Al dikwijls hebben we met onze eigen (zweet)voeten gestaan op het meest

 zuidelijke punt van Europa. Dat is natuurlijk, zoals vele toeristen weten,

aan de voet van de vuurtoren in Maspalomas, Gran Canaria.

Waarom eens niet het meest noordelijke toegankelijk punt van Europa gaan 

bekijken?

Na enig aardrijkskundig zoekwerk blijkt dat de Noordkaap te zijn in Noorwegen.

De beste periode is eind juni/begin juli, omdat het dan niet te koud is, en ter plaatse

 de zon niet ondergaat. Wie absoluut het noorderlicht zou willen zien, kan daar enkel

 in de winter terecht. Wijzelf zien dat niet zo zitten, en geven in die periode dan toch

 maar liever de voorkeur aan Spaanse zon.

Op 25 juni 2010 vertrekken we dan, naar het (heel) hoge noorden.

Opstaan om zes uur ’s morgens is heel lang geleden, en mijn oogleden wegen

 zwaar.

Onze vrienden Luc en Gina brengen ons met de wagen naar het station van Brugge.

Bij de reisorganisatie MSC kunnen ze niet goed tellen (Italiaanse firma).

Voor de bus, die al onderweg is vanuit Limburg, en al een paar stops heeft gehad,

 zijn er vier personen en tien valiezen teveel aan.

Een MSC vertegenwoordiger is niet aanwezig, in strijd met de afspraken. 

De chauffeur heeft zelfs geen passagierslijst gekregen.

Fysiek kunnen wij beiden nog in de autocar.

Aan de zijkant van de bus is een slaapcompartiment voor een tweede chauffeur.

Onze bagage wordt daar ingepropt, boven op een matras.

Vier personen blijven staan, en wachten op een andere autocar, die intussen een 

alternatieve route volgt.

De weg wordt door onze chauffeur vervolgd naar Calais, welbekend (vooral door

 illegalen) voor zijn overtochten naar Engeland. 

Op de reusachtige parking houden we een kleine break.

Na een kort bezoek aan de Engelse douane, te voet binnen en terug buiten, 

kan de autocar de boot op.

We varen met de maatschappij “Seafrance”, die vorige week toevallig de kranten

 haalde, wegens failliet…

Hopelijk heeft niemand van de (boze) bemanning hier vandaag de plug

 uitgetrokken.

Het is hier een continu gaan en komen van ferry’s, van een viertal maatschappijen.

Hier eentje van P&O die gaat aanmeren.

Het is zonnig weer, maar niet op zee.

Als we de haven van Calais verlaten, worden de gebouwen 

onmiddellijk in een mist gehuld, maar eens in Dover 

klaart de hemel helemaal op.

Het cruiseschip is de MSC Opera. Elk dek heeft de naam

van een of andere opera.

Wij zitten en liggen in een kajuit op dek 9, het “Norma” dek, 

met twee aparte bedden.

Aan boord worden we onmiddellijk verpakt als kerstgeschenk, 

met strikjes en al... Grapje natuurlijk.

We moeten vanzelfsprekend vóór de afvaart de wettelijk 

bepaalde reddingsoefeningen uitvoeren.

Allemaal op een hoopje door elkaar, onder toezicht van een blondje.

De veiligheidsmaatregelen zijn enigszins anders dan in een vliegtuig.

Onthou vooral dit: het belangrijkste voor je redding, bij het zinken van het schip,

is dat je je hoorapparaat in je rechterhand neemt, en dat verbindt met de luidspreker

 op je borst.

In je linkerhand neem je een geschilde wortel, die als ontbijt dient, voor als je in het

 zeewater bent beland.

Het is al een tijdje geleden nog dat ik in Dover was.

Het doet goed om de skyline nog eens te mogen bekijken, vooral in dit heerlijke

 weertje.

Ook de andere passagiers hebben hun kerstverpakking afgeworpen en genieten

 volop.

De sfeer is ontspannen en op het bovenste dek kan iedereen met volle teugen

de Engelse lucht inademen. Het grootste deel van de passagiers zijn Italianen.

Van Seniorennet zijn er ook ruim honderd passagiers meevarend, wij inbegrepen.

Het is zo geregeld dat deze groep samen zit in één restaurant, waar geen Italianen 

in de buurt zijn, om de decibels wat te beperken.

Een klassiek plaatje is dit natuurlijk: de witte klippen van Dover en een drietal

 ferry’s, samen gezellig op de foto.

De sfeer is nu totaal relaxed, en de grootste heethoofden koelen 

zichzelf al af in de zwembaden, nog voor de afvaart.

Aan de buitenkant van dit bovenste dek is rondom een 

breed wandelpad, dat ook gebruikt wordt om te joggen.

Beneden aan de witte klippen staan de eerste (of laatste) huizen

van Dover.

De benedenverdiepingen worden meestal ingenomen door winkels,

banken en restaurants.

Gelukkig zitten we op een veilige afstand en hebbenwe daar geen last van.

In de haven staat er een leuk vuurtorentje overeind, 

aan het einde van de pier, waar je als voetganger naartoe kan.

Achter het raampje boven kan je een glimp opvangen 

van een ook al klein vuurtorenwachtertje.

Aan de andere kant van de haven ligt nog een cruiseschip, 

toch wel enkele maatjes kleiner dan de Opera.

Het vervelende van een (weliswaar ultrakort) verblijf in Engeland is dat het daar

nog altijd een uur vroeger is. We komen net op tijd te weten dat in het officieel

 gedrukt programma alles in Engelse tijd staat.

Uren van diner, showprogramma’s enzovoort zorgen voor verwarring aan boord.

Het kasteel van Dover torent boven de zomerse bomen uit, en doet me sterk

 denken aan de Londense Tower.

Tijd om uit te varen. Met een stevige claxonstoot geeft de stuurman van de Opera 

het teken. We varen de haven uit, en genieten een laatste maal van de witte klippen.

De Opera zet definitief koers naar Noorwegen.

Om niet verloren te varen worden we tot Zuid Noorwegen begeleid door een loods 

van de Dover Pilot Harbour Patrol, die de weg kent en de flitspalen weet staan.

Anderhalve dag op zee nu, met alle naalden van het kompas op 12 uur.

03-03-2011, 00:00 geschreven door grob  

Toen we nog jong en pril waren speelden we allen graag in de zandbak.

Iedereen weet dat het leven een kringloop is en dat uiteindelijk alles terugkomt.

Vandaar de onweerstaanbare drang van de Vlaamse vrienden van de costa

om  zich een ganse dag, te verenigen aan, in en rond een ruime bak met zand.

Door wat vroeger ellebogenwerk heette, en nu veel geleerder “lobbying” wordt

 genoemd, kunnen we daarvoor terecht in de Camping ‘Marbella Playa’ in Marbesa.

Vooral de dames laten zich van hun beste zijde zien, sommigen al voorzien van een 

‘aperitif maison’.

We gaan niet zomaar in het zand spelen. Er staat een competitie op het

 programma, die een ganse dag zal duren, waarbij de bollen gezwind zullen rollen.

Vóór het uitpakken van de bollen past het natuurlijk om een natje en een droogje

 in de keel aan te brengen.

Het ‘aperitif maison’ is hier een populair drankje, en het is straf ook.

Het wordt zoals altijd bereid door Rose, standvastig winterbewoner

van de camping.

Wanneer alle keelgaten gevuld zijn met het eerste vocht,

geeft Voorzitter Frans Kegels het officiële startschot 

voor de plechtige Bolympische Spelen.

Drie-twee-één en KNAL!!

De ploegen zijn geloot en de titanenstrijd kan beginnen, op drie petanquebanen

 tegelijk. Achter de omheining komen ook stilaan de supporters te voorschijn.

 Sommigen hangen als hooligans in de draad, maar de Bolympische spelers 

laten zich niet snel afleiden.

Voor sommigen is het de eerste kennismaking met deze sport, en deze personen

 begeven zich wat onwennig over het terrein.

Het reglement is toch niet voor iedereen even duidelijk.

Eén speelster (niet blond!) tracht zelfs het doelballetje (de ‘cochonnet’) te gaan

 raken met een kop koffie in plaats van met een metalen bol.

Het is hier duidelijk te zien dat ze (terecht) wordt teruggefloten door de

 medespeelsters.

De Voorzitter doet vergeefse pogingen om te trachten het aantal bollen te tellen

die in deze situatie op de grond liggen. Je voelt en ziet de opperste concentratie.

Vergeefse moeite Frans! Het zijn er al zes, maar er komen er nog bij.

Niet tegenstaande een beperkte wiskundige kennis, deinst de Voorzitter er niet

 voor terug om zijn handen (en knieën) vuil te maken in de zandbak.

Hier bewijst hij dat hij perfect de afstand kan meten tussen twee bollen, 

handig gebruik makend van een doordeweekse doorweekte schoenveter.

De organisatie heeft alles voorzien, zelfs een werkman van de gemeente

om regelmatig de zandbak schoon te vegen.

Hier zie je de Spaanse zandveger in volle actie, het zand ophopend 

in een aantal hoeken en kanten. Achteraf blijkt de borstel volledig 

afgesleten, en twee personen worden als vermist opgegeven.

Waarschijnlijk weggeveegd en bedolven onder een zandophoping.

Intussen gaat de spionkop achter het speelveld geweldig te keer.

De gespannen zenuwen komen acuut tot uitbarsting.

De adrenaline bereikt zijn hoogste peil en staat op het punt te exploderen.

Slechts één supporter onthoudt zich van hooligangedrag.

Er wordt wel over gewaakt dat Fifi niet op de speelvelden komt.

Een onbewaakte hond in de zandbak zou kunnen leiden tot toestanden met bollen,

en dus handen, waarvan de smeuigheid iets te groot is.

Na de eerste rondes van het kampioenschap is het tijd om de spieren wat rust

te gunnen, en plaats te nemen aan tafel. Bij het kampioenschap van vorig jaar

 hadden we een lekkere lunch in dit restaurant van de camping.

Hoewel het resto “Le Gourmet” heet, en uitgebaat wordt door een Belg uit Bouillon,

 kan ik er kort over zijn: wat op mijn bord kwam was niet het beste dat ik deze week

 mocht eten. Ik kan me natuurlijk niet uitspreken over de andere

 keuzemogelijkheden, want die heb ik niet geproefd.

Binnenkort gaan we terug voor de volgende sessie van het kampioenschap,

en de kwaliteit van de lunch zal opnieuw beter zijn, naar verluidt.

Er zal eerst een (communautaire) bemiddelaar of verduidelijker worden op

 afgestuurd, heb ik gehoord in de wandelgangen van de camping.

Terwijl we wachten op de volgende gang worden we vergast (maar niet letterlijk)

op een (kort) zingende kelner. Voor elke noot die hij zingt drinkt hij eerst 

telkens een vol glas witte wijn om zijn keel te smeren.

Na de lunch hebben enkele vrienden last van de maag,

zoals Robert hier. In de achtergrond kan zijn vrouw Denise

gelukkig terecht bij Rose, de all-round-camping-vrouw.

Ze tovert onmiddellijk een dubbele Dafalgan uit haar apotekersdoos.

Het slachtoffer is niet meer in staat om verder aan de competitie deel te nemen.

Enkele uren later pas wordt hij teruggevonden, in de bar aan de tapkast,

omringd door enkele lege glazen whisky.

Vandaag mocht ik gelukkig vernemen dat zijn maag opnieuw aan de beterhand is.

Het spel wordt intussen keihard voortgezet door de overlevenden.

Alle dames zetten allemaal hun beste beentjes, struikjes en bollen voor.

The show must go on.

Uiteindelijk blijven er twee koppels over om de Grande Finale te betwisten.

Het reglement voorziet dat je of een snor of een baard moet hebben om

de finale te mogen spelen. De keuze is dan sowieso al beperkt tot vier spelers.

Ik wordt uitgeloot om met Roch te spelen, de man van Rose, grote

 campingorganisator en thuisspeler, in de eigen zandbak.

Hij weet elk zandkorreltje liggen.

Mee hierdoor slepen we de overwinning in de wacht. Hier zie je de toestand na

het ultieme winstpunt. Enige twijfel neemt even bezit van de verliezers,

maar secretaris en tevens medeorganisator Lieven ziet dat het goed is,

zelfs met de handen in de zakken.

De kogel is nu volledig door de kerk en de bol is door de camping.

De grote proclamatie en prijsuitdeling verloopt heel vlot, eens het zware rekenwerk 

achter de rug. Iedereen die nog aanwezig is (het is al zeven uur ’s avonds) ontvangt 

een vochtige prijs, verpakt in glas.

Tot slot krijgen we nog een goede raad van de restaurantuitbater!

Waarschijnlijk bedoelt hij “the end of the world”. 

Die fout had je niet gezien hé!

18-02-2011, 00:00 geschreven door grob  

Moet je nu “kerrie” zeggen, of “curry”?

Het is heel eenvoudig. Met kerrie(poeder) maakt men een curry(gerecht).

Engelsen zijn ook al eeuwen vertrouwd met verschillende soorten curries, wegens

 hun koloniale traditie in India. Je kunt stellen dat voor Engelsen (en anderen)

 curries dezelfde betekenis hebben als stoofpotjes voor ons.

Een curry is altijd gebaseerd op Indische kruiden.

De samenstelling van het gekende gele kerriepoeder varieert sterk.

Alleszins moeten er de volgende specerijen in verwerkt zijn: 

• gember (ook wel djahé genoemd)
• kardemom
• koriander (ofwel ketoembar )
• kruidnagel (ofwel tjenkeh)
• kummel (ofwel karwij)
• kurkuma (of koenjit), dat de sterke gele kleur van kerrie veroorzaakt
• komijn (het Indonesische djinten)
• peper   

In varianten van kerrie kunnen dan nog de volgende ingrediënten toegepast worden: 

anijs, foelie, kaneel, cayennepeper (of andere scherpe pepersoorten),

fenegriek, nootmuskaat, zwart mosterdzaad, maanzaad, venkel.

Gerechten met kerrie zijn oorspronkelijk afkomstig uit India, waar de nodige

 specerijen alle dagen opnieuw weer gemalen worden tussen twee stenen.

Dit malen en mengen behoort tot de oudste historische tradities in India.

Toch kan de kerrie, zoals die nu gemaakt wordt, met een meer of minder grote 

hoeveelheid rode hete peper, pas gecreëerd zijn na de ontdekking van Amerika

 door de Spanjaarden. De rode capsicum peper komt van daar.

In sommige streken zoals Bombay (= Mumbai)  en Madras, maakt men het

 mengsel extra scherp door er veel rode peper aan toe te voegen.

In het noorden van India is het mengsel wat zachter.

Een Bombays kerriemengsel wordt open-mond-kerrie genoemd, omdat

men naar adem moet happen bij het nuttigen ervan. Hoe heter het klimaat,

des te groter de behoefte aan sterke specerijen, omdat die niet alleen de

 spijsvertering stimuleren en daardoor de kans op darminfecties verkleinen,

maar ook om het transpireren te bevorderen wat verkoeling geeft.

Spanjaarden eten meer pikante stuff dan Noren natuurlijk.

In de loop der tijden zijn er vele, zoniet ontelbare, soorten kerrie bedacht

vanuit India. Om een klein beetje orde te scheppen in de chaos is kerrie

 opgedeeld in: Mild, Curry, Madras, Vindaloo, Phall. Telkens is elke stap

 iets scherper dan de vorige. Vindaloo en Phall zijn voor ons Westerlingen

niet echt aan te raden gezien de scherpe smaak!

Naast de zeer gekende gele kerrie is in Thailand en India ook rode kerrie

 in gebruik. De rode kleur in deze kerrie is afkomstig van rode pepers.

Omdat de kwaliteit van de kerriepoeders in de kleine glazen potjes zoals wij

 die kennen, niet te vergelijken is met echte kerriemengsels, worden er nu ook

 veel kerriepasta’s verkocht in supermarkten. Deze pasta’s komen qua smaak

veel dichter in de buurt van de traditionele bereidingen. Aan te bevelen in plaats

van poeder!

Kerriepoeder moet eerst gefruit worden in vetstof voordat het zijn volledig aroma

 kan afgeven. Bij de bereiding van een verse "curry" wordt ook meestal ui, knoflook

 en gember gebruikt. Als afwerking voegt men limoensap toe en yoghurt.

Toevoeging van kokosmelk, een heel goede gewoonte, komt uit Maleisië en

 Indonesië. De "curry" krijgt er een echt exotische tintje door en de kokosmelk

 verzacht ook de smaak.

Het receptje dat ik bereid met kerriepoeder vermeldt ook “beurre manié”.

Dat klinkt heel ingewikkeld en moeilijk, maar het is de eenvoud zelf:

meng gelijke hoeveelheden  boter en bloem goed door elkaar, en het is klaar.

Het is de eerste keer ooit dat ik dit maak. Het heeft voor mij hetzelfde effect als voor

 Mozes die op de berg de stenen tafelen met de Tien Geboden ontvingt, midden in

 een bliksemflits. Alles wordt verblindend wit licht rond het mirakel!!

Bekomen van deze grote emotie komt de chef terug met de voeten op de grond,

en met de handen rond de beurre manié.

De rest van het recept van kerrievlees met champignons vind je hier:

Het eindresultaat ziet er Oosters uit, vooral met de gekookte rijst er bij.

Nauwelijks staat het “gele gevaar” op de tafel of Greta wil alles proeven.

Gelukkig voor de kok is het een meevaller.

Bereid in België en gebaseerd op een recept van ‘Groot Fonteyn Kookboek, pag. 149.

06-02-2011, 17:48 geschreven door grob  

Als je naar Valencia rijdt langs de A7, zie je tientallen kilometers ervoor en erna

 niets anders dan bomen met citrusvruchten: sinaasappels, citroenen, mandarijnen,

 pomelo’s, clementines, limoenen, pompelmoezen enzovoort.

Valencia is ook gekend voor de Paella Valenciana, maar daar kom ik later op.

Ik kan u verzekeren dat het plaatselijk een stevige traditie inhoudt, zie foto hierbij.

De streek is heel rijk aan water, wat toelaat die miljoenen citrusbomen te irrigeren.

Het gebied grenst aan de Middellandse zee, maar er is zoveel zoet water

 voorradig, dat men al zeer vroeg hiervan gebruik maakte om massaal rijst

te kweken.

Slechts enkele kilometers ten zuiden van het Calatrava-complex zit je in een

andere wereld: rijstvelden zover je kunt zien.

Het is een van de grootste zoetwaterbekkens van Spanje. Elke winter wordt een

 massa water aangevoerd vanuit de Turia rivier, die Valencia bespoelt.

Het beschermde park is 20 000 ha groot, en is nog maar een fractie van vroeger.

In het rustige, slaperige dorpje El Palmar heb je toegang

tot het watergebied  La Albufera.

Niet te verwarren met Albufeira in de Algarve (Portugal), 

waar evenveel discoteken zijn, als hier reigers.

Het dorpje is heel eenvoudig te bereiken, met de wagen 

of het openbaar vervoer.

In El Palmar zijn enkele kanalen gegraven, 

die verbinding maken met de zee.

Langs die kanalen liggen de eenvoudige bootjes 

van de vissers.

Stilaan, en niet fanatiek, wordt hier een infrastructuur

uitgebouwd om inkomsten te verwerven uit het (water)toerisme.

Sommige vissers beginnen hun bootjes te gebruiken om in het gunstige

seizoen toeristen rond te varen op het meer.

Wij worden zelf benaderd door ene Luis, die een bootje heeft, en actief

naar klanten zoekt. Normaal gaan de toeristen in een iets grotere boot met

zijn twintig het meer op voor 4€ per kop. Voor die prijs mag ook het lijf mee.

Luis stelt ons voor om voor 20€ een privé-tocht te doen, met hem als gids.

Dat is maar een eurotje meer, en het garandeert een privé-rondvaart.

Het is trouwens op dit uur nog te vroeg voor de grotere boot.

In Spanje komt alles wat later op gang natuurlijk.

We moeten nog even wachten, want Luis moet zijn boot nog uit zijn slaap halen.

Even later kunnen we vertrekken, en Luis stuurt het Perello-kanaal op,

weg van de zee.

Onderweg passeren we regelmatig vissers, die ons vriendelijk toewuiven.

Waar het kanaal uitmondt in het meer, zijn visgronden, waar paling wordt gevangen.

Deze vis, de anguila, is wel dunner dan de Belgische variant.

De vis wordt gevangen in fuiken, en alles is heel kleinschalig. Er is in het verleden

al zoveel oppervlakte van dit gebied ingepalmd voor andere bestemmingen, dat

 de status van nationaal park nu toch garandeert dat er niet meer aan gemorreld

 wordt, en alles blijft zoals het is.

Er is een uitgebreid vogelleven in het park, zowel met residentiële vleugelaars,

 zoals reigers en ooievaars, als trekvogels.

De vertegenwoordigers van deze laatste groep kunnen hier in alle rust hun buikje

vol eten in de rijstvelden en rond het meer.

Ongeveer 250 verschillende vogelsoorten zijn al officieel geteld door het

ornithologisch centrum. Soms verblijven er 100 000 vogels tegelijk in het park.

Als we het kanaal verlaten hebben, stuurt Luis zijn boot het meer op.

De diepte van de plas varieert van één meter tot 2,5 meter.

Op sommige plaatsen staan rijen huisjes langs de oever, de zogenaamde

 barracas.

Aan het einde van de Reconquista (de herovering van Spanje op de Moren)

 hadden de verslagen moslims twee keuzes. Ofwel moesten ze zich bekeren,

ofwel moesten ze het land uit.

Toen was het wel eenvoudiger en drastischer dan vandaag.

Diegenen die wilden blijven, werden enkel nog getolereerd in de meest barre

 streken, zoals de Alpujarras in de Sierra Nevada, of hier in deze toen desolate

 moerassige streek.

Als je goed kijkt, dan zie je op de nok van elk dak een kruisje staan. Dat toonde aan

 dat het huis werd bewoond door moslims die (zogezegd) bekeerd waren.

Na een tocht over het meer varen we terug door het kanaal op weg naar de

 aanlegsteiger.

Luis heeft ons nu al zijn anecdotes verteld gedurende de 45’ op het meer.

Dit is weer een heel prettige ervaring die achter 

de rug is, onder de ideale omstandigheden.

Bedankt weergoden, bedankt Luis.

En de pret is nog niet over. El Palmar staat er voor bekend 

dat men er de beste paella’s van Spanje serveert. 

Het is trouwens de geboorteplaats van dit befaamde gerecht.

We informeren Luis dat we hier graag paella willen eten.

Hij wil ons begeleiden naar het beste paella resto 

van El Palmar, waar een vriend van hem chef is.

Vlak in de buurt van het resto neemt hij nog een foto 

aan een lokale barraca.

De daken van deze historische woningen zijn natuurlijk van riet, 

want daar heeft men genoeg van, en het was vroeger dus

de goedkoopste oplossing voor de arme bevolking.

We belanden in een typisch Spaans restaurant, waar alle muren bedekt zijn met 

azulejos, kleurige tegels die de rol overnemen van schilderijen,

maar wel beter afwasbaar.

Op deze azulejo staat bijvoorbeeld een antieke “trilladora” afgebeeld.

Dat is een bescheiden fabriekje, waar de rijstkorrel wordt gescheiden van de

 omhullende pel. Tegenwoordig gebeurt dat via elektrische motoren, maar vroeger

 ging dat met de hand via een draaikruk.

Het is bijna vanzelfsprekend dat de paella hier is ontstaan. Honderden jaren

 geleden hadden de plaatselijke bewoners niet veel om tussen de lippen te steken.

Altijd rijst natuurlijk, maar wat als garnituur?

De meesten hielden kippen voor het vlees en de eieren.

Daarenboven zaten er nogal wat eenden op het meer.

Ook heel lekker, als je ze kunt pakken.

In de duinen van de Albufarra zaten de konijnen rustig het duingras op te knabbelen.

En dan nog de slakken met hoofddeksel. Zelfs makkelijker te vangen dan konijnen.

Dat werden dan de hoofdingrediënten voor de Paella Campesina, de enige echte

 originele boerenpaella.

Echte Paella Valenciana wordt in een grote pan boven houtvuur klaargemaakt

 alleen dus met volgende ingrediënten: rijst, kip, konijn, eend, slakken (baguettes),

 jonge sperziebonen, tomaten, olie, zout, saffraan, rood paprikapoeder en water.

Op onze foto kan je inderdaad al deze ingrediënten terugvinden.

Opdracht: zoek de slakken.

Als voorgerecht nemen we paling, dan paella voor vier en dan nog een stuk taart.

Van de paella hebben Greta en ikzelf bereidwillig de lokale slakken afgestaan

aan onze vrienden. Je moet iets over hebben voor de vriendschap.

De meeste paella’s in Spaanse restaurants zijn “toeristenpaella’s” : slakken worden

 (voor het uitzicht) meestal vervangen door gamba’s, en eend of konijn kan al eens

 ontbreken.

Vandaag is het rustig in El Palmar, maar in het weekend komt half Valencia (derde

 stad van Spanje) hier paella eten.

Na de heerlijke lunch maken we nog een wandelstop in El Saler (zie kaartje

 bovenaan).

Parkings zijn uitgebreid, veelvuldig aanwezig, en netjes aangelegd.

Alle stranden zijn kraaknet, en worden vooral gebruikt door Spaanse

 vakantiegangers.

Internationaal toerisme staat nog in zijn kinderschoenen in Valencia.

Dat is wel aan het veranderen door Calatrava, door het Formule 1 circuit

en door de nieuwe jachthaven, gebouwd voor de start van de America’s Cup.

We kuieren helemaal rond een groot zoetwatermeer dat door een lange duinenrij

 van de Middellandse Zee gescheiden wordt.

De dames zijn niet meer te houden en gaan zelfs tot aan het strand en de zee.

Het is hier een prachtige streek.

We gaan een volgende keer zeker nog in Valencia verblijven.

We’ll be back.

En dan nu naar Marbella.

Ik had nog meer foto's, maar Seniorennet knipt af op 20 stuks.

Misschien verbetert dat nog wel.

26-01-2011, 00:00 geschreven door grob  

Iedereen die al ooit gekookt heeft kent vanzelfsprekend deze goudkleurige bollen.

Vandaag ga ik ze inbouwen in een Boeuf Miroton, een gerecht uit de streek

van Lyon, een streek in Frankrijk waar elke lekkerbek likkebaardend verblijft

of doortrekt.

Deze sympathieke bollen hebben misschien wel een paar geheimpjes die ik

graag even in het daglicht wil brengen.

De ultrakorte naam ui (ook wel ajuin genoemd in Zuid-Nederland en Vlaanderen, 

en siepel in Noord-Nederland) vertegenwoordigt een plant uit de lookfamilie.

De ui is een bolgewas en is verwant aan prei, bieslook en look.

Deze gewassen slaan voedsel op in een bol die de winter in de grond overleeft.

 Daardoor kunnen ze in de lente snel boven de aarde komen en bloemen vormen 

en zich voortplanten. Bolgewassen bevatten daarenboven veel suiker,

waardoor ze niet snel doodvriezen en lang zonder voedsel kunnen.

Uit geschriften van 3000 v.Chr. blijkt dat de ui voor het eerst in delen van Azië

werd verbouwd. Vanuit India is de ui naar Griekenland en Egypte gebracht.

De piramidebouwers kregen uien als rantsoen.Uien werden ook in graftombes 

gelegd voor in het volgende leven. Ze waren tegelijkertijd voedsel en medicijn

 tijdens de reis naar het hiernamaals. Ook zou de schil door de structuur gezien

 worden als een symbool van eeuwigheid.

Uien werden ook door Grieken en Romeinen gebruikt.

Uien hebben een sterke smaak en geur, die verminderen bij verhitting.

Ze hebben een papierachtig buitenste vel over een gelaagde kern.

Ze worden wereldwijd gebruikt in de keuken, en bestaan in allerlei 

vormen en kleuren.

De gele ui wordt bij ons het meest geteeld, heeft een 

goudgele huid, voelt stevig aan en is van binnen wit.

Het is de klassieker die onder koks zeer populair is 

om mee te koken, te stoven of te bakken.

Onderaan in het midden op de foto hangt de Franse ui,

platter dan de gele.

Hij is ook iets fijner van smaak, en gaat al naar de sjalot.

Rechts zie je de witte ui, die we veel gebruiken in Spanje: 

heel zoet en lekker, maar hij wordt vlug rot.

De rode ui, helemaal links, wordt meestal gebruikt in salades,

héél fijn gesneden in ringen of duxelle.

Uien zijn niet alleen een groente, maar ook een smaakmaker.

Meestal worden hier Spaanse uien voor gebruikt, omdat die 

een hoger drogestofgehalte hebben.

In de boeddhistische keuken worden uien vermeden, vanwege 

de geur en de vermeende lustopwekkende werking.

In de Aziatische keuken vind je hem dus minder.

Hoe Spaanse uien er uit zien, kan je hier bekijken op de foto.

Het zijn de kolossen onder de ajuinen.

Ze zijn perfect kogelrond en de diameter is tussen de acht 

en de negen centimeter (heb ik net gemeten).

In de Supermarkt zitten ze hier altijd in een netje van vier op een rij.

Joost of José mogen weten waarom.

De meeste exemplaren hebben een scherpe smaak en geur

die onze ogen bij het snijden ervan zelfs tot tranenproductie aanzet.

Bij het doorsnijden van de cellen in de ui met een keukenmes 

worden er zwavelgassen gevormd.

Wanneer dit gas in contact komt met de ogen vormt het 

met het oogvocht een zwavelzuurverbinding,

dat de zenuweinden in het oog irriteert. Hierdoor gaan de ogen tranen.

TIP: het tranen is te voorkomen door ze in de koelkast te bewaren, of door

ze onder water te schillen (wat me persoonlijk niet zo praktisch lijkt).

Een lekker voor- of tussengerechtje zijn gepaneerde en gebakken uienringen,

 gemaakt van Spaanse ajuinen (omdat het grote exemplaren moeten zijn).

Terug in de keuken en naar een lap rundvlees.

Ik ga dus een “Boef Miroton” maken, met “Lyonnaise saus”.

Hier is het schitterende recept voor 2 personen, uit een oud kookboek:

Wat zou er in deze pot kunnen zitten?

Volgens de vermeldingen in het kookboek heb ik dit receptje al eens bereid in

 1975, 1989, 2003 en misschien nog wel eens. Je kunt hier zien dat ik de

 kookboekrecepten bewerk, om te komen tot iets dat iedereen foutloos kan

 gebruiken. Grijp je kans.

De beginnende kok is aan het denken wat er toch nog fout kan lopen.

Bij de afgewerkte Boeuf Miroton horen nog wat (diepvries)groenten en

 gepersilleerde aardappelen.

Een fles rode Jacobs Creek zal alles vlot naar binnen spoelen.

De Miroton is geen boeufje om zonder handschoenen aan te pakken.

Het beestje is tot op de tafel geraakt, en het mag nu wat uitblazen…

…maar niet vooraleer het overgoten is met de overheerlijke Lyonnaisesaus.

De overgebleven uien kijken er met verstomming naar.

Hun beurt komt nog wel.

Bereid in België en gebaseerd op een recept van ‘Groot Fonteyn Kookboek, pag. 115.

19-01-2011, 00:00 geschreven door grob  

De volgende dag in Valencia blijven we eerst nog even 

in de buurt van Calatrava.

Een paleis dat nog niet volledig is afgewerkt, is het gebouw 

van de opera en de andere kunsten, gewijd aan en genoemd 

naar koningin Sofia.

Hoewel de constructie een aantal gelijkenissen vertoont met 

het kapsel van koningin Fabiola is er dat verschil: het laatste 

is al wel enige tijd definitief afgewerkt en gebetonneerd.

Als je nauwkeurig kijkt, merk je een vijftal acrobaten 

hun werk doen aan de zijkant en bovenkant van 

het impressionante gebouw.

Aan het Calatrava-complex is ook een dierenpark verbonden, met uitsluitend 

vliegende en zwemmende fauna. Iets met vier poten mag hier niet binnen.

Hier zitten we bij een afdeling zeekoeien. Ik denk dat er in Spanje

meer zeekoeien te vinden zijn dan gewone koeien.

Ofwel is er ergens een koeienstreek die we nog niet gevonden hebben.

Het aquarium van Valencia is het grootste van Europa. Je kunt het vergelijken met

 Sea World in San Diego. Ook enkele buitenmaten van vissen drijven hier rond.

Wat je hier ziet is geen paddenstoel of een ontplofte binnenband van een

 vrachtwagen, maar wel degelijk een vis, van ongeveer anderhalve meter lengte.

Alleen te bakken in een speciale XXL paellapan.

Niet echt moeders mooiste, maar misschien wel lekker.

In de tentoonstellingsruimte liggen een hoop fossiele haaientanden, van een 

reusachtig kaliber. De grootste zou je kunnen gebruiken als gevaarsdriehoek.

Hier lopen we onder de eigenaar van zo een stel. Wel griezelig.

Er zitten massa’s haaien in de aquaria. Zoals in Sea World kan je 

er onderdoor lopen door glazen gangen.

Hier heb je er eentje in profiel, op zoek naar een hapje.

De grootste van allemaal heeft uiteindelijk

zijn hapje gevonden.

Het loopt tegen de middag, en we stillen de honger in het plaatselijke restaurant

 “Madriles”. Een toeristenval, zonder meer. Nooit doen.

In de namiddag gaan we het vogelpark bezoeken.

Bij het verlaten van het restaurant zien we een witte Calatravabol,

die dienst doet als een spectaculaire volière.

Midden in een waterplas zitten twee aalscholvers te nestelen.

Zelfs in oktober worden de eitjes uitgebroed.

Binnen in de witte bol zitten tientallen soorten vogels door elkaar.

Hier komen een lepelaar en twee rode, mij onbekende vogels, in close up.

In de witte bol, waarvan je bovenaan de driehoekige steunelementen ziet,

worden vogelvriendelijke biotopen nagebootst.

De gevederde vrienden, die geen natte poten willen, of die het operagebouw 

willen bestuderen, vliegen omhoog en nemen plaats op boomtakken.

Na het bezoek aan de dieren, gaan we met een taxi naar de oude stad,

opnieuw tussen de mensen.

Het uitgekozen doel is de wijk El Carmen, het historische centrum.

Waar een lege muur is, wordt die gebruikt door artistiek verantwoorde graffiti.

Helemaal wat anders dan de vunzige boel die je vaak in Belgische steden ziet.

Zelfs Kamagurka heeft hier uitstekend muurwerk gepresteerd,

waarbij hij knipogend zijn vriendin een poepje laat ruiken.

Schouder aan schouder zitten twee bekende personen in de warme herfstavond 

elkaar in evenwicht te houden, onder toezicht van twee bruingebakken puti’s.

Het lijkt er nu rustig en vredevol aan toe te gaan in het centrum van Valencia, maar

 niets is minder waar. Probleem nr. 1: terwijl we met de taxi rondrijden merken we

 dat er links en rechts enkele autofiles gevormd worden. De taxichauffeur informeert

 ons dat er een betoging aan de gang is. Even later vermeldt hij terloops het tweede

 verkeersprobleem: vanavond is er toevallig de voetbalwedstrijd Valencia -

 Barcelona, twee toonaangevende clubs in de eerste divisie van Spanje.

En als je weet, wat voetbal in Spanje betekent, kan je je wel voorstellen dat het

 verkeer niet honderd percent op rolletjes loopt.

Uiteindelijk komen we door de praktische stratenkennis van de chauffeur toch in het

 centrum van de derde stad van Spanje.

De plaza de la Reina is een gezellig plein, met de juiste sfeer voor een herfstavond.

De Plaza de la Virgen is dan nog sfeervoller. We drinken een “Agua de Valencia”,

 met zicht op de kathedraal. Agua de Valencia is Cava met een geutje vers geperst

  sinaasappelsap, waar ze in Valencia genoeg van hebben.

Door een tijdelijk effect aan ons fototoestel kunnen we op dit plein de echte sfeer

 niet weergeven. Er zijn een aantal echtparen, net gehuwd, met de dames in het wit.

Allemaal nog maagd, daarom komen ze natuurlijk naar de Plaza de la Virgen,

 waarbij elk paar zijn eigen gevolg bij zich heeft van fotografen, videofilmers,

met complete uitrusting.

Ik heb een foto te pakken gekregen van mijn vriend Fernando Vanhoeke,

met slechts twee van die paren, maar er zijn er zeker twintig. Ze lopen mekaar voor

 de voeten. Onvergetelijke sfeer is dit. We genieten op het terras met onze Agua.

En vermits Seniorennet momenteel niet meer dan 20 foto’s laat opladen,

kan ik er maar beter mee ophouden.

Volgende keer gaan we naar het natuurpark Albufera.

11-01-2011, 00:00 geschreven door grob  

Vorig gerecht was een “koolvis op Russische wijze”.

Het kookboek dat ik daarvoor gebruikte stamt trouwens nog uit de communistisch 

Stalinistische periode.

Om de politieke stabiliteit in de wereld een beetje in evenwicht te houden,

voel ik me verplicht om ook, en snel, een gerecht te produceren uit de

 kapitalistische wereld.

Mijn keuze is gevallen op “kip op Californische manier”.

Californië is in de eerste plaats het summum van het kapitalisme.

Op zichzelf is/was deze USA-staat de achtste economische grootmacht

in de wereld!

Filmacteur Arnold Schwarzenegger, een lang geleden aangespoelde Oostenrijker,

is er nu al een heel aantal jaren de gouverneur, met dank aan de filmstudio’s.

Gevolg: Californië is nu virtueel failliet.

Maar ja, Arnie is toch de Terminator voor iets.

Hij moet toch ook in de gouverneurszetel zijn naam waar maken zeker.

Voor hemzelf is er niets aan de hand.

Hij kan gewoonterug naar de Hollywoodfilm, en mits een pondje plaasterig

 oplapwerk en een dikke dosis make-up mogen we binnenkort

“Terminator 4” verwachten.

Zoveel koolvissen ze in Rusland hebben, zoveel perziken vind je in Californie, en ze

 zijn wel gemakkelijker te vangen. Meestal worden ze gevangen gezet in een blik.

 Jammer dat je de perzik bloem nooit te zien krijgt, want die is prachtig (zie boven). 

De populaire ronde vrucht met veel vrouwelijke vormen kent natuurlijk iedereen.

Ze bevat een harde houten pit net als de abrikoos, de pruim en de kers.

Technisch zijn dit alle steenvruchten.

De perzik is “zelf fertiel”, wat zoveel wil zeggen als dat ze zichzelf kan bevruchten.

 Daar zie je nog maar eens hoe mensen toch wel heel beperkt zijn in hun

 mogelijkheden.

De perzik wordt voornamelijk gekweekt in Iran en de omgeving van de

 Middellandse Zee, zoals de meeste lekkere dingen.

De naam perzik betekent Perzisch (Prunus persica). Perziken komen

 oorspronkelijk uit China, maar zijn via Perzië (nu Iran) in Europa terecht gekomen.

 De moeilijk eetbare stenen in het midden van het fruit heeft de Iranezen ertoe

 aangezet om het stenigen (van meestal vrouwelijke slachtoffers) op punt te krijgen.

De schil voelt een beetje pluizig of wollig aan. Soms, als ik een perzik aanraak,

krijg ik een rilling over mijn rug, maar dat zal aan mij liggen. Vers moet ik ze niet.

Een vorm zonder deze pluizige schil heet nectarine. Behalve de schil bestaat

 er geen wezenlijk verschil tussen perziken en nectarines. Een nectarine is dus geen 

kruising tussen een perzik en een pruim, zoals soms wordt verondersteld.

 Hieronder zie je duidelijk de groeifasen van een nectarine, van knop tot volwaardig 

stuk fruit.

Binnen de rassen wordt wel onderscheid gemaakt naar de kleur van het vruchtvlees:

 wit, geel of rood. Veel witvlezige rassen staan er om bekend dat ze beter smaken

 dan de geelvlezigen, maar een nadeel is dat ze slechter tegen transport kunnen.

Tenzij de witte perzikjes heel traag vervoerd worden, zoals op deze foto van 1939.

De foto is zó oud dat er zelfs geen copyright meer op zit. Goed voor mij.

Terug naar de keuken en naar de kip en de perziken.

Ik ga dus een “kip op Californische wijze” van maken.

Hier is het schitterende recept, uit een versleten kookboek:

Een winterwortel vinden kan met dit weer geen probleem zijn.

De bebloemde kipfilets laten zich keurig aanbraden,

zonder veel weerwerk.

Het resultaat oogt bijzonder lekker, met slechts enkele eenvoudige ingrediënten.

De kippetjes liggen op een heerlijk zacht bedje te genieten.

Een potje aardappelpuree, en een gemengde salade doen me de traditionele

 kwijlsappen in de mond komen.

Op het bord ermee, en het feest kan weer beginnen. Smullie smullie!!

Een lekker flesje uit Californie erbij van een Shiraz druifje,

en de wereld kan niet meer stuk.

“Hasta la vista, baby.”

“I’ll Be back.” A.S.

Bereid in België en gebaseerd op een recept van ‘Groot Fonteyn Kookboek, pag. 88.

Groetjes uit Marbella.

02-01-2011, 22:42 geschreven door grob  

De tweede dag in Valencia besteden we veel tijd aan kunst en wetenschap, 

maar tegelijk met een knipoog.

Slechts twee huizenblokken scheiden ons van het Parque de Sciencias y Artes.

Het bevindt zich tussen het einde van de groene Turia rechts, en het formule 1

 circuit.

Eigenlijk ligt het dus in de vroegere monding van de Turia rivier.

Dit enorm ruime gebouwencomplex is het fabuleuze ontwerp van de nieuwe Gaudi:

 Santiago Calatrava, door vakmensen beschouwd als één van de nog levende

grootste architecten van de wereld.

Hij werd in 1951 in Valencia geboren.

Calatrava's werk is uniek en sterk gericht op de natuur. Naast architect is hij ook

 beeldhouwer en ingenieur. Met zijn kennis over architectuur, beeldende kunst en

 constructieleer kan hij de meest ongewone en creatieve vormen ontwerpen.

Bij elk ontwerp combineert hij originaliteit in de vormgeving met technisch vernuft.

Hier zie je een deel van zijn gebouwenpark in Valencia. Verbluffend om te zien.

Hier is hetzelfde beeld, genomen van de andere kant.

Op de achtergrond is het hoge gebouw voorzien als paleis van de kunst, 

maar tijdens ons verblijf was dit nog niet volledig afgewerkt.

Calatrava is een van de interessantste pioniers binnen de moderne architectuur.

Hij haalt inspiratie uit natuurlijke en menselijke vormen, die hij samenbrengt 

tot een stijlvol geheel met behulp van zorgvuldig uitgekozen materialen.

Zijn stijl is uniek, symbolisch en overal ter wereld gemakkelijk herkenbaar.

Het gebouw rechts doet denken aan een skelet van een dinosaurus of een walvis.

Een ander gebouw, waarvan je hier de

achterkant ziet lijkt op een parabolische serre,

maar dan een zonder glas.

Veel constructies van Calatrava zijn open, vandaar dat hij ook enorm veel 

spectaculaire bruggen ontworpen heeft.

Als je via de voorkant van de constructie binnengaat, maakt het een enorme indruk.

De mensjes vergaan tot mieren.

Bekende werken van Calatrava zijn onder meer:

• Place Galleria, Toronto, Canada (1987-1992)
• De communicatietoren bij het Olympische stadion in Barcelona (1989-1992)
• Het station van Alameda, Valencia, Spanje (1991-1995)
• De Allamillo-brug, gebouwd voor de wereldtentoonselling in Sevilla in 1992
• El Auditorio de Tenerife, Tenerife, Canarische Eilanden (1991-2003)
• voetgangersbrug Campo de Volantín, Bilbao, Spanje (1994-1997)
• De wolkenkrabber Turning Torso in Malmo, Zweden (in aanbouw)
• Milwaukee Art Museum in Wisconsin, Amerika (1994-2001)
• Manrique Bridge, Murcia, Spanje (1996-1998)
• Het Olympische stadion in Athene, voor de Olympische Spelen van 2004
• De opera van Valencia: Palau de les Arts (in aanbouw)
• Ciudad de las Artes y las Ciencias, Valencia, Spanje (1991-2006),
• waarvan je hieronder nog een andere foto ziet

Ook werkt Santiago Calatrava momenteel aan het nieuwe station van het 

World Trade Center in New York.

Het ontwerp wordt gemaakt van wit staal, kenmerkend voor deze architect,

en symboliseert een vogel die uit een kinderhand vliegt.

Ground Zero krijgt een ondergronds station met een glazen dak en daarboven

spectaculaire vleugels van glas en staal, dertig meter hoog.

Het ontwerp draagt onmiskenbaar de hand van Calatrava. Elk jaar op elf september

zal het dak openen om de aanslagen van september 2001 te herdenken.

Calatrava maakt gebruik van zijn aangeboren bouwkundige kennis om de

 technische constructie van een gebouw deel te laten uitmaken van het ontwerp.

Typisch zijn de lange lijnen, het gebruik van witte materialen en veel glas en licht.

De “Cala” toont nogmaals zijn buitengewone talent om aan de buitenkant

van een gebouw te laten zien wat zich binnenin bevindt.

Dit hier is het planetarium, of L'Hemisfèric.

Calatrava haalde de inspiratie voor dit gebouw uit een oog, aangezien het gebouw

 de ogen dient te openen van iedereen die er binnengaat. De enorme koepel,

 waarin het planetarium en de IMAX-bioscoop liggen, is voorzien van stangen van

 aluminium ter versteviging, maar ook ter versiering om het geheel op een oog te

 laten lijken. Het oog kan zelfs mechanisch geopend worden.

Binnenin L'Hemisfèric vindt men de modernste technologie voor de voorstellingen

 van IMAX, het planetarium en lasershows

De voorstelling die we bijwonen gaat over doodgewone sardientjes, maar op het

 reusachtige scherm dat de binnenkant bedekt geeft dat een enorm effect.

Ook gebruikt hij vaak het element water in zijn werken, zoals overvloedig bij

de Ciudad de las Artes y las Ciencias in Valencia, en bij zijn vele bruggen.

De weerspiegelingen van de bouwwerken in het water zorgen voor een mysterieuze

 uitstraling, en de weerspiegelingen zijn bedoeld als een deel van het kunstwerk.

Het ene gebouw is al ongelooflijker dan het andere.

Ook in België kan je trouwens een heel recente Calatrava bewonderen, met name 

het nieuwe spoorwegstation van Luik, met een prijskaartje van 300 miljoen Euro!!

Wie betaalt dit?

En zelfs daar komen de treinen niet op tijd…

Vanuit welke hoek je ook kijkt, altijd ontdek je 

nieuwe fantastische structuren.

Dit is het reusachtige paleis van de wetenschappen, waar we enkele uren

 doorbrengen, om te kijken, maar ook om te DOEN.

Een van de blikvangers (ook letterlijk) is een waarheidsgetrouw model van het ISS,

 het International Space Station.

De bewoners daar hebben stilaan een plannetje nodig om hun weg terug te vinden.

De reusachtige slinger van Foucault en nog een massa andere wetenschappelijke

 proeven kan je bekijken of zelf doen. Hier blazen we even uit in een rustig hoekje

 om te bekomen van alle merkwaardigheden.

Luc heeft nog genoeg energie om de strijd aan te gaan 

met een verticale klimmuur, en tegelijk nog oog te hebben

 voor de pers.

Hier verdiepen we ons grondig in een experiment uit de fysica.

Deze kleine blokjes moeten we zodanig leggen dat er een stabiele boog ontstaat,

 die alle klompjes stevig bij elkaar houdt, zonder lijm of nagels, of wat dan ook.

 Proberen maar. Gelukkig hebben we onze bril in de buurt.

We passen na zwaar hersenwerk de blokjes goed tegen elkaar, en zelfs in

de juiste volgorde.

Dan plaatsen we het bord voorzichtig vertikaal.

De parabolische boog blijft perfect staan.

Als Calatrava dat kan, dan kunnen wij dat ook. 

De groene partij is ook vertegenwoordigd door een grote fan.

Volgens de traditie is een groene jongen altijd vredelievend en lief voor iedereen.

Tot iemand hem onverwacht op een gevoelige plaats raakt. Dan wordt het El Hulko.

Greta op haar beurt doet een gewaagde polonaise 

met een rode Alien.

En vermits Seniorennet momenteel niet meer dan 20 foto’s

laat opladen, kan ik er maar beter mee ophouden.

Volgende keer gaan we naar het natuurpark Albufera.

23-12-2010, 00:00 geschreven door grob  

Wie kent deze waterige knaap? Niemand? Het is een koolvis.

Vanwaar hij zijn naam heeft is ook voor mij een volkomen raadsel.

Voor zover ik weet heeft hij niets te maken met de groenten, en zeker niet 

met de kleine zwarte klompjes die je kunnen verwarmen in koude winters.

De koolvis (Pollachius) is een vis uit de familie van schelvissen en kabeljauwen, 

die vooral voorkomt in het hoge noorden van de Atlantische Oceaan.

Hoewel je volgens de foto zou denken dat het maar een soort sardientje is,

Wordt de koolvis gemiddeld 60 cm en kan een lengte bereiken van 130 cm.

Hij kan maximaal 25 jaar oud worden en tot 32 kg zwaar zijn.

De gemiddelde koolvis weegt toch zeven tot acht kilo, wat al een serieuze hap is.

Koolvis komt voor aan de Europese kusten van de Golf van Biskaje

tot Groenland, IJsland, Nova Zembla, de Witte Zee en de noordelijke Noordzee.

 Aan boord wordt de koolvis onmiddellijk na de vangst schoongemaakt,

gefileerd en verpakt.

Door de nabijheid van de goede visgronden is hij in Rusland heel populair.
 

De koolvis is voor de beroepsvisserij van groot belang, want hij wordt massaal

 industrieel verwerkt tot o.a. vissticks.

Vaste aanvoertijden kent de koolvis niet. Hij is het hele jaar door verkrijgbaar

in de vorm van diepvriesfilets. Je kan hem ook soms in zijn geheel kopen.

Om te zien of de vis vers is, let u best op de ogen.

Deze moeten helder zijn en een beetje bol staan.

Wanneer het gaat om een verse filet, mag er geen vocht vrijkomen wanneer u

 zachtjes op de vis duwt. U vindt koolvis meestal in de handel in diepgevroren vorm.

De Engelse naam van de koolvis is “pollack”.

Naast de vis “pollack” bestaat er natuurlijk nog een andere: Jackson Pollack,

wijlen de omstreden Amerikaanse kunstschilder.

Hieronder op de foto zie je ze samen. Jackson heeft, naar aanleiding van een

 artikel in Time magazine voor de rest van zijn korte leven de bijnaam gekregen

Jack the Dripper. (Jaak de Druiper zouden wij zeggen).

Zeker niet te verwarren met Jack the Ripper.

Deze laatste was een Engelsman, en geen familie trouwens.

En nu komt het: toen hij nog werkloos en straatarm was, moest Jackson

van zijn vrouw helpen in de keuken.

Hij moest regelmatig de vis bedruipen, die in de oven zat.

Logisch, want het grote gevaar van een vis in de oven is, dat hij onvermijdelijk gaat

 uitdrogen. Het ligt voor de hand dat het een pollack was, die de oven bevolkte.

Van toen af aan is hij ook spontaan zijn schilderijen beginnen bedruipen, zoals

te zien op de foto. Jack the Dripper had het gat in de markt gevonden!

Hij legde zijn canvassen plat op de grond, en bedroop ze van op afstand met verf.

Iedereen stond perplex van dit idee!

Je bent voor of tegen deze kunstenaar, maar bedenk wel dat het duurste schilderij

 ooit verhandeld eentje is van deze JP!

Het doek “No 5.” uit 1948 is in november 2006 verkocht voor 140 miljoen dollar!!

Het meesterwerk “De Kindermoord in Bethlehem” van de hand van onze Pieter 

Paul Rubens staat slechts op de twaalfde plaats, met een schamele 76 miljoen.

Wil je de duurste geveilde schilderijen ooit eens bekijken, dat kan je via:

 http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_duurst_geveilde_schilderijen.

Terug naar de keuken en naar de andere soort pollack.

Ik ga er een “koolvisfilet op Russische wijze” van maken.

Ook zal ik veel moeite doen om de vis regelmatig te bedruipen, maar toch

vrees ik dat het me niet gaat helpen om onbetaalbare schilderijen te maken.

Hier is toch maar het recept:

Na 25’ komt de schotel glunderend uit de oven.

Goed bedropen trouwens.

Het lijkt een beetje op een schilderij van Pollack,

maar ook weer niet te veel.

De geldelijke waarde van mijn product is niet zo groot,

maar het is wel beter verteerbaar.

Er horen nog wat druiperige groenten bij, die lauwwarm mogen zijn.

Je zou kunnen de volgende combinatie nemen:

Ik vind het uitzicht voldoende Pollackiaans door elkaar gemengd,

zodat de vis tevreden gaat zijn met zijn gezelschap.

Een smakelijk flesje Artes del Sur uit Argentinië 

komt nog wat in de weg lopen, maar kan niet beletten 

dat al het vorige op de tafel komt en stiekem verdwijnt 

in de lonkende keelgaten van de bewoners van dit pand.

Bereid in België en gebaseerd op een recept van ‘Groot Fonteyn Kookboek, pag. 80.

10-12-2010, 23:50 geschreven door grob  

We vertrekken in Playa d’Aro aan de Costa Brava rond de warme middag, 

met twee wagens pal zuidwaarts naar Valencia, met de zon van voor.

In l’Hospitalet, langs de Middellandse zee stoppen we voor een lunch langs de

 autoweg.

We doen het rustig aan, want reizen is pas goed als je het langzaam doet.

Valencia is de derde stad van Spanje en heeft lange tijd in de schaduw gestaan

van het meer trendy Barcelona. Dat is inmiddels verleden tijd, zeker sinds de

 nakende voltooiing van het futuristische Ciudad de las Artes y las Ciencias

(Stad van Kunst en Wetenschap).

Hopelijk duurt het niet meer zo lang als de Sagrada Familia in Barcelona,

waar men al honderd jaar aan werkt.

Valencia staat natuurlijk bekend om haar sinaasappels, paella en parelwitte

 stranden, maar het is zoveel meer. De architectuur in het bijzonder is

 adembenemend en toont veel sporen van Moorse en Mudéjar bouwstijl.

Net ten zuiden van de stad ligt het prachtige natuurgebied Albufera.

En niet te vergeten: elk jaar vertrekt hier begin december de stoomboot

naar het Noorden, met een beroemde passagier: Sinterklaas.

Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan men stellen, dat dit de enige

 persoon is die van Spanje naar België reist in de winter.

Het is ook maar heel tijdelijk natuurlijk.

Zoals Barcelona zijn Ramblas heeft, heeft Valencia zijn Turia.

Ik denk trouwens dat langzaamaan Valencia Barcelona zal overtroeven 

als bestemming voor een city trip.

Wat is de nog niet zo bekende Turia eigenlijk?

Je kunt het duidelijk zien op de luchtfoto hieronder.

Het is de (bijna) droge bedding van de (voormalige) rivier Turia, 

die dwars door het centrum van Valencia gaat.

Na een zware overstroming in oktober 1957, die grote schade aanrichtte in

 Valencia en vele mensenleven kostte, werd besloten de rivier om te leggen

naar de rand van de stad.

Ex-dictator Franco wilde in het oude rivierbed een autosnelweg of een spoorweg

 aanleggen, maar een burgerbeweging leidde er uiteindelijk in de jaren 80 toe

dat het gebied een groene bestemming kreeg.

In plaats van zware trafiek kreeg men een schitterende groene long dwars

door de stad. 

Deze Jardines del Turia beslaan een oppervlakte van 110 hectare, en hebben

 een lengte van ongeveer 9 kilometer. Deze groene long dient als ontmoetingsplek

 en recreatiegebied en wordt veelvuldig gebruikt door joggers, fietsers en

 wandelaars.

Het park herbergt vele plantsoenen, sportterreinen voor voetbal en tennis, fonteinen,

 een botanische tuin, speelpleinen voor kinderen, zowel langs de 'oevers'

als in het park zelf.

Er zijn geregeld muziekuitvoeringen en andere culturele manifestaties,

soms heeft een circus er zijn tenten opgeslagen, of wordt er kermis gehouden.

Het is er altijd druk, maar minder dan op de Ramblas natuurlijk, en het is

de centrale ontmoetingsplaats voor alle Valencianen.

Naar verluidt is er zelfs tweemaal per jaar een optreden van Will Turia.

In Valencia kan je zelfs een fietstocht maken met (Nederlands sprekende) gids

die ook door de Turia gaat.

Op de kaart hierboven is het groene deel uiteraard de oude rivierbedding.

Van de ‘nieuwe’ rivier zie je nog een stukje gans links onderaan in het hoekje.

Hij is dus omgeleid naar de andere kant van de stad.

Waar de vroegere rivier de Middellandse zee bereikte is nu de commerciële en de

 jachthaven uitgebouwd. Het bruine lijntje, dat voor een deel rond de jachthaven

 gaat, (bovenste plas) en een stuk de oude bedding volgt, is het Formule 1 circuit

 van Spanje. Vanuit de plas helemaal onderaan rechts vertrekt elk jaar de oude man

 met de witte baard en de Zwarte Piet met de stoomboot naar het noorden.

Het middeleeuwse stadscentrum van Valencia ligt in de ‘elleboog’ van de Turia.

De oude bedding wordt op meerdere plaatsen nog altijd gedwarst door 

de oorspronkelijke rivierbruggen, de ene nog mooier dan de andere.

Hier kijk je richting zee, met op de achtergrond een van de architectonische parels 

van superarchitect Calatrava.

Je kunt via een video met de helicopter over de Turia vliegen, met de volgende link:

www.culturia.org/.  Klik op "Real Flight" onderaan en download.

Tussen de bruggen in zijn de verschillende stukken van het park ontworpen door

 verschillende architecten. Grote speeltuin, sportvelden, grote water partijen,

 romaans aandoende tuinen. Wat een mooi effect geeft dat om er door te wandelen.

Sommige delen zien er heel natuurlijk uit, en andere dan weer

 prachtig aangelegd.

Met deze wetenschap op zak hebben we een boeking gedaan in hotel Abba

 Acteon, vooral gebaseerd op de gunstige locatie: vier sterren, dicht tegen de Turia,

 en slechts twee blokken verwijderd van de van de Ciudad de las Artes y las

 Ciencias, maar dat is voor morgen.

Voorlopig, na de check in, wandelen we door de Turia, richting centrum.

Het weer is uistekend in de vooravond, 

het water is koel, en de bruggen zijn laag.

Onze vrienden Danny en Luc testen met succes

de hoogte van een brug. Dwergen, smurfen en kabouters 

moeten de rechterkant van het voetpad nemen.

’s Avonds worden de fonteinen individueel verlicht, 

maar voorlopig hoeft het niet voor ons.

Sommige bruggen zijn wat hoger dan andere,

en kunnen dan dienst doen als klimmuur.

De Policia Local houdt onopvallend ook een oogje in het zeil

op de achtergrond, met de fiets of te paard.

Spontane muziek- en danssessies zijn er ook.

Hier overlegt men welk nummer men gaat doen.

De artiesten treden vooral op onder de bruggen, 

om de klank beter vast te kunnen houden.

Sommigen gaan lekker uit de bol. Sfeer gegarandeerd.

De Turia is nooit volledig weg. Hier en daar 

loopt hij in smalle kanaaltjes, op andere plaatsen 

heeft hij een natuurlijk uitzicht.

Eigenaardige of eigenzinnige sculpturen 

zijn verspreid over het parcours.

Na de lange wandeling wordt het tijd om de verbruikte energie 

opnieuw aan te vullen, en gaan we in het oude centrum 

op zoek naar een geschikt restaurant.

Het probleem is dat vóór 21 uur niets open is. Om kwart over negen gaan we 

(als eersten) binnen in restaurant taverne l’ Alberreda, een echt Spaans resto.

We doen ons tegoed aan tapas en andere lokale specialiteiten.

En, wanneer we de zaak verlaten, staan er buiten twee obers op ons te wachten

die ons extra vertroetelen met twee keukenschorten van de zaak.

Ik denk er met veel genoegen aan terug. 

04-12-2010, 00:00 geschreven door grob  

In dit heerlijke en supereenvoudige gerecht gebruik ik marjolein als keukenkruid.

Het is interessant om daar even op in te gaan, want er bestaat nu eenmaal een

 portie verwarring over marjolein, die ik meteen en definitief uit de wereld wil helpen.

Dit welriekende plantje (ook wel genoemd ‘echte’ marjolein) wordt wel eens

 verward met een ander kruid, dat zijn blaadjes de hoogte insteekt onder de ook

 heel bekende naam oregano.

Dit laatste staat eveneens genoteerd onder de naam ‘wilde marjolein’.

Beide planten lijken erg op elkaar qua smaak en gebruik, maar er zijn wel degelijk

 verschillen. De echte marjolein is namelijk een éénjarige plant terwijl oregano tot de

 groep van de doorlevende en meerjarige planten behoort.

Deze laatste kan dus wel tegen een kouwelijke stoot.

De bladeren zijn breder en donkerder groen dan die van de teergevoelige

 marjolein.

De smaak van oregano is iets pittiger, sterker en pikanter dan die van marjolein.

Je kunt je voorstellen dat de Italianen meer voor oregano op hun pizza voelen.

In mijn gerecht gebruik ik de echte marjolein, en daarover vind je hier nog wat

 interessante informatie. Oregano is wellicht voor een volgende keer.

De (echte) marjolein is afkomstig uit het oosten van het Middellandse Zeegebied.

De plant is reeds sinds de oudheid geïmporteerd in Europa via Griekenland.

De Grieken hielden van de kruidengeur na een bad, als dan marjoleinolie op hun 

voorhoofd en in hun haren gemasseerd werd.

Eerder al, in het oude Egypte, was het bekend dat oregano kon genezen,

 desinfecteren en voedsel conserveren, en die kennis is sindsdien bewaard

 gebleven.
Echte marjolein werd in de Middeleeuwen in West-Europa ingevoerd en het was in

 trek bij de chique dames "om in ruikers, kruidenbuiltjes en reukwatertjes te doen".

In het Duits heet het kruid ‘Gartenmajoran’ of ‘Wurstkraut’.

Andere namen in het Nederlands zijn ook: ‘majoraan’ en ‘palingkruid’.

Aan deze namen kan je al vermoeden waar het in de keuken van pas kan komen.

Marjolein heeft een intens aroma, dat aan tijm doet denken, maar zachter van

 smaak en zoeter is. Het kruid wordt voornamelijk gebruikt bij de bereiding van

 worsten (vooral van de grill), maar past ook uitstekend bij peulvruchten,

 champignons, aardappelgerechten, slaatjes en in sommige kazen.

Maar het is ook lekker in zuurkool, gehakt, varkensvlees, vleespastei, vullingen voor

 kip en kalkoen, wild en gevogelte, salades en kruidensauzen en op tomaten.

Zoutloze gerechten, die meestal heel saai zijn, krijgen meer pit dankzij marjolein.

Italiaanse pizza's krijgen bij ons als afwerking steeds een snuifje marjolein.

Kortom bijna alles kan er mee op smaak gebracht worden.

Marjolein laat zich ook uitstekend combineren met tijm, basilicum en look.

En die laatste combinatie met look zal ik vandaag met plezier toepassen in het 

goddelijke gerecht “engeltjes te paard”.

Vanwaar deze hemelse naam komt weet ik niet, maar het klinkt wel smakelijk.

Hier is het recept, geschikt voor BBQ, ovengrill of tepanyaki, waarop ik het vandaag bereid.

Op het volgende prentje ligt de mosterd al ter plaatse, 

en lepel ik de kruidenmarinade over de platte vleeslapjes.

De schnitzeltjes worden gerold, gehalveerd, omzwachteld 

met een spekje en/of Serranosneetje, aan pennen geregen,

gescheiden door halfzachte uitjes.

Een beetje olijfolie, geborsteld met een takje rozemarijn, 

maakt ze immuun voor brandwondjes.

De pennen zijn van het XL formaat, maar de tepanyaki 

kan ze moeiteloos opvangen en verwerken.

Een lekkere salade maakt dit gerecht compleet, voor degene die het eet.