05-2011 om 16:41 geschreven door natoken
28-05-2011
..
Ik zou denken dat je weer aan zee bent want het is weer stil op je blog. De zee heeft dezelfde uitwerking op mijn gemoed. Zelf kan ik ook uren naar dat "perpetuum mobile" zitten turen. Het gaat me nooit vervelen. Ik ga steeds met tegenzin, heeft meer te maken met het feit dat ik niet graag ons huisje achter laat. Ik herinner me nog steeds onze thuiskomst van een reis naar Afrika een tiental jaar geleden, en de ravage zag na een inbraak, en wat er allemaal geroofd was. Maar ja, zand er over, eens we daar zijn maken we er toch het beste van. Hoewel een ganse maand in Middelkerke wel lang is. Voor onze kleinkinderen mocht er gerust nog een maand bij, en dat maakt dan weer veel goed. Van Ludovikus.
28-05-2011 om 15:37 geschreven door ludovikus
18-05-2011
***
Ook genoten van de mooie zonsondergangen aan zee?
18-05-2011 om 18:05 geschreven door Wim
Zalig dat uitwaaien aan zee
Zou ik nu ook eens willen doen en dan maar wensen dat alle zorgen meteen mee weggewaaid zijn maar zo simpel is het hier niet! Nog een rustige avond en groetjes
18-05-2011 om 00:19 geschreven door natoken
17-05-2011
hallo Michelly
bij de meeuwen is het dus eigen volk laatst ! de zee is ook ons favoriete plek al jaren een keer of twee,drie per jaar ! lieve groeten
