WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
02-09-2006
avontuur in de bergen
Augustus 1985 tijdens een gezinsvakantie in het Zwitserse Lötschental (Wallis). Samen met onze oudste zoon (‘L’ in mijn dagboek, zie foto), zijn verloofde ‘K’ en onze dochter ‘A’ arriveerden we op 19.8 met gids Gabriël (‘G’) na een stevige gletsjerklim van 1400 meter om 18.30 u. in de Hollandia-hut (3200m), aan de voet van de Grosze Aletschfirn-gletscher. We hadden onderweg o.a. een vrij zware oversteek van een bergstroom(pje) gedaan die we min of meer droog overleefden maar die ons bij de terugkeer ’s anderendaags behoorlijk parten zou spelen... De bedoeling was om de volgende dag de indrukwekkende Aletsch-gletsjer te ‘doen’ en in de Konkordia-hut te overnachten; door omstandigheden ging dat plan helaas niet door. ’s Ochtends vroeg terug naar beneden dus. Lees nu mijn letterlijk overgenomen dagboektekst als een passage uit een reisverhaal (n.b.: wat NIET cursief staat, is bedoeld ter verduidelijking):
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />20.8 Terugtocht met z’n zessen in éen cordée (touw van 40 meter) (gisteren waren L en K in een cordée apart), zes in éen was blijkbaar veiliger, nadat L+K gisteravond al hadden uitgedokterd (met de nodige technische adviezen van G) hoe ze op en in de gletsjer zouden kunnen ‘mourir et être bien conservés ensemble’ (onze gids kon soms van die lugubere grapjes maken!). Alles verliep +/- vlot, totdat we weer die rivier over moesten. ’t Water was sinds gisteren sterk gestegen, wat de oversteek niet vereenvoudigde. G stond met zijn kakkies midden in het ijskoude water en nam telkens éen rugzak aan en zwierde die naar de andere oever. Na ieder transport moest G het water uit want anders was hij als een ijs-standbeeld bevroren in het riviertje blijven staan. Een van de rugzak-overtochten leidde tot een gezamenlijke kunst-plons (achterover) van Gabriël en Ann maar de rugzak van G was veilig. Verder geen bijzonderheden. Of het moest zijn dat mijn rugzak de andere oever net niet haalde en in de stroom donderde; zelf rende ik langs de linkeroever (blootsvoets, want mijn schoenen waren al overgesmeten), L en G langs de rechteroever om het kleinood ergens tegen te houden. Ik was al aan het rekenen wat hier aan fortuin in de gletsjer een eeuwig onderkomen dreigde te zoeken, toen het spul toch ergens bleef steken. L probeerde het te grijpen en kwam net te laat: de rugzak was door het woedende ziedende bergwater (klinkt mooi, zeg!) alweer verder gestuwd; even later bleef de rugzak opnieuw steken en deze keer kon L het geval opvissen, dat intussen wel 3 x zo zwaar geworden was. Een meevaller was alleen dat de piolet (pikhouweel op mijn rugzak) was losgeschoten – die komt over 70 jaar beneden uit de gletsjer! – zodat de gewichtstoename enigszins gecorrigeerd werd… (…) Voor mijn flash en een film vrees ik het ergste, we zullen zien of ze nog bruikbaar zijn. (…) Uiteindelijk bleef het verlies dus beperkt tot een piolet en (misschien) een flash en 1 diafilm. Overigens bleef de banvloek mij nog niet gespaard, want al waren mijn spullen nu aan de overkant, zelf vertoefde ik nog steeds op de verkeerde oever! Bij het oversteken ging er opnieuw iets mis want ik donderde tot mijn middel in het water. Enfin, om kort te gaan: EN GELACHEN DAT WE ZE HEBBEN JOH! (Beuhh!). Uiteindelijk bleek de totale schade te bedragen: 1 piolet en 1 elektronenflash (die piept nog wel, zelfs erg mooi, maar flashen: forget it but) (hier even tussendoor: de ‘baas’ van de H.-hut had ons enkele details verteld over een groepje Vlamingen dat hij verwachtte; nu weer verder mijn dagboek:) Op de terugweg kruisen we een cordée van 5 man, geleid door een opa. Opa: “kommen sie von der Hollandia-hütte?”-Ik: “Ja, en u komt van Hoboken en al voor de 4de keer en u hebt alle 4000-ers (toppen boven 4000 m.) al gedaan!”-Opa: “???, amaai hoe wette gulder dadallemol? Diejen doorbauven hee dadallemol gezée zeker? En van woor zedde gulder? Ah, van Sinneklaos?, kende gai enz. enz. bla bla bla”
Tot daar een authentiek stukje dagboek. Maar pas op: u mag vooral niet denken dat mijn vrouw en ik na 21 jaar nog steeds zulke alpinistische of vergelijkbare ‘avontoeren’ zouden durven uithalen: die tijd is voorbij, we voelen ons bevoorrecht om wat we nog wel kunnen en genieten nog regelmatig (samen met onze kinderen en kleinkinderen) van de herinneringen, de talloze dia’s en foto’s van ‘toen’.
TOE(kom)MAATJE. Standard-trainer Johan Boskamp ontslagen. Ik heb me afgevraagd in welke taal hij zijn (vooral Franstalige?) spelers motiveerde. Frans sprak hij in geen geval en het zou me verwonderen als zijn (eventuele?) Engels of weet-ik-veel welke andere taal verstaanbaarder zou zijn dan zijn totaal onbegrijpelijke ‘Boskamps’ (ik kon er in elk geval geen touw aan vastknopen).
Mijn VOLGENDE KOMMA zal iets zijn voor 11.9 ten vroegste, gelet op ‘andere prioriteiten’
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
