WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
29-11-2006
losse flodders (3)
1) Het ‘verloren’ autootje van oma. Tot enkele weken voor haar plotse dood reed mijn moeder (85) nog per auto. Om het ding steeds gemakkelijk terug te kunnen vinden tussen een grote wirwar van wagens (op een grote parking b.v.) had ze gekozen voor een exclusieve, oogverblindende kleur: een soort bonbon-rose. Meestal werkte dat goed, tot op een dag dat ze al een kwartier tevergeefs naar haar snoepje-op-wielen had lopen zoeken en ten einde raad haar kleinzoon belde met de alarmerende mededeling ‘Marc, ik ben mijn auto kwijt!!’ Kom me helpen!, ik sta daar en daar’ Een kwartiertje later stond kleinzoonlief op de afgesproken plaats, keek eens goed rond en zei: ‘maar oma toch, ik zie hem van hier staan!!. Wat bleek? Oma keek slechts in één richting de straat in, zodanig overtuigd dat dàt de goede kant was, maar die goede kant was de verkeerde kant, de ‘verkeerde’ kant bleek dan de goede kant te zijn; kortom, de goede kant was goed, de verkeerde was verkeerd. Of omgekeerd. U kan niet meer volgen?, geeft niet, lamaarzitte, tisniebelangrijk.
2) Het Volkswagen-drama in Vorst laat me niet onberoerd. Ik ben zelf geen slachtoffer en voel me ook niet bevoegd of competent om me uit te spreken over wie evt. “schuld” heeft voor het drama, maar ik maakte me de volgende bedenking. Voor de duizenden getroffen werknemers en hun gezinnen is deze crisis uiteraard een traumatische ervaring. Hetzelfde geldt voor heel wat werknemers uit toeleveringsbedrijven, maar hun aantal is al iets kleiner en (DUS?) krijgen ze al iets minder publieke aandacht …). Wie het met nog minder aandacht moet doen, is de individuele huisvader die bij bedrijf(je) X op straat komt te staan, toch maakt hij eigenlijk hetzelfde mee, met dit verschil dat hij en zijn gezin hun leed helemaal alleen moeten verwerken, zonder publieke belangstelling, troost en hulp “à la V.W.Vorst”. Ik begrijp wel dat het in de praktijk nu eenmaal moeilijk anders kan, maar ergens voel ik die selectieve aandacht volgens het aantal getroffenen, toch als iets discriminerends …
3) De oproep “Meer blauw op straat a.u.b.!”, veronderstelt dat er toch al een ‘minimum’ aan blauw te zien is; welnu, in mijn stad, waar ik nu 37 jaar woon, zie ik zelden of nooit politie op straat. Zelfs mijn ‘wijkagent’ heb ik nog nooit gezien!! En dan maar euforisch doen over “het vertrouwde beeld van de agent in uw wijk”…--Soms doe ik ’s avonds wel eens een telling van het aantal fietsers zonder licht: meer dan de helft a.u.b.!!! -- Zou er soms verband bestaan tussen “geen blauw op straat” en “fietsen zonder licht”?….
TOE(kom)MAATJE. Hoe noemen ze in Zuid-Afrika een kameleon? Antwoord: een “Verkleurmannetji” (bron: elektronische Taalpost)
Voor de VOLGENDE KOMMA heb ik nog niks en bid tot de Heilige Geest om inspiratie…..
Reacties op bericht (2)
30-11-2006
..
wat een zalige gedachte: op je vijfentachtigste nog in een rozerood autootje rondtoeren... ik hoop dat ik het nog mag meemaken, dan zet ik zelfs een rozerode hoed op!
30-11-2006 om 09:57
geschreven door bojako
autootje
Tja, op zo'n manier helpt het nog niet he, om een opvallend autootje te hebben. Ik doe zo iets met mijn fiets. Daar hangt nog steeds een vlaggetje op van een fietsvierdaagje van 1986. Oud he! Groetjes Thea
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
