WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
01-07-2006
een avondje in 'den bak'
Eén keer per jaar heb ik het twijfelachtig genoegen enkele uurtjes door te brengen in een gevangenis. Om misverstanden te voorkomen: mijn tijdelijk ‘verblijf’ is volledig vrijwillig en heeft te maken met mijn lidmaatschap van een gemengd zangkoor, dat eens per jaar door de gevangenisaalmoezenier wordt uitgenodigd om in de kapel een religieuze viering muzikaal op te luisteren. Gewoonlijk zijn er zo’n 20 à 30 gedetineerden die – uiteraard geheel vrijwillig – de dienst bijwonen; hun uitgesproken waardering voor ons ‘speciale’ repertoire is verrassend. De gesproken teksten worden bovendien voor een deel door de gevangenen zelf verzorgd, wat een bijzondere sfeer schept, zoals trouwens het hele gebeuren vanaf onze aankomstmelding bij de portier, het afgeven van onze identiteitskaarten, het passeren van allerlei detectiepoorten (inclusief het afgeven van piep-piep-piep veroorzakende voorwerpen), luid galmende metalen trappen en gangen en in het midden van het stervormig gebouw een controle-unit met een reeks tv-schermen. Kortom, het geheel ademt een zeer beklemmende sfeer. Hier werken als bewaker moet volgens mij bijna even erg zijn als het gedwongen verblijf voor de gevangenen zelf. Sommige koorleden kunnen die speciale sfeer trouwens niet aan – ook al is het maar voor enkele uren - en doen aan dit jaarlijks ‘optreden’ dan ook niet mee. Ik zelf daarentegen zou de confrontatie met dit milieu juist niet graag willen missen: ze doet me telkens weer dankbaar beseffen in wat voor een paradijs ik mag leven.
TOE(kom)MAATJE Mijn krant heeft nog steeds een kolom die ze vroeger de ‘rubriek van gebroken armen en benen’ noemden. Soms lees ik daarin zoiets als “een dame werd rond 13.27 u. beroofd van haar handtas” en denk dan: wat vaag!, “rond 13.27u”?, had die madam dan geen secondewijzer op haar horloge?… Vergelijkbare vragen komen bij mij op als ik lees dat een of ander project ongeveer 198.796,79 euro heeft gekost…
Een van onze zoons droomde er al op zijn vierde van, om ‘later’ viool te spelen. Toen hij acht was, mocht hij eindelijk naar de muziekschool. Het eerste jaar, uitsluitend notenleer, vond hij gelukkig niet saai en had het er graag voor over als hij maar ‘ooit’ een instrument mocht bespelen. Wat uiteraard geschiedde. Hij zal een jaar of 10 geweest zijn toen we het ventje een keer op zijn slaapkamer (waar hij zijn vioollessen oefende) aantroffen, in eigenaardige houdingen heen en weer bewegend achter zijn lessenaar: half door zijn knieën gezakt, rug gebogen, hoofd krampachtig schuin, schouders afwisselend omhoog en omlaag, kortom: volgens ons een onmogelijke houding voor viooloefeningen. We keken hem verwonderd aan en vroegen waarom hij daar zo raar stond te kronkelen. Zijn ‘antwoord’ was niet bepaald verhelderend, integendeel: “Ja papa en mama, mijn leraar heeft gezegd dat ik mijn houding moet verbeteren (!!??) en dat ik die moet oefenen voor een spiegel…” -“Ja maar manneke, hier heb je toch helemaal geen spiegel!” -“O jawel hoor, kijk maar, hier op mijn ‘pupiterke’!” En inderdaad: op de hoek van zijn muziekstandaard had hij een …zakspiegeltje gezet!! We hebben hem dan maar naar de badkamer gestuurd, waar hij zijn musicerende spiegelbeeld ‘levensgroot’ kon beoordelen. Toen we zijn leraar het verhaal vertelden, kon die er uiteraard hard om lachen. Intussen verdient onze zoon al weer ettelijke jaren zijn boterham als professioneel violist in orkesten, als solist en als leraar. En zijn eigen verleden indachtig raadt hij zijn leerlingen aan om hun houding steeds ‘voor een GROTE spiegel’ te controleren!
TOE(kom)MAATJE. Het is voor niemand een geheim dat de beruchte groene milieubox uit 1992 een kolossale flop was, behalve dan voor enkele handige jongens die er een flinke duit aan verdiend hebben. Het kinderslot werkte zo “goed” dat ook volwassenen het niet open kregen. Ik heb het onding al meerdere keren bij het “groot vuil” gezet maar zelfs die mannen willen (mogen?) het niet meenemen!
De VOLGENDE KOMMA (komend weekend?): nog geen flauw idee (heeft iemand een tip?)
In lezersbrieven (onlangs nog in Humo) duiken ze af en toe nog op: chauffeurs die er prat op gaan dat ze ondanks hun vele kilometers “steeds braaf de verkeersregels respecteren”. Welnu, ik beweer dat ze ofwel bewust liegen ofwel naïevelingen zijn. Als zelfs de zgn. “bevoegde overheden” erkennen dat ons land krioelt van onduidelijke, misleidende, tegenstrijdige en zelfs onwettige verkeerstekens, dan is het per definitie gewoon onmogelijk om je steeds te houden aan wat er op een welbepaalde plaats en tijdstip precies verplicht, toegelaten of verboden is.
Bij een dubieuze signalisatie probeer ik te handelen naar wat in de concrete situatie het meest logische lijkt, hopend dat ik in mijn goede trouw geen boete oploop. Soms maak ik foto’s voor mijn “plakboek”, als illustratie voor de slordigheid waarmee de verkeers”deskundigen”(?) te werk gaan. (voorbeeld: het bord op de foto betekent gewoon dat je moet betalen om te parkeren; het bordje ‘met geldige bewonerskaart’ dat ze eronder hebben gehangen slaat uiteraard nergens op; misschien hadden ze er een over?)
TOE(kom)MAATJE. Ik probeer meestal zo correct mogelijk Nederlands te schrijven (en te spreken). Mijn vrouw vindt me soms een echte … kommaneuker; voor haar geldt min of meer het principe: ‘als je mekaar maar begrijpt’. Maar ik geef toe dat haar spontaan taalgebruik wel eens tot verrassende vondsten leidt; ze werd onlangs getroffen door een pijnlijke zona en zei dat haar ene dij het ‘getroffenste’ lichaamsdeel was! Voor de VOLGENDE KOMMA (misschien pas tegen het volgend weekend?) heb ik nog niks; ik aarzel tussen enerzijds een reeks losse flodders en anderzijds iets over astronomie (niet te verwarren met astrologie a.u.b.!).
In mijn vorig bericht zag u een foto van mijn vrouw zonder tanden. Om aan te tonen dat ze er MET tanden toch iets voordeliger uitziet, ziet u hierbij een andere foto (hoewel ze daar nog een jaar ouder is), waarop we samen met een van onze 13 kleinkinderen naar het vogeltje kijken.
TOE(kom)MAATJE. “Er werd niet geschoten maar er ging een schot af”, las ik in GVA 19.6 ivm een per ongeluk op een vluchtende man afgeschoten politiekogel.
Mijn vrouw en ik delen heel wat hobby’s maar op andere terreinen lopen onze voorkeuren vaak sterk uiteen. Zij houdt b.v. van contacten met vreemde volkeren en culturen. Ze kan enthousiast vertellen en schrijven over haar ‘alternatieve’ reizen (met ‘Vreemde Kontinenten’) naar Egypte, Nepal, Marokko, India, Mongolië … maar ik ben telkens blij dat ik ‘niet mee hoef’: doodsbang om daar ‘iets’ tegen te komen en dan aan plaatselijke ‘dokters’ of andere medicijnmannen overgeleverd te zijn. Haar laatste grootste reis (2002) was een drie weken durende trektocht door de steppen van Mongolië met 7 andere Vlamingen.
Haar dagboek bevat heel wat interessante details, foto’s en leuke anekdotes. Zo schrijft ze over een ontmoeting met een tandenloze ‘eenzame oude cowboy: hij had mijn leeftijd. Toen hij me zag, vroeg hij of ik nog al mijn tanden had! Ik heb het moeten demonstreren, zie de foto; we lagen plat van het lachen!’ Nu moet u weten dat ze al ettelijke decennia valse tanden draagt, die bij het tafeltennissen al eens tot grote hilariteit hebben geleid (zie mijn blogje van 6.5 ‘een huppelend kunstgebit’). De vraag van de Mongoolse paardendrijver naar haar tanden-arsenaal werd dan ook op zeer aanschouwelijke wijze beantwoord: zie de (helaas nogal vage) foto waar ze zit met het losse kunstgebit in de rechterhand. Dat zij er ‘mét’ al haartanden’ wel wat gezelliger uitziet, wilde ik u laten zien op een andere foto maar het lukt me niet om twee foto’s in eenzelfde bericht toe te voegen (kluns die ik ben…). Kijk daarom alstublieft (alstublieft!) naar het afzonderlijk blogje dat ik onmiddellijk hierna toevoeg!
Enkele dagen geleden was zangeres Natalia betrokken in een enorme verkeerschaos op de E313. Volgens een trucker zou zij door plots te remmen aan de basis hebben gelegen van de problemen. Natalia zelf beweert dat ze, na een tijdje in de linkerrijstrook achter een vrachtwagen gereden te hebben, inderdaad moest afremmen om via het rechter rijvak een uitrit te kunnen nemen.
Ik ben uiteraard niet bevoegd om in dit geval wie ook te (ver)oordelen – dat is een taak voor degerechtsdeskundigen – maar het verhaal van Natalieke doet me sterk denken aan wat ik zelf ook eens op die E313 heb meegemaakt. Ook ik reed in de linkerrijstrook achter een vrachtwagen, zeker vijf km vóór een afrit die ik wilde nemen. Die vrachtwagen passeerde op zijn beurt een collega maar hun snelheden waren bijna gelijk, gevolg: kilometers lang reden de twee truckers naast elkaar en ik besefte dat ik de rechtse niet meer tijdig zou kunnen passeren en moest dus proberen achter hem in te voegen. Pas op het allerlaatste moment, dus vlak voor de afrit, kreeg ik daarvoor eindelijk wat ruimte zodat ik in extremis de snelweg kon verlaten. Het verhaal van Natalia leek me dan ook niet zo ongeloofwaardig
TOE(kom)MAATJE Het 'Duits' van de grote Belgische doelman Jean-Marie Pfaff, die ooit aan Bayern München was verbonden, was hilarisch. 'Hij hast dahr viele penalties geschtopt en die Härte van die Mensche schneller doen slaan.' De mediagenieke doelman geeft (gaf?) vanaf 9 juni les in Duitse voetbalterminologie op een blog ter gelegenheid van het WK. Ganz toll!(kijk op http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1362-546 .bron: Taalpost 9.6.2006
De VOLGENDE KOMMA (21.6?) is geïnspireerd op het dagboek van mijn vrouw, toen ze in 2002 een trektocht ondernam in de steppen van Mongolië; daar horen wel twee foto’s bij en ik hoop dat het mij lukt om die aan de tekst toe te voegen.
In het Vlaams/Nederlands cultuurtijdschrift ‘Nederlands van Nu’ las ik de volgende uitspraak van onze Vlaamse ‘Buitenland’minister Geert Bourgeois:“We delen een gemeenschappelijke taal (…) maar zijn op een punt gekomen (…) dat we elkaar nog wel horen maar niet meer begrijpen. Ik ben een voorstander van ondertiteling via teletekst voor doven en slechthorenden, maar vind het verschrikkelijk dat Nederlandse tv-programma’s in Vlaanderen ondertiteld worden en vice versa. (…) Het gesproken woord groeit in Nederland en Vlaanderen al te zeer uiteen. Eenheid in de gesproken taal moet een prioriteit worden. Is hier niet een aanvullende taak voor de Taalunie (…)?” -
Bourgeois heeft groot gelijk, maar IK vind het erg dat sommige programma’s niet zozeer door het ontbreken van ondertiteling onverstaanbaar worden, maar vooral ook door het vaak onduidelijk gebroebel van de ‘Nederlands’(?)talige sprekers (naar mijn indruk zijn vooral tieners en sportbeoefenaars daar ‘sterk’ in).
TOE(kom)MAATJE. In GVA loopt al een tijdje een knap getekende strip ‘Kiekeboe’ met o.a. een jongedame wier vestimentaire uitrusting beperkt is tot enkele mini-lapjes op strategische plaatsen. Die juffrouw rent voortdurend als een wervelwind heen en weer door het beeld en het is me dan ook een raadsel hoe alles toch zo ‘mooi’ op zijn plaats blijft. Ik heb geen flauw idee waar het verhaal over gaat maar hoop iedere morgen (tot nog toe tevergeefs) dat de tekenaar op een goeie dag eens een kommavriendelijke ‘uitschuiver’ maakt…
Voor de VOLGENDE KOMMA (17 of 18.6?) weet ik echt nog niet met wat voor blabla ik de wereld nog eens kan verrassen…
De volgende teksten haal ik letterlijk uit een advertentie van Fortis (getting you there) in de Vlaamse media, waarin het bedrijf sollicitantenzoekt voor de volgende zes domeinen: “”Senior Advisors voor de afd. Reporting Policies; Project Managers voor de afd. Performance, Consolidation & Accounting en Reporting Office; Financials Analysts/Financial Manager voor afd. Structuring en Capital managemant; Manager Compliance Assurance in Financial Reporting voor afd. Reporting Office; Junior/Senior Tax Advisors voor Fortis Tax; Specialists Accounting, Reporting & Control voor afd. Performance, Consolidation & Accounting.””
Elke vacature wordt nader “verduidelijkt” met termen als implementatie van interne policies, mobiliseren van stakeholders, samenwerking met een performant team en commerciële businesses. Fortis noemt zich een community waar professionals het beste uit zichzelf halen met o.m. het managen van tax-issues en compliancebeheer. Ik ben uiteraard al veel te oud om nog te solliciteren, anders zou ik aan Fortis (getting you there!) de vraag gesteld hebben: “ik spreek ook nog Nederlands, is dat een bezwaar?” ….
TOE(kom)MAATJE. Geleerderikken hebben vastgesteld dat de TV-documentaire met en over koningin Paola werd bekeken door 755.738 kijkers (bericht in GVA 8.6); dus geen 755.737 of 755.739! Nooit geweten dat ze de kijkcijfers zó precies konden berekenen.
VOLGENDE KOMMA: Spreken wij Vlamingen wel dezelfde taal als de Nederlanders?
In een van de items in “Taalpost” van 5.4.2006, elektronische nieuwsbrief van het Genootschap Onze Taal, werd mijn aandacht getrokken door het woord … kommaneuker! Ik citeer: <<In het Engels heten ze 'nitpickers': mensen (…) die speelfilms bekijken (…) om er fouten in te ontdekken. Sporen (…) van de wereld buiten de film, inconsistenties in het decor - van die dingen. Ook in het Nederlands is 'nitpicker' een gangbare aanduiding hiervoor. Maar sinds kort worden zulke nitpickers in het Nederlands ook wel omschreven als 'foutspotters'. (…) Het is niet uitgesloten dat dit Nederlandse equivalent het woord 'nitpicker' op den duur zal verdringen, al was het maar omdat 'nitpicker' (kommaneuker, muggenzifter) een nogal negatieve bijklank heeft.>> Waarvan akte…!
TOE(kom)MAATJE. Mijn vrouw herstelt momenteel van een pijnlijke aandoening, nl. een Zona. (het gaat intussen al veel beter, dank u). Een kennis vroeg: “Wablief? een zoon A, hebben jullie soms ook een zoon B?” (Hahaha).
In de VOLGENDE KOMMA (10 of 11.6?) vraag ik me ironisch af of kennis van het Nederlands soms nadelig kan zijn voor Vlamingen die solliciteren voor een job.
Ouderdomsdementie is een verschrikkelijke ziekte. ‘Meer voor de omgeving dan voor de patiënt zelf’’, hoor ik soms zeggen. Ik weet het niet, ben tenslotte geen neuroloog, psycholoog of psychiater, maar ik denk er vaak over na. Natuurlijk is het steeds meer ‘afscheid’ moeten nemen van een geestelijk aftakelende dierbare verwante een beproeving voor zijn/haar familie. Maar ik begin me af te vragen of een A-patiënt misschien niet permanent gevangen zit in een angstige droom. Een van mijn typische dromen is dat ik in een ‘stad’ mijn gezelschap kwijt ben en tevergeefs blijf ronddwalen om weer aansluiting te vinden; ik voel me dan steeds meer beklemd, ik wil ‘naar huis’ bellen, dat lukt niet, het wordt steeds beangstigender, totdat ik uiteindelijk het zielsgelukkige moment beleef dat ik wakker word. En daar ligt natuurlijk het grote verschil met een A-patiënt: die be’leeft’ misschien ook zo’n nachtmerrie, maar dan zonder ooit echt ‘wakker’ te worden en te beseffen dat het ‘maar’ een droom was? … TOE(kom)MAATJE. Het zal niet gauw gebeuren maar als ik ooit ’s NACHTS zou opstaan om een blogje te schrijven dan heeft een van mijn muzikale vrienden een toepasselijke naam voor die producten: ‘NEUCTURNES’! Ja, in het bedenken van woordspelingen steekt die vriend met neuk en schouders uit boven alle concurrentie, geen neuk-aan-neukrace dus. Hij schudt ze desnoods voor een neukvolle zaal uit zijn mouw of belt ze door via zijn neukia-GSM terwijl hij naar Pineukkio zit te kijken. Zelf begin ik er niet aan: het zou fneukend zijn voor mijn reputatie. (Ik hoor u vragen: ‘is dat nu geen ‘zever-in-blogskes’ ? JA!…) De VOLGENDE KOMMA wordt ofwel een kort item over “foutspotters” ofwel een hoogst ondeskundig verslagje van het eindexamen piano van mijn kleindochter aan het conservatorium.
Opa en Oma, ik heb een nieuwe hobby!! Met die vreugdekreet stormde onze kleindochter Julie een paar weken geleden bij ons binnen na haar eerste repetitie in een jeugdkoor. Haar enthousiasme verraste ons, want haar mama (onze dochter Ann) had nogal wat moeite moeten doen om dochterlief zo ver te krijgen: Julie wilde niet naar een koor, was bang dat ze er niemand zou kennen, of dat het repertoire haar niet zou aanstaan of … en wat weet ik nog allemaal voor uitvluchten om toch vooral niet te moeten gaan. Maar kijk, surprise surprise!, ze had tussen de andere kinderen al dadelijk een schoolvriendinnetje ontdekt met wie het goed klikte, en ook de vlotte liedjes spraken haar 100% aan. Kortom, we begrepen direct dat het met die nieuwe muzikale hobby wel goed zat, want het beschreven scenario leek precies op wat wij zelf met Ann hebben meegemaakt toe die zo oud was als haar dochter nu. Zij wilde niet naar de muziekschool, was bang dat ze er niemand zou kennen, of dat het repertoire haar niet zou aanstaan of … enz. enz. (zie hierboven!). Het was pas na enige zachte dwang dat we haar konden overtuigen het toch maar eens te proberen. En het duurde niet lang of ze was even enthousiast als haar dochter Julie nu; meer zelfs: ze doorliep probleemloos de muziekschool, ging daarna met volle overtuiging naar het conservatorium en haalde daar nota bene een eerste prijs notenleer! En of dat nog niet genoeg was, doorliep ze vervolgens ook nog eens de normaalschool. Met twee diploma’s op zak begon ze dan aan een dubbele onderwijscarrière: een halftime-opdracht notenleer …. aan een muziekschool en een duobaan in het gewoon lager onderwijs, waar ze erg blij zijn dat ze voor typisch muzikale activiteiten af en toe een beroep kunnen doen op ‘Juf Ann van het derde’. Moraal van het verhaal: ouders mogen niet al te bang zijn om hun kinderen in een bepaalde richting te “sturen” als ze denken dat die voor hen een goede keuze kan zijn; een “zachte dwang” kan een heilzame gulden middenweg zijn tussen enerzijds een keiharde aanpak en anderzijds een gemakshalve toegeving aan oppervlakkige kinderlijke grillen.
TOE(kom)MAATJE. Ooit las ik de volgende boutade (van wie?): “de vooruitgang in de wereld op tal van gebieden is heel vaak te danken aan onverstandige mensen”. Voilà, ik heb dus nog toekomst.
In mijn VOLGENDE KOMMA probeer ik me (als volslagen ondeskundige) voor te stellen wat er zou kunnen omgaan in de wereld van Alzheimerpatiënten.
Een tijdje geleden heb ik in een blogje de draak gestoken met het typische (snobistische?) jargon van wijnkenners. Nu las ik in GVA van 16.5 een reportage waaruit blijkt dat ook wijnsmaken nogal eens erg kunnen verschillen. Enkele BV’s, die naar het schijnt bekend staan om hun wijnkennis, gaven hun oordeel over een assortiment topwijnen. Ik citeer Jacques Vermeire: “ik ben een fan van Cheval Blanc, het beste van de markt, duur maar de absolute top”. Gene Bervoets: “één wijn viel me zwaar tegen: de Cheval Blanc 1981”, en ook Chris Van den Durpel zegt: “de Cheval Blanc 1981 zei me helemaal niks”. Ik ben maar een ordinaire liefhebber, zeker geen kenner, en trouwens evenmin een BV (hoewel, in het Frans misschien: een ‘Baise-Virgule’?!), dus zullen de echte kenners me wel op een blunder kunnen betrappen (misschien was die Cheval Blanc van Jacques Vermeire van een veel beter jaar dan 1981?…). A la vôtre! TOE(kom)MAATJE. Niet alleen op wijngebied ben ik een analfabeet, ook mijn twee linkerhanden zijn in mijn familie en kennissenkring algemeen berucht. Als mijn kinderen voor een of ander huishoudelijk of technisch klusje wat hulp nodig hebben, wil ik wel eens ‘pro forma’ mijn diensten aanbieden, wel wetend (en hopend…) dat ze die zullen afwijzen. En inderdaad, hun klassieke reactie is steevast: “alstublieft Pa, blijf er af!!”
Mijn VOLGENDE KOMMA gaat over een van mijn kleindochters, die onder zachte ouderlijke dwang en zwaar tegen haar zin in een jeugdkoor stapte en binnen enkele uren na de eerste kennismaking een fantastische nieuwe hobby ontdekt bleek te hebben!
Rond ons 40ste werden wij verliefd op de bergen. De zomervakanties brachten we steevast door in verschillende valleien van het Zwitserse hooggebergte (meer bepaald in de Valais, d.i. het Franstalig Wallis), waarbij het meestal “ons ma” was, die – bijna letterlijk! – de spits afbeet. Naarmate onze kinderen ouder werden, werden ook zij door het virus gegrepen, volgden alpinismecursussen en trokken (met of zonder ons maar heel vaak met een gids) van hut tot hut, van kam tot kam en van top tot top. We hebben in al die jaren heel wat verschillende streken letterlijk uitgekamd”! ’s Zomers zaten we meer in de sneeuw (soms tot aan ons middel, dodelijk vermoeiend, maar plezaaaant!) dan we in de koudste Belgische winters ooit konden meemaken. Toen onze oudste zoon Luc samen met zijn zus Ann en een gids na een stevige gletsjertocht terugkwamen in de berghut, waar de rest van ons gezin achtergebleven was, kregen we te horen dat Luc op zeker moment, op een steile gletsjerwand met Ann vlak boven zich, een stukje omlaag was gegleden en zoekend naar een steunpunt impulsief zijn “piolet” (pikhouweel) in de kuit van zusjelief had geplant in plaats van in de ijswand. Resultaat: geen ernstige kwetsuren, alleen een indrukwekkende maar in wezen vrij onschuldige snee van zo’n 15 cm (20 jaar later nog steeds een litteken). In ons vakantiedagboek noteerde Ann het voorvalletje nogal laconiek in één korte zin: “Luc met piolet tekeningetje gemaakt in mijn been”. Zelf besteedde ik er wat meer woorden aan, ik citeer weer: “De gardien bood zijn medewerking aan bij de verzorging van de wonde die L. in A. haar been had gemaakt. Hij suggereerde – zoals van gidsen en gardiens in dergelijke omstandigheden verwacht kan worden – een onmiddellijke amputatie, waarop Luc hoopvol en gretig lachend reageerde: ‘hé wat leuk, mag IK dat doen?’. Maar hij mocht niet, zodat Ann nog steeds op 2 benen rondloopt, zij het dan met een indrukwekkend aantal kleefpleisters en dergelijke.”
TOE(kom)MAATJE. Ach ja, de bergen liggen al weer lang achter ons: pa en ma doen meer ‘laag-bij-de-grondse’ dingen en onze kinderen moesten hun passie opgeven vanwege hun partners… Gelukkig resten ons nog de honderden nostalgische dia’s, die we dan ook regelmatig projecteren, tot groot jolijt van onze (klein)kinderen.
Mijn VOLGENDE KOMMA gaat waarschijnlijk over wijn”kenners”…
Wij Vlamingen zijn bekend om ons minderwaardigheidscomplex: om dat tegen te spreken zeggen we dan dat “wat we zelf doen, ook beter doen” en soms is dat ook wel zo, maar toch geven we maar al te vaak de indruk dat buitenlanders het toch eigenlijk nog beter weten. Neem nu onze nationale omroep. Ik heb er niets op tegen dat ze daar af en toe een beroep doen op buitenlandse (meestal Nederlandse) journalisten of andere deskundigen, integendeel: het is altijd goed om je horizon zo breed mogelijk te houden en zo een vorm van culturele inteelt te vermijden. Maar bij de VRT overdrijven ze daarin toch een beetje: wie regelmatig naar het nieuws op onze Vlaamse VRT-radio luistert (en een beetje geldt dat ook voor het TV-nieuws), kan horen dat de meerderheid (het woord is niet overdreven) van “onze” buitenlandse correspondenten Nederlanders zijn. Het argument, dat die mensen daar toch zitten en het dus goedkoper is om hen in te schakelen dan er eigen volk naar toe te sturen, overtuigt me niet erg: dat ze dan eens flink de schaar zetten in eindeloze overbodige blabla (“er was brand in X maar de oorzaak is nog niet bekend, zegt onze reporter Jefke ter plaatse” – Jefke: “ja er was hier brand maar de oorzaak is nog niet bekend, zegt ook brandweercommandant Louis” – Louis: “ja er was hier brand maar de oorzaak is nog niet bekend” – Jefke: “U hoort het, er was hier brand maar de oorzaak is nog niet bekend; terug naar de studio” – tot slot herhalen we de belangrijkste punten: “er was brand in X maar de oorzaak is nog niet bekend”) Toegegeven: ik maak er nu een karikatuur van, maar in wezen komt het daar toch vaak op neer. Ander voorbeeld (geen karikatuur maar spijtige werkelijkheid): wie één week lang ’s middags van 12 tot 13 uur luistert naar “Alinea” op radio Klara (en misschien ook op andere tijdstippen en andere VRT-posten) krijgt zeker 2, 3 of meer keerNederlandse deskundigen te horen. Het toppunt voor mij viel op 8 mei, toen een Hollandse wetenschapper aan Vlaanderen mocht uitleggen wie Reinaert de vos was, alsof we hier geen mensen hebben die dat niet even goed (of beter?) hadden kunnen doen.
TOE(kom)MAATJE. In mijn gastenboek zegt een bezoeker dat ik géén kommaneuker ben – da’s dus een compliment! – maar een “foeflezer”. DAT woord staat helaas NIET in mijn Van Dale, geen idee wat het betekent.
De VOLGENDE KOMMA (ik denk aan een vrolijke titel: “Een amputatie? Wat leuk!”) plan ik tegen 24.5 ’s avonds, tenzij ik de wereld vóór die tijd al iets belangrijks wil melden.
Omdat onze meeste kleinkinderen niet ver van ons wonen, springen ze regelmatig al dan niet aangekondigd bij ons binnen: het huis van opa en oma is soms een echte Zoete Inval. Voor sommige woensdagmiddagen mag u dat “zoete” zelfs letterlijk nemen: tijdens het kijken naar jeugdtelevisie wordt er dan traditioneel fruitsap of limonade gedronken, dorst of geen dorst, het gaat hun (en ons) vooral om de gezelligheid. Dat drinken gebeurde vroeger uit bekers, met als nadelig nevenverschijnsel soms morsvlekken in de bekleding van onze meubelen. Toen we dan ook jaren geleden een nieuw bankassortiment kochten, stuurden we de kinderen naar de keuken om daar hun “drankzucht” te botvieren en zo onze nieuwe meubelen te beschermen. Maar ja, zo viel een “belangrijke” component van het gezellig tv-kijken weg. Niet dus!
Een onzer kleinzonen, wiens stadium van babyvoeding al vele jaren achter hem lag, wist dat oma ergens in haar keukenkast nog enkele “papflessen-met-tutter” achter de hand hield voor de allerallerkleinsten van de familie. Kortom, tot op de dag van vandaag zitten er regelmatig drie of vier tieners (waaronder de “papfles-initiatiefnemer” van destijds, intussen alweer 15 !) in onze driezitsbank naar het scherm te kijken terwijl ze (zonder morsen!) aan hun tutterflessen-met-fruitsap-of-limonade zitten te zabberen!
TOE(kom)MAATJE. Ik zag onlangs een jongedame met op de rugzijde van haar T-shirt de woorden “Ik mag er zijn”; toen ze zich omdraaide las ik op de voorkant de (in haar geval zeer toepasselijke) variant “We mogen er zijn”.
Voor de VOLGENDE KOMMA (komend weekend?) heb ik nog niks (maar misschien vindt u dat eerder goed dan slecht nieuws).
Wij hebben 13 kleinkinderen waaronder een ééneiige meisjestweeling, nog maar net dertien geworden maar desondanks al flink uit de kluiten gewassen; onder hun klas- en andere leeftijdgenootjes vallen ze op door zowel hun lengte als hun (boven)breedte... Ze vinden die extra-aandacht soms wel wat gênant maar hebben er gelukkig niet echt een probleem mee en zijn intelligent genoeg om te beseffen dat hun profiel met de jaren minder en minder zal opvallen. Wat niet wegneemt dat het voor hen nu ook al best “een beetje minder” had mogen zijn. Tijdens het laatste jaarlijks medisch schoolonderzoek vroeg een van beiden toch een beetje “ongerust” aan de dokter of haar borsten nog verder zouden groeien. De dokter, die blijkbaar maar half geluisterd en zeker niet goed gekeken had, antwoordde: “Ja hoor, maak je niet ongerust, ze zullen heus nog wel toenemen de komende jaren!”. Een misverstandje, waarmee ze gelukkig toch kon lachen.
Voorlopig zullen die twee dus nog even moeten leven met een flinke bos hout voor hun deur, waarbij die andere twee van Pamela Anderson verbleken tot punaises. Ik hoor u al denken: die Kommaneuker is knettergek met zijn overdreven vergelijkingen; nou goed dan, ik zal één borst laten vallen, die van Pamela bedoel ik.
TOE(kom)MAATJE. In mijn vorige komma over verkeers(on)veiligheid ben ik nog iets vergeten: wanneer gaat onze overheid eindelijk (het gebruik van) de cruise control verbieden? Die “automatische piloot” in (vooral vracht-)auto’s is een moordwapen dat niet thuishoort in een land als het onze, met alleen maar korte afstanden; men praat er wel over maar doet er niks aan. Welke belangen spelen hier mee?…
In de VOLGENDE KOMMA geef ik een “uiteenzetting” (amai!) over de papflessen van mijn (grote!) kleinkinderen…
Ik ben het meestal eens met de uitstekende politieke commentaar van GVA-redacteur Paul Geudens, maar wat hij schreef op 9.5 over verkeers(on)veiligheid vond ik een maat voor niks. Hij riep de weggebruikers op tot een betere mentaliteit maar dat horen we al jaren. Meneer Geudens zou toch moeten weten dat een betere mentaliteit nooit spontaan tot stand komt en helaas alleen maar “afgedwongen” kan worden door boetes en andere sancties bij onveilig verkeersgedrag. Zolang de pakkans op overtredingen zo belachelijk klein blijft, zullen egoïstische en onveilige weggebruikers nooit spontaan hun verkeersgedrag aanpassen; we kunnen net zo goed protesteren tegen onze te natte zomers.
Overigens is het belangrijk te bedenken dat zelfs veiligheidsbewuste weggebruikers toch nog vaak in de fout gaan door de schuld van de overheid zelf, die verkeersgevaarlijke situaties toelaat of zelfs bevordert. Zoals de talloze overbodige borden in het verkeer (bovendien vaak met te ingewikkelde boodschappen, zoals sommige van de Dienst voor …. Verkeersveiligheid!!), die de aandacht van de weggebruiker alleen maar afleiden met alle risico’s van dien.
De jongste weken verscheen langs de snelwegen op grote borden voortdurend de door de smile van Tom Boonen ondersteunde slogan “Iedereen is wereldkampioen”; zo’n slogan heeft niets met verkeersveiligheid te maken en hoort dus niet thuis op een autostrade. En wat te denken van de vele nutteloze “welkom”-borden langs de snelwegen, waarvan het “toeristisch nut” (voor zover het al bestaat…) beslist niet opweegt tegen hun gevaarlijk afleidend karakter.
TOE(kom)MAATJE. “Wie klaagt over zijn ouderdom, had maar vroeger moeten sterven” (ergens gelezen)
Voor de VOLGENDE KOMMA heb ik weer een wat vrolijker onderwerp in gedachten, nl. over … de punaises van Pamela Anderson.
Eerst twee uit het tijdschrift “Neerlandia, Nederlands-Vlaams tijdschrift voor taal, cultuur en maatschappij”, jaarg. 110, nr. 1/2006: 1) ‘Spelling is het minst boeiende van wat er allemaal aan taal te beleven is’Met deze stelling ben ik het helemaal eens: taal is veel meer dan alleen spelling. Stelling 2): ‘Spelling is eigenlijk bijzonder onbelangrijk’. Niet akkoord: spelling bijzonder onbelangrijk noemen is een aansporing tot (taalkundige) ontucht en dat gaat me toch weer iets te ver. En ten slotte een ludieke stelling 3): (uit een column over dialect in GVA 24.3): “Dialecte zén oek zoe puur as artches en peekes. Ze wiere ni oem de vaaif voet deur toâlsjamfoeters ‘aangepast’ in wér e nief gruun boekske.” Weer helemaal akkoord.
TOE(kom)MAATJE. Brusselse ziekenhuizen kampen met een personeelstekort, dat ze willen opvullen met medisch geschoolden uit …. Roemenië. Die kennen wel geen Nederlands, maar vaak wel Frans en voor Brussel is dat genoeg; en Nederlands?, och dat “kunnen ze nog altijd leren” (en gij gelooft dat?!)… Maar waarom geen Nederlanders of Surinamers rekruteren, want die kennen al zeker Nederlands, en Frans “kunnen ze nog altijd leren”. Ik heb zo’n vaag vermoeden waarom “men” die tweede optie blijkbaar niet overweegt...
Wat ik in mijn VOLGENDE KOMMA (tegen zaterdagavond?) voor blabla aan mijn bezoekers zal voorschotelen is voor mezelf momenteel ook nog een verrassing: het weer is me nog te mooi om lang achter mijn computer na te zitten denken; hopelijk krijgen we dus ook nog wat slecht weer…(?)
Eerst moet u even weten dat Komma en mevrouw Komma behoren tot de (oudste) recreanten van een vrij grote tafeltennisclub, waar we normaal zo’n drie keer week gaan spelen. We doen dat in een grote zaal (met 15 tafels) en dan gebeurt het al eens dat een bal op of bij een aanpalende tafel belandt; op zo’n moment wordt er dan onmiddellijk geroepen “twee ballen” waarna het spel op beide tafels even stilligt en de storende bal terug naar afzender gaat. Op een avond – we vonden zoals gewoonlijk gemakkelijk een ander koppel om een “dubbel” tegen te spelen – deed zich onverwachts iets grappigs voor. Ook op de andere tafels werd druk gespeeld. Mijn vrouw had pas een nieuw kunstgebit en toen ze met een enorme zwier en een luide kreet van inspanning een geweldige (maar mislukte) smash plaatste, kwam niet alleen het balletje op een aanpalende tafel terecht, maar belandde ook haar kunstgebit, dat blijkbaar nog iets te los zat, via een onwaarschijnlijk grote boog klak-klak-klak-klak bij de “geburen”. Ik riep de gebruikelijke waarschuwing, lichtjes “aangevuld”:“twee ballen …. en een kunstgebit!!”. Onnodig te zeggen dat wijzelf en alle “getuigen” in een deuk lagen van het lachen (inclusief het slachtoffer; gelukkig beschikt ook zij over een flinke dosis humor); de anekdote duikt trouwens nog regelmatig op in de bar van onze pingpongclub.
TOE(kom)MAATJE. Tijdens een wandeling in Lavacherie (Ardennen) kwam ik de voorbije week langs de ‘Chapelle de la Bonne Dame’, waarin uiteraard een beeld van de ‘Heilige Maagd’; in het gastenboek las ik o.m. het volgende verzoek van een (Vlaamse?) bezoeker: “Bestaat U? Zeg dan eens ‘Ja’ (‘Oui’ mag ook!)” In de
VOLGENDE (korte) KOMMA geef ik u mijn mening over enkele citaten die ik vond in verband met spelling…
Het is alweer wat jaren geleden maar het blijft een “leuke” (?) herinnering. Twee kleindochters (nog echte kleutertjes) mochten met opa en oma voor het eerst mee “op restaurant”, geen Comme chez soi of Carmeliet (gelukkig) maar toch nogal een deftige “tent”; we kenden de kleintjes echter genoeg om ze te durven meenemen zonder bang te moeten zijn met hen in affronten te vallen. Dachten we… Op zeker ogenblik fluisterde de een: “Oma, ik moet plassen”. “Okee”, antwoordde oma even discreet, “moet oma niet meegaan?”, maar nee dat was niet nodig en het kleintje stapte kordaat naar de WC. Een minuut later werden wij en de andere bezoekers opgeschrikt door een langgerekte noodkreet, komend uit de richting van het sanitair en luid galmend door het etablissement: “OOOMAAA!!, IK HEB DIAAARREEEEE!!!”
TOE(kom)MAATJE. Weblog/blog. Is het “de” of “het” blog? Volgens mijn elektronische Taalpost van 24.4 behoort weblog tot “een vrij grote groep woorden die zowel ‘het’ als ‘de’ als lidwoord kunnen krijgen”. Het kan dus (voorlopig?) allebei. Meer info hierover op http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1287-529.
Mijn VOLGENDE KOMMA (volgend weekend?) gaat over … een huppelend kunstgebit.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
