WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
02-09-2006
avontuur in de bergen
Augustus 1985 tijdens een gezinsvakantie in het Zwitserse Lötschental (Wallis). Samen met onze oudste zoon (‘L’ in mijn dagboek, zie foto), zijn verloofde ‘K’ en onze dochter ‘A’ arriveerden we op 19.8 met gids Gabriël (‘G’) na een stevige gletsjerklim van 1400 meter om 18.30 u. in de Hollandia-hut (3200m), aan de voet van de Grosze Aletschfirn-gletscher. We hadden onderweg o.a. een vrij zware oversteek van een bergstroom(pje) gedaan die we min of meer droog overleefden maar die ons bij de terugkeer ’s anderendaags behoorlijk parten zou spelen... De bedoeling was om de volgende dag de indrukwekkende Aletsch-gletsjer te ‘doen’ en in de Konkordia-hut te overnachten; door omstandigheden ging dat plan helaas niet door. ’s Ochtends vroeg terug naar beneden dus. Lees nu mijn letterlijk overgenomen dagboektekst als een passage uit een reisverhaal (n.b.: wat NIET cursief staat, is bedoeld ter verduidelijking):
20.8 Terugtocht met z’n zessen in éen cordée (touw van 40 meter) (gisteren waren L en K in een cordée apart), zes in éen was blijkbaar veiliger, nadat L+K gisteravond al hadden uitgedokterd (met de nodige technische adviezen van G) hoe ze op en in de gletsjer zouden kunnen ‘mourir et être bien conservés ensemble’ (onze gids kon soms van die lugubere grapjes maken!). Alles verliep +/- vlot, totdat we weer die rivier over moesten. ’t Water was sinds gisteren sterk gestegen, wat de oversteek niet vereenvoudigde. G stond met zijn kakkies midden in het ijskoude water en nam telkens éen rugzak aan en zwierde die naar de andere oever. Na ieder transport moest G het water uit want anders was hij als een ijs-standbeeld bevroren in het riviertje blijven staan. Een van de rugzak-overtochten leidde tot een gezamenlijke kunst-plons (achterover) van Gabriël en Ann maar de rugzak van G was veilig. Verder geen bijzonderheden. Of het moest zijn dat mijn rugzak de andere oever net niet haalde en in de stroom donderde; zelf rende ik langs de linkeroever (blootsvoets, want mijn schoenen waren al overgesmeten), L en G langs de rechteroever om het kleinood ergens tegen te houden. Ik was al aan het rekenen wat hier aan fortuin in de gletsjer een eeuwig onderkomen dreigde te zoeken, toen het spul toch ergens bleef steken. L probeerde het te grijpen en kwam net te laat: de rugzak was door het woedende ziedende bergwater (klinkt mooi, zeg!) alweer verder gestuwd; even later bleef de rugzak opnieuw steken en deze keer kon L het geval opvissen, dat intussen wel 3 x zo zwaar geworden was. Een meevaller was alleen dat de piolet (pikhouweel op mijn rugzak) was losgeschoten – die komt over 70 jaar beneden uit de gletsjer! – zodat de gewichtstoename enigszins gecorrigeerd werd… (…) Voor mijn flash en een film vrees ik het ergste, we zullen zien of ze nog bruikbaar zijn. (…) Uiteindelijk bleef het verlies dus beperkt tot een piolet en (misschien) een flash en 1 diafilm. Overigens bleef de banvloek mij nog niet gespaard, want al waren mijn spullen nu aan de overkant, zelf vertoefde ik nog steeds op de verkeerde oever! Bij het oversteken ging er opnieuw iets mis want ik donderde tot mijn middel in het water. Enfin, om kort te gaan: EN GELACHEN DAT WE ZE HEBBEN JOH! (Beuhh!). Uiteindelijk bleek de totale schade te bedragen: 1 piolet en 1 elektronenflash (die piept nog wel, zelfs erg mooi, maar flashen: forget it but) (hier even tussendoor: de ‘baas’ van de H.-hut had ons enkele details verteld over een groepje Vlamingen dat hij verwachtte; nu weer verder mijn dagboek:) Op de terugweg kruisen we een cordée van 5 man, geleid door een opa. Opa: “kommen sie von der Hollandia-hütte?”-Ik: “Ja, en u komt van Hoboken en al voor de 4de keer en u hebt alle 4000-ers (toppen boven 4000 m.) al gedaan!”-Opa: “???, amaai hoe wette gulder dadallemol? Diejen doorbauven hee dadallemol gezée zeker? En van woor zedde gulder? Ah, van Sinneklaos?, kende gai enz. enz. bla bla bla”
Tot daar een authentiek stukje dagboek. Maar pas op: u mag vooral niet denken dat mijn vrouw en ik na 21 jaar nog steeds zulke alpinistische of vergelijkbare ‘avontoeren’ zouden durven uithalen: die tijd is voorbij, we voelen ons bevoorrecht om wat we nog wel kunnen en genieten nog regelmatig (samen met onze kinderen en kleinkinderen) van de herinneringen, de talloze dia’s en foto’s van ‘toen’.
TOE(kom)MAATJE. Standard-trainer Johan Boskamp ontslagen. Ik heb me afgevraagd in welke taal hij zijn (vooral Franstalige?) spelers motiveerde. Frans sprak hij in geen geval en het zou me verwonderen als zijn (eventuele?) Engels of weet-ik-veel welke andere taal verstaanbaarder zou zijn dan zijn totaal onbegrijpelijke ‘Boskamps’ (ik kon er in elk geval geen touw aan vastknopen).
Mijn VOLGENDE KOMMA zal iets zijn voor 11.9 ten vroegste, gelet op ‘andere prioriteiten’
Ondanks het nu al weken durende kl****weer (is dat woord nu met of zonder tussen-n?) hebben we gisteren dinsdag een van de maandelijkse dagwandelingen gemaakt van OKRA-regio Waas en Dender (vroeger KBG).
Deze keer trokken we met zo’n twintig man naar de Vlaamse Ardennen, om precies te zijn de streek van Kwaremont. Meestal zijn we talrijker maar het verwachte rotweer had allicht velen thuis achter de geraniums gehouden. Helemaal ongelijk hadden ze niet want de paraplu’s kwamen regelmatig boven en bovendien hebben we nog maar zelden door zo veel modder moeten banjeren (of mogen?, voor mensen met speciale neigingen…). Heel wat wasmachines zullen ’s avonds op volle toeren gedraaid hebben; broeken stonden stijf van de opgedroogde modder, om van de bottines nog maar te zwijgen. Maar anderzijds was er toch ook regelmatig een warm zonnetje en ook de charme van het prachtig glooiende landschap en van de altijd deugddoende sociale contacten.
Voilà, dat was maar een kort stukje vandaag, maar zet u schrap tegen komende zaterdag. Ik ben bijna klaar met een kanjer van een column over een leuke (vind ik zelf) avontuurlijke belevenis tijdens een van onze Zwitserse zomervakanties in de jaren ’80.
TOE(kom)MAATJE. Ik heb onlangs Tom Boonen onrecht aangedaan door hier te schrijven dat ik zijn excuus voor zijn opgave in de RvF een beetje kinderachtig vond: hij had toen gezegd dat de ritten te zwaar zijn. Ik schreef dat zijn uitleg mij geloofwaardiger had geklonken als hij dat had gezegd vóór de Ronde i.p.v. nà zijn opgave. Nu vernam ik dat hij dat wel degelijk ook al vóór de Tour had gezegd. Dus Tommeke, als je ooit dit blogje onder ogen krijgt (die eer zal me wel niet ten deel vallen!!!): SORRY dan, hé.
Wat u in mijn VOLGENDE KOMMA kunt lezen (of overslaan!) heb ik hierboven al aangekondigd. Ik kan nu alleen maar besluiten met: hopelijk tot zaterdag a.s. !
Ik had eerst wat anders in petto maar het wordt niet Petto maar Pluto. U, ik, scholen en een hele kudde wetenschappers dachten altijd dat Pluto de kleinste planeet van ons zonnestelsel was maar nu is gebleken dat het ding helemaal geen planeet IS! Dat hebben geleerderikken van de Internationale Astronomische Unie (IAU) namelijk ontdekt.
Wablief, ‘ontdekt’? Niks, niente, nichts, rien, nothing!! Niks ontdekt dat ze nog niet wisten. Neen, de heren en dames van de IAU vonden het gewoon leuk om eens te bekvechten over de status van Pluto: is het ding wel groot genoeg om planeet genoemd te worden?
Na verhitte discussies (zo lees ik in de kranten) beslisten de IAU-kommaneukers dat Pluto geen planeet meer is. Geen ontdekking van onbekende eigenschappen dus, maar gewoon een beslissing: voortaan noemen we Pluto een ‘dwergplaneet’ in plaats van een planeet, ook al is er niks veranderd in zijn grootte, zijn massa, zijn afstand, snelheid, uitzicht of samenstelling. (Zoals vroeger mensen met een handicap gewoon ‘gehandicapten’ waren maar plotseling ‘mindervaliden’ of – liever nog – ‘andersvaliden’ werden, zonder dat er ook maar iets veranderde aan hun euh … handicap).
Maar goed, het is nu eenmaal zo en dus zijn de bestaande handboeken niet meer juist. Maar om nu te klagen dat die niet meer bruikbaar zijn, dat vind ik net zo goed kommaneukerij! Met een simpel A4-tje kunnen ze toch waarom Pluto geen ‘planeet’ meer is…
TOE(kom)MAATJE. ‘Mijn kinderen kijken graag naar dom TMF- of MTV-gedoe; mij stoort het niet dat ze naar die onzin kijken, als ze de klank maar afzetten’ (Urbanus, in ‘Humo’)
Onze Vlaamse minister-president heeft in een Franse krant gezegd dat de Franstalige Brusselaars “te dom zijn om Nederlands te leren”. Dat hij zich daarmee de verontwaardiging van heel Franstalig België op de hals zou halen, had hij kunnen en dus moeten verwachten. Wat mij wel verrast heeft, zijn de vele positievereacties in Vlaamse kranten, zowel van lezers als van commentatoren; want eerlijk gezegd, ik denk dat Leterme de Vlaamse zaak geen goede dienst heeft bewezen.
Vooral in lezersbrieven wordt verwezen naar de onwil van vele Brusselaars om de eerste taal van het land te leren. En inderdaad, je hoeft geen grote flamingant te zijn om die Brusselse onwil vast te stellen, maar daarover ging Letermes uitspraak niet. Misschien had hij dat maar beter wel gedaan dan had hij tenminste een relevante bijdrage geleverd aan de discussie. Maar hij zei dat Franstaligen ‘dom’ zijn en dat is natuurlijk een gratuite belediging die ze terecht niet slikken, ook al zei Leterme (achteraf) dat hij het ‘ironisch’ bedoeld had.
Die zogenaamde ‘ironie’ van zijn uitspraak heb ik trouwens niet kunnen ontdekken, maar misschien ben ik daar dan weer … te dom voor! Maar ironisch of niet, ik vond het een ‘domme’ uitschuiver, ook al omdat Leterme de Franstaligen op een presenteerblaadje een prachtig argument offreerde om hun rangen te sluiten in hun houding tegenover die stoute Vlamingen. Een argument dat ze zeker te pas en te onpas nog zullen bovenhalen.
TOE(kom)MAATJE. “Op hoge leeftijd word je eerbiedwaardig: je wordt beschuldigd van dingen die je nooit deed en geprezen voor deugden die je nooit had.”(I.F. Stone)
De VOLGENDE KOMMA wordt hopelijk weer wat leuker dan dat zwaarwichtig gedoe van vandaag. Misschien duik ik nog eens in mijn vakantiedagboeken uit de goeie ouwen tijd.
Op mijn komma’neuker’-blog wordt alleen geluld, zo leest ge in de inleiding hierboven. Mijn vrouw is het daar mee eens. Een van mijn kleinzoons (16) ook, maar zijn zusje Julie (14) helemaal niet: zij vindt mijn blog een ‘fantastisch leuke site’. Schat van een kind!
Ik schat dat ik zo’n 35 à 40 jaar meedraai in een plaatselijk gemengd zangkoor. Tot voor kort ‘zat’ ik steeds bij de tenoren, maar omdat mijn stembanden steeds meer moeite kregen met de ‘hoge’ noten, vroeg en kreeg ik van de dirigent mijn ‘overplaatsing’ naar de bassen. In het begin moest ik wel even wennen aan een andere schrijfwijze van baspartijen maar uiteindelijk gaf de overgang niet al te veel problemen. Maar voor vaste repertoirestukken waarvan ik de tenorpartij ‘rats van buiten’ ken, liep/loopt het wel eens mis als ik in mijn verstrooidheid en uit de macht der gewoonte de verkeerde partij sta te brullen. Verder komt het voor, dat er op repetities en/of uitvoeringen te weinig tenoren aanwezig zijn en dat de dirigent mij vraagt om tijdelijk nog eens de overstap in omgekeerde richting wil maken, om het evenwicht wat te herstellen. Kortom, ik speel nogal eens de rol van ‘vliegende bas’. Die term doet me terugdenken aan mijn kinderjaren toen ik met leeftijdsgenootjes in onze straat voetbalde als ‘vliegende keeper’ wanneer er te weinig ‘veld’spelers (en -speelsters!) waren: we kwamen meestal met moeite niet verder dan 5 à 7 ‘veld’spelers. TOE(kom)MAATJE. Ik hoef me voortaan niet meer beschaamd te voelen als ik de (ééneiige) tweeling van mijn dochter niet uit elkaar kan houden. Sinds gisteren ben ik in goed gezelschap van mijn schoonzoon: zijn bloedeigen dochter moest hem corrigeren: ‘héla papa, ik ben niet Sarah maar Liesbeth!’ Voor de VOLGENDE KOMMA heb ik nog niks, maar dat komt nog wel. Vind ik geen inspiratie in de dagelijkse actualiteit dan wordt het waarschijnlijk iets dat te maken heeft met mijn fascinatie voor de onmetelijke grootheid (in ruimte en tijd) van het heelal.
Als er één sport is die ik grondig haat, is het wel zwemmen. Als kind heb ik er vier jaar over gedaan voordat ik kon ‘zwemmen’ (lees: drijven). Maar eenmaal getrouwd en vader vond ik dat mijn kindjes ook moesten leren zwemmen, maar dan liefst wat sneller en beter dan hun papa.
Toen ze oud genoeg waren trok ik dan ook plichtsbewust iedere woensdag met mijn grut naar het zwembad, waar ze les kregen van een deskundige zwemmeester, en ze vonden het gelukkig leuk. Terwijl ze les kregen zwom ik zelf een aantal baantjes, al was dat uiteraard niet uit goesting. Al heen en weer peddelend keek ik regelmatig naar de grote klok, om zeker niet langer dan nodig in het water te moeten blijven.
Op een dag vroegen de kinderen mij waarom ik steeds zo omslachtig via het trapje achterwaarts het water inging, terwijl andere ‘grote mensen’ vanaf de kant of de springplank het water indoken. Kortom, ze vonden dat ook papa zijn duikkunst maar eens moest demonstreren. Ik had daar natuurlijk helemaal geen zin in, maar tegenover mijn kinderen kon ik toch geen gezichtsverlies lijden en dus nam ik al mijn moed bij mekaar, zette me af aan de rand van het zwembad en ‘dook’ voorover het water in … plat op mijn buik, met als evident gevolg een enorme plons die kon wedijveren met een tsunami!! Een complete afgang dus… (dacht ik!)
Ik zocht wanhopig naar een geloofwaardige smoes om toch enigszins mijn gezicht te redden tegenover mijn toekijkend nageslacht, dat ongetwijfeld zwaar ontgoocheld zou zijn om wat ze van mijn duikkunst te zien hadden gekregen. Maar tot mijn stomme verbazing kwamen ze vol bewondering naar me toe en zeiden: ‘amaai papa, zo’n mooie grote plons die jij kan maken; bij die andere mensen is het altijd maar een heel klein plonsje!!
Mijn vaderlijke reputatie was dus (voorlopig) gered, zonder dat ik er moeite voor had moeten doen, behalve dan op een klunzige manier in het water ‘vallen’!! Thuisgekomen brachten ze bij mama enthousiast verslag uit over de prachtige duikkunst van papa: “zóóó’n grote plons!!” Mama speelde het spel mee maar relativeerde toch een beetje de zwaar overschatte zwemkunst van manlief. Enfin, het duurde niet lang of de kids hadden door dat een ‘grote plons’ niet bepaald een bewijs was van grote duikkwaliteiten, integendeel. Dus toch nog een afgang, in uitgesteld relais…
TOE(kom)MAATJE. In mijn blog van 29.7 maakte ik me kwaad op de sensatiezucht van GVA, die Tourwinnaar Landis al na de eerste (en dus nog niet definitieve) positieve dopingtest voor alle zekerheid maar alvast als bedrieger veroordeelde. Toen ook de zgn. B-test positief was, stond de Rondewinnaar (of –verliezer?) er natuurlijk wel erg slecht voor, maar als ik dan lees dat beide stalen door hetzelfde lab werden onderzocht (blijkbaar standaardprocedure) dan verliest die tweede test in mijn ogen wel een stuk geloofwaardigheid …
Voor mijn VOLGENDE KOMMA heb ik een stukje in petto over mijn ‘carrière’ als ‘vliegende tenor/bas’
Eerst even dit: voor wie dit gezellige, ouderwetse en eenvoudige tafelspel niet mocht kennen: een sjoelbak is een lange bak, aan het ene eind open, aan het andere eind met 4 vakjes waarin schijven schuivend geworpen moeten worden. Elke geslaagde poging levert de werper 1, 2, 3 of 4 punten op, afhankelijk van het betreffende vakje. Nu mijn verhaal. Samen met een bevriend koppel logeerden we in de jaren stillekes in een Ardens vakantiehuisje, o.a. voorzien van een sjoelbak. Mijn Chris en de vriendin speelden tegen elkaar en de schijfjes raakten vrij vlot in de twee uiterste vakjes, maar geen van beiden kreeg ook maar één schijf in vakjes 2 of 3. Mysterie mysterie, want zelfs de grootste kluns (M/V) moet dat af en toe lukken, al was het maar ‘bij toeval’. Dus werden de mannen uitgedaagd om het ook eens te ondervinden. En inderdaad, ook wij kregen alleen maar schijven in de uiterste vakjes 1 en 4, dus togen we op onderzoek uit en ontdekten toen dat de middelste vakjes juist voorbij de ‘ingang’ onopvallend waren afgeschermd door een plankje waarachter alle schijven na het spel opgeborgen moeten worden. Om te kunnen spelen moest dat plankje natuurlijk worden weggenomen en dat hadden onze dames dus niet opgemerkt! Het vervolg laat zich raden: algehele hilariteit!! Conclusie: zelfs de onbelangrijkste, onnozelste vakantieanekdote kan vele jaren later nog een blogje op het seniorennet opleveren. TOE(kom)MAATJE. Een tijd geleden stelde ik hier de ironische vraag of de VRT echt zo weinig Vlamingen bekwaam acht om als buitenlandse correspondent op te treden (we horen hoofdzakelijk Nederlanders). De GVA van gisteren 12 aug. doet me echter twijfelen of alleen de VRT met zo veel Hollanders werkt: in een van de weekendbijlagen geven zes GVA-correspondenten hun mening over bepaalde buitenlandse vakantiebestemmingen. Sommige van hun namen (ik druk me voorzichtig uit) klinken me niet bepaald Vlaams in de oren: Henk Van Den Boom, Esther Gotink, Olivier Van Beemen, Hans Geleijnse, Ans Bouwmans, Wierd Dijk. VOLGENDE KOMMA. Als er niks beters tussenkomt, beschrijf ik hoe mijn kinderen ooit mijn zwemmerstalent op een grappig-naïeve manier schromelijk konden overschatten.
(bron: onze gezinsdagboeken, zo veel mogelijk letterlijk geciteerd). In een van onze zomervakanties (‘lang’ geleden…) trokken Chris en ik met onze 4 kinderen (21, 20, 18 en 15) voor de zoveelste keer naar de Zwitserse Alpen om er een maand lang te stappen en te klimmen. Onze standplaats was toen een chalet in Les Haudères (Val d’Hérens). Tijdens een pipi-pauze op een van onze dagtochten in een nogal eenzame vallei riep ‘ons Ma’ ineens: “ ’t Is toch nie waar zeker?!”(de echo galmde seconden lang tegen de rotswanden); er bleek haar ‘iets’ overkomen te zijn dat ze normaal pas minimum twee weken later had verwacht. Maar ja, ze was wat de vrouwen noemen ‘nogal onregelmatig’… “Ik hoopte dat ik ‘ze’ in de vakantie misschien helemaal niet zou krijgen! Wedden dat ik ze nu deze maand wel twee keer ga krijgen zoals vorig jaar!?” Het ‘klonk’ eerder triomfantelijk en wij deden dan ook alsof we het niet begrepen en riepen in koor: “Hoi hoi!”, maar dat was blijkbaar niet de bedoeling en ons gespeeld enthousiasme werd niet in dank afgenomen. Nu een ‘serieus’ stukje met eerst wat uitleg voor wie niet vertrouwd is met berggewoonten. 1)De verantwoordelijke(n) voor de berghutten (‘cabanes’) kenden we meestal niet bij naam, in mijn dagboek gaf ik ze dan ook meestal de naam van de cabane zelf. 2)Klimmers die eenzelfde top willen doen, worden om praktische redenen zoveel mogelijk in dezelfde ‘dortoir’ gelegerd. 3)Om niet te lang door diepe, smeltende sneeuw te moeten ploeteren (zeer vermoeiend), staan klimmers vaak zéééér vroeg op (sneeuw nog hard), en omdat niets menselijks hen vreemd is, wordt er meestal nogal gesakkerd als ze zo idioot vroeg gewekt worden. Goed, nu ’n stukje uit mijn verslag over een tocht naar de Pigne d’Arolla (3772 m.). We overnachtten in cabane des Vignettes; onze gids Gabriël had ons al gezegd dat klimmers voor de Pigne “vroeg” moesten opstaan. En inderdaad, Madame Vignettes (ze leek op Jerom van Suske en Wiske!) wekte iedereen om 3.40 uur met een volstrekt ongepast enthousiasme: “Bonjour, c’est l’heure de vous lever!” (tijd om op te staan). Amaai! Maar aangezien ‘Madame’ misschien even potig en sterk is als de illustere stripfiguur, stond iedereen bevend van schrik toch maar dadelijk op. Na het gebruikelijke gestommel en de honderden ‘pardon’s tussen aan- en afgangers van de WC en het schoenen- en rugzak-kot vertrokken we om 4.30 uur. Koud. Na mooie sneeuwtocht, deels met crampons (klimijzers) bereikten we om 7uur de top. Prachtig uitzicht. Zowel naar de top als terug af en toe een verschrikkelijk koude ‘tocht’ met stormkracht; op andere plaatsen dan ineens weer bijna windstil. Snel gedaald en om 8 uur terug in de cabane, waar we vandaag blijven. Morgen de Mont l’Eveque (3716 m.)
TOE(kom)MAATJE. Van de ene dag (31.7) op de andere (1.8) moeten een 900-tal woorden weer anders gespeld worden. Goed nieuws dus voor dictee-freaks. Maar, zoals een taalprof gisteren op de radio zei: “er wordt oneindig véél meer Nederlands gesproken dan geschreven”, een belangrijke reden om een verzorgde gesproken taal belangrijker te vinden dan het zogenaamd ‘correct’ schrijven van moeilijke woorden. Dat sommige belangrijke (Nederlandse) media de jongste wijzigingen boycotten (het ‘Witte Boekje’), bewijst trouwens wel hoe we het belang van ‘spelling’ moeten relativeren. (Begrijp me goed: ik pleit niet voor een ’spel-maar-raak’-houding!)
Met mijn VOLGENDE KOMMA zal ik u door omstandigheden pas lastigvallen in het weekend van 12/13 augustus. Het zal dan gaan over een van de volgende onderwerpen: mijn (klein)kinderen, de oerknal, tafeltennis, muziek, de plus-plas van Landis, het verkeer, de fratsen van KBG/OKRA, mijn vakantie(s), of de grote wereldproblemen (en hoe ik ze zou oplossen). Of nog wat anders? Zo, nu weet u tenminste waaraan en waaraf…
Het eerste nieuws over het positieve plasje van Tourwinnaar Landis was nog niet euh.. droog of Gazet van Antwerpen (28.7) kopte met vette letters op pagina één: “Heldblijktbedrieger”. Een klinkklare leugennatuurlijk, vermits het onderzoek nog maar net begonnen was. Vandaag 29.7 bericht GVA trouwens al veel genuanceerder maar intussen heeft de krant haar lezers van gisteren toch al lekker kunnen doen watertanden en roddelen.
Stel nu eens dat Landis uiteindelijk geenbedriegerblijkt maar eerder slachtoffer: zou GVA zich dan bij haar lezers (en bij Landis) verontschuldigen? Ik geloof er niks van. Begrijp me goed: de Tour interesseert me al jaren geen reet meer, precies omdat ik me steeds afvraag of ik niet belazerd word. Maar mijn gevoel voor rechtvaardigheid komt in opstand als ik zie hoe de media om puur commercieel eigenbelang mensen de grond in boren vóórdat daarvoor keiharde overtuigende redenen zijn gebleken.
TOE(kom)MAATJE. Vanmorgen aan het ontbijt had mijn vrouw haar appel in één trek geschild; resultaat: een mooie sliert van zo’n 30 cm. Ze zei: ‘Da’s een voorteken; het betekent dat ik dit jaar nog zal trouwen’ – Ik zei: ‘ik ben benieuwd wie de gelukkige zal zijn!’ – Zij weer: ‘Ah, IKKE natuurlijk!!’
Voor de VOLGENDE KOMMA ben ik nog steeds op zoek naar iets bruikbaars uit mijn vakantiedagboeken. In mijn zwaar overdreven zelfvoldaanheid vind ik al mijn schrijfsels natuurlijk juweeltjes van wereldliteratuur maar telkens twijfel ik weer of buitenstaanders aan mijn meesterwerken wel een boodschap hebben…
Ik weet niet hoe het andere senioren vergaat, maar de laatste tijd kijk ik steeds vaker naar de dagelijkse overlijdensberichten in de krant, en meer bepaald naar de geboortedatum van de overledene om zijn/haar leeftijd te vergelijken met de mijne. Meestal mag ik daaruit besluiten dat ik nog wel wat jaren “tegoed” heb; voorlopig toch, want vroeg of laat gebeurt het omgekeerde en zijn er anderen die dezelfde vergelijking maken als ze mijn doodsbericht bekijken…
Maar ik dwaal af. Waar ik het over wou hebben, is het volgende. Bij de eretitels, lidmaatschappen e.d. van de afgestorvenen stond/staat soms vermeld “lid van KBG” of voluit “lid van de Kristelijke Beweging van Gepensioneerden”. De nationale leiding van deze grootste seniorenclub van ons land vond echter in april dat de naam KBG te ‘oubollig’ klonk (?), en herdoopte de vereniging daarom officieel in OKRA. Het pessimisme van sommigen ten spijt, drong die nieuwe naam vrij vlot door in de media en – iets moeizamer – ook in de doodsberichten: af en toe sterft er nog wel een “KBG’er” maar onder de doden duikt er – sorry voor de uitdrukking – steeds vaker een ‘lid van OKRA’ op.
Hoewel ik, zelf OKRA-lid zijnde, persoonlijk geen enkel probleem had met de vertrouwde, 50 jaar oude naam KBG, en dus ook geen behoefte had aan een nieuwe naam, juich ik het toenemend gebruik van ‘OKRA’ toch met volle overtuiging toe, niet omdat het zo’n gelukkige vondst zou zijn maar om de simpele reden dat het kind voortaan nu eenmaal zo heet. Ik acht de kans echter zeer klein (gelukkig maar) dat iemand ooit op het onzalige idee komt om in een overlijdensbericht de officiële volledige nieuwe naam van de vereniging te vermelden; ziet ge ’t al vóór u: “lid van Open Kristelijk Respectvol Actief” (want zo luidt de naam volledig)?! En om het nog ingewikkelder te maken kwam de OKRA-regio Land van Waas in haar tijdschrift “OKRA-ACADEMIE” met de volgende fantasierijke maar verwarrende variant: “Ontmoeting Kristelijk Respect Actie”. Mijn conclusie: het letterwoord OKRA prima, maar a.u.b. niet een of andere voluit-versie, dan nog liever de afgeschafte naam “Kristelijke Beweging van Gepensioneerden”
TOE(kom)MAATJE.Het nieuws van 24.7 gaf weer eens een uitgebreid platform aan een (voorlopig onbekende) man die een vals bomalarm verspreidde, met alle veiligheidsmaatregelen van dien; die grappenmaker zal ongetwijfeld voor zijn TV hebben zitten glunderen om de (onnodige) veiligheidsmaatregelen waartoe zijn geweldige daad heeft geleid. Weeral een aansporing voor andere labiele geesten om ook eens anoniem in het nieuws te komen. Mijn standpunt: dat de media er verdomme toch over zwijgen totdat de politie de man gevonden heeft en zo bewijst dat dergelijke lolbroeken wel degelijk risico’s lopen van ontdekt (en gestraft!) te worden …
VOLGENDE KOMMA. Nog geen idee. ’t Is me veel te warm om er over na te denken. Misschien toch weer een of meer anekdotes uit mijn vakantiedagboeken. Normaal moet ik het komend weekend toch iets uit mijn hoge hoed kunnen toveren.
In mijn blogje van 15.7 verklapte ik u al dat mijn vrouw van franskiljonse huize stamt. Tijdens een vakantie in de buurt van Diksmuide (zomer ’89) brachten we op mijn aandringen maar tegen de ‘principes’ (?) van mijn Chrisje een bezoek aan de IJzertoren aldaar. Ik schreef in mijn vakantiedagboek van toen: “”Chris had bij herhaling aangekondigd bij die gelegenheid uitsluitend Frans te zullen spreken (ah, cette vilaine tour ça, bah! etc.) maar toen ze tot haar verbazing zag dat dit monument een ‘gewone’ dodenherdenking vormde, dat er zelfs een Franse tekst op de toren stond, dat de 80 % Vlamingen aan het IJzerfront vooral door koning Albert I waren opgeroepen om ‘de Slag der Gulden Sporen te herdenken’ en hij hun (eindelijk) ‘gerechtigheid’ had beloofd maar dat ze – toen het zover was – alle bevelen in het Frans kregen, ja toen draaide ze bij en sprak toch maar ‘Vlaams’…””
TOE(kom)MAATJE Ik kan mateloos genieten van ‘knettergekke humor’ à la Monty Python maar Chris begrijpt niet wat ik er aan vind. Ook over de grappen van Kamagurka c.s. lopen onze smaken uiteen (onlangs in Humo: “Zwijgt u Frans?”; en deze ‘wijsheid’: “Wat deze wereld nodig heeft, is een andere wereld!”).
Voor de VOLGENDE KOMMA weet ik nog niks: met het huidige gure winterweer heb ik niet veel zin om diep na te denken. Om mijn geest niet te vermoeien blader ik de laatste dagen wat in mijn vakantiedagboeken en er is veel kans dat ik daarin af en toe nog wat tegenkom waarmee ik mijn blogbezoekers kan ‘verblijden’ (?).
Niets is zo vervelend als andermans vakantiedagboeken te (moeten) lezen; meestal zijn die achteraf alleen nog maar leuk voor de schrijver zelf en (soms) zijn naaste omgeving. Toch waag ik het erop, u lastig te vallen met een stukje uit mijn dagboek van een weekje in het mooie Ardense gehucht Lavacherie/Saint-Ode, o.m. berucht wegens een seksschandaal enkele jaren geleden (nee, ik had daar niks mee te maken, ik zeg het alleen maar om uw aandacht nog wat vast te houden…). Als u het tot de finish volhoudt en het achteraf toch maar tijdverlies vindt, dan vraag ik u nederig excuus.
Nog even dit: de beschreven feiten in mijn dagboeken zijn uiteraard juist, maar voor bijkomstige details durf ik mijn fantasie wel eens de vrije loop laten. Stel dat ik b.v. zou schrijven dat ik tijdens een wandeling zegmaar de profeet Mohamedben tegengekomen dan is dat laatste natuurlijk fantasie (alhoewel, je weet maar nooit). Maar goed, genoeg geluld, hier komt dan een letterlijk citaat uit mijn dagboek (Lavacherie zomer 1998): “”Even afgestapt in het Syndicat d’Initiative om te vragen of onze wandelkaart van vorig jaar nog correct was. Antwoord van Monsieur Syndicat (et Mme Syndicate): ‘Ja, maar de aanduidingen op de bomen zijn soms verdwenen, of beter: de bomen zelf zijn omgehakt’ (…). We trokken dan naar de Chapelle de la Bonne-Dame. Meneer Syndicat had ons aangeraden ons te besprenkelen met het miraculeuze water uit de bron aldaar (tot hier zijn de feiten juist).Ter plekke gekomen heb ik eerst wat water uit de wonderkraan onder mijn rechter oksel gewreven want daar had ik flink jeuk. En verdomd, het werkte: prompt kreeg ik ook jeuk onder mijn linker oksel en zelfs op andere plaatsen. Echt wonderwater dus! (…)””
TOE(kom)MAATJE Burgemeester Willockx van Sint-Niklaas heeft het zes jaar geleden blijkbaar goed begrepen wat iedereen eigenlijk wel weet, toen hij besloot om voortaan jeugdige amokmakers SAMEN MET HUN OUDERS uit te nodigen voor een stevig gesprek: van de 70 tot nu toe uitgenodigden was er maar één recidivist (en dus 69 ‘bekeerden’ bij wie het gesprek had geholpen). Een voorbeeld ter navolging!
Voor de VOLGENDE KOMMA had ik enkele tips neergeschreven voor oudere en zwakke senioren, hoe zij zich het best kunnen wapenen tegen extreme koude (beneden –12°C), maar iets in mijn binnenste zegt mij dat ik daar niet zo’n geschikt moment voor heb gekozen … Het zal dus wat anders worden, waarschijnlijk over een bezoekje aan de IJzertoren met mijn (franskiljonse…) echtgenote.
Twee verschillende thema’s, maar wel nogal actueel, dus geef ik over beide mijn bedenkingen.
1) Als overtuigd Vlaming zou ik jaarlijks op 11 juli de Leeuwenvlag willen uithangen maar om de echtelijke vrede niet in gevaar te brengen laat ik onze huiselijke voorgevel maar bloot (mijn wederhelft is een schat maar vertoont nog altijd sporen van haar franskiljonse roots). Mocht zij zich ooit bekeren – never say never! – dan schaf ik me misschien alsnog een Leeuwenvlag aan om die op 11.7 uit te hangen. Maar zoals de eerbied voor dat symbool het eist, zal ik die vlag ’s avonds beslist weer binnenhalen, in tegenstelling tot heel wat andere Vlamingen die wel hun vlag uitsteken (bravo!) maar die dan soms dagenlang laten hangen (foei!), een nogal dubbelzinnige houding dus.
2) Enkele minuten voordat hij zijn voetbalcarrière feestelijk had kunnen afsluiten hielp Zinédine Zidane zijn eigen afscheid om zeep door in de WK-finale een kopstoot uit te delen aan een tegenstander; het zal de scheidsrechter wel wat moed gekost hebben om de onbetwiste sterspeler met een rode kaart het veld uit te sturen. Welke conversatie aan het incident voorafging zullen we wel nooit weten, maar eigenlijk is dat niet meer van belang: ik vind dat ook topspelers zich moeten kunnen beheersen en zich nooit mogen verlagen tot dergelijk geweld. Onbegrijpelijk trouwens dat Zidane ondanks zijn wangedrag toch nog de titel van beste speler van het WK kreeg. Een ander toppunt was, dat ook de Franse president Chirac ostentatief “begrip” toonde voor de uitschuiver van zijn nationale held. Allemaal mooie voorbeelden voor de jeugd; en dan verwonderd en verontwaardigd zijn als jongeren uit de bocht gaan…
TOE(kom)MAATJE. Tom Boonen vindt dat de huidige Ronde van Frankrijk veel te zwaar is en daardoor het dopinggebruik (door de anderen) aanwakkert (GVA 14.7). Tom is een sympathieke gast maar nu het hem in de Tour moeilijker afgaat dan verwacht, vind ik zijn opmerking eerder klinken als een flauw excuus: hij kende het hele Ronde-parcours op voorhand en had ook zijn opmerking dus beter vóór de start gemaakt.
Voor de VOLGENDE KOMMA plan ik weer eens wat luchtigers, nl. een of meer plezierige anekdotes uit mijn vakantiedagboeken.
Amélie Mauresmo verdiende met haar overwinning op Wimbledon 900.000 euro; Justine Henin moest het stellen met de helft. Ook in andere populaire sporten incasseren de sterren exorbitante bedragen. Mijn vrouw ergert zich daar mateloos aan en ze heeft gelijk maar toch ook weer niet. Als je bedenkt dat Jan Modaal misschien zijn hele leven moet werken om minder te verdienen dan wat die supersterren in een paar uur opstrijken, dan stuit dat inderdaad tegen de borst. Maar anderzijds is het ook zo, dat die astronomische prijzengelden en –wedden vooral het gevolg zijn van de wereldwijde belangstelling van een miljoenenkoppig publiek (waaronder mijn vrouw en ik!): het zijn immers voornamelijk de kijkcijfers die uiteindelijk bepalen wat de sterren opstrijken. Uiteindelijk bepalen wij zelf hoe groot of klein de media-aandacht voor welke sporten zal zijn. Als morgen niemand meer kijkt, zal het vlug gedaan zijn met de supergages. Maar zolang u en ik aan het scherm gekluisterd zitten om Kim, Justine of Tom bezig te zien, zijn we eigenlijk mede ‘schuldig’ aan toestanden die we veroordelen.
TOE(kom)MAATJE Sudoku-puzzels rijzen als paddestoelen uit de grond. Wie rekent mij eens voor, hoeveel verschillende mogelijkheden de ontwerpers (computers?) theoretisch hebben voordat ze in herhaling vallen? Ik vermoed dat het aantal in de miljoenen (miljarden?) moet lopen; in principe kan de berekening niet zo moeilijk zijn maar ik voel dat ik er onnodig veel tijd in zou steken en daar ben ik te lui voor…
In de VOLGENDE KOMMA wil ik mijn mening kwijt over enkele actuele thema’s (de Leeuwenvlag, de kopstoot van Zidane,…)
Naast zijn beroep als violist heeft onze tweede oudste nog enkele andere hobby’s. Zijn creatieve culinaire ambities b.v. zijn in familie- en vriendenkringen algemeen bekend (en gesmaakt!). Een andere oude liefde, geërfd van pa en ma, nl. bergbeklimmen, heeft hij om allerlei gezins- en beroepsredenen al decennia niet meer kunnen uitoefenen. Dat die jeugdige alpinismedroom echter nog steeds levend is, bleek dezer dagen toen hij aankondigde op zijn eentje (hij is gescheiden) nog eens met zijn klimuitrusting het Zwitserse hooggebergte in te trekken.
Ik ben er niet helemaal gerust in en zal hem op het hart drukken voorzichtig te zijn (of ben ik nu een ouderwets lullende papa?), en de ongeschreven regels van het alpinisme te eerbiedigen, zoals voor elke tocht steeds een tweede klimgenoot te zoeken (die in noodgevallen hulp kan bieden; een omgeslagen voet kan al genoeg zijn om hulpeloos geïmmobiliseerd ter plekke te moeten blijven), en verder een goed werkende gsm bij zich te hebben en vooral bij het eigenlijke klimmen constant aan zijn handen te denken (een gebroken vinger kan het einde van zijn loopbaan betekenen).
Ik twijfel nog of ik hem ook zal vragen ons regelmatig te bellen, maar als we dan niks horen, vrezen we misschien onnodig het ergste want hij is nu eenmaal een ‘echte’, dwz vaak vergeetachtige, artiest: misschien laten we het maar beter aan hem zelf over, en zullen we maar denken ‘Geen nieuws, goed nieuws’?
TOE(kom)MAATJE. Mobiele bellers blijken steeds vaker last te hebben van ringxiety, het verschijnsel of syndroom dat mensen zich inbeelden gebeld te worden, met een gevoel van teleurstelling als dat niet het geval is. (…) Het woord is bedacht door de Amerikaanse psycholoog David Lamarie. Hij beschouwt het syndroom als het gevolg van het onbevredigde verlangen naar intermenselijk contact.(bron: Taalpost)
De VOLGENDE KOMMA wordt iets van ‘Blabla van Vava’, maar ja dat was die van vandaag ook al, vindt u misschien…
Neen, die uitspraak komt niet van mij, ik zou niet durven, en trouwens ook niet willen. Het is niemand minder dan de beroemdste man uit onze nationale wielergeschiedenis Eddy Merckx die zich tegenover de pers (GVA 4.7) in die kwetsende bewoordingen uitliet over de tennissport, waarin onze landgenoten Kim Clijsters, Justine Henin e.a. op wereldniveau de hoogste ogen scoren. Roland Garros winnen, een finaleplaats in Wimbledon (wie weet met een Belgische winnares?), het is niet niks. Eddy steunt zijn uitspraak op zijn overtuiging dat (alleen) wielrenners echt afzien, in tegenstelling tot tennissers, die om de zoveel spelletjes mogen uitrusten, een massage of sanitaire stop mogen vragen of andere faciliteiten genieten. Nog afgezien van het feit dat het altijd riskant is om totaal verschillende sporten met elkaar te vergelijken, heb ik niet het gevoel – integendeel - dat tennissers inderdaad zo weinig fysische inspanning leveren. Bovendien vind ik de verwijzing naar bepaalde groepen medemensen niet erg geslaagd en ook niet meer passend in deze tijd. Ik wil niets afdoen aan de grote verdiensten van Eddy Merckx voor onze Belgische wielersport, maar uitgerekend op een moment dat de zuiverheid van die sport zwaar bediscussieerd wordt (doping…) zouden (ex-)wielrenners zich beter discreet onthouden van negatieve commentaren op andere sporten. Kortom, uitspraken als die van Merckx vind ik in één woord gewoon DOM, eigenlijk té dom om er woorden aan vuil te maken. Ik hoop dan ook dat Kim, Justine en andere tennissers er niet op zullen reageren; eigenlijk is het al te veel dat ene kommaneuker er – bij gebrek aan beter - een blog aan verspilt… TOE(kom)MAATJE “Ik noem mezelf een retro-futurist: iemand die vasthoudt aan de goede kanten van het verleden, en die aanvult met het beste van vandaag” Alex Callier, (Hooverphonic) De VOLGENDE KOMMA wordt een verrassing, ook voor mij...
Eén keer per jaar heb ik het twijfelachtig genoegen enkele uurtjes door te brengen in een gevangenis. Om misverstanden te voorkomen: mijn tijdelijk ‘verblijf’ is volledig vrijwillig en heeft te maken met mijn lidmaatschap van een gemengd zangkoor, dat eens per jaar door de gevangenisaalmoezenier wordt uitgenodigd om in de kapel een religieuze viering muzikaal op te luisteren. Gewoonlijk zijn er zo’n 20 à 30 gedetineerden die – uiteraard geheel vrijwillig – de dienst bijwonen; hun uitgesproken waardering voor ons ‘speciale’ repertoire is verrassend. De gesproken teksten worden bovendien voor een deel door de gevangenen zelf verzorgd, wat een bijzondere sfeer schept, zoals trouwens het hele gebeuren vanaf onze aankomstmelding bij de portier, het afgeven van onze identiteitskaarten, het passeren van allerlei detectiepoorten (inclusief het afgeven van piep-piep-piep veroorzakende voorwerpen), luid galmende metalen trappen en gangen en in het midden van het stervormig gebouw een controle-unit met een reeks tv-schermen. Kortom, het geheel ademt een zeer beklemmende sfeer. Hier werken als bewaker moet volgens mij bijna even erg zijn als het gedwongen verblijf voor de gevangenen zelf. Sommige koorleden kunnen die speciale sfeer trouwens niet aan – ook al is het maar voor enkele uren - en doen aan dit jaarlijks ‘optreden’ dan ook niet mee. Ik zelf daarentegen zou de confrontatie met dit milieu juist niet graag willen missen: ze doet me telkens weer dankbaar beseffen in wat voor een paradijs ik mag leven.
TOE(kom)MAATJE Mijn krant heeft nog steeds een kolom die ze vroeger de ‘rubriek van gebroken armen en benen’ noemden. Soms lees ik daarin zoiets als “een dame werd rond 13.27 u. beroofd van haar handtas” en denk dan: wat vaag!, “rond 13.27u”?, had die madam dan geen secondewijzer op haar horloge?… Vergelijkbare vragen komen bij mij op als ik lees dat een of ander project ongeveer 198.796,79 euro heeft gekost…
Een van onze zoons droomde er al op zijn vierde van, om ‘later’ viool te spelen. Toen hij acht was, mocht hij eindelijk naar de muziekschool. Het eerste jaar, uitsluitend notenleer, vond hij gelukkig niet saai en had het er graag voor over als hij maar ‘ooit’ een instrument mocht bespelen. Wat uiteraard geschiedde. Hij zal een jaar of 10 geweest zijn toen we het ventje een keer op zijn slaapkamer (waar hij zijn vioollessen oefende) aantroffen, in eigenaardige houdingen heen en weer bewegend achter zijn lessenaar: half door zijn knieën gezakt, rug gebogen, hoofd krampachtig schuin, schouders afwisselend omhoog en omlaag, kortom: volgens ons een onmogelijke houding voor viooloefeningen. We keken hem verwonderd aan en vroegen waarom hij daar zo raar stond te kronkelen. Zijn ‘antwoord’ was niet bepaald verhelderend, integendeel: “Ja papa en mama, mijn leraar heeft gezegd dat ik mijn houding moet verbeteren (!!??) en dat ik die moet oefenen voor een spiegel…” -“Ja maar manneke, hier heb je toch helemaal geen spiegel!” -“O jawel hoor, kijk maar, hier op mijn ‘pupiterke’!” En inderdaad: op de hoek van zijn muziekstandaard had hij een …zakspiegeltje gezet!! We hebben hem dan maar naar de badkamer gestuurd, waar hij zijn musicerende spiegelbeeld ‘levensgroot’ kon beoordelen. Toen we zijn leraar het verhaal vertelden, kon die er uiteraard hard om lachen. Intussen verdient onze zoon al weer ettelijke jaren zijn boterham als professioneel violist in orkesten, als solist en als leraar. En zijn eigen verleden indachtig raadt hij zijn leerlingen aan om hun houding steeds ‘voor een GROTE spiegel’ te controleren!
TOE(kom)MAATJE. Het is voor niemand een geheim dat de beruchte groene milieubox uit 1992 een kolossale flop was, behalve dan voor enkele handige jongens die er een flinke duit aan verdiend hebben. Het kinderslot werkte zo “goed” dat ook volwassenen het niet open kregen. Ik heb het onding al meerdere keren bij het “groot vuil” gezet maar zelfs die mannen willen (mogen?) het niet meenemen!
De VOLGENDE KOMMA (komend weekend?): nog geen flauw idee (heeft iemand een tip?)
In lezersbrieven (onlangs nog in Humo) duiken ze af en toe nog op: chauffeurs die er prat op gaan dat ze ondanks hun vele kilometers “steeds braaf de verkeersregels respecteren”. Welnu, ik beweer dat ze ofwel bewust liegen ofwel naïevelingen zijn. Als zelfs de zgn. “bevoegde overheden” erkennen dat ons land krioelt van onduidelijke, misleidende, tegenstrijdige en zelfs onwettige verkeerstekens, dan is het per definitie gewoon onmogelijk om je steeds te houden aan wat er op een welbepaalde plaats en tijdstip precies verplicht, toegelaten of verboden is.
Bij een dubieuze signalisatie probeer ik te handelen naar wat in de concrete situatie het meest logische lijkt, hopend dat ik in mijn goede trouw geen boete oploop. Soms maak ik foto’s voor mijn “plakboek”, als illustratie voor de slordigheid waarmee de verkeers”deskundigen”(?) te werk gaan. (voorbeeld: het bord op de foto betekent gewoon dat je moet betalen om te parkeren; het bordje ‘met geldige bewonerskaart’ dat ze eronder hebben gehangen slaat uiteraard nergens op; misschien hadden ze er een over?)
TOE(kom)MAATJE. Ik probeer meestal zo correct mogelijk Nederlands te schrijven (en te spreken). Mijn vrouw vindt me soms een echte … kommaneuker; voor haar geldt min of meer het principe: ‘als je mekaar maar begrijpt’. Maar ik geef toe dat haar spontaan taalgebruik wel eens tot verrassende vondsten leidt; ze werd onlangs getroffen door een pijnlijke zona en zei dat haar ene dij het ‘getroffenste’ lichaamsdeel was! Voor de VOLGENDE KOMMA (misschien pas tegen het volgend weekend?) heb ik nog niks; ik aarzel tussen enerzijds een reeks losse flodders en anderzijds iets over astronomie (niet te verwarren met astrologie a.u.b.!).
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
