WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
11-11-2006
Een droom kwam uit
Elk jaar rond Allerheiligen brengen Chris en ik een bezoek aan het kerkhof van St.Mariaburg, waar haar ouders begraven liggen. Bij die gelegenheid passeren we ook telkens even langs haar ouderlijk huis, dat bijna 40 jaar geleden verkocht werd en waar ze sindsdien dan ook nooit meer een voet in heeft gezet. Althans niet letterlijk, want in haar dromen wandelde ze er nog regelmatig in rond. En elk jaar bekroop haar de goesting om aan te bellen en te vragen of ze eens BINNEN mocht komen om ter plekke herinneringen aan haar kindertijd op te halen. Maar de durf ontbrak (stel je voor: een wildvreemde oma wil zo maar even in je huis rondneuzen!) en dus bleef het steeds bij een jaarlijkse nostalgische mijmering ‘van op straat’. Tot vorige week! In de voortuin zagen we een bord van een woonbureau met het bericht dat het huis Te Koop stond. Het huis zelf was duidelijk niet (meer) bewoond maar in de tuin zagen we twee dames die in het huis geïnteresseerd leken. We spraken hen aan, stelden hen onmiddellijk gerust dat we geen ‘concurrent-kandidaat-kopers’ waren maar dat Chris de tekoopstelling als een unieke gelegenheid zag om na zo veel jaren nog eens binnen te kunnen rondwaren. De dames vonden het een erg grappig toeval, luisterden met veel interesse naar Chris’ verhaal, maar hadden geen sleutel en raadden ons aan contact te nemen met het woonbureau. Dezelfde dag nog belden we, legden eerlijk uit dat we geen kopers waren en waarom een bezoek ons toch interesseerde. Geen probleem, en zo stonden we deze week opnieuw voor het ouderlijk huis, samen met een vriendelijke vertegenwoordiger van het bureau, die blijkbaar niet op de hoogte was van de achtergrond van ons bezoek: toen hij zei ‘ik zal u rondleiden’, antwoordde Chris heel gevat ‘niet nodig meneer, IK zal U rondleiden, want ik denk echt dat ik de geschiedenis van dit huis beter ken dan U!!’ Hij vond het bijzonder grappig en luisterde met volle aandacht naar Chris’ uitleg over ‘dit was vroeger ook zo’ of ‘dat is helemaal veranderd’, aanschouwelijk geïllustreerd met vergeelde foto’s die ze vooraf uit het familiealbum had opgezocht. We namen afscheid en dankten de vertegenwoordiger voor zijn onbedoelde medewerking aan het verwezenlijken van een droom; op zijn beurt dankte hij ons want ook voor hem werd deze routine-job onverwacht een leuke unieke belevenis.
TOE(kom)MAATJE. Vanmorgen heb ik mijn schoonmoeder opgehangen... Haar portret hing al jaren in een kadertje boven ons bed maar was nu op de grond gedonderd, blijkbaar heb ik destijds toch een te zuinig nageltje gebruikt. Maar sinds vanochtend heb ik de zaak vakkundig hersteld en we hebben er alle vertrouwen in dat bonne-maman weer een hele tijd meekan.
Voor de VOLGENDE KOMMA heb ik nog geen onderwerp dat volumineus is om er een hele column aan te wijden; misschien wordt het dus nog eens een verzameling van ‘losse flodders’.
Reacties op bericht (3)
21-11-2006
wie weet
Dat is nu net de droom van mijn echtgenoot. Trouwens eveneens van st Mariaburg! Wie weet misschien valt deze mogelijkheid hem ook nog eens te beurt! liefs
21-11-2006 om 19:26
geschreven door sien
16-11-2006
*
Bij mij is het net het omgekeerde. Na 44 jaar is mijn pleegvader moeten verhuizen naar een andere woonst wegens verkoop van de woning. En ik ben blij. Blij dat de nare beelden die bij elk bezoek weer spookten, nu voorbij zijn.En het op alles toeziend oog van je schoonmoeder boven je bed.....voor veel mannen zou het een traumatische ervaring zijn vermoed ik,hahaha. Groetjes van
16-11-2006 om 06:30
geschreven door huismusje/troubadoerke
13-11-2006
Mooie waarden en normen
Mooi verhaal hoor...en je hebt een punt hoor kommeneuker.....Ik denk dat vele mensen met die mooie herinnering aan hun jeugd en ouderlijke woning blijven lopen maar de stap niet meer durven zetten naar de hedendaagse realiteit van dat stuk(kort of ver) verleden..... Gelukkig die mensen -ouderen en jongeren- die nog met veel genoegen en blijdschap kunnen terugvliegen in gedachten naar een warm nest.....
En wat die oma betreft.....het moet fijn zijn dat je na je dood met zoveel respect terug wordt "opgehangen" (de meesten vinden dit een nare ervaring)....
grtjes en tot een volgende.....blijf je uitleven in de wonderbaarlijke lettertjes van onze taal
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
