|
Het was zomer en de wereld had de kleuren van licht en zon. Bovendien was het grote vakantie en het leven zag er voor de komende maanden heerlijk uit! Hoe graag ik ook naar school ging, vakantie was ook niet te versmaden en ik genoot met volle teugen. Toch hadden wij niets bijzonders om naar uit te kijken, want geld voor reizen was er niet en thuis moest, zoals steeds, aangepakt worden!
Ik stond dan ook te strijken en niettemin genoot ik met volle teugen van de dag en het leven.
Mijn broer N., die een jaar jonger was dan ik, liep voorbij en vroeg: heb je mijn hemd al gestreken? Ja, dat had ik inderdaad en het hing netjes op een kleerhanger te wachten, totdat ik het in de kast zou hangen.
Dat heb ik namelijk straks nodig, zegde hij. Toen vertelde hij mij, dat hij te voet naar Scherpenheuvel zou gaan en diezelfde avond aan de tocht zou beginnen. Hij had namelijk beloofd, dat hij dit zou doen, als hij zonder kleerscheuren of herexamens zijn jaar zou afsluiten. Alles was in kannen en kruiken en dus diende hij zijn belofte na te komen! In onze kinderjaren werden zulke beloften nog gedaan en we hielden ons dan ook strikt aan de afspraak. Eigenlijk leek het een beetje op handeltje drijven met de hemel!
Het idee sprak mij wel aan en ik beloofde prompt dat ik hem zou vergezellen op zijn tocht. Het zullen zo om en bij de 55 à 60 kilometers enkele reis zijn en dat was en is een behoorlijke afstand om in je ééntje te lopen. Mijn grootmoedige belofte deed ik terloops en ging gewoon door met mijn strijkwerk, in plaats van even wat te rusten, vooraleer die tocht aan te vatten. Zo nonchalant kan natuurlijk alleen maar jeugd omspringen met het vooruitzicht om een ganse nacht te lopen.
Wij zouden rond 21u00 vetrekken in de hoop om de volgende morgen veilig en wel aan te komen in Scherpenheuvel.
Zo gezegd, zo gedaan. Wij hadden beiden een rugzak met drinken, boterhammetjes en wat fruit bij en daarmee moesten wij het doen. Zelfs geen deken of plaid om onderweg eens uit te rusten, zat er in die rugzak. Wie denkt er nu aan rusten als je 17 en 18 jaar oud bent!
Vol goede moed vetrokken wij en aan gespreksstof hadden wij nooit gebrek. We hadden een erg goede band met elkaar en konden uren met elkaar babbelen over vanalles en nog wat.
We liepen gestadig door en langzaam haalde de duisternis ons in.
We hadden ondertussen al lang in de gaten dat het geen sinecure zou worden en dat wij eigenlijk véél te weinig drank meegenomen hadden. We besloten dan ook op een bepaald moment om maar ergens iets warms te gaan drinken, zolang er nog kans was dat er een of ander café open was, en zo ons meegeebrachte drinken te bewaren voor de uren en kilometers, die nog voor ons lagen.
Het was een gewone avond in de week en in de meeste café's brandde er al geen licht meer tegen middernacht.
Maar plots zagen wij een gelegenheid, die iets verder van de weg lag en waar nog licht brandde.Weliswaar een gedempt licht maar het was ook al middernacht, dus vonden wij dat niet echt vreemd. Het gebouw leek op een paviljoentje en had iets romantisch!
Wij gingen naar binnen en keken een beetje ongemakkelijk rond, want we waren er allesbehalve aan gewend om naar café's of andere horecazaken te gaan. Er zaten enkele mannen aan de toog en achter de toog stond een fel opgemaakte mevrouw, die ons nogal verwonderd bekeek.
Wij lieten ons echter niet uit ons lood slaan en namen plaats aan een rond tafeltje en deponeerden onze rugzakjes naast onze stoelen.
Ondertussen hadden ook de mannen op de barkrukken zich naar ons omgedraaid en bestudeerden ons, alsof we wezens van een andere planeet waren.
De dame kwam naar ons tafeltje en noteerde onze bestelling: twee warme chocomel, die wij genietend uitdronken en nadien nog eens aanvulden met hete koffie.
Zo, nu waren we weer klaar voor het vervolg van onze tocht. We rekenden af, zegden vriendelijk goedenavond, hetgeen op wat gebrom werd onthaald, en vertrokken voor het vervolg van onze bedevaart.
We hebben de ganse nacht doorgelopen en op een bepaald ogenblik loop je als in trance of op automatische piloot. Maar we wisten niet van opgeven en we vertikten het om autostop te doen. Te voet was te voet en belofte maakt schuld, zo eenvoudig was dat.
Wij zijn, na een bezoek aan de basiliek, wel per autostop terug naar huis gekomen, want de terugreis ook nog eens lopend af te leggen, dat zagen we niet meer tot een goed einde te brengen.
Wij hadden het er onder elkaar wel nog over gehad, dat die mensen in dat café ons toch maar raar bekeken hadden, en wat daar wel de reden voor geweest kon zijn! Wij konden er geen verzinnen.
Jaren later gingen mijn man en ik na onze huwelijksreis in het dorp van dat cafeetje wonen, en begreep ik eindelijk de oorzaak van die rare blikken.
Het café bleek namelijk een gelegenheid te zijn voor dames van lichte zeden, die hun diensten te koop aanboden aan de bezoekende mannen. Dus die gingen daar echt niet alleen naar toe om iets te drinken.
Geen wonder dat hun ogen bijna uit hun kassen rolden, toen ze die twee snotneuzen met hun rugzakje daar zagen binnenstappen om een choco te drinken!
Mijn broer en ik kwamen niet meer bij, toen de waarheid tot ons doordrong. Op bedevaart gaan en de eerste stop, die we inlasten was een hoerenkot!
|
kusje en dikke knuffel,
