WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
23-09-2012
Dracula en andere leuke (?) dinges
Zoals sommige regelmatige bezoekers van mijn blog allicht hebben opgemerkt, maakten Oma en Opa KOMMA dit jaar al het een en ander mee. Ik begon eind januari met een flinke uitschuiver al fietsend over een ijsplek (blog 28.1), lelijk gevallen waarbij linkerschouder uit de kom, onder verdoving rechtgezet, arm enkele weken ondersteund door een steundoek, bezoeken aan kinesist, tot op heden dagelijks oefeningen thuis enz. Om niet achter te blijven liep Oma op 12.6 bij een spectaculaire val in de badkamer een dubbele bekkenbreuk en een gekneusde rib op (blog 20.6); resultaat: 3 weken ziekenhuis. Een en ander betekende een flinke streep door onze gebruikelijke drukke activiteitenagenda: ik kon wekenlang geen autorijden (oma ook niet maar dat kon ze sowieso niet! ), wandelen of tafeltennissen was er een hele tijd niet meer bij, vakantieplannen en andere uitjes moesten we annuleren, enz. Intussen (nog vóór omas valpartij) had ik met mijn (toch al gehavende) bovengebit zo geweldig hard op een stuk blokchocolade gebeten dat de middelste tand er uit viel (oerstom van me natuurlijk, in plaats van er eerst eens op te zabberen!); dus een flink gat in mijn kaak (enfin, das beter dan andersom ) en een droevig vonnis van mijn tandarts: ik zie maar één goeie oplossing, meneer Komma: nóg vijf tanden eruit en dan een prothese! Dat hele programma zou heel wat zittingen vergen en we noteerden de nodige afspraken . De wekenlange beperkingen van omas mobiliteit brachten echter mee dat ook mijn tandprogramma volledig tot later moest uitgesteld worden. En dat later is nu onlangs begonnen en zo loop ik momenteel rond met een echte Dracula-muil (zie foto 1). Ik zal het voor een tijdje moeten doen met alleen vloeibaar, gemixt of kleingesneden voedsel; gelukkig is oma een vindingrijke kokkin die er toch telkens iets lekkers van weet te maken. En of dat alles nog niet volstaat, heb ik onlangs tijdens een10km-wandeling met mijn OKRA-vrienden een kwetsuur aan mijn Achillespees opgelopen; de laatste 2 km legde ik al mankend af. De huisarts vermoedde een ontsteking en/of een scheurtje van de Achillespees, schreef een echo voor, en 3x per dag ijs opleggen. Dus weer enkele weken geen wandelingen of pingpong. Een gekke situatie dus: eerst bleef oma weken lang thuis en ging ik wandelen of tafeltennissen, NU zijn de rollen min of meer omgekeerd! O ja, ik vergat nog iets: ik loop al enkele weken met een kleine ontsteking aan mijn linkeroog, maar die is bijna genezen Het klinkt allemaal nogal dramatisch en zielig maar voordat u mij begint te overladen met tranerige blijken van deelneming: das echt niet nodig, al die kwaaltjes zijn maar tijdelijk en bovendien zorgen ze ervoor dat ik eindelijk weer iets heb om over te schrijven en wat de pijn van mijn schouder, tanden en Achillespees betreft: dat valt allemaal best mee (dat komt door de pijnstillers, haha .). Over medicijnen gesproken: om nog wat meer indruk te maken heb ik een foto gemaakt (zie foto 2) van mijn huidige verzameling; gelukkig is het meeste daarvan binnenkort verleden tijd en blijven er nog hooguit 3 of 4 over die gewoon horen bij mijn hoogbejaarde (?) leeftijd. Ik zou me trouwens schamen door echt te klagen: ten slotte zijn er ontelbare mensen die er veel slechter aan toe zijn dan ik en dus onmiddellijk met mij zouden willen ruilen!!
TOE(kom)MAATJE. Over tandartsen gesproken: een jonge moeder zit rillend van angst in de zetel bij de tandarts: O dokter, ik ben helemaal niet bang aangelegd maar bij een tandarts ben ik altijd doodsbenauwd, ik krijg nog liever een kind. O mevrouw, daar kan ik ook voor zorgen maar dan moet u anders gaan zitten.
Politierechter DHondt roept politici op voor meer aandacht voor verkeersveiligheid, aldus las ik in mijn krant (Gazet van Antwerpen). Helemaal akkoord natuurlijk, maar goede beleidsopties op politiek vlak volstaan niet: ze moeten ook nog correct worden uitgevoerd op het terrein (letterlijk!). En daar loopt het regelmatig mis. Ik heb een voortdurend aangroeiende waslijst (gestaafd met fotos) van foute, misleidende en zelfs gevaarlijke infrastructuur of signalisatie, gecreëerd of getolereerd door personen of instanties die duidelijk geen enkel benul hebben van, of feeling voor de betekenis van de borden of andere verkeerstekens die ze aanbrengen. Ik heb deze bedenkingen in een lezersbrief aan GvA meegedeeld, die hem echter niet gepubliceerd heeft, wat natuurlijk haar goed recht is. Ik mag trouwens niet klagen, integendeel: ik schrijf wel vaker lezersbrieven en meestal verschijnen die s anderendaags. Maar omdat dat in dit geval niet gebeurde, vond ik mijn blog een geschikt medium om mijn opmerkingen te spuien, al is dat dan voor een veel kleiner publiek. Hierna enkele specimens uit mijn fotoalbum
commentaar overbodig:
Hier staat precies het omgekeerde van wat bedoeld wordt: wie een geldige bewonerskaart heeft, hoeft hier NIET te betalen
Kan iemand mij zeggen wat zo'n HALF zebrapad betekent (ligt er al jaren!)
Zonder commentaar
De pijlen van deze 2 parkeerverbodsborden staan ondersteboven en betekenen dus dat je niet vóór het eerste bord of voorbij het tweede mag parkeren; met andere worden: alleen TUSSEN de 2 borden mag het wel, maar nu staat die verdomde container toch wel in de weg zeker!
Een veel voorkomende blunder in industrieparken: je zal toch maar met je wagen op zo'n kruispunt staan zoeken hoe je bedrijf X kunt bereiken; ik zou spontaan links beginnen, maar als ik pech heb, staat bedrijf X ergens rechts, en dan maar hopen dat de chauffeurs in de groeiende file achter mij niet ontploffen van ongeduld. En dan te bedenken dat er simpele oplossingen voor zulke problemen bestaan!...
Kim Clijsters en Bob Bryan deden in hun gemengd dubbelspel (US Open) enkele chest bumps, een typische vreugdeuiting van de tennisbroers Bryan door met de borst(en) tegen elkaar te springen na een geslaagde rally. Een stuk zachter dan bij mijn broer Mike, zei Bob. Logisch, met mijn airbags, reageerde een schaterende Kim. Een echte Kim-reactie die bij Justine Henin nooit opgekomen zou zijn, en wel om euh twee redenen; de tweede reden was hun verschillend gevoel voor humor
TOE(kom)MAATJE. Misdadigers die tot lange gevangenisstraffen veroordeeld worden, kunnen onder bepaalde strenge voorwaarden vrij komen na de helft (binnenkort twee derden?) van hun straf effectief te hebben uitgezeten. Dat geldt ook voor levenslang gestraften. Aldus de media, die echter hardnekkig vergeten uit te leggen hoeveel de helft (2/3?) van levenslang is .
Ondanks de hitte kwamen duizenden boze betogers op 19.8 hun begrijpelijke verontwaardiging uitschreeuwen over de vervroegde vrijlating van de ex van Dutroux. Als het Hof van Cassatie geen procedurefouten in het dossier ontdekt, zal Martin, destijds veroordeeld tot 30 jaar gevangenis, na amper 16 jaar inderdaad vrij komen. Nou ja, vrij is niet helemaal het juiste woord, want die vrijheid gaat gepaard met zulke strenge beperkingen dat er misschien weinig verschil is met het leven in een echte gevangenis. Volgens sommigen ik dacht er vroeger ook zo over stuit zon vervroegde vrijlating tegen het rechtvaardigheidsgevoel: als een gevangenisstraf terecht is, moet ze ook volledig uitgezeten worden, zo luidt de redenering. Ik ben geen jurist maar als ik de echte juristen goed begrijp, is de mogelijkheid geen automatisme! - van vervroegde vrijheid misschien nog niet zo slecht, juist vanwege die strenge voorwaarden. Immers: wie zijn/haar straf volledig uitzit (of dat nu 10 of 30 jaar is), stapt daags nadien als een volledig vrij burger zonder beperkingen terug het dagelijks leven in: hij/zij kan dan gaan en staan waar hij/zij wil, bv. wonen naast zijn vroegere slachtoffers, stel je voor Kortom: ook ik voel een spontane weerzin tegen een eventuele vrijlating van Martin op dit ogenblik, maar om op grond van dit concreet geval het PRINCIPE van voorwaardelijke invrijheidstelling (30 jaar = 30 jaar) in vraag te stellen lijkt me een stap te ver.
Zoals velen erger ik me rot aan het feit dat meneer Van Gheluwe nog altijd niet gestraft is (of misschien zelfs niet meer gestraft kan worden) noch kerkelijk noch wereldlijk voor zijn bewezen misdaden die we kennen. Anderzijds erger ik me evenzeer aan de houding van het grote publiek, dat blijkbaar maar al te gretig klaar staat om Van Gheluwe ook alvast te veroordelen wegens andere seksuele misdaden, zonder zeker te zijn of hij die ook werkelijk gepleegd heeft. Maar ja, de media suggereren van alles met zoveel overtuiging dat het publiek erin tuint. Alles is begonnen met een misleidend artikel in HUMO, dat een anonieme getuige ten tonele voert die beweert eveneens slachtoffer van VG te zijn. Wie dat artikel kritisch leest zoals ik gedaan heb ziet alleen een opeenstapeling van beweringen, niet van bewezen feiten. Voor alle duidelijkheid: ik vind HUMO een fantastisch blad, ben er zelfs al jaren op geabonneerd en apprecieer o.m. het creatief taalgebruik en de aansprekende humor. Maar inhoudelijk ben ik het niet altijd eens en soms zoals nu ben ik echt kwaad
In Antwerpen werd een pasgeboren baby te vondeling gelegd in de fameuze vondelingenschuif. Gazet van Antwerpen stelde haar lezers de volgende vraag van de dag: Vindt u dat anoniem bevallen moet kunnen? 71% antwoordde JA, 29 % NEEN. Zon ongenuanceerd JA/NEEN zegt weinig over wat mensen werkelijk denken (Ja, maar of Neen, tenzij mocht immers niet), maar dat groot aantal JA-stemmers verbaast mij toch heel erg. Het kind zal later misschien willen achterhalen wie zijn moeder is; een volstrekt anonieme bevalling is in strijd met zon fundamenteel recht van het kind. Ik vind daarom dat de wetgever een evenwicht zou moeten zoeken waarbij zowel de wensen van de moeder als de rechten van haar kind optimaal gerespecteerd worden.
De kat krabt de krullen van de trap. Wie kent niet dit zinnetje waarmee je iemand over zijn woorden kunt doen struikelen. Ik vroeg me af of ook andere talen zoiets kennen en ontdekte het volgende leuke Franse equivalent - want een echte vertaling van die krullenkrabbende trapkat is het natuurlijk niet: Un chasseur sachant chasser sans son chien, chassait sans son chien.Mij lukt het nog steeds niet om die zin in één ruk zonder haperen correct uit te spreken (tenzij hééééél traaaaag, maar ja dan is de lol eraf)
Wie herinnert zich niet deze historische uitspraak van Paul Vanden Boeynants? (ik hoop dat ik zijn naam niet verkeerd spel, want hij zou zich omdraaien in zijn graf als hij nog zou leven, maar vermits hij al elf jaar dood is, zal hij intussen wel te stijf zijn voor zon manoeuvre ; een flauw grapje, ik geef het toe!). Wat ik wou zeggen is het volgende. Dat is sinds 30.6 niks meer heb geblogd, komt niet door een gebrek aan inspiratie, wel integendeel. Er spelen inderdaad zo veel onderwerpen door mijn brein dat ik er vaak niet toe kom, er iets uit te plukken: teveel is trop, en trop is teveel Het is trouwens niet voor niets dat ik ooit beslist heb om deze blog te starten in de rubriek Dagboeken en Bedenkingen: daar kan ik zowel bepaalde privé-belevenissen in kwijt als mijn kritische kijk op uiteenlopende maatschappelijke onderwerpen. Maar genoeg gezeverd, nu even serieus. Vandaag een woord van oprechte dank aan mijn (klein)kinderen en andere familieleden, vrienden, kennissen en blogbezoekers, kortom al degenen die zo vriendelijk waren hun sympathie te betuigen met mijn vrouw, die een maand geleden bij een zware val een bekkenbreuk opliep (zie mijn blogs van 20en 30.6). Na drie weken uitstekende verzorging en omkadering in het ziekenhuis (ik amuseer me hier prima, was een van haar uitspraken) probeert ze nu thuis heel geleidelijk de draad weer op te pikken. Dat zal dankzij haar goeie lichamelijke conditie wel vrij vlot verlopen, maar wandelen en pingpongen zit er nog niet direct in Door de voorbije gebeurtenissen heb ik voor het eerst in 55 jaar huwelijk mijn plan moeten trekken om in leven te blijven. Als volkomen talentloze keukenkluns zat ik voortdurend gebogen over handleidingen van keukenapparaten of bereidingsinstructies van gerechten. Soms belde ik ten einde raad naar oma op haar kamer in de kliniek, in de hoop dat ze op dat moment bereikbaar was. Sinds een goeie week is ze weer thuis maar voorlopig nog beperkt in haar bewegingen. In de keuken doen we nu alles samen (uiteraard onder haar leiding!) en tot ons beider verrassing vinden we die nieuwe formule eigenlijk wel gezellig. En dat na meer dan een halve eeuw, stel je voor!
TOE(kom)MAATJE. Mijn volgende blog zal beslist niet gaan over mijn privéleven (sfeer van Dagboeken weet u wel), maar dus eerder thuishoren onder de rubriek Bedenkingen al weet ik nog niet wat ik zal kiezen (verkeer, taal, media, kunst ??)
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
