WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
19-08-2012
Van Gheluwe en de media
Zoals velen erger ik me rot aan het feit dat meneer Van Gheluwe nog altijd niet gestraft is (of misschien zelfs niet meer gestraft kan worden) noch kerkelijk noch wereldlijk voor zijn bewezen misdaden die we kennen. Anderzijds erger ik me evenzeer aan de houding van het grote publiek, dat blijkbaar maar al te gretig klaar staat om Van Gheluwe ook alvast te veroordelen wegens andere seksuele misdaden, zonder zeker te zijn of hij die ook werkelijk gepleegd heeft. Maar ja, de media suggereren van alles met zoveel overtuiging dat het publiek erin tuint. Alles is begonnen met een misleidend artikel in HUMO, dat een anonieme getuige ten tonele voert die beweert eveneens slachtoffer van VG te zijn. Wie dat artikel kritisch leest zoals ik gedaan heb ziet alleen een opeenstapeling van beweringen, niet van bewezen feiten. Voor alle duidelijkheid: ik vind HUMO een fantastisch blad, ben er zelfs al jaren op geabonneerd en apprecieer o.m. het creatief taalgebruik en de aansprekende humor. Maar inhoudelijk ben ik het niet altijd eens en soms zoals nu ben ik echt kwaad
In Antwerpen werd een pasgeboren baby te vondeling gelegd in de fameuze vondelingenschuif. Gazet van Antwerpen stelde haar lezers de volgende vraag van de dag: Vindt u dat anoniem bevallen moet kunnen? 71% antwoordde JA, 29 % NEEN. Zon ongenuanceerd JA/NEEN zegt weinig over wat mensen werkelijk denken (Ja, maar of Neen, tenzij mocht immers niet), maar dat groot aantal JA-stemmers verbaast mij toch heel erg. Het kind zal later misschien willen achterhalen wie zijn moeder is; een volstrekt anonieme bevalling is in strijd met zon fundamenteel recht van het kind. Ik vind daarom dat de wetgever een evenwicht zou moeten zoeken waarbij zowel de wensen van de moeder als de rechten van haar kind optimaal gerespecteerd worden.
De kat krabt de krullen van de trap. Wie kent niet dit zinnetje waarmee je iemand over zijn woorden kunt doen struikelen. Ik vroeg me af of ook andere talen zoiets kennen en ontdekte het volgende leuke Franse equivalent - want een echte vertaling van die krullenkrabbende trapkat is het natuurlijk niet: Un chasseur sachant chasser sans son chien, chassait sans son chien.Mij lukt het nog steeds niet om die zin in één ruk zonder haperen correct uit te spreken (tenzij hééééél traaaaag, maar ja dan is de lol eraf)
Wie herinnert zich niet deze historische uitspraak van Paul Vanden Boeynants? (ik hoop dat ik zijn naam niet verkeerd spel, want hij zou zich omdraaien in zijn graf als hij nog zou leven, maar vermits hij al elf jaar dood is, zal hij intussen wel te stijf zijn voor zon manoeuvre ; een flauw grapje, ik geef het toe!). Wat ik wou zeggen is het volgende. Dat is sinds 30.6 niks meer heb geblogd, komt niet door een gebrek aan inspiratie, wel integendeel. Er spelen inderdaad zo veel onderwerpen door mijn brein dat ik er vaak niet toe kom, er iets uit te plukken: teveel is trop, en trop is teveel Het is trouwens niet voor niets dat ik ooit beslist heb om deze blog te starten in de rubriek Dagboeken en Bedenkingen: daar kan ik zowel bepaalde privé-belevenissen in kwijt als mijn kritische kijk op uiteenlopende maatschappelijke onderwerpen. Maar genoeg gezeverd, nu even serieus. Vandaag een woord van oprechte dank aan mijn (klein)kinderen en andere familieleden, vrienden, kennissen en blogbezoekers, kortom al degenen die zo vriendelijk waren hun sympathie te betuigen met mijn vrouw, die een maand geleden bij een zware val een bekkenbreuk opliep (zie mijn blogs van 20en 30.6). Na drie weken uitstekende verzorging en omkadering in het ziekenhuis (ik amuseer me hier prima, was een van haar uitspraken) probeert ze nu thuis heel geleidelijk de draad weer op te pikken. Dat zal dankzij haar goeie lichamelijke conditie wel vrij vlot verlopen, maar wandelen en pingpongen zit er nog niet direct in Door de voorbije gebeurtenissen heb ik voor het eerst in 55 jaar huwelijk mijn plan moeten trekken om in leven te blijven. Als volkomen talentloze keukenkluns zat ik voortdurend gebogen over handleidingen van keukenapparaten of bereidingsinstructies van gerechten. Soms belde ik ten einde raad naar oma op haar kamer in de kliniek, in de hoop dat ze op dat moment bereikbaar was. Sinds een goeie week is ze weer thuis maar voorlopig nog beperkt in haar bewegingen. In de keuken doen we nu alles samen (uiteraard onder haar leiding!) en tot ons beider verrassing vinden we die nieuwe formule eigenlijk wel gezellig. En dat na meer dan een halve eeuw, stel je voor!
TOE(kom)MAATJE. Mijn volgende blog zal beslist niet gaan over mijn privéleven (sfeer van Dagboeken weet u wel), maar dus eerder thuishoren onder de rubriek Bedenkingen al weet ik nog niet wat ik zal kiezen (verkeer, taal, media, kunst ??)
Woensdag 4 juli, na exact drie weken ziekenhuis wegens een spectaculaire valpartij (zie mijn blog van 20.6) zal oma Komma weer naar huis mogen. Ze kijkt er met gemengde gevoelens naar uit; enerzijds is ze uiteraard blij om weer in haar vertrouwde familiale omgeving terug te keren, maar ze zal ook met spijt afscheid nemen van het verplegend en ander personeel, dat haar met deskundige toewijding heeft verzorgd en met wie ze vanaf de eerste dag een opperbeste verstandhouding had. Ook zal ze thuis eerst nog een tijdje verder moeten revalideren alvorens weer even mobiel te zijn als vroeger. De keuken blijft voorlopig nog verboden gebied en dus zal oma zolang tevreden moeten zijn met mijn povere prestaties als keukenkluns Maar kom, ik heb drie weken weten te overleven, al heb ik mijn schat dan af en toe telefonisch uitleg moeten vragen over allerlei abracadabra over recepten en handleidingen van oven en magnetron; nu ik haar weer live binnen hoorafstand zal hebben, zal dat culinaire overleg ook wel wat soepeler verlopen Ook tafeltennissen of wandelen zit er voor oma nog niet direct in, maar dankzij haar goeie conditie evolueert haar herstel zeer vlot en zal het volgens mij toch geen weken meer duren of deze hoogbejaarde dame van bijna 81 staat weer achter een pingpongtafel te topspinnen en te smashen (en zal opa weer lekker kunnen eten)
TOE(kom)MAATJE. U weet toch wat een babysitter is? Een jongere die zich moet gedragen als een volwassene opdat de volwassenen kunnen uitgaan en zich gedragen als jongeren (bron: www.seniorennet.be )
Ma 11.6. Op een van de eerste ritjes met haar splinternieuwe nieuwe fiets wordt oma (mevrouw Komma dus), nog onvoldoende vertrouwd met het vehikel, verrast door de goeie kwaliteit van de remmen: als ze even moet inhouden, vliegt ze naar voren en valt. Ze voelt een pijnlijke stoot in haar ribben maar raakt nog levend thuis. Huisarts voor het eerst sinds jaren thuis laten komen, die een duidelijke ribkneuzing vaststelt en pijnstillers en een steunband voorschrijft. Di 12.6. s Morgens trekt oma naar de badkamer en enkele seconden later hoor ik een donderend geraas (zelfs de buurman was er wakker van geworden); ik spring uit mijn bed en zie madam kreunend op de grond liggen naast de kapotte restanten van een nochtans oersterk bakelieten badkamerstoeltje. Met veel moeite, gezucht en vooral gekreun (van ons beiden ) sleep ik ze terug naar haar bed. Ze vertelt dat ze plots sterke duizelingen kreeg en via het stoeltje op de grond was gedonderd . Opnieuw de huisdokter gebeld. Hij acht RX-onderzoek en verdere behandeling in kliniek nodig, maar vervoer vandaag zou veel te pijnlijk zijn). Hij neemt dus contact met ziekenhuis en regelt ambulancevervoer voor morgen en opname in ziekenhuis. Woe 13.6. Ze heeft inderdaad al veel minder pijn (dankzij pijnstillers? ). Rond 12 uur aankomst van de ziekenwagen. Twee deskundige ambulanciers tillen haar in één beweging van bed naar speciale stoel; langs bochtige trap naar beneden, waar ze wordt overgeheveld op een brancard en zo naar ziekenhuis; ik mag naast de chauffeur zitten, zijn collega wisselt intussen de nodige blabla met het slachtoffer en ik hoor gelach (goed teken?). Tot mijn verwondering zijn deze ambulanciers niet van onze regio maar bedienen een groot deel van de provincie. Hun speciaal GPS-systeem brengt ons vlot ter bestemming.Gebruikelijke procedures doorlopen, voortdurend (dezelfde) vragen beantwoord, naar RX-afd voor fotos en daarna naar de afdeling geriatrie (das Grieks voor geneeskunde voor de oudjes ..). Do 14.6. Diagnose na RX-fotos: barst(je?) aan fragiele bovenkant van het bekken. Oma zal toch wel 14 dagen in kliniek moeten blijven en dus zal opa-Komma-met-de-twee-likerhanden moeten leren koken en/of andere alternatieven zoeken, zoals me laten uitnodigen door de kinderen en eindelijk de handleidingen van microgolf en diepvries moeten leren lezen en gebruiken
Vrij 15.6/Za 16.6. Mijn eerste wapenfeit: ik haal bij Delhaize een kant-en-klaarschotel en tot mijn stomme verbazing lukt het mij weliswaar na heel wat studiewerk - om die in de magnetron tot een aanvaardbare temperatuur op te warmen. Vervelend nevenverschijnsel: ik raak in paniek als ik na bezoek aan mijn zoeteke mijn geparkeerde wagen niet meer terugvind (gestolen?, weggetakeld? ). Ten einde raad ga ik te voet naar huis (zon dik half uur stappen) om met mijn brommer terug te komen en de hele omgeving van het ziekenhuis uit te kammen. Dat blijkt uiteindelijk de oplossing te zijn: mijn wagen staat nog steeds waar ik hem geparkeerd had Oef! Zo 17.6. Toestand oma verbetert verder. Ze zegt zich prima te amuseren: prima verstandhouding met de vriendelijke verplegers (M/V), die haar complimenteren voor haar leuke bloemrijke nachtkleedjes (dat zijn ze op die afdeling geriatrie niet gewend); een verpleger van Filippijnse origine noemt haar outfit zelfs sexy (waarop Oma: zeg, nou niet overdrijven hé, ik word volgende maand 81!). Ma/Di 18/19.6. Twee dagen van onderzoeken: RX, scan en ander griezelig nucleair spul. De zieke zit daar allemaal niet mee in, maar ik vrees dat ze stilaan een levende stralingsbom is (op haar deur hangt een plaatje met het symbool van stralingsgevaar en de tekst: tot 19.6 geen toegang voor kinderen en zwangere vrouwen ) Ze heeft met haar GSM een standaardberichtje gestuurd naar haar 11 kleinkinderen om ze succes te wensen met hun examens. Nog voordat ze ze allemaal had verzonden, kwamen de eerste dank-smsjes al toe! Ze heeft intussen ook al heel wat bezoekers en beterschapswensen gekregen; aan de vrienden van de pingpongclub moet ik regelmatig verslag uitbrengen, ze willen haar graag zo snel mogelijk weer aan de tafel zien
TOE(kom)MAATJE: ORANJE-GEKTE. Het klinkt misschien vreemd uit de mond van een geboren Hollander (°1931 in de prachtige bloemenstad Haarlem), maar toen mijn nuchtere (ex-)landgenoten zich al als de toekomstige winnaars van de Europese voetbalbeker presenteerden toen het hele tournooi nog moest beginnen, voelde ik plaatsvervangende schaamte om zo veel arrogantie en hoopte ik met mijn slecht karakter dat hun dat niet zou lukken. Ik kon enig leedvermaak dan ook niet onderdrukken toen ze uiteindelijk met 0 punten moesten afdruipen.
foto 1: Het lijkt wel een abstract schilderij: restanten van een valpartij
s Morgens van 7 tot 7.45 uur ben ik een trouw luisteraar van Radio Eén: zeer gevarieerde reportages, actualiteiten, muziekske tussendoor, persoverzicht enz. Er zijn nochtans twee zaken die me ergeren (ik ben een kommaneuker voor iets, nietwaar? ). 1) het aantal Hollandse correspondenten wordt stilaan echt wel buitensporig groot. Op 30 mei hoorde ik in een half uur tijd vier VRT-reporters, aan hun accent te horen allemaalonmiskenbaar Nederlanders: Thomas Erbrink (Iran), Sander van Horen (Midden-Oosten?), Geert Grootkoerkamp (Moskou) en Michiel Vos (VS). Let op: ik heb niks tegen Hollanders (ben trouwens zelf een bovenmoerdijkse Kaaskop van geboorte ), maar zou het toch toejuichen mocht onze Vlaamse VRT eindelijk eens komaf maken van haar eeuwige minderwaardigheidscomplex tegenover onze Noorderburen. 2) de talloze versprekingen van sommige presentatoren: om de een of andere duistere reden struikelen ze regelmatig over hun woorden. Een aandachtige luisteraar zal meestal wel begrijpen wat de bedoeling was, maar toch vindt de struikelaar het doorgaans nodig nog eens extra onze aandacht te vestigen op zijn/haar verspreking, door in één adem - het woord beter of liever toe te voegen aan de verbeterde versie. Dan krijg je misbaksels als bv. Het KMI voorspelt regen tegen de vorige euh volgende week liever.Nog gekker wordt het als ze iets verbeteren dat helemaal niet verkeerd was, bv.: Het KMI voorspelt regen tegen de volgende week euh de volgende week beter.
TOE(kom)MAATJE. Oma vraagt aan kleine Laura wat ze voor haar verjaardag wil. "De pil", antwoordt het meisje zelfbewust. "De pil?", vraagt oma beduusd, "Uh, waarom de pil?". "Ik heb al zes poppen gekregen en ik wil er geen meer".
Mijn laatste blog dateert alweer van 7 mei. Denk niet dat ik geen items meer vind om over te zeveren, het integendeel is waar! Onderwerpen genoeg (in willekeurige orde): wandelen, muziek (Elisabethwedstrijd!), tafeltennis, taal, het heelal, Hollandse VRT-reporters (vanmorgen de 45ste aan mijn lijstje met namen toegevoegd ), welvaart/armoede, humor, mijn familie, mijn kookkunst(?!!), en ik zal er nog wel vergeten. Ik benijd mensen zoals Wim-del-Arte, een op La Palma wonende Vlaming die dagelijks (geloof het of niet!) moeiteloos de nodige inspiratie vindt om zijn blog te verzorgen (u kan de adembenemende fotos over zijn prachtige eiland bewonderen via http://blog.seniorennet.be/schetsblog. ) Maar ik dwaal af. Mijn grootste probleem is niet zozeer WAAROVER ik ga schrijven maar wel HOE ik het zal doen. Het doet meestal zeer lang voordat ik echt tevreden ben (en dan nog!) over mijn tekst; ik vrees dat ik mijn bijnaam van Kommaneuker destijds op mijn werk niet voor niks heb gekregen . Soms probeer ik om mijn inspiratie van het moment te volgen en daar niks meer aan te veranderen maar die opzet lukt gewoon niet. Is er een psycholoog (of psychiater?! ) in de zaal of een toevallige bezoeker - die mij een tip kan geven?
TOE(kom)MAATJE. Op sigarettenpakjes staat: Roken is dodelijk. Ik zou zeggen: Niet roken ook, je krijgt alleen wat meer respijt.
Zoektochten naar het mobieltje van oma hebben al vaker geleid tot grappige incidenten (zie bv. mijn blog van 31.12.2011). Het meest recente verliep als volgt. Om helemaal zeker te zijn dat zij nooit meer zou moeten zoeken naar haar GSM, besloot oma om het ding s nachts ALTIJD te bewaren naast haar bed en overdag in haar beha! Inderdaad een onfeilbaar systeem, althans in theorie. Vorige week op een middag. Oma wou een smsje versturen maar tastte tevergeefs tussen haar jongens (zo heten die vrouwelijke onderdelen tegenwoordig naar het schijnt): geen gsm te zien of te voelen! Hoe kon dat nu? Onmogelijk!! Ik heb een uur geleden nog gebeld en het ding daarna terug in mijn beha gestoken. Ik zei: schat, dat laatste klopt blijkbaar niet: je zal verstrooid geweest zijn en nog niet helemaal gewend aan je nieuwe opbergsysteem. Je gsm ligt in huis en we zullen het ding dus met de klassieke truc opsporen: ik bel je nummer en dan horen we waar we moeten kijken. Zo gezegd zo gedaan. Ik neem mijn gsm en vorm haar nummer. Ik hoor inderdaad haar beltoon maar tegelijkertijd een luide verschrikte gil. Wat was er gebeurd? Oma droeg haar gsm weliswaar nog steeds op haar lichaam maar het ding bleek ongemerkt naar een lagere regio gezakt te zijn!
TOE(kom)MAATJE. Vrouwelijk schoon kan je nooit precies in cijfers achter de komma uitdrukken, het zijn juist de afrondingen die het zo mooi maken (bron onbekend)
Vriezen en dooien zijn elkaars tegengestelden, maar waarom betekenen ontvriezen en ontdooien dan hetzelfde? En om een zatlap nuchter te krijgen, laat de politie hem een paar uur ontnuchteren. Ander voorbeeld: bloot en gekleed zijn elkaars tegengestelden, maar toch is ontbloten hetzelfde als ontkleden Het Franse woord Vendre betekent Verkopen, maar maison à vendre betekent huiste koop! En over Frans gesproken: wijlen mijn schoonmoeder, wonend in het Antwerpse, stamde eigenlijk uit een Franstalig milieu maar kon zich behoorlijk behelpen in het Vlaams. Ook tussen ons was de voertaal Nederlands/Vlaams ). Behalve die ene keer toen ik haar het volgende (on)zinnetje voorlegde dat ik speciaal voor de gelegenheid geschreven had: Genée ocunidez de skisse pascissi. Zoals ik verwacht en gehoopt (!) had, bekeek ze met gefronste blik mijn gekke tekst en kon er geen touw aan vastknopen; ik zei maman, zeg dezelfde zin nu eens vlot hardop!. Ze deed het en toen hoorde ze zichzelf zeggen: je nai aucune idée de ce qui se passe ici
TOE(kom)MAATJE (Uit de school geklapt): - Binnen in een klok hangt een tepel - Uit een Engels opstel: He shot three times and now he is dad - Vertaal in het Frans : "Duitsland was de vijand".La Germaine etait la viande. - Hij vond de WC niet en gebruikte toen maar zijn zaklamp. - Er waren veel Engelsen aan de kust, vooral Duitsers. (bron: onbekend)
Veel voetgangers denken dat ze veiliger kunnen oversteken (bij een zebrapad bv) naarmate het voetgangerslicht langer groen blijft. Helemaal fout! Soms is KORTER groen zelfs veiliger, zoals ik wat verder zal aantonen. De beschikbare oversteektijd hangt namelijk niet af van de duur van die groenfase zelf maar van de tijd die NA dat groene licht nog overblijft TOTDAT het kruisend verkeer weer op gang komt. Ik leg uit. Stel, u komt aan bij een zebrapad, het licht is nog groen en dus mag u oversteken; na enkele stappen ziet u het licht op rood springen; u mag natuurlijk hollen maar nodig is dat niet: met een normale pas zult u nog veilig de overkant bereiken vóórdat het kruisend verkeer op gang komt. Op voorwaarde natuurlijk dat alle verkeerslichten op het kruispunt correct op elkaar zijn afgestemd, en DAAR wringt soms het schoentje!! In mijn eigen gemeente heb ik al meermaals via metingen de proef op de som genomen en vastgesteld dat het kruisend verkeer vaak al groen krijgt wanneer een correct vertrokken voetganger de overkant nog niet bereikt heeft! Een concreet voorbeeld: ik heb 15 seconden nodig om een bepaald zebrapad over te steken, maar tussen de groen-/roodsprong direct na mijn eerste stap, en de start (groen) van het kruisend verkeer verlopen 14 seconden, dus kom ik 1 seconde tekort! Als ik dan zie dat de groenfase van het voetgangerslicht wel 15 seconden bedraagt, dan vind ik dat daar gerust zon 4 seconden af kunnen (uiteraard zonder te raken aan de cyclus voor het kruisend verkeer); mijn beschikbare oversteektijd stijgt dan van 14 naar 18 seconden. Samengevat: de eenvoudigste manier om de oversteektijd voor voetgangers te verruimen is dus niet het verlengen van de groenfase maar juist het INKORTEN ervan! Zo krijgt ook de laatste correct overstekende voetganger meer tijd om de overkant te halen, zonder dat het kruisend verkeer er enige vertraging door ondervindt! Jaren geleden heb ik aan mijn toenmalige schepen van verkeer een voorstel in die zin gedaan en hij deelde mijn visie maar kort nadien kwam er een coalitiewissel en mijn idee stierf een stille dood
TOE(kom)MAATJE. Een hardnekkige stotteraar krijgt van een vriend de raad om een snelcursus te volgen die hem van zijn handicap zou moeten genezen. Weken later komen ze elkaar tegen en de vriend vraagt: en? heeft de cursus geholpen? De andere antwoordt twee keer na elkaar zonder enige hapering: De kat krabt de krullen van de trap, de kat krabt enz De vriend reageert enthousiast: das fantastisch zeg, proficiat! Waarop de ander zegt: Jjjja mmerrcci, mmamamaarrr ggege hhhebt dddattt zzozo weiwweiniggg nnonoodddig!
Zoals ik in een lezersbrief (GvA) heb geschreven, kan ik goed begrijpen dat de naaste collegas van het slachtoffer het emotioneel niet aankonden om gewoon hun werk voort te zetten en dus terecht enkele dagen vrijaf kregen. Maar de wilde staking waarmee de rest van het MIVB-personeel duizenden verraste reizigers voor een voldongen feit plaatste, was volgens mij een brug te ver.
Een staking zo onmiddellijk na het incident was bovendien zinloos: het was immers al te naïef, te denken dat de eerder beloofde veiligheidsmaatregelen onder druk van die wilde staking nu ineens uitgevoerd konden worden. Een stakingsAANZEGGING zou daarom veel realistischer, publieksvriendelijker (en democratischer) geweest zijn en was een staking (voorlopig) afgewend . Overigens ben ik ervan overtuigd dat men dergelijke agressie-incidenten zelfs met de zwaarste maatregelen nooit helemaal zal kunnen uitsluiten.
TOE(kom)MAATJE. In mijn vorige blog (7.4) beloofde ik, te bewijzen dat voetgangers vaak belang hebben bij KORTERE groenfases bij oversteekplaatsen, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht. Dat stukje zal voor zeer binnenkort zijn!
Ik begrijp niet waarom fietsersen voetgangers steeds samen in één adem worden genoemd als dé zwakke weggebruikers; voor de fietser gaat dit zeker op: al is hij (zij) nog zo voorzichtig, hij moet de weg meestal delen met het rakelings voorbij zoevend snelverkeer, dat hij bovendien niet ziet aankomen. Een eventueel zijspiegeltje geeft hem hooguit een vals gevoel van veiligheid en maakt de vrije ruimte zelfs nog smaller. Een voetganger daarentegen kan zich veel gemakkelijker (en sneller!) aanpassen aan verkeerssituaties en loopt dan ook slechts een uiterst klein risico op ongevallen: op voetpaden komen aanrijdingen sowieso weinig voor, en waar geen trottoirs zijn houdt een voorzichtige voetganger de linkerkant van de baan zodat hij tegenliggers tijdig ziet aankomen. Ook een verstandig gebruik van oversteekplaatsen (goed kijken!) en respect voor verkeerslichten maken van de voetganger de meest beschermde weggebruiker.
TOE(kom)MAATJE. Voetgangers pleiten soms voor langer groen bij oversteekplaatsen, terwijl ze juist belang zouden hebben bij korter groen! Maar das voor een volgende keer.
In mijn blog van 13.3 stak ik de loftrompet over onze ambitieuze kleinzoon Jascha, regisseur van een heuse musical Aladdin, waarvoor de kostuums en de decors (geschilderde doeken) voor een groot deel het werk waren van zijn kunstzinnig aangelegde oma. De (twee) uitvoeringen zouden plaatsvinden op 25.3. Rond 3 uur die nacht wordt oma plotseling uit haar slaap gewekt door het gejengel van haar GSM, die ze voor eventuele noodgevallen ook s nachts steeds stand-by heeft. Ze schrikt zich het hoempa, denkt aan een ongeluk, maar het is een sms van de regisseur, die blijkbaar veronderstelt dat zijn oma pas s morgens haar In-box wel zal openen om het volgende bericht te lezen: zeg oma, mag ik rond 11 uur die voorstudies komen halen die je gemaakt hebt voor de grote doeken?. - Oma, begrijpelijk een beetje geïrriteerd, antwoordt kortaf in sms-taal: ok. - Onmiddellijk reactie van Jascha: oei oma, zo laat nog wakker? oma: Ja, nu wel! Jascha: sorry, excuses!. Einde incident(je) en we hebben er eens goed mee gelachen! Met onze twee vrijkaarten trokken wij naar de avondvoorstelling, en genoten volop van het knap geregisseerde, geacteerde en gezongen schouwspel. Maar toen het einde van de musical naderde, begon ik me af te vragen waar de doeken van oma bleven, totdat bleek dat regisseur Jascha ze had voorzien als eind-apotheose: de 13 aan elkaar genaaide stukken verschenen breeduit op het podium, ondersteund door de muziek en bijhorende gezongen teksten. Ik had al enkele fotos genomen maar toen ik omas doeken zag en het applaus van de zaal hoorde, was ik zo geëmotioneerd dat ik domweg vergat om mijn camera boven te halen, stel je voor!!! (een betere fotograaf dan ik zou zon blunder niet gemaakt hebben). En ook oma zelf dacht er niet aan om mij wakker te schudden... Enkele acteurs/zangers:
Een van de podiumscènes:
Drie van de dertien voorstudies, verwijzend naar de grote podiumdoeken en tijdens de pauze en na de voorstelling afzonderlijk "geëxposeerd"
Nabestaanden van de 28 dodelijke slachtoffers van de busramp in Sierre staan voor een aartsmoeilijke opdracht: het verwerken van het verdriet om het plotse verlies van hun kind, broer, zus, echtgenoot, vader . De spontane menselijke solidariteit, over allerlei maatschappelijke, politieke en andere grenzen heen, moet een hartverwarmende troost en steun zijn voor degenen die achterblijven. Telkens na zon grootschalig ongeval moet ik steeds weer denken aan de dagelijkse dodelijke slachtoffers van kleinere ongevallen, waarvoor de kranten hooguit enkele regels op een binnenbladzijde overhebben. Het verdriet van hun nabestaanden is nochtans even gigantisch maar die hebben de pech vergeef mij het woordgebruik dat zij het moeten verwerken in beperkte familiale en sociale kring, zonder de ruime steun en sympathie van het grote publiek, politici en media. Ik begrijp dat het niet anders kan, maar blijf het verschrikkelijk vinden.
Na mijn mislukte pogingen van gisteren om een fatsoenlijke copie van de Aladdin-affiche op mijn blog te krijgen was ik het op den duur zo kotsbeu, dat ik me vandaag eens wil afreageren met een tweetal stomme moppen die me te binnen schoten. Daar gaat-ie: Ook al gemerkt dat tooghangers in een mop altijd Sjarel en Lowie heten? Neen?, nou die twee van mij wel. Luister. Sjarel en Lowie hangen aan de toog en de baas vraagt aan Sjarel: wat zou jij doen als je wist dat binnen een half uur de wereld vergaat?. Antwoord van Sjarel: ik zou seks hebben met alles wat beweegt Zelfde vraag van de baas aan Lowie. Antwoord van Lowie: Ik zou zeker niet bewegen! Haha. Een andere keer gaan de twee de bloemetjes buiten zetten in de rosse buurt. Bij een van de vitrines stelt Sjarel voor dat hij eerst gaat. Even later komt hij weer buiten en zegt: het viel tegen, mijn vrouw doet het beter, maar ja das persoonlijk natuurlijk. Als Lowie op zijn beurt buiten komt, zegt hij: Inderdaad, je had gelijk: jouw vrouw doet het beter! Haha (bis).
Ons nakomelingschap telt nogal wat kunstenaars van verschillende disciplines, al dan niet professioneel. Binnenkort regisseert onze kleinzoon Jascha in het Museumtheater te Sint-Niklaas een musical over het sprookje van Aladdin. (Hij is met deze musical overigens niet aan zijn proefstuk, maar dat terzijde) Wetend dat oma creatief, vlot en graag stoeit met zowel penseel als naaimachines en aanverwanten, sprak hij haar al tijdens de eerste voorbereidingen aan om een reeks van speciale decors (op doek) te schilderen en kostuums te naaien. Intussen zijn we maanden verder en omas opdrachten naderen hun voltooiing. Die decors op schilderijformaat stellen taferelen voor die verwijzen naar het verhaal, de doeken zijn aan elkaar genaaid en vormen zo een rol, die door twee acteurs geleidelijk wordt af- resp. opgerold volgens wat er zich op het podium afspeelt. Het is met grootvaderlijke en echtelijke trots dat ik de affiche van de musical toon, evenals een drietal fotos refererend aan de enthousiaste medewerking van oma aan het gebeuren. N.B. Jascha liet mij inmiddels weten dat de middagvoorstelling al uitverkocht is
Hierboven allereerst een klunzige copie (sorry!) van de (veel mooiere) affiche, met in het midden de regisseur, die zichzelf ook een rol heeft toebedeeld; en links en rechts onder hem twee van de kostuums die oma heeft gemaakt. Voor mooiere beelden: surf naar www.muze-cal.weebly.com
Oma in haar naaikamer bezig met de vervaardiging van enkele tulbanden (zie ook mijn blog van 8.1.2012)
Eén "decor-onderdeel" is afgewerkt; links daarvan, aan elkaar genaaid, hangen/liggen de volgende doeken te wachten op de (penseel)streken van oma
Voordat ze de eigenlijke decors (zoals hierboven) mocht schilderen, maakte oma eerst de nodige voorstudies op kleiner formaat, die ze ter beoordeling voorlegde aan de regisseur... (Op de tweede rij, tweede van links, herkent u de voorstudie van het tafereel hierboven)
Al sinds vele jaren pleeg ik regelmatig ik schat gemiddeld zon keer of drie, vier per jaar - een lezersbrief naar mijn krant. Ik had er nooit enig probleem mee als mijn blabla niet gepubliceerd werd: tenslotte oordeelt een redactie eigenmachtig of een brief al dan niet voor publicatie in aanmerking komt, zonder zich tegenover de auteur te moeten verantwoorden. Sinds enkele jaren echter stelt de redactie zich blijkbaar veel soepeler op: bijna elke brief die ik schrijf, staat s anderendaags in de krant. Maar onlangs liep het eindelijk nog eens mis. Wat is er gebeurd? Ik voel soms medelijden met lezers die zo flagrant blunderen inzake keiharde feiten, dat ze zich belachelijk maken tegenover familie en vrienden. Toen een bepaalde lezer blijkbaar dacht dat een indexsprong hetzelfde betekent als indexering, kon ik me niet meer houden en schreef het volgende aan gvabrieven@concentra.be:
Het siert GvA dat ze haar lezersrubriek openstelt voor de meest uiteenlopende meningen. Maar soms vind ik dat ze een objectief blunderende briefschrijver tegen zichzelf zou moeten beschermen door zijn brief niet te publiceren of eventueel passend te wijzigen. In GvA van 29.2 bijvoorbeeld maakt een lezer een nogal zielige indruk door het begrip "indexsprong" te hanteren zonder het te begrijpen, ondanks de ruime actuele media-aandacht.
Omdat ik af en toe wel houd van een beetje zelfspot, voegde ik daar het volgende aan toe ter attentie van de redactie: P.S. Mocht u mijn reactie een blunder vinden, gelieve die dan niet te publiceren, waarvoor bij voorbaat dank!... Mijn brief is niet verschenen, misschien dus toch een blunder?!
TOE(kom)MAATJE. De begrafenisstoet bestond uit één lijkwagen en vijf volkswagens (uit: Een slipje van de sluier, taalkronkels verzameld door Onze Taal)
Ziehier de (onverwacht supersnelle!) integrale reactie van de VRT op mijn blog van 5.3 (de onderstrepingen zijn van mij):
Net zoals De Standaard, die daar als eerste over bericht heeft, hebben wij bewust een aantal stappen verzwegen. Onze bijdrage (of het artikel in De Standaard) bevat dus niet zomaar een handleiding om oneerbare dingen te doen. Maar het is natuurlijk niet mogelijk om hierover te berichten zonder een en ander uit te leggen. Ook geloven wij dat de hedendaagse internetgebruiker onze berichtgeving niet nodig heeft om te vinden wat hij zoekt. Ook zonder onze tip hebben zij die weg al veel langer ontdekt. Het is natuurlijk in de eerste plaats de opdracht van de politie- en inlichtingendiensten om de maatschappij te beschermen tegen criminaliteit. Als nu blijkt dat die beschermers niet in staat zijn ons afdoend te beschermen, dan is het onze journalistieke plicht dat niet te verzwijgen of weg te moffelen. Een maatschappij die niet weet welke bedreigingen haar boven het hoofd hangen, kan zich ook niet doeltreffend beschermen. De ogen sluiten voor de tekortkomingen van de veiligheidsdiensten zal de veiligheid niet ten goede komen Ik ga met de VRT natuurlijk geen polemiek beginnen, maar in mijn tekst pleitte ik voor passende terughoudendheid en niet voor het verzwijgen van feiten. Ik blijf van mening dat labiele of naïeve geesten door teveel details nieuwsgierig worden en zich nog verder willen informeren.
Verbijsterd keek ik vorige zaterdagavond naar het VRT-journaal, en besloot mijn verontwaardiging aan onze nationale omroep mee te delen. Volgende reactie die ik vandaag naar het contactpunt op de VRT-website stuurde, spreekt hopelijk voor zichzelf:
"Ik betreur ten zeerste de gedetailleerde aandacht die uw 19 uur-journaal van 3.3.2012 wijdde aan het gemak waarmee men via het internet allerlei drugs kan aanschaffen en anoniem thuis laten leveren. Hoewel overtuigd voorstander van persvrijheid, vind ik toch dat de "ernstige" media een deontologische code zouden moeten hanteren om in bepaalde gevallen een passende terughoudendheid aan de dag te leggen en de meer spectaculaire details desnoods over te laten aan de "boekskes". Ik moet er niet aan denken dat mijn (klein)kinderen nog maar op het idee zouden komen om de "les" van de VRT eens aan de praktijk te toetsen."
Ik ben benieuwd naar het antwoord maar maak me geen illusies...
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
