WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
21-07-2006
IJzertoren JA / NON
In mijn blogje van 15.7 verklapte ik u al dat mijn vrouw van franskiljonse huize stamt. Tijdens een vakantie in de buurt van Diksmuide (zomer ’89) brachten we op mijn aandringen maar tegen de ‘principes’ (?) van mijn Chrisje een bezoek aan de IJzertoren aldaar. Ik schreef in mijn vakantiedagboek van toen: “”Chris had bij herhaling aangekondigd bij die gelegenheid uitsluitend Frans te zullen spreken (ah, cette vilaine tour ça, bah! etc.) maar toen ze tot haar verbazing zag dat dit monument een ‘gewone’ dodenherdenking vormde, dat er zelfs een Franse tekst op de toren stond, dat de 80 % Vlamingen aan het IJzerfront vooral door koning Albert I waren opgeroepen om ‘de Slag der Gulden Sporen te herdenken’ en hij hun (eindelijk) ‘gerechtigheid’ had beloofd maar dat ze – toen het zover was – alle bevelen in het Frans kregen, ja toen draaide ze bij en sprak toch maar ‘Vlaams’…””
TOE(kom)MAATJE Ik kan mateloos genieten van ‘knettergekke humor’ à la Monty Python maar Chris begrijpt niet wat ik er aan vind. Ook over de grappen van Kamagurka c.s. lopen onze smaken uiteen (onlangs in Humo: “Zwijgt u Frans?”; en deze ‘wijsheid’: “Wat deze wereld nodig heeft, is een andere wereld!”).
Voor de VOLGENDE KOMMA weet ik nog niks: met het huidige gure winterweer heb ik niet veel zin om diep na te denken. Om mijn geest niet te vermoeien blader ik de laatste dagen wat in mijn vakantiedagboeken en er is veel kans dat ik daarin af en toe nog wat tegenkom waarmee ik mijn blogbezoekers kan ‘verblijden’ (?).
Niets is zo vervelend als andermans vakantiedagboeken te (moeten) lezen; meestal zijn die achteraf alleen nog maar leuk voor de schrijver zelf en (soms) zijn naaste omgeving. Toch waag ik het erop, u lastig te vallen met een stukje uit mijn dagboek van een weekje in het mooie Ardense gehucht Lavacherie/Saint-Ode, o.m. berucht wegens een seksschandaal enkele jaren geleden (nee, ik had daar niks mee te maken, ik zeg het alleen maar om uw aandacht nog wat vast te houden…). Als u het tot de finish volhoudt en het achteraf toch maar tijdverlies vindt, dan vraag ik u nederig excuus.
Nog even dit: de beschreven feiten in mijn dagboeken zijn uiteraard juist, maar voor bijkomstige details durf ik mijn fantasie wel eens de vrije loop laten. Stel dat ik b.v. zou schrijven dat ik tijdens een wandeling zegmaar de profeet Mohamedben tegengekomen dan is dat laatste natuurlijk fantasie (alhoewel, je weet maar nooit). Maar goed, genoeg geluld, hier komt dan een letterlijk citaat uit mijn dagboek (Lavacherie zomer 1998): “”Even afgestapt in het Syndicat d’Initiative om te vragen of onze wandelkaart van vorig jaar nog correct was. Antwoord van Monsieur Syndicat (et Mme Syndicate): ‘Ja, maar de aanduidingen op de bomen zijn soms verdwenen, of beter: de bomen zelf zijn omgehakt’ (…). We trokken dan naar de Chapelle de la Bonne-Dame. Meneer Syndicat had ons aangeraden ons te besprenkelen met het miraculeuze water uit de bron aldaar (tot hier zijn de feiten juist).Ter plekke gekomen heb ik eerst wat water uit de wonderkraan onder mijn rechter oksel gewreven want daar had ik flink jeuk. En verdomd, het werkte: prompt kreeg ik ook jeuk onder mijn linker oksel en zelfs op andere plaatsen. Echt wonderwater dus! (…)””
TOE(kom)MAATJE Burgemeester Willockx van Sint-Niklaas heeft het zes jaar geleden blijkbaar goed begrepen wat iedereen eigenlijk wel weet, toen hij besloot om voortaan jeugdige amokmakers SAMEN MET HUN OUDERS uit te nodigen voor een stevig gesprek: van de 70 tot nu toe uitgenodigden was er maar één recidivist (en dus 69 ‘bekeerden’ bij wie het gesprek had geholpen). Een voorbeeld ter navolging!
Voor de VOLGENDE KOMMA had ik enkele tips neergeschreven voor oudere en zwakke senioren, hoe zij zich het best kunnen wapenen tegen extreme koude (beneden –12°C), maar iets in mijn binnenste zegt mij dat ik daar niet zo’n geschikt moment voor heb gekozen … Het zal dus wat anders worden, waarschijnlijk over een bezoekje aan de IJzertoren met mijn (franskiljonse…) echtgenote.
Twee verschillende thema’s, maar wel nogal actueel, dus geef ik over beide mijn bedenkingen.
1) Als overtuigd Vlaming zou ik jaarlijks op 11 juli de Leeuwenvlag willen uithangen maar om de echtelijke vrede niet in gevaar te brengen laat ik onze huiselijke voorgevel maar bloot (mijn wederhelft is een schat maar vertoont nog altijd sporen van haar franskiljonse roots). Mocht zij zich ooit bekeren – never say never! – dan schaf ik me misschien alsnog een Leeuwenvlag aan om die op 11.7 uit te hangen. Maar zoals de eerbied voor dat symbool het eist, zal ik die vlag ’s avonds beslist weer binnenhalen, in tegenstelling tot heel wat andere Vlamingen die wel hun vlag uitsteken (bravo!) maar die dan soms dagenlang laten hangen (foei!), een nogal dubbelzinnige houding dus.
2) Enkele minuten voordat hij zijn voetbalcarrière feestelijk had kunnen afsluiten hielp Zinédine Zidane zijn eigen afscheid om zeep door in de WK-finale een kopstoot uit te delen aan een tegenstander; het zal de scheidsrechter wel wat moed gekost hebben om de onbetwiste sterspeler met een rode kaart het veld uit te sturen. Welke conversatie aan het incident voorafging zullen we wel nooit weten, maar eigenlijk is dat niet meer van belang: ik vind dat ook topspelers zich moeten kunnen beheersen en zich nooit mogen verlagen tot dergelijk geweld. Onbegrijpelijk trouwens dat Zidane ondanks zijn wangedrag toch nog de titel van beste speler van het WK kreeg. Een ander toppunt was, dat ook de Franse president Chirac ostentatief “begrip” toonde voor de uitschuiver van zijn nationale held. Allemaal mooie voorbeelden voor de jeugd; en dan verwonderd en verontwaardigd zijn als jongeren uit de bocht gaan…
TOE(kom)MAATJE. Tom Boonen vindt dat de huidige Ronde van Frankrijk veel te zwaar is en daardoor het dopinggebruik (door de anderen) aanwakkert (GVA 14.7). Tom is een sympathieke gast maar nu het hem in de Tour moeilijker afgaat dan verwacht, vind ik zijn opmerking eerder klinken als een flauw excuus: hij kende het hele Ronde-parcours op voorhand en had ook zijn opmerking dus beter vóór de start gemaakt.
Voor de VOLGENDE KOMMA plan ik weer eens wat luchtigers, nl. een of meer plezierige anekdotes uit mijn vakantiedagboeken.
Amélie Mauresmo verdiende met haar overwinning op Wimbledon 900.000 euro; Justine Henin moest het stellen met de helft. Ook in andere populaire sporten incasseren de sterren exorbitante bedragen. Mijn vrouw ergert zich daar mateloos aan en ze heeft gelijk maar toch ook weer niet. Als je bedenkt dat Jan Modaal misschien zijn hele leven moet werken om minder te verdienen dan wat die supersterren in een paar uur opstrijken, dan stuit dat inderdaad tegen de borst. Maar anderzijds is het ook zo, dat die astronomische prijzengelden en –wedden vooral het gevolg zijn van de wereldwijde belangstelling van een miljoenenkoppig publiek (waaronder mijn vrouw en ik!): het zijn immers voornamelijk de kijkcijfers die uiteindelijk bepalen wat de sterren opstrijken. Uiteindelijk bepalen wij zelf hoe groot of klein de media-aandacht voor welke sporten zal zijn. Als morgen niemand meer kijkt, zal het vlug gedaan zijn met de supergages. Maar zolang u en ik aan het scherm gekluisterd zitten om Kim, Justine of Tom bezig te zien, zijn we eigenlijk mede ‘schuldig’ aan toestanden die we veroordelen.
TOE(kom)MAATJE Sudoku-puzzels rijzen als paddestoelen uit de grond. Wie rekent mij eens voor, hoeveel verschillende mogelijkheden de ontwerpers (computers?) theoretisch hebben voordat ze in herhaling vallen? Ik vermoed dat het aantal in de miljoenen (miljarden?) moet lopen; in principe kan de berekening niet zo moeilijk zijn maar ik voel dat ik er onnodig veel tijd in zou steken en daar ben ik te lui voor…
In de VOLGENDE KOMMA wil ik mijn mening kwijt over enkele actuele thema’s (de Leeuwenvlag, de kopstoot van Zidane,…)
Naast zijn beroep als violist heeft onze tweede oudste nog enkele andere hobby’s. Zijn creatieve culinaire ambities b.v. zijn in familie- en vriendenkringen algemeen bekend (en gesmaakt!). Een andere oude liefde, geërfd van pa en ma, nl. bergbeklimmen, heeft hij om allerlei gezins- en beroepsredenen al decennia niet meer kunnen uitoefenen. Dat die jeugdige alpinismedroom echter nog steeds levend is, bleek dezer dagen toen hij aankondigde op zijn eentje (hij is gescheiden) nog eens met zijn klimuitrusting het Zwitserse hooggebergte in te trekken.
Ik ben er niet helemaal gerust in en zal hem op het hart drukken voorzichtig te zijn (of ben ik nu een ouderwets lullende papa?), en de ongeschreven regels van het alpinisme te eerbiedigen, zoals voor elke tocht steeds een tweede klimgenoot te zoeken (die in noodgevallen hulp kan bieden; een omgeslagen voet kan al genoeg zijn om hulpeloos geïmmobiliseerd ter plekke te moeten blijven), en verder een goed werkende gsm bij zich te hebben en vooral bij het eigenlijke klimmen constant aan zijn handen te denken (een gebroken vinger kan het einde van zijn loopbaan betekenen).
Ik twijfel nog of ik hem ook zal vragen ons regelmatig te bellen, maar als we dan niks horen, vrezen we misschien onnodig het ergste want hij is nu eenmaal een ‘echte’, dwz vaak vergeetachtige, artiest: misschien laten we het maar beter aan hem zelf over, en zullen we maar denken ‘Geen nieuws, goed nieuws’?
TOE(kom)MAATJE. Mobiele bellers blijken steeds vaker last te hebben van ringxiety, het verschijnsel of syndroom dat mensen zich inbeelden gebeld te worden, met een gevoel van teleurstelling als dat niet het geval is. (…) Het woord is bedacht door de Amerikaanse psycholoog David Lamarie. Hij beschouwt het syndroom als het gevolg van het onbevredigde verlangen naar intermenselijk contact.(bron: Taalpost)
De VOLGENDE KOMMA wordt iets van ‘Blabla van Vava’, maar ja dat was die van vandaag ook al, vindt u misschien…
Neen, die uitspraak komt niet van mij, ik zou niet durven, en trouwens ook niet willen. Het is niemand minder dan de beroemdste man uit onze nationale wielergeschiedenis Eddy Merckx die zich tegenover de pers (GVA 4.7) in die kwetsende bewoordingen uitliet over de tennissport, waarin onze landgenoten Kim Clijsters, Justine Henin e.a. op wereldniveau de hoogste ogen scoren. Roland Garros winnen, een finaleplaats in Wimbledon (wie weet met een Belgische winnares?), het is niet niks. Eddy steunt zijn uitspraak op zijn overtuiging dat (alleen) wielrenners echt afzien, in tegenstelling tot tennissers, die om de zoveel spelletjes mogen uitrusten, een massage of sanitaire stop mogen vragen of andere faciliteiten genieten. Nog afgezien van het feit dat het altijd riskant is om totaal verschillende sporten met elkaar te vergelijken, heb ik niet het gevoel – integendeel - dat tennissers inderdaad zo weinig fysische inspanning leveren. Bovendien vind ik de verwijzing naar bepaalde groepen medemensen niet erg geslaagd en ook niet meer passend in deze tijd. Ik wil niets afdoen aan de grote verdiensten van Eddy Merckx voor onze Belgische wielersport, maar uitgerekend op een moment dat de zuiverheid van die sport zwaar bediscussieerd wordt (doping…) zouden (ex-)wielrenners zich beter discreet onthouden van negatieve commentaren op andere sporten. Kortom, uitspraken als die van Merckx vind ik in één woord gewoon DOM, eigenlijk té dom om er woorden aan vuil te maken. Ik hoop dan ook dat Kim, Justine en andere tennissers er niet op zullen reageren; eigenlijk is het al te veel dat ene kommaneuker er – bij gebrek aan beter - een blog aan verspilt… TOE(kom)MAATJE “Ik noem mezelf een retro-futurist: iemand die vasthoudt aan de goede kanten van het verleden, en die aanvult met het beste van vandaag” Alex Callier, (Hooverphonic) De VOLGENDE KOMMA wordt een verrassing, ook voor mij...
Eén keer per jaar heb ik het twijfelachtig genoegen enkele uurtjes door te brengen in een gevangenis. Om misverstanden te voorkomen: mijn tijdelijk ‘verblijf’ is volledig vrijwillig en heeft te maken met mijn lidmaatschap van een gemengd zangkoor, dat eens per jaar door de gevangenisaalmoezenier wordt uitgenodigd om in de kapel een religieuze viering muzikaal op te luisteren. Gewoonlijk zijn er zo’n 20 à 30 gedetineerden die – uiteraard geheel vrijwillig – de dienst bijwonen; hun uitgesproken waardering voor ons ‘speciale’ repertoire is verrassend. De gesproken teksten worden bovendien voor een deel door de gevangenen zelf verzorgd, wat een bijzondere sfeer schept, zoals trouwens het hele gebeuren vanaf onze aankomstmelding bij de portier, het afgeven van onze identiteitskaarten, het passeren van allerlei detectiepoorten (inclusief het afgeven van piep-piep-piep veroorzakende voorwerpen), luid galmende metalen trappen en gangen en in het midden van het stervormig gebouw een controle-unit met een reeks tv-schermen. Kortom, het geheel ademt een zeer beklemmende sfeer. Hier werken als bewaker moet volgens mij bijna even erg zijn als het gedwongen verblijf voor de gevangenen zelf. Sommige koorleden kunnen die speciale sfeer trouwens niet aan – ook al is het maar voor enkele uren - en doen aan dit jaarlijks ‘optreden’ dan ook niet mee. Ik zelf daarentegen zou de confrontatie met dit milieu juist niet graag willen missen: ze doet me telkens weer dankbaar beseffen in wat voor een paradijs ik mag leven.
TOE(kom)MAATJE Mijn krant heeft nog steeds een kolom die ze vroeger de ‘rubriek van gebroken armen en benen’ noemden. Soms lees ik daarin zoiets als “een dame werd rond 13.27 u. beroofd van haar handtas” en denk dan: wat vaag!, “rond 13.27u”?, had die madam dan geen secondewijzer op haar horloge?… Vergelijkbare vragen komen bij mij op als ik lees dat een of ander project ongeveer 198.796,79 euro heeft gekost…
Een van onze zoons droomde er al op zijn vierde van, om ‘later’ viool te spelen. Toen hij acht was, mocht hij eindelijk naar de muziekschool. Het eerste jaar, uitsluitend notenleer, vond hij gelukkig niet saai en had het er graag voor over als hij maar ‘ooit’ een instrument mocht bespelen. Wat uiteraard geschiedde. Hij zal een jaar of 10 geweest zijn toen we het ventje een keer op zijn slaapkamer (waar hij zijn vioollessen oefende) aantroffen, in eigenaardige houdingen heen en weer bewegend achter zijn lessenaar: half door zijn knieën gezakt, rug gebogen, hoofd krampachtig schuin, schouders afwisselend omhoog en omlaag, kortom: volgens ons een onmogelijke houding voor viooloefeningen. We keken hem verwonderd aan en vroegen waarom hij daar zo raar stond te kronkelen. Zijn ‘antwoord’ was niet bepaald verhelderend, integendeel: “Ja papa en mama, mijn leraar heeft gezegd dat ik mijn houding moet verbeteren (!!??) en dat ik die moet oefenen voor een spiegel…” -“Ja maar manneke, hier heb je toch helemaal geen spiegel!” -“O jawel hoor, kijk maar, hier op mijn ‘pupiterke’!” En inderdaad: op de hoek van zijn muziekstandaard had hij een …zakspiegeltje gezet!! We hebben hem dan maar naar de badkamer gestuurd, waar hij zijn musicerende spiegelbeeld ‘levensgroot’ kon beoordelen. Toen we zijn leraar het verhaal vertelden, kon die er uiteraard hard om lachen. Intussen verdient onze zoon al weer ettelijke jaren zijn boterham als professioneel violist in orkesten, als solist en als leraar. En zijn eigen verleden indachtig raadt hij zijn leerlingen aan om hun houding steeds ‘voor een GROTE spiegel’ te controleren!
TOE(kom)MAATJE. Het is voor niemand een geheim dat de beruchte groene milieubox uit 1992 een kolossale flop was, behalve dan voor enkele handige jongens die er een flinke duit aan verdiend hebben. Het kinderslot werkte zo “goed” dat ook volwassenen het niet open kregen. Ik heb het onding al meerdere keren bij het “groot vuil” gezet maar zelfs die mannen willen (mogen?) het niet meenemen!
De VOLGENDE KOMMA (komend weekend?): nog geen flauw idee (heeft iemand een tip?)
In lezersbrieven (onlangs nog in Humo) duiken ze af en toe nog op: chauffeurs die er prat op gaan dat ze ondanks hun vele kilometers “steeds braaf de verkeersregels respecteren”. Welnu, ik beweer dat ze ofwel bewust liegen ofwel naïevelingen zijn. Als zelfs de zgn. “bevoegde overheden” erkennen dat ons land krioelt van onduidelijke, misleidende, tegenstrijdige en zelfs onwettige verkeerstekens, dan is het per definitie gewoon onmogelijk om je steeds te houden aan wat er op een welbepaalde plaats en tijdstip precies verplicht, toegelaten of verboden is.
Bij een dubieuze signalisatie probeer ik te handelen naar wat in de concrete situatie het meest logische lijkt, hopend dat ik in mijn goede trouw geen boete oploop. Soms maak ik foto’s voor mijn “plakboek”, als illustratie voor de slordigheid waarmee de verkeers”deskundigen”(?) te werk gaan. (voorbeeld: het bord op de foto betekent gewoon dat je moet betalen om te parkeren; het bordje ‘met geldige bewonerskaart’ dat ze eronder hebben gehangen slaat uiteraard nergens op; misschien hadden ze er een over?)
TOE(kom)MAATJE. Ik probeer meestal zo correct mogelijk Nederlands te schrijven (en te spreken). Mijn vrouw vindt me soms een echte … kommaneuker; voor haar geldt min of meer het principe: ‘als je mekaar maar begrijpt’. Maar ik geef toe dat haar spontaan taalgebruik wel eens tot verrassende vondsten leidt; ze werd onlangs getroffen door een pijnlijke zona en zei dat haar ene dij het ‘getroffenste’ lichaamsdeel was! Voor de VOLGENDE KOMMA (misschien pas tegen het volgend weekend?) heb ik nog niks; ik aarzel tussen enerzijds een reeks losse flodders en anderzijds iets over astronomie (niet te verwarren met astrologie a.u.b.!).
In mijn vorig bericht zag u een foto van mijn vrouw zonder tanden. Om aan te tonen dat ze er MET tanden toch iets voordeliger uitziet, ziet u hierbij een andere foto (hoewel ze daar nog een jaar ouder is), waarop we samen met een van onze 13 kleinkinderen naar het vogeltje kijken.
TOE(kom)MAATJE. “Er werd niet geschoten maar er ging een schot af”, las ik in GVA 19.6 ivm een per ongeluk op een vluchtende man afgeschoten politiekogel.
Mijn vrouw en ik delen heel wat hobby’s maar op andere terreinen lopen onze voorkeuren vaak sterk uiteen. Zij houdt b.v. van contacten met vreemde volkeren en culturen. Ze kan enthousiast vertellen en schrijven over haar ‘alternatieve’ reizen (met ‘Vreemde Kontinenten’) naar Egypte, Nepal, Marokko, India, Mongolië … maar ik ben telkens blij dat ik ‘niet mee hoef’: doodsbang om daar ‘iets’ tegen te komen en dan aan plaatselijke ‘dokters’ of andere medicijnmannen overgeleverd te zijn. Haar laatste grootste reis (2002) was een drie weken durende trektocht door de steppen van Mongolië met 7 andere Vlamingen.
Haar dagboek bevat heel wat interessante details, foto’s en leuke anekdotes. Zo schrijft ze over een ontmoeting met een tandenloze ‘eenzame oude cowboy: hij had mijn leeftijd. Toen hij me zag, vroeg hij of ik nog al mijn tanden had! Ik heb het moeten demonstreren, zie de foto; we lagen plat van het lachen!’ Nu moet u weten dat ze al ettelijke decennia valse tanden draagt, die bij het tafeltennissen al eens tot grote hilariteit hebben geleid (zie mijn blogje van 6.5 ‘een huppelend kunstgebit’). De vraag van de Mongoolse paardendrijver naar haar tanden-arsenaal werd dan ook op zeer aanschouwelijke wijze beantwoord: zie de (helaas nogal vage) foto waar ze zit met het losse kunstgebit in de rechterhand. Dat zij er ‘mét’ al haartanden’ wel wat gezelliger uitziet, wilde ik u laten zien op een andere foto maar het lukt me niet om twee foto’s in eenzelfde bericht toe te voegen (kluns die ik ben…). Kijk daarom alstublieft (alstublieft!) naar het afzonderlijk blogje dat ik onmiddellijk hierna toevoeg!
Enkele dagen geleden was zangeres Natalia betrokken in een enorme verkeerschaos op de E313. Volgens een trucker zou zij door plots te remmen aan de basis hebben gelegen van de problemen. Natalia zelf beweert dat ze, na een tijdje in de linkerrijstrook achter een vrachtwagen gereden te hebben, inderdaad moest afremmen om via het rechter rijvak een uitrit te kunnen nemen.
Ik ben uiteraard niet bevoegd om in dit geval wie ook te (ver)oordelen – dat is een taak voor degerechtsdeskundigen – maar het verhaal van Natalieke doet me sterk denken aan wat ik zelf ook eens op die E313 heb meegemaakt. Ook ik reed in de linkerrijstrook achter een vrachtwagen, zeker vijf km vóór een afrit die ik wilde nemen. Die vrachtwagen passeerde op zijn beurt een collega maar hun snelheden waren bijna gelijk, gevolg: kilometers lang reden de twee truckers naast elkaar en ik besefte dat ik de rechtse niet meer tijdig zou kunnen passeren en moest dus proberen achter hem in te voegen. Pas op het allerlaatste moment, dus vlak voor de afrit, kreeg ik daarvoor eindelijk wat ruimte zodat ik in extremis de snelweg kon verlaten. Het verhaal van Natalia leek me dan ook niet zo ongeloofwaardig
TOE(kom)MAATJE Het 'Duits' van de grote Belgische doelman Jean-Marie Pfaff, die ooit aan Bayern München was verbonden, was hilarisch. 'Hij hast dahr viele penalties geschtopt en die Härte van die Mensche schneller doen slaan.' De mediagenieke doelman geeft (gaf?) vanaf 9 juni les in Duitse voetbalterminologie op een blog ter gelegenheid van het WK. Ganz toll!(kijk op http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1362-546 .bron: Taalpost 9.6.2006
De VOLGENDE KOMMA (21.6?) is geïnspireerd op het dagboek van mijn vrouw, toen ze in 2002 een trektocht ondernam in de steppen van Mongolië; daar horen wel twee foto’s bij en ik hoop dat het mij lukt om die aan de tekst toe te voegen.
In het Vlaams/Nederlands cultuurtijdschrift ‘Nederlands van Nu’ las ik de volgende uitspraak van onze Vlaamse ‘Buitenland’minister Geert Bourgeois:“We delen een gemeenschappelijke taal (…) maar zijn op een punt gekomen (…) dat we elkaar nog wel horen maar niet meer begrijpen. Ik ben een voorstander van ondertiteling via teletekst voor doven en slechthorenden, maar vind het verschrikkelijk dat Nederlandse tv-programma’s in Vlaanderen ondertiteld worden en vice versa. (…) Het gesproken woord groeit in Nederland en Vlaanderen al te zeer uiteen. Eenheid in de gesproken taal moet een prioriteit worden. Is hier niet een aanvullende taak voor de Taalunie (…)?” -
Bourgeois heeft groot gelijk, maar IK vind het erg dat sommige programma’s niet zozeer door het ontbreken van ondertiteling onverstaanbaar worden, maar vooral ook door het vaak onduidelijk gebroebel van de ‘Nederlands’(?)talige sprekers (naar mijn indruk zijn vooral tieners en sportbeoefenaars daar ‘sterk’ in).
TOE(kom)MAATJE. In GVA loopt al een tijdje een knap getekende strip ‘Kiekeboe’ met o.a. een jongedame wier vestimentaire uitrusting beperkt is tot enkele mini-lapjes op strategische plaatsen. Die juffrouw rent voortdurend als een wervelwind heen en weer door het beeld en het is me dan ook een raadsel hoe alles toch zo ‘mooi’ op zijn plaats blijft. Ik heb geen flauw idee waar het verhaal over gaat maar hoop iedere morgen (tot nog toe tevergeefs) dat de tekenaar op een goeie dag eens een kommavriendelijke ‘uitschuiver’ maakt…
Voor de VOLGENDE KOMMA (17 of 18.6?) weet ik echt nog niet met wat voor blabla ik de wereld nog eens kan verrassen…
De volgende teksten haal ik letterlijk uit een advertentie van Fortis (getting you there) in de Vlaamse media, waarin het bedrijf sollicitantenzoekt voor de volgende zes domeinen: “”Senior Advisors voor de afd. Reporting Policies; Project Managers voor de afd. Performance, Consolidation & Accounting en Reporting Office; Financials Analysts/Financial Manager voor afd. Structuring en Capital managemant; Manager Compliance Assurance in Financial Reporting voor afd. Reporting Office; Junior/Senior Tax Advisors voor Fortis Tax; Specialists Accounting, Reporting & Control voor afd. Performance, Consolidation & Accounting.””
Elke vacature wordt nader “verduidelijkt” met termen als implementatie van interne policies, mobiliseren van stakeholders, samenwerking met een performant team en commerciële businesses. Fortis noemt zich een community waar professionals het beste uit zichzelf halen met o.m. het managen van tax-issues en compliancebeheer. Ik ben uiteraard al veel te oud om nog te solliciteren, anders zou ik aan Fortis (getting you there!) de vraag gesteld hebben: “ik spreek ook nog Nederlands, is dat een bezwaar?” ….
TOE(kom)MAATJE. Geleerderikken hebben vastgesteld dat de TV-documentaire met en over koningin Paola werd bekeken door 755.738 kijkers (bericht in GVA 8.6); dus geen 755.737 of 755.739! Nooit geweten dat ze de kijkcijfers zó precies konden berekenen.
VOLGENDE KOMMA: Spreken wij Vlamingen wel dezelfde taal als de Nederlanders?
In een van de items in “Taalpost” van 5.4.2006, elektronische nieuwsbrief van het Genootschap Onze Taal, werd mijn aandacht getrokken door het woord … kommaneuker! Ik citeer: <<In het Engels heten ze 'nitpickers': mensen (…) die speelfilms bekijken (…) om er fouten in te ontdekken. Sporen (…) van de wereld buiten de film, inconsistenties in het decor - van die dingen. Ook in het Nederlands is 'nitpicker' een gangbare aanduiding hiervoor. Maar sinds kort worden zulke nitpickers in het Nederlands ook wel omschreven als 'foutspotters'. (…) Het is niet uitgesloten dat dit Nederlandse equivalent het woord 'nitpicker' op den duur zal verdringen, al was het maar omdat 'nitpicker' (kommaneuker, muggenzifter) een nogal negatieve bijklank heeft.>> Waarvan akte…!
TOE(kom)MAATJE. Mijn vrouw herstelt momenteel van een pijnlijke aandoening, nl. een Zona. (het gaat intussen al veel beter, dank u). Een kennis vroeg: “Wablief? een zoon A, hebben jullie soms ook een zoon B?” (Hahaha).
In de VOLGENDE KOMMA (10 of 11.6?) vraag ik me ironisch af of kennis van het Nederlands soms nadelig kan zijn voor Vlamingen die solliciteren voor een job.
Ouderdomsdementie is een verschrikkelijke ziekte. ‘Meer voor de omgeving dan voor de patiënt zelf’’, hoor ik soms zeggen. Ik weet het niet, ben tenslotte geen neuroloog, psycholoog of psychiater, maar ik denk er vaak over na. Natuurlijk is het steeds meer ‘afscheid’ moeten nemen van een geestelijk aftakelende dierbare verwante een beproeving voor zijn/haar familie. Maar ik begin me af te vragen of een A-patiënt misschien niet permanent gevangen zit in een angstige droom. Een van mijn typische dromen is dat ik in een ‘stad’ mijn gezelschap kwijt ben en tevergeefs blijf ronddwalen om weer aansluiting te vinden; ik voel me dan steeds meer beklemd, ik wil ‘naar huis’ bellen, dat lukt niet, het wordt steeds beangstigender, totdat ik uiteindelijk het zielsgelukkige moment beleef dat ik wakker word. En daar ligt natuurlijk het grote verschil met een A-patiënt: die be’leeft’ misschien ook zo’n nachtmerrie, maar dan zonder ooit echt ‘wakker’ te worden en te beseffen dat het ‘maar’ een droom was? … TOE(kom)MAATJE. Het zal niet gauw gebeuren maar als ik ooit ’s NACHTS zou opstaan om een blogje te schrijven dan heeft een van mijn muzikale vrienden een toepasselijke naam voor die producten: ‘NEUCTURNES’! Ja, in het bedenken van woordspelingen steekt die vriend met neuk en schouders uit boven alle concurrentie, geen neuk-aan-neukrace dus. Hij schudt ze desnoods voor een neukvolle zaal uit zijn mouw of belt ze door via zijn neukia-GSM terwijl hij naar Pineukkio zit te kijken. Zelf begin ik er niet aan: het zou fneukend zijn voor mijn reputatie. (Ik hoor u vragen: ‘is dat nu geen ‘zever-in-blogskes’ ? JA!…) De VOLGENDE KOMMA wordt ofwel een kort item over “foutspotters” ofwel een hoogst ondeskundig verslagje van het eindexamen piano van mijn kleindochter aan het conservatorium.
Opa en Oma, ik heb een nieuwe hobby!! Met die vreugdekreet stormde onze kleindochter Julie een paar weken geleden bij ons binnen na haar eerste repetitie in een jeugdkoor. Haar enthousiasme verraste ons, want haar mama (onze dochter Ann) had nogal wat moeite moeten doen om dochterlief zo ver te krijgen: Julie wilde niet naar een koor, was bang dat ze er niemand zou kennen, of dat het repertoire haar niet zou aanstaan of … en wat weet ik nog allemaal voor uitvluchten om toch vooral niet te moeten gaan. Maar kijk, surprise surprise!, ze had tussen de andere kinderen al dadelijk een schoolvriendinnetje ontdekt met wie het goed klikte, en ook de vlotte liedjes spraken haar 100% aan. Kortom, we begrepen direct dat het met die nieuwe muzikale hobby wel goed zat, want het beschreven scenario leek precies op wat wij zelf met Ann hebben meegemaakt toe die zo oud was als haar dochter nu. Zij wilde niet naar de muziekschool, was bang dat ze er niemand zou kennen, of dat het repertoire haar niet zou aanstaan of … enz. enz. (zie hierboven!). Het was pas na enige zachte dwang dat we haar konden overtuigen het toch maar eens te proberen. En het duurde niet lang of ze was even enthousiast als haar dochter Julie nu; meer zelfs: ze doorliep probleemloos de muziekschool, ging daarna met volle overtuiging naar het conservatorium en haalde daar nota bene een eerste prijs notenleer! En of dat nog niet genoeg was, doorliep ze vervolgens ook nog eens de normaalschool. Met twee diploma’s op zak begon ze dan aan een dubbele onderwijscarrière: een halftime-opdracht notenleer …. aan een muziekschool en een duobaan in het gewoon lager onderwijs, waar ze erg blij zijn dat ze voor typisch muzikale activiteiten af en toe een beroep kunnen doen op ‘Juf Ann van het derde’. Moraal van het verhaal: ouders mogen niet al te bang zijn om hun kinderen in een bepaalde richting te “sturen” als ze denken dat die voor hen een goede keuze kan zijn; een “zachte dwang” kan een heilzame gulden middenweg zijn tussen enerzijds een keiharde aanpak en anderzijds een gemakshalve toegeving aan oppervlakkige kinderlijke grillen.
TOE(kom)MAATJE. Ooit las ik de volgende boutade (van wie?): “de vooruitgang in de wereld op tal van gebieden is heel vaak te danken aan onverstandige mensen”. Voilà, ik heb dus nog toekomst.
In mijn VOLGENDE KOMMA probeer ik me (als volslagen ondeskundige) voor te stellen wat er zou kunnen omgaan in de wereld van Alzheimerpatiënten.
Een tijdje geleden heb ik in een blogje de draak gestoken met het typische (snobistische?) jargon van wijnkenners. Nu las ik in GVA van 16.5 een reportage waaruit blijkt dat ook wijnsmaken nogal eens erg kunnen verschillen. Enkele BV’s, die naar het schijnt bekend staan om hun wijnkennis, gaven hun oordeel over een assortiment topwijnen. Ik citeer Jacques Vermeire: “ik ben een fan van Cheval Blanc, het beste van de markt, duur maar de absolute top”. Gene Bervoets: “één wijn viel me zwaar tegen: de Cheval Blanc 1981”, en ook Chris Van den Durpel zegt: “de Cheval Blanc 1981 zei me helemaal niks”. Ik ben maar een ordinaire liefhebber, zeker geen kenner, en trouwens evenmin een BV (hoewel, in het Frans misschien: een ‘Baise-Virgule’?!), dus zullen de echte kenners me wel op een blunder kunnen betrappen (misschien was die Cheval Blanc van Jacques Vermeire van een veel beter jaar dan 1981?…). A la vôtre! TOE(kom)MAATJE. Niet alleen op wijngebied ben ik een analfabeet, ook mijn twee linkerhanden zijn in mijn familie en kennissenkring algemeen berucht. Als mijn kinderen voor een of ander huishoudelijk of technisch klusje wat hulp nodig hebben, wil ik wel eens ‘pro forma’ mijn diensten aanbieden, wel wetend (en hopend…) dat ze die zullen afwijzen. En inderdaad, hun klassieke reactie is steevast: “alstublieft Pa, blijf er af!!”
Mijn VOLGENDE KOMMA gaat over een van mijn kleindochters, die onder zachte ouderlijke dwang en zwaar tegen haar zin in een jeugdkoor stapte en binnen enkele uren na de eerste kennismaking een fantastische nieuwe hobby ontdekt bleek te hebben!
Rond ons 40ste werden wij verliefd op de bergen. De zomervakanties brachten we steevast door in verschillende valleien van het Zwitserse hooggebergte (meer bepaald in de Valais, d.i. het Franstalig Wallis), waarbij het meestal “ons ma” was, die – bijna letterlijk! – de spits afbeet. Naarmate onze kinderen ouder werden, werden ook zij door het virus gegrepen, volgden alpinismecursussen en trokken (met of zonder ons maar heel vaak met een gids) van hut tot hut, van kam tot kam en van top tot top. We hebben in al die jaren heel wat verschillende streken letterlijk uitgekamd”! ’s Zomers zaten we meer in de sneeuw (soms tot aan ons middel, dodelijk vermoeiend, maar plezaaaant!) dan we in de koudste Belgische winters ooit konden meemaken. Toen onze oudste zoon Luc samen met zijn zus Ann en een gids na een stevige gletsjertocht terugkwamen in de berghut, waar de rest van ons gezin achtergebleven was, kregen we te horen dat Luc op zeker moment, op een steile gletsjerwand met Ann vlak boven zich, een stukje omlaag was gegleden en zoekend naar een steunpunt impulsief zijn “piolet” (pikhouweel) in de kuit van zusjelief had geplant in plaats van in de ijswand. Resultaat: geen ernstige kwetsuren, alleen een indrukwekkende maar in wezen vrij onschuldige snee van zo’n 15 cm (20 jaar later nog steeds een litteken). In ons vakantiedagboek noteerde Ann het voorvalletje nogal laconiek in één korte zin: “Luc met piolet tekeningetje gemaakt in mijn been”. Zelf besteedde ik er wat meer woorden aan, ik citeer weer: “De gardien bood zijn medewerking aan bij de verzorging van de wonde die L. in A. haar been had gemaakt. Hij suggereerde – zoals van gidsen en gardiens in dergelijke omstandigheden verwacht kan worden – een onmiddellijke amputatie, waarop Luc hoopvol en gretig lachend reageerde: ‘hé wat leuk, mag IK dat doen?’. Maar hij mocht niet, zodat Ann nog steeds op 2 benen rondloopt, zij het dan met een indrukwekkend aantal kleefpleisters en dergelijke.”
TOE(kom)MAATJE. Ach ja, de bergen liggen al weer lang achter ons: pa en ma doen meer ‘laag-bij-de-grondse’ dingen en onze kinderen moesten hun passie opgeven vanwege hun partners… Gelukkig resten ons nog de honderden nostalgische dia’s, die we dan ook regelmatig projecteren, tot groot jolijt van onze (klein)kinderen.
Mijn VOLGENDE KOMMA gaat waarschijnlijk over wijn”kenners”…
Wij Vlamingen zijn bekend om ons minderwaardigheidscomplex: om dat tegen te spreken zeggen we dan dat “wat we zelf doen, ook beter doen” en soms is dat ook wel zo, maar toch geven we maar al te vaak de indruk dat buitenlanders het toch eigenlijk nog beter weten. Neem nu onze nationale omroep. Ik heb er niets op tegen dat ze daar af en toe een beroep doen op buitenlandse (meestal Nederlandse) journalisten of andere deskundigen, integendeel: het is altijd goed om je horizon zo breed mogelijk te houden en zo een vorm van culturele inteelt te vermijden. Maar bij de VRT overdrijven ze daarin toch een beetje: wie regelmatig naar het nieuws op onze Vlaamse VRT-radio luistert (en een beetje geldt dat ook voor het TV-nieuws), kan horen dat de meerderheid (het woord is niet overdreven) van “onze” buitenlandse correspondenten Nederlanders zijn. Het argument, dat die mensen daar toch zitten en het dus goedkoper is om hen in te schakelen dan er eigen volk naar toe te sturen, overtuigt me niet erg: dat ze dan eens flink de schaar zetten in eindeloze overbodige blabla (“er was brand in X maar de oorzaak is nog niet bekend, zegt onze reporter Jefke ter plaatse” – Jefke: “ja er was hier brand maar de oorzaak is nog niet bekend, zegt ook brandweercommandant Louis” – Louis: “ja er was hier brand maar de oorzaak is nog niet bekend” – Jefke: “U hoort het, er was hier brand maar de oorzaak is nog niet bekend; terug naar de studio” – tot slot herhalen we de belangrijkste punten: “er was brand in X maar de oorzaak is nog niet bekend”) Toegegeven: ik maak er nu een karikatuur van, maar in wezen komt het daar toch vaak op neer. Ander voorbeeld (geen karikatuur maar spijtige werkelijkheid): wie één week lang ’s middags van 12 tot 13 uur luistert naar “Alinea” op radio Klara (en misschien ook op andere tijdstippen en andere VRT-posten) krijgt zeker 2, 3 of meer keerNederlandse deskundigen te horen. Het toppunt voor mij viel op 8 mei, toen een Hollandse wetenschapper aan Vlaanderen mocht uitleggen wie Reinaert de vos was, alsof we hier geen mensen hebben die dat niet even goed (of beter?) hadden kunnen doen.
TOE(kom)MAATJE. In mijn gastenboek zegt een bezoeker dat ik géén kommaneuker ben – da’s dus een compliment! – maar een “foeflezer”. DAT woord staat helaas NIET in mijn Van Dale, geen idee wat het betekent.
De VOLGENDE KOMMA (ik denk aan een vrolijke titel: “Een amputatie? Wat leuk!”) plan ik tegen 24.5 ’s avonds, tenzij ik de wereld vóór die tijd al iets belangrijks wil melden.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
