WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
24-04-2006
mijn pijnlijkste herinnering
In tegenstelling tot de enorme keus aan mooie momenten (vorige komma) heb ik minder moeite om de pijnlijkste er uit te pikken, maar het is er dan ook een van formaat… . Het was een van die zeldzame zachte en windstille zomeravonden in 1990. We waren op bezoek bij onze oudste zoon en schoondochter en zaten tot ’s avonds laat te genieten in hun tuin. Ook hun eerste kindje Lotte, ons kleindochtertje dus, zes weken oud, blakend van gezondheid en vol levenslust, lag rustig te slapen in haar wiegje. Vóór we afscheid namen, koesterde ik ze nog even in mijn armen, een heerlijke ervaring die elke rechtgeaarde opa moet kennen. Enkele uren later, de volgende ochtend dus, lag ze dood in haar wiegje. Wiegendood. We voelden al onmiddellijk dat er “iets ernstigs” moest zijn toen we onze zoon en schoondochter onze oprit zagen oprijden, zeer onverwachts en ongewoon voor een vroege ochtend, zeker omdat we elkaar de avond tevoren nog gezien hadden. Snikkend probeerde onze zoon iets te zeggen maar kwam eerst niet uit zijn woorden. We verstonden alleen dat er inderdaad “iets” was met Lotje. Toen de volle waarheid tot ons doordrong stortten we in. Met z’n vieren hingen we minuten lang in elkaars armen en lieten onze tranen de vrije loop. Ons verdriet als grootouders was onbeschrijfelijk, een “dubbel” verdriet bovendien, in die zin dat we niet alleen zo plots ons kleinkind verloren maar bovendien nog eens geconfronteerd werden met het onmetelijk verdriet van ons eigen kind (en zijn vrouw). Een pijn die nooit overgaat maar sinds die fatale dag gelukkig wat draaglijker werd door de vreugde om een lange reeks “nieuwe” geboorten (waaronder twee schatten bij onze zoon).
TOE(kom)MAATJE. Ik kijk bijna dagelijks even in mijn krant en/of Humo of er ’s avonds op TV “iets” is dat ik absoluut “zou moeten” zien (of opnemen). En hoe gek het ook klinkt, ik ben altijd blij als er “niks” is, zodat ik meer tijd krijg voor andere dingen…
In mijn VOLGENDE KOMMA zal ik hoogstwaarschijnlijk ongezouten commentaar hebben op de recente naamswijziging van mijn seniorenvereniging KBG in … OKRA.
Reacties op bericht (3)
26-04-2006
...
Gelezen, zonder verder commentaar.
26-04-2006 om 19:06
geschreven door huismusje/troubadoerke
25-04-2006
..
Ik mag er niet aan denken dat zo iets vreselijk kan gebeuren Komma. Zoon 2 en schoondochter verwachten hun 2de baby rond 10 juni. Nadat ik je stukje had gelezen begreep ik ook plots het levenslange verdriet van mijn moeder en grootmoeder. Broertje van moeder is op vijf jaar op zijn fietsje doodgereden door een auto. Moet je weten dat er toen bijna geen auto's reden. Hij was 5, de leeftijd van mijn oudste kleinzoon nu. Die moet nu leren fietsen omdat hij te groot wordt om nog achter op bij mama te kunnen. Gelukkig mogen kindjes nu op het voetpad rijden maar ik zal toch mijn hart vasthouden, ze moeten elke keer een heel druk kruispunt over. Je denkt dat je zorgen gedaan zijn als je kinderen het huis uit zijn, maar alles begint opnieuw met de kleinkindjes. Liefs,
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
