WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
29-11-2006
losse flodders (3)
1) Het ‘verloren’ autootje van oma. Tot enkele weken voor haar plotse dood reed mijn moeder (85) nog per auto. Om het ding steeds gemakkelijk terug te kunnen vinden tussen een grote wirwar van wagens (op een grote parking b.v.) had ze gekozen voor een exclusieve, oogverblindende kleur: een soort bonbon-rose. Meestal werkte dat goed, tot op een dag dat ze al een kwartier tevergeefs naar haar snoepje-op-wielen had lopen zoeken en ten einde raad haar kleinzoon belde met de alarmerende mededeling ‘Marc, ik ben mijn auto kwijt!!’ Kom me helpen!, ik sta daar en daar’ Een kwartiertje later stond kleinzoonlief op de afgesproken plaats, keek eens goed rond en zei: ‘maar oma toch, ik zie hem van hier staan!!. Wat bleek? Oma keek slechts in één richting de straat in, zodanig overtuigd dat dàt de goede kant was, maar die goede kant was de verkeerde kant, de ‘verkeerde’ kant bleek dan de goede kant te zijn; kortom, de goede kant was goed, de verkeerde was verkeerd. Of omgekeerd. U kan niet meer volgen?, geeft niet, lamaarzitte, tisniebelangrijk.
2) Het Volkswagen-drama in Vorst laat me niet onberoerd. Ik ben zelf geen slachtoffer en voel me ook niet bevoegd of competent om me uit te spreken over wie evt. “schuld” heeft voor het drama, maar ik maakte me de volgende bedenking. Voor de duizenden getroffen werknemers en hun gezinnen is deze crisis uiteraard een traumatische ervaring. Hetzelfde geldt voor heel wat werknemers uit toeleveringsbedrijven, maar hun aantal is al iets kleiner en (DUS?) krijgen ze al iets minder publieke aandacht …). Wie het met nog minder aandacht moet doen, is de individuele huisvader die bij bedrijf(je) X op straat komt te staan, toch maakt hij eigenlijk hetzelfde mee, met dit verschil dat hij en zijn gezin hun leed helemaal alleen moeten verwerken, zonder publieke belangstelling, troost en hulp “à la V.W.Vorst”. Ik begrijp wel dat het in de praktijk nu eenmaal moeilijk anders kan, maar ergens voel ik die selectieve aandacht volgens het aantal getroffenen, toch als iets discriminerends …
3) De oproep “Meer blauw op straat a.u.b.!”, veronderstelt dat er toch al een ‘minimum’ aan blauw te zien is; welnu, in mijn stad, waar ik nu 37 jaar woon, zie ik zelden of nooit politie op straat. Zelfs mijn ‘wijkagent’ heb ik nog nooit gezien!! En dan maar euforisch doen over “het vertrouwde beeld van de agent in uw wijk”…--Soms doe ik ’s avonds wel eens een telling van het aantal fietsers zonder licht: meer dan de helft a.u.b.!!! -- Zou er soms verband bestaan tussen “geen blauw op straat” en “fietsen zonder licht”?….
TOE(kom)MAATJE. Hoe noemen ze in Zuid-Afrika een kameleon? Antwoord: een “Verkleurmannetji” (bron: elektronische Taalpost)
Voor de VOLGENDE KOMMA heb ik nog niks en bid tot de Heilige Geest om inspiratie…..
Het is niet mijn gewoonte om teksten van anderen letterlijk over te schrijven en als het dan toch eens gebeurt, zoals vandaag, doe ik dat met vermelding van mijn bron(nen), kwestie van eerlijkheid: ik wil niet pronken met andermans veren. Onlangs vond ik in mijn elektronische ‘Taalpost’, dat ik driemaal per week gratis ontvang via e-mail, een interessante (vind ik…) bijdrage over hoe je het voltooid deelwoord vormt van bepaalde samengestelde woorden. Hier gaat-ie:
“”Is het nu 'gelinedancet' of 'linegedancet'? Het is soms lastig te bepalen hoe het voltooid deelwoord luidt van werkwoorden die bestaan uit een zelfstandig naamwoord en een werkwoord: 'proefdraaien', 'vormgeven', 'beeldhouwen', 'bloemschikken', 'skateboarden', 'stofzuigen', 'parachutespringen'.
Een handige tip is om te kijken naar de ik-vorm. Als we het werkwoord in de ik-vorm 'uit elkaar trekken', zoals in 'ik draai proef' of 'ik geef vorm', dan komt 'ge-' in het midden van het voltooid deelwoord: 'Ik heb niet lang proefgedraaid', 'Zij heeft het boek vormgegeven.' Bij andere werkwoorden bestaat de ik-vorm uit het hele werkwoord zonder -en: 'ik stofzuig', 'ik skateboard' en ook 'ik linedance'. In dat geval begint het voltooid deelwoord met 'ge' en eindigt het op een t of d: 'gestofzuigd', 'geskateboard' en dus ook 'gelinedancet'. Nieuwere werkwoorden worden vaak op deze laatste manier vervoegd.
Soms voelen beide ik-vormen vreemd aan: 'ik bloemschik/schik bloem', 'ik spring parachute/ik parachutespring'. In dat geval gebruiken we bij voorkeur alleen het hele werkwoord. In plaats van een voltooid deelwoord als 'gebloemschikt' of 'parachutegesprongen' kiezen we dan liever voor een omschrijving: 'Ik doe aan bloemschikken', 'Zaterdag ben ik gaan parachutespringen'. “”(bron: Taalpost)
TOE(kom)MAATJE. “Sexappeal is voor de helft wat je hebt en voor de andere helft wat de mensen denken dat je hebt” (Sophia Loren).
In VOLGENDE KOMMA weer enkele losse flodders over het ‘verloren’ autootje van oma, het drama V.W.Vorst, (meer) blauw op straat en wie weet wat voor andere blabla nog meer…
Ik had vorige week het genoegen om samen met nog een drietal muzikale vrienden op te treden voor de bewoners van een RVT-instelling van het OCMW, bijna uitsluitend bestaande uit hoogbejaarde gasten/patiënten in rolstoelen. Ons publiek toonde zich superdankbaar en elk nummer dat we speelden werd onthaald op enthousiast applaus. Ons aangepast repertoire bestond dan ook vooral uit bekende melodieën die bij de mensen herinneringen opriepen uit hun jeugd, waaronder verschillende meezingers zoals J’attendrai, La vie en rose, de Blauwe Donau, De Lustige Weduwe enz enz.
De ‘tekst’ bleef soms (lang niet altijd!) beperkt tot lalalala, maar dat kon de feeststemming niet drukken: het was heerlijk en ontroerend om te zien hoe deze mensen deze nostalgische muzikale middag beleefden als een echte hoogtijdag. Ik liet me zelfs vertellen dat sommigen er al weken naar hadden uitgekeken.…
Wat ons ook opviel, was de inzet en toewijding van de personeelsleden. Ze gaven de oudjes spontaan lieve knuffels en deden regelmatig een ‘dansje’ (of wat daar op moest lijken natuurlijk…). Via lezersbrieven of anderszins lees of hoor ik wel eens kritiek op onvoldoende zorg of aandacht (b.v. door tijdgebrek) van rusthuispersoneel voor de hun toevertrouwde gasten of patiënten; welnu, in deze instelling heb ik daar alvast niks van gemerkt, integendeel. En die spontaneïteit van het personeel was duidelijk niet ‘gespeeld’ maar 100% echt. Ik vond het een hartverwarmende ervaring.
TOE(kom)MAATJE Eenmaal per maand maken wij met andere leden van de seniorenclub OKRA (ex-KBG) een dagwandeling van 20 à 25 km. in de natuur. Gids Jan is bekend (of ‘berucht’, naar gelang van de invalshoek…) om zijn voorliefde voor modderige parcours (‘hoe vetter hoe liever’). Tijdens een van die natte wandelingen zei Jan op zeker ogenblik: ‘we verlaten nu het breed geasfalteerd wandelpad en gaan de bossen in, daar wordt het ‘beter’… We wisten wat Jan daarmee bedoelde; gelukkig hadden we onze laarzen aan.
De VOLGENDE KOMMA gaat over de ‘beklemmende’ levensvraag of je nu 'gelinedancet' of 'linegedancet' moet zeggen.
Ik ben een vrij trouwe luisteraar van radio Klara maar erger me voortdurend aan haar onlangs plotseling ingevoerde rare gewoonte om haar publiek niet meer aan te spreken met U(w) maar met je, jij en jou(w). Toen ik daarover in april via e-mail uitleg vroeg aan VRT-taalraadsman Hendrickx, antwoordde hij dat het een “experiment” van Klara betrof om “dichter bij de luisteraars” te staan (???). Ik luister ook regelmatig naar de uitstekende Nederlandse tegenhanger van Klara, nl. “radio 4 klassiek”, wiens presentatoren door hun spontaan maar correct taalgebruik veel “dichter bij de luisteraars” staan dan Klara; het zou me niet verbazen als die Nederlanders het onnatuurlijk, geforceerd getutoyeer van bij ons als een zoveelste Belgenmop beschouwen. Dat ook bij Klara zelf niet iedereen gelukkig is met het opgelegde taalritueel, lees ik tussen de regels door in een mail die ik in april kreeg van presentatrice Sylvia Broeckaert (ik citeer): “… , dit is een afspraak die onlangs gemaakt is bij Klara. Wij zijn VERPLICHT om je jij en jou te gebruiken en niet langer u naar onze luisteraars toe. Ik volg dus alleen maar de richtlijnen op die door het Klarabeleid zijn uitgestippeld (…), het gaat zo ver dat ik zelfs op het matje geroepen wordt door mensen van het beleid als ik eens per ongeluk de u-vorm gebruik. Vriendelijke groet. Sylvia Broeckaert” . Een goed verstaander enz… (Dat overigens niet alleen Klara tegen die gebruikelijke taalconventies zondigt, weet iedereen die b.v. al eens bij IKEA gewinkeld heeft; en er zijn nog andere voorbeelden) Met enige zelfvoldoening las ik in GVA van 30.10 dat mijn mening over de kwestie gedeeld wordt door wetenschappelijke onderzoekers: trendwatchers Bekx en Konings stelden vast dat de meeste Vlamingen (ruim 61 %) hun buik vol hebben van door jan en alleman getutoyeerd te worden en in principe de beleefdheidsvorm ‘U(w)’ verkiezen in situaties die een zekere afstand veronderstellen, b.v. in de verhouding werkgever/werknemer, winkelier/klant, volwassene/kind, media t.o. publiek. Bij Klara negeren ze die realiteit echter en blijven ons hardnekkig be-jijen en –jouwen, alsof ze mij en u bij de voornaam kennen. Ik zal het niemand van mijn blogbezoekers kwalijk nemen als hij/zij behoort tot die 39 % voor wie de hele kwestie blijkbaar onbelangrijk is, maar ik wilde toch nog eens mijn hart luchten over de slechte manier waarop onze openbare omroep, als het over taal gaat, zijn voorbeeldfunctie vervult.
(Klara-)TOE(kom)MAATJE. Als het goed is, zeg ik het ook: gisteren 18.11 een heerlijke KLARAdag met de ‘klassieke top 75’: bijna onafgebroken genietbare klassieke muziek, met een minimum aan gebabbel tussendoor. Voor mij mag Klara zo’n soort ‘top 75’ wel 364 dagen per jaar uitzenden. Waarom geen 365 dagen? Nou ja, ik moet Klara toch toelaten één keer per jaar onafgebroken te ouwehoeren, ik wijk die dag dan wel even uit naar de concurrentie Radio 4 of Musique 3…
In mijn VOLGENDE KOMMA beschrijf ik een hartverwarmende ervaring die ik als amateur-pianist deze week mocht beleven in een RVT-instelling.
1) Ik ben al jaren lang niet-roker maar gun anderen van harte het ‘plezier’ (?) van hun rokertje, zolang ze mij maar niet dwingen om mee te roken. Als ik b.v. in een restaurant lekker zit te eten, vind ik het helemaal niet leuk als van een aanpalend tafeltje een walm van sigarettenrook me tegemoet komt. Ik zou die roker beleefd kunnen vragen of het hem/haar niet stoort dat ik eet terwijl hij/zij rookt; het omgekeerde zou natuurlijk logischer zijn maar dat heb ik helaas nog maar zelden meegemaakt. Integendeel, rokers verzinnen soms de gekste ‘argumenten’ om hun gedrag te verantwoorden; dat gaat van onterechte vergelijkingen met alcohol of drugs (???) tot: ‘niet-rokers zijn onverdraagzaam en moeten zich maar aanpassen’. De enige oplossing, spijtig genoeg, zoudan ook zijn: een rookverbod op plaatsen waar niet-rokers last zouden kunnen hebben van rokers. 2) De Jackpot van Euro-Millions is opgelopen tot 180 miljoen euro; de kans om die te winnen is 1 op 76 miljoen, of omgerekend: 0,000001315 %. Als ik dus een lot koop, ben ik bij voorbaat zeker (nou ja, voor 99,999998685%, dat ik naast de hoofdprijs grijp. 3) Twee “senioren”, elk 49 jaar oud, wonnen de door Plus Magazine georganiseerde wedstrijd voor de knapste …. 50-plussers. (GVA 13.11) 4) Mijn moeder zaliger ging altijd laat slapen en ze stond vroeg op; ze ‘argumenteerde’ dat al lachend als volgt: “de meeste mensen sterven in hun bed, dus blijf ik daar zo veel mogelijk uit”. Ze was 85 toen ze stierf. In haar zetel.
TOE(kom)MAATJE. Ik ben in principe een hartstochtelijk voorstander van Eén Europa, maar ben er tegelijk van overtuigd dat een Verenigd Europa helaas nog niet voor morgen is. Als ik zie dat de landen er niet eens in slagen om tamelijk eenvoudige zaken zoals verkeersregels of zelfs maar verkeerstekens min of meer uniform te maken (zelfs bij het overschrijden van de grens met Nederland vallen de ‘andere borden’ onmiddellijk op), wat kunnen we dan verwachten als echt gevoelige problemen aangepakt moeten worden?
Mijn VOLGENDE KOMMA gaat over de ergerlijke gewoonte van de VRT (e.a.) om het publiek te pas en te onpas aan te spreken met je en jij.
Elk jaar rond Allerheiligen brengen Chris en ik een bezoek aan het kerkhof van St.Mariaburg, waar haar ouders begraven liggen. Bij die gelegenheid passeren we ook telkens even langs haar ouderlijk huis, dat bijna 40 jaar geleden verkocht werd en waar ze sindsdien dan ook nooit meer een voet in heeft gezet. Althans niet letterlijk, want in haar dromen wandelde ze er nog regelmatig in rond. En elk jaar bekroop haar de goesting om aan te bellen en te vragen of ze eens BINNEN mocht komen om ter plekke herinneringen aan haar kindertijd op te halen. Maar de durf ontbrak (stel je voor: een wildvreemde oma wil zo maar even in je huis rondneuzen!) en dus bleef het steeds bij een jaarlijkse nostalgische mijmering ‘van op straat’. Tot vorige week! In de voortuin zagen we een bord van een woonbureau met het bericht dat het huis Te Koop stond. Het huis zelf was duidelijk niet (meer) bewoond maar in de tuin zagen we twee dames die in het huis geïnteresseerd leken. We spraken hen aan, stelden hen onmiddellijk gerust dat we geen ‘concurrent-kandidaat-kopers’ waren maar dat Chris de tekoopstelling als een unieke gelegenheid zag om na zo veel jaren nog eens binnen te kunnen rondwaren. De dames vonden het een erg grappig toeval, luisterden met veel interesse naar Chris’ verhaal, maar hadden geen sleutel en raadden ons aan contact te nemen met het woonbureau. Dezelfde dag nog belden we, legden eerlijk uit dat we geen kopers waren en waarom een bezoek ons toch interesseerde. Geen probleem, en zo stonden we deze week opnieuw voor het ouderlijk huis, samen met een vriendelijke vertegenwoordiger van het bureau, die blijkbaar niet op de hoogte was van de achtergrond van ons bezoek: toen hij zei ‘ik zal u rondleiden’, antwoordde Chris heel gevat ‘niet nodig meneer, IK zal U rondleiden, want ik denk echt dat ik de geschiedenis van dit huis beter ken dan U!!’ Hij vond het bijzonder grappig en luisterde met volle aandacht naar Chris’ uitleg over ‘dit was vroeger ook zo’ of ‘dat is helemaal veranderd’, aanschouwelijk geïllustreerd met vergeelde foto’s die ze vooraf uit het familiealbum had opgezocht. We namen afscheid en dankten de vertegenwoordiger voor zijn onbedoelde medewerking aan het verwezenlijken van een droom; op zijn beurt dankte hij ons want ook voor hem werd deze routine-job onverwacht een leuke unieke belevenis.
TOE(kom)MAATJE. Vanmorgen heb ik mijn schoonmoeder opgehangen... Haar portret hing al jaren in een kadertje boven ons bed maar was nu op de grond gedonderd, blijkbaar heb ik destijds toch een te zuinig nageltje gebruikt. Maar sinds vanochtend heb ik de zaak vakkundig hersteld en we hebben er alle vertrouwen in dat bonne-maman weer een hele tijd meekan.
Voor de VOLGENDE KOMMA heb ik nog geen onderwerp dat volumineus is om er een hele column aan te wijden; misschien wordt het dus nog eens een verzameling van ‘losse flodders’.
In een van haar vele reacties op mijn blogs (dank je, Bojako!) vraagt mijn ‘fan’ waarom ik toch zo geïnteresseerd ben in taal? Eigenlijk is mijn antwoord doodsimpel: omdat ik het een boeiend onderwerp vind, net zoals verkeers(on)veiligheid, muziek, tafeltennis, schilderkunst of sterrenkunde…. Mijn interesse voor taal (niet te verwarren met spelling, maar daarover dadelijk meer) is gegroeid toen ik besefte dat het gebruik van de juiste woorden en zinnen het middel bij uitstek is om ideeën en bedoelingen aan anderen mee te delen. Talen bestaan trouwens al zo lang er mensen op aarde rondlopen. Dit in tegenstelling tot spellingregels, die pas veel later op kunstmatige wijze gecreëerd zijn en dan nog lang niet in alle talen: er zijn talen zonder spelling. Daarom heb ik het altijd moeilijk als mensen denken dat ‘taal’ hetzelfde is als ‘spelling’: fout! Ik erger mij als ik zie hoe winnaars van het Groot Dictee steevast felicitaties krijgen voor hun zogenaamde ‘taalkennis’, terwijl ze alleen hebben bewezen dat ze b.v. przewalskipaard en soortgelijke nutteloze woorden uit het Groene Boekje correct konden spellen; maar zodra ze voor de microfoon een paar zinnen moeten zeggen, vallen ze door de mand met kanjers van echte taalfouten (verkeerde woorden, foute zinsconstructies enz.). Ze hebben zo veel energie gestoken in spelling dat er geen aandacht meer overbleef voor taal! Om misverstanden te voorkomen: ik pleit beslist niet – integendeel - voor een houding van ‘spel maar raak’, zoals ook in bepaalde sms- en chatmilieus helaas steeds populairder wordt, want dan zetten we de klok een à twee eeuwen terug, toen iedereen noodgedwongen zijn eigen spelling hanteerde met alle chaos van dien. Conclusie: ik probeer alledaagse woorden correct te spellen, geen dt-fouten te maken en woorden en zinsconstructies te gebruiken in hun algemeen geldende betekenis. Enkele tips voor wie in de materie geïnteresseerd is: in elke leeszaal van een goede bibliotheek ligt het prachtige tijdschrift Neerlandia, en u kunt zich (gratis!) abonneren op meermaals per week verschijnende elektronische taaltijdschriften, ga maar eens naar www.VRTtaal.net en/of www.taalpost.nl
TOE(kom)MAATJE – Als het waar is – ik heb geleerd voorzichtig te zijn met voorbarig te (ver)oordelen – als het waar is dat men zaterdag j.l., om een luxe-cruiseschip zonder tijdverlies een Duitse sluis te kunnen laten passeren, tien miljoen Europeanen zonder stroom heeft gezet, dan vind ik dat een toppunt van decadentie…
In de VOLGENDE KOMMA praat ik over een nostalgisch bezoek dat we deze week brachten aan het ouderlijk huis van Chris (mijn vrouw), waarin zij in haar dromen nog regelmatig rondwandelt maar al bijna veertig jaar nooit meer echt een voet heeft gezet.
Goedbedoelde maar nutteloze slogans, voortdurend worden we ermee bestookt. Stop zinloos geweld, stop verkeersagressie, stop criminaliteit, stop lawaai, stop vervuiling, stop hooliganisme, stop vul-maar-in! Het probleem is natuurlijk, dat precies diegenen voor wie die oproepen bedoeld zijn, er zich geen barst van aan zullen trekken; misschien voelen ze zich er misschien zelfs door uitgedaagd. Ik ben geen specialist ter zake, heb dus ook geen kant-en-klare oplossing maar volgens mij kan alleen een snellere en betere bestraffing van wangedrag een stap in de goede richting betekenen. Bovendien zouden de media hun sensatiezucht wat meer in moeten tomen en minder kolommen te wijden aan het wangedrag zelf (labiele geesten komen gemakkelijk op ideeën), maar juist meer aandacht besteden aan de straffen die kandidaat-zondaars riskeren (dat werkt hopelijk ontmoedigend en dus preventief). Een heel ander voorbeeld van nutteloze en dure slogans vinden we de laatste tijd op grote borden langs de wegen en op LIJN-bussen. Een ronduit infantiele ‘vondst’ zijn de overal opduikende mysterieuze volzinnen, die een normaal rijdende chauffeur onmogelijk in één keer kan lezen, laat staan begrijpen; daarbij komt nog dat een deel van de tekst meestal in bleke, kleine en in het (schemer)donker onzichtbare letters is uitgevoerd. De slogans zijn naar het schijnt ‘grappig’ bedoeld. Het is mij een raadsel wat er grappig is aan b.v. “U rijdt wild want: de jacht is open”en of een wegpiraat zich er wat van aan zal trekken, zeker als hij alleen maar “de jacht is open” heeft kunnen lezen. Deze week werd mijn aandacht voor het verkeer voor de zoveelste keer afgeleid door een levensgroot bord met de slogan “Uw opa was een piraat?”(wat er vóór stond, heb ik niet kunnen lezen). Even later was er weer een: “U wordt achtervolgd?” Wat is er in vredesnaam grappig aan zo’n (halve?) zin? Kortom, al die grote poppenkasten zijn niet alleen nutteloos, duur en totaal humorloos, maar door hun aandachtafleidende karakter ook nog eens gevaarlijk voor het verkeer. En dan te bedenken dat het een initiatief is van het BIVV (BelgischInstituut voor de Verkeers(on?)veiligheid), waarvoor u en ik als belastingbetaler moeten opdraaien. Wraakroepend vind ik het, of ben ik weer een kommaneuker die over kleinigheden valt?
TOE(kom)MAATJE –. Ik houd niet van die eeuwige lolbroeken voor wie het leven aaneen schijnt te hangen van toog-grappen en -grollen, doodmoe word ik ervan.Het tegenovergestelde is echter even erg: sommige mensen lijken wel voorstanders van een algemeen lachverbod … Een gezond evenwicht tussen ernst en luim, dat is mijn devies en mijn streven, tot ergernis van zowel lolbroeken als zwartkijkers.
VOLGENDE KOMMA: blogster Bojako heeft me gesuggereerd om in een volgende column eens uit te leggen waarom ik ‘zo geïnteresseerd ben in taal’. Op dat ‘bevel’ (grapje!) zal ik graag ingaan, want zelfs in mijn eigen familie bestaan over mijn taalbelangstelling nogal wat misverstanden!
Als lid van een groot gemengd koor kom ik één keer per jaar, nl. daags voor Allerheiligen, in de gevangenis van Dendermonde, waar we in de kapel een korte viering opluisteren voor de gedetineerden die daarvoor geïnteresseerd zijn. Ook de deelname van de koorleden gebeurt op vrijwillige basis want niet iedereen wil of kan zich daarvoor vrijmaken. Sommigen zijn trouwens bang voor de confrontatie met de beklemmende sfeer die in zo’n instelling heerst; anderen (waaronder kommaneuker) hebben daar minder moeilijkheden mee en zien het juist als een gelegenheid om op een bijzondere manier een dienst te bewijzen aan de gemeenschap. Het is in zekere zin ontroerend hoe ingetogen en overtuigd deze mensen, die toch allemaal iets serieus op hun kerfstok hebben, actief deelnemen aan zo’n viering: zij verzorgen de lezingen (soms in meerdere talen) en nemen deel aan bepaalde rituelen. Aan het eind van de viering belonen ze het koor bovendien met een dankbaar applaus, hoewel ons repertoire vermoedelijk anders klinkt dan wat de meesten gewend zijn. Maar nu terug naar de titel van dit blogje. Ik ben nl. niet alleen lid van een koor maar verzorg ook nog als organist-vrijwilliger het muzikale gedeelte van bepaalde vieringen in mijn parochie, zoals de ‘avondmis’ vóór een zon- of feestdag. Dat betekent dus dat ik mijn pastoor ten minste één keer per jaar (daags vóór Allerheiligen) euh … droog zet. Hij heeft daar sportief begrip voor, bekijkt het van de humoristische kant en vertelt zijn parochianen elk jaar weer dezelfde joke: “We doen het vandaag zonder onze organist: die zit in den bak!”. Hij heeft ook steeds weer dezelfde binnenpretjes als hij de verwarring bij de mensen ziet en hun gefezel hoort (‘amai zeg, wie had dat gedacht’) om dan het dreigend geroddel over mijn wangedrag in de kiem te smoren: “ja, want hij zingt met zijn koor in de gevangenis van Dendermonde”… Algemene hilariteit natuurlijk.
TOE(kom)MAATJE. De hoofdredacteur van de Dikke Van Dale heeft in 2005 maar liefst 400 nieuwe woorden in de media ontdekt (GVA). Om in het Woordenboek te komen, moeten ze wel vaak en lang genoeg (blijven) opduiken. Enkele grappige specimens: seriezoener, geilgrenzen, plaknachten, islammobieltje, miskleurzwijn, vuilhufter, hangbejaarden… (Vraag me niet naar hun betekenis, die stond er wel bij, maar ja mijn geheugen hé, ziekte van Oldtimer zeker?)
Voor mijn VOLGENDE KOMMA ben ik bezig aan een column over ‘zinloze slogans’, die tot mijn ergernis steeds meer opduiken.
Mijn vader zaliger was een “sportman” in hart en nieren, hoewel hij zelf alleen in zijn kinderjaren actief aan sport deed. Maar nadien werd hij jeugd(bege)leider in een kleine voetbalclub, hevig supporter van de eerste ploeg en later een trouwe bezoeker van den Beerschot; daarnaast was hij ook tennisliefhebber en lid van een Antwerpse tennisclub, maar ook weer als niet-spelend lid naast het veld… Enfin, u begrijpt dus waarom ik “sportman” tussen aanhalingstekens zette…
Heel zelden waagde Pa zich toch aan een echt partijtje tennis op het veld maar dat was nooit een succes: hij was niet bepaald mager en zijn omvang speelde hem dan ook nogal eens parten; snel starten was er niet bij, en eenmaal ‘op snelheid’ was het dan weer moeilijk om tijdig te stoppen. Tijdens een van die sporadische ‘optredens’ (ik geloof dat hij tegen mijn zus “speelde”) liep hij richting net, kon niet meer tijdig stoppen en viel pardoes met zijn volle gewicht bovenop het net voorover, dat op zo’n gewicht niet berekend was; of liever: het net zelf bleef heel, maar niet de twee paaltjes waaraan het net links en rechts bevestigd was: die stonden niet meer recht maar waren door de trekkracht van ‘Net-Plus-Pa’ uit de grond omhoog gekomen en lagen nu ‘paraplu’ horizontaal op het terrein, ‘netjes’ (!) naar het midden wijzend. Papa bleek zijn sportieve (?) prestatie gelukkig zonder kleerscheuren overleefd te hebben maar hij heeft zich nooit meer OP het terrein gewaagd.
Buiten de lijnen bleef hij echter zeer actief, was ook de initiatiefnemer van een destijds bekend Antwerps tennistoernooi (trofee de Zilveren Raket) en toen hij overleed, bracht de toen nog bestaande Franstalige Antwerpse krant Le Matin hulde aan … “Le Grand Sportif” . Een vleiende maar misleidende eretitel die immers niet direct doet denken aan iemand die sport alleen “beoefende” van op de voetbaltribune of hangend over de afrastering van een tennisplein. Als wij nu, decennia na zijn dood, over ‘ons vader’ spreken, moeten we nog altijd lachen om Le Grand Sportif.
Ook de volgende ‘sport’anekdote blijft in onze familieannalen gegrift: eens sprong mijn vader, samen met mijn oudste zus (nog fanatieker dan Pa, soms op, of zelfs over het randje van het beschaafde) op de tribune recht na een Beerschotdoelpunt, maar dook dan onmiddellijk daarna op zijn knieën en begon tussen de banken ‘iets’ te zoeken, tot verbazing en schrik van mijn zus en andere omstanders. Wat bleek? De juichkreten van mijn vader, gecombineerd met zijn vreugdesprong, waren zo onstuimig geweest dat zijn kunstgebit de gebruikelijke positie had geruild voor een plaats aan zijn voeten!!
TOE(kom)MAATJELid of geen lid? Veel wandelclubs organiseren in hun regio regelmatig een wandeling voor leden en niet-leden. Deelnemers vragen dan aan de inschrijvingsbalie een kaart “lid” of een kaart “niet-lid”. Mijn vrouw is sedert kort lid van een club, ik (nog) niet. Bij de inschrijving voor onze laatste wandeling vroeg ik dus 2 verschillende kaarten en zei: “één lid, één zonder lid”. Van de vijf man achter de balie was er toch één die lachte.
Wanneer mijn VOLGENDE KOMMA verschijnt, weet ik nog op geen stukken na. Mijn nieuwe computer wacht nog op een bekwame helpende hand voor de installatie en de overheveling van bestanden en, als dat gebeurd is, een aangepaste aansluiting op het Internet.
“Oma betaalt” – Nog in mijn verlovingstijd boden mijn ouders ons en mijn drie jongere zussen jaarlijks ergens te lande een ‘familieweekend’ aan. Het hele gezelschap bestond aanvankelijk, als ik goed terugreken, uit tien man. Maar dan werd er getrouwd en de natuur zorgde ervoor dat het aantal deelnemers gestaag toenam. Maar ieder aanbod van onze kant om toch een deel van de kosten te dragen, werd door mijn ouders steevast afgewezen.
Nadat mijn vader vrij jong (65) overleden was, zette mijn moeder de traditie van een jaarlijkse familiereünie voort en ze bleef er op staan, alle kosten te dragen: “Kinderen, jullie moeten het organiseren maar IK BETAAL; ik heb een goed pensioen en het kan er best van af”. Ze genoot zichtbaar als we in haar bijzijn al lachend tegen de ‘garçon’ zeiden: “breng ons er nog een, OMA BETAALT!” Onnodig te zeggen dat we van haar vrijgevigheid nooit misbruik hebben gemaakt.
Toen mijn moeder (85) op haar beurt overleed, besloten we de jaarlijkse traditie in ere te houden, iets waarop zij trouwens vaak had aangedrongen. We hebben dan van haar spaarboekje een bedrag gereserveerd waarmee we de eerstvolgende reünie zouden bekostigen. En zo gebeurde het dat een van de meest gehoorde zinnen op die volgende bijeenkomst luidde: ‘garçon, nog eens hetzelfde, OMA BETAALT!’ En eigenlijk was dat dus nog waar ook. Op zulke momenten leek het trouwens alsof ze er nog steeds bij was; ze zal ‘daar ergens boven’ beslist volop mee genoten hebben.
Intussen zijn we weer zo’n vijftien jaar verder, de ‘achterban’ van mijn ouders is uitgegroeid tot bijna 60 man (all in…) en de traditie is de laatste jaren als vanzelf flink verwaterd, jammer maar helaas onvermijdelijk; oma zal er mee moeten leren euh … leven. Beroepsbeslommeringen, gezondheidsproblemen, jeugdbeweging, de geografische uiteengroeiing en de gewijzigde sociale contacten maken het steeds moeilijker om iedereen nog op eenzelfde tijdstip en plaats vrij te krijgen. Bovendien staan de jongste generaties niet te springen om al die (voor hen soms amper bekende) ouwe zakken van ‘verre’ familieleden te ontmoeten. Desondanks zijn we er vorige zondag nog eens in geslaagd – dank zij een gelukkig initiatief van de dochter en de schoonzoon van mijn jongste zus - om een 45-tal ‘achterbanners’ van “Opa en Oma” samen te krijgen voor een middagje boswandelen, een drankske en een spaghetti-met-alles-erop-en-eraan. Heel gezellig (zie foto; als je er op klikt, zou die normaal groter moeten verschijnen). Het was nu uiteraard wel op eigen kosten, want … Oma betaalt niet meer!
TOE(kom)MAATJE. Een van onze kleinzoons (5) kwam enthousiast verslag uitbrengen over een documentaire video “ontstaan van het leven”, die hij had gezien. “Zeg Opa en Oma, jullie dachten altijd dat de kindjes komen uit de zaadjes van de papa; da’s helemaal niet waar!! - (we keken elkaar verbaasd aan en wachtten vol ongeduld op de nieuwste variant van het ooievaar- of bloemkolenverhaal) – “Ah neen, het zijn (hier haalde hij diep adem en sprak dan de volgende zin uit met nadruk op elke lettergreep:) het zijn de Sper-Ma-To-Zo-ïe-Den”
VOLGENDE KOMMA: daarvoor ga ik in gedachten terug naar een grappige ‘sportieve’ belevenis van mijn vader.
Op 14.10 schreef blogster (bloggerin, bloggeres, bloggeuse?) Bojako een aardige tekst over de Britse keuken (lees dat verdorie, en wel dadelijk!). Zij vindt dat de traditionele en niet erg gunstige mening over “de” Britse keuken eerder neerkomt op een vooroordeel en dat er wel degelijk een “lekkere Britse keuken” bestaat, waarover ze “nog uren kan doorgaan”. Ik geloof haar op haar woord, kan trouwens niet uit ervaring spreken want de enige keer dat ik in Engeland (in een poepsjiek restaurant en gelukkig op kosten van mijn toenmalige werkgever) heb gegeten, is dertig jaar geleden en misschien hebben ze daar intussen wél leren koken…
Eenzelfde vooroordeel bestaat ook tegenover de Nederlandse keuken. Ik moet trouwens toegeven dat ook mijn (Hollandse) ouders er – letterlijk en figuurlijk! – niet veel van ‘bakten’. Het waren echte schatten maar wat uit de keuken kwam, was fantasieloos, ronduit saai saai saai. Wij ‘aten’ niet, wij werden ‘gevoederd’. Gelukkig heb ik dat pas achteraf begrepen want als kind wist ik natuurlijk niet beter. Nadien ben ik met mijn neus in de boter gevallen toen ik mijn huidige vrouw leerde kennen: behalve beeldend kunstenares en naaister voor de ‘hele’ familie is zij immers ook een echte keukenprinses, die geen culinaire encyclopedie nodig heeft om mij steeds weer te verrassen met haar creatieve vondsten (die maar hoogst zelden tegenvallen, maar dat ‘risico’ neem ik er graag bij).. Ze weet trouwens wel dat ik – dank zij haar – een echte lekkerbek ben geworden, en dat werkt nog eens extra stimulerend op haar inzet. En ter attentie van Bojako kan ik hier nog aan toevoegen dat ”haute cuisine” – in tegenstelling tot wat ze denkt - helemaal niet duur hoeft te zijn: ga gewoon creatief om met wat je (toevallig) in huis hebt.
Maar waar was ik gebleven? O ja, het (voor)oordeel over de Hollandse keuken. Enkele jaren geleden logeerden we een week in het meest noordelijk gelegen hotel/restaurant van Nederland, nl. op het uiterste puntje van het kleinste (wadden)eiland Schiermonnikoog. Misvormd door de negatieve reputatie van de ‘Hollandse’ keuken, waren mijn verwachtingen niet te hoog gespannen. Maar het werd een op en top culinair festijn, zonder meer te vergelijken met de faam van “de” Franse keuken! Ik heb me trouwens laten vertellen dat de minder goede naam van de Nederlandse restaurants door de bank genomen al lang niet meer verdiend is.
Het zal dus wel zo zijn: of je nu in Engeland, in Nederland, Frankrijk of in ons land bent, overal zijn er goede en minder goede koks (m/v). Anders gezegd: “De” Britse keuken bestaat niet (meer), evenmin als “de” Hollandse, “de” Franse of “de” Belgische!
(Toepasselijk?) TOE(kom)MAATJE: zelf hoor ik zonder discussie tot de rodelantarendragers van de hedendaagse huiskoks. Mijn kook’kunst’ is zonder meer onbestaande, ondanks (of juist als gevolg van) het talent van mijn vrouw: mijn prestaties (?) zouden een vergelijking met die van haar nooit doorstaan. Ik kan nog geen ei bakken, en je mag dat zelfs letterlijk nemen! Toen ik eens op een ‘gourmet-feestje’ er in slaagde een ei op de rand van mijn pannetje kapot te kloppen, liet ik van pure zenuwen de inhoud aan de verkeerde kant van het pannetje vallen. Een flater van jewelste dus, die gelukkig een beetje gecompenseerd werd toen even later een andere tafelgenoot hetzelfde overkwam!!
VOLGENDE KOMMA??? Ik wacht met spanning op ‘familiale hulp’ om mijn nieuwe computer (zie mijn ... vorige volgende komma…) te installeren, want mijn handigheid op dat terrein is al even schitterend als mijn kookkunst.
1) Er gaat geen week voorbij of de kranten hebben wel ergens (bladvulling?) een berichtje over een idiote zgn. wetenschappelijke studie. Zo in de trant van “met een blauwe tandenborstel word je ouder dan met een rode”. GVA van 16.10 meldt zijn lezers dat uit een onderzoek door de universiteit van Toulouse bij 2200 testpersonen bleek dat “dikke mensen dommer zijn dan dunne”, besluit: zorg dat je niet te dik wordt. Wie zo’n voorbarige conclusie bedacht heeft, lijdt vermoedelijk zelf aan overgewicht… Trouwens: uit de studie kun je evengoed ‘besluiten’ (?) dat mensen niet dom omdat ze te dik zijn, maar worden ze te dik omdat ze dom zijn….. 2) Ik ben overtuigd voorstander van hoffelijkheid in het verkeer (b.v. ‘ritsen’) maar je kunt ook TE ‘hoffelijk’ zijn, door b.v. mordicus en zonder enige reden te weigeren je voorrang te nemen als die duidelijk door de voorrangsplichtige weggebruiker wordt verleend; er ontstaat dan een verwarrende patstelling die alleen maar nadelig is voor een vlot en veilig verkeer. 3) Ook dieren hebben een eigen taal. Je hoeft geen geleerde (beesten)kop te zijn (of te hebben…) om dat te weten. Iedereen weet b.v. dat een Vlaamse koe boe roept; haar Waalse collega echter zegt meuh; een haan bij ons zegt kukeleku; een Franstalige roept cocorico en in Engeland wordt dat (volgens mijn woordenboek) cock-a-doodle-doo… En het balken van een Vlaamse ezel klinkt als I-A, bij zijn zuiderburen is dat Hi-Han. 4) Nogal wat jongeren houden er een eigen uitspraak van het Nederlands op na. “Er moet meer in opaarfoer gifsteerd worden” zei een Hollandse student tegen een TV-verslaggever. Hij bedoelde blijkbaar ‘in openbaar vervoer geïnvesteerd’. Pas op, ook bij ons kunnen ze er wat van: sportman Cedric Van Branteghem kraamde in een TV-interview een taaltje uit waar zelfs een normaal mens letterlijk geen woord van kon verstaan (ik dus al zeker niet). 5) Om voor de buitenwereld niet op te vallen, doen winnaars van super-lottoprijzen meestal verwoede pogingen om hun anonimiteit te bewaren, zelfs hun eigen kinderen worden vaak onwetend gehouden, de buitenwereld zou er eens achter kunnen komen! Kortom, hun miljoenenwinst is vaak geen bron van geluk maar van frustraties. Gelukkig bieden de organisatoren die superwinnaars een psychologische begeleiding aan; een soort …. slachtofferhulp dus voor ‘ongelukkige gelukkigen’?
Deze keer geen TOE(kom)MAATJE. Hierboven staan er eigenlijk al vijf; da’s toch wel genoeg zeker!
Voor mijn VOLGENDE KOMMA (als dat lukt!, ik verwacht nl. een nieuwe computer en hoop dat ik die komend weekend zal kunnen installeren…) zou ik me willen inspireren op het blogtekstje (14.10) “De Britse keuken” van mijn trouwe bezoekster BOJAKO
Buiten het dagelijks 20 uur-journaal zijn er maar weinig tv-programma’s die me interesseren. Tot de uitzonderingen behoren bepaalde documentaires en knettergekke humor à la Monty Python of Jiskefet, al kan ik ook de grappen van Urbanus soms wel appreciëren.
Maar een dood-enkele keer durf ik wel eens langs het hele kabel-aanbod te ‘zappen’ in de hoop om zo onverwachts op iets leuks te belanden. Zo kwam ik onlangs middenin een zgn. ‘belspel’ op 5TV terecht. Nu hou ik eigenlijk niet van spelletjes op tv maar de presentatie-juf had zo’n sexy look dat ik nog even bij haar bleef hangen en zo hoorde ik haar de volgende vraag stellen: ‘wat is het tegenovergestelde van IMPORT? U kunt het antwoord bellen op ons nummer zoveel.’Zo gezien natuurlijk een lachwekkend eenvoudige vraag; ik was er dus van overtuigd dat de vraag inderdaad niet serieus bedoeld was, werd dus nieuwsgierig welke grap er achter zou zitten en bleef met spanning (nou ja) wachten op het “goede antwoord”.
Intussen herhaalde het mooie dingske nog een paar keer dezelfde vraag en omdat de (juiste) antwoorden blijkbaar maar moeizaam binnenliepen voegde ze er op zeker moment ‘voor de duidelijkheid’(?) aan toe: ‘Ik mag u verklappen dat het ook een woord is van zes letters en een ervan is een X’. Ik vond het steeds spannender, want het woord EXPORT lag zo voor de hand dat het wel iets anders móest zijn. Uiteindelijk was er dan toch een beller en die vroeg met enige aarzeling of het gezochte woord misschien EXPORT kon zijn. ‘Bravo meneer, u hebt het goed geraden: we zochten inderdaad het woord EXPORT; u wint enz. blablabla ….’
En dat was dat. Ik behoor niet tot de slimsten dezer aarde maar nu voelde ik me als kijker toch zwaar onderschat en beledigd. Ik kon er met mijn boerenverstand niet bij dat er voor zulke stupide programma’s nog kijkers zijn, en kreeg op slag medelijden met de mensen die de rotzooi moeten/willen presenteren.
TOE(kom)MAATJE. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat er nog steeds personenauto’s gemaakt (mogen!)worden met slechts twee deuren in plaats van vier. Ik vind het rijdende doodskisten! Iedereen die al eens op de achterbank van zo’n wagen heeft gezeten, weet dat zelfs gewoon uitstappen via de voordeur vaak al vrij omslachtig is, en zelfs onmogelijk zolang de voorste passagiers zelf niet zijn uitgestapt; krijgt zo’n wagen een zware aanrijding dan zitten die achterste passagiers als ratten in de val en kunnen ze alleen maar bidden dat ze de wagen tijdig (b.v. vóórdat die in brand schiet) kunnen verlaten of er uit geholpen worden.
De VOLGENDE KOMMA wordt misschien nog eens een verzameling “losse flodders”, waarvoor ik dan een beroep kan doen op mijn map “toemaatjes”, die stilaan begint uit te puilen.
Deze volslagen idiote en nietszeggende uitroep is niks anders dan een herschikking van de elf letters van ‘KOMMANEUKER’, een zgn. ‘anagram’. Dat schuiven metde letters uit je naam kan ik iedereen aanbevelen als een onschuldig maar plezierig tijdverdrijf, dat niet alleen de creativiteit van de geest bevordert maar bovendien veel leuker is dan te (moeten) kijken naar oervervelende TV-programma’s.
Met mijn echte naam (voor- en achternaam samen twaalf letters) heb ik in enkele jaren tijd al zo’n honderdvijftig (!) anagrammen kunnen samenstellen. Korte namen bieden uiteraard minder mogelijkheden dan lange; wie b.v. Jo Bal heet – ik verzin maar wat - heeft dus pech, maar met een naam als b.v. Lulu De Git ben je nog niet zo gauw … euh… ‘uitgeluld’, om over Mathilde d’Udekem d’Acoz nog maar te zwijgen (haar variaties zijn bijna onbeperkt…; vraag dat maar aan Filip). Mijn Dikke Van Dale geeft ook enkele historische voorbeelden van anagrammen, zoals het volgende van A. Hitler: The Liar !
Een praktische tip voor wie het ook eens wil proberen: veel woordspellen (Scrabble b.v.) hebben losse letterblokjes, pik er de letters van je voor- en achternaam uit (of maak die desnoods even zelf), begin daarmee te schuiven en je staat versteld hoe vlug je tot ‘bruikbare’ combinaties komt. Vergeet niet, alle gevonden mogelijkheden te noteren. Veel succes!! U manke moker…(Kom kameren, U !)
TOE(kom)MAATJE. Louis en Jef hangen aan de toog in hun stamcafé. Vraagt de baas: “Mannen, stel eens dat de wereld en alles hier over een uur vergaat, hoe zouden jullie dat laatste uur doorbrengen? Louis?” – Louis: “Ik zou seks hebben met alles wat beweegt!”. – “En wat zou jij doen Jef?” – Jef: “Niet bewegen!” Haha.
Mijn VOLGENDE KOMMA gaat over tv-spelletjes voor imbecielen.
Ik weet niet hoe oud die rage van tweelettergrepige woorden is maar ze viel mij voor het eerst op toen onze nationale tennisheldin Justine Henin en de Franse voetballer Zinédine Zidane allerwegen werden gekortwiekt tot Juju enZizou. Sindsdien ben ik er eens op gaan letten (waar een kommaneuker zich al niet mee bezighoudt!) en stelde vast dat vooral in de sportwereld nogal wat ge-tweelettergreept wordt. Maar de eerstvolgende sportman waaraan ik me ver(letter)greep, nl. ene Kaka, was al direct een verkeerde keus: die voetballer blijkt inderdaad zo te heten, de sukkelaar. Hetzelfde overkwam me met Cocu, Dida en Totti, ook al bestaande namen van sportmannen.
Maar kom, gelukkig vond ik er ook nog andere, meer fantasierijke, zoals bobo, pipi, moemoe, vava, pépé, mémé, coco, dodo, tutu en ik vergeet zeker nog een hoop andere voorbeelden. Maar laat ik mijn blogbezoekers niet meer dan strikt nodig is storen met zulke onnozele …. blabla, of ze worden er nog … gaga van. Groetjes van …Bibi.
TOE(kom)MAATJE. De (bloedmooie) dochter van onze Ardense boerin (zie mijn blog van 1.10) komt morgen in haar gemeente op voor de gemeenteraadsverkiezingen. In de wijde omtrek rond onze ‘standplaats’ kwamen we haar affiche regelmatig tegen. We vroegen en kregen een exemplaar mee naar huis, uiteraard niet om Marie aan ons venster te hangen ( haar affiche bedoel ik) maar gewoon als souvenir. Ze hangt nu tijdelijk ‘voor de lol’ in onze living; zodra ook onze andere familieleden haar knappe snuitje hebben kunnen bewonderen, verdwijnt ze in onze vakantiearchieven.
De VOLGENDE KOMMA gaat over euh…. kweetetzelfnognie
Nog maar pas terug van onze wandelvakantie in Bretagne (blog 20.9), zaten we de voorbije week alweer te wandelen (‘zaten te wandelen’?… enfin, moet kunnen); voor de 17de keer in acht jaar tijd doken mijn vrouwtje en ik onder in ‘onze’ vertrouwde ‘gîte’, zijnde een (volledig heringerichte) vroegere boerenstal, horend bij een grote moderne boerderij in Sainte-Ode (meer bepaald het dorpje Lavacherie). Van daaruit maakten we dagelijks een wandeling(etje) van zo’n 10 km in de prachtige bossen van de omgeving. Voor de rest van de tijd genoten we, zittend in de gezellige veranda, van het uitzicht op de velden en weiden en op de aan de overkant liggende flanken van de Ourthe met het bekende, mooi gelegen vakantiecentrum van Amberloup. Een zacht achtergrondmuziekje, een krantje, een boekske, een drankske, de boer die passeerde met enkele van zijn honderden koeien naar de wei of terug naar de stal om daar gemolken te worden (de koeien bedoel ik), een drietal ezels (vier als ik mezelf meereken), tientallen achter elkaar rennende jonge biggetjes, een praatje met de boerin die eigenlijk geen boerin is maar zich uitsluitend bezighoudt met de exploitatie en het onderhoud van de gîtes (maar op bestelling ook ons middag- of avondmaal levert). Kortom, onze ideale “tussendoor-vakantie” om er eens helemaal uit te zijn, zaaaaaalig! We hadden bovendien het geluk van een hele week prachtig droog wandelweer en – geloof het of niet – we zijn op die vijf dagen tijdens onze boswandelingen niet één keer andere wandelaars tegengekomen; toen mijn wederhelft op de voorlaatste dag onderweg haar pet verloor, zijn we ruim 24 uur later dezelfde route nog eens afgelopen: de pet lag nog steeds ‘netjes’ en onaangeroerd midden op het pad. Mocht u ooit in Lavacherie of omgeving wandelen en aangenaam verrast zijn door de verzorgde signalisatie van de verschillende wandelroutes, dan hebt u dat te danken aan …. kommaneuker! Tot voor enkele jaren liepen we telkens weer verloren door de erbarmelijk slechte bewegwijzering, nog versterkt – toegegeven - door mijn gebrekkig oriëntatievermogen; ik schreef toen een (vriendelijke) brief aan de burgemeester van Ste-Ode en verdomd het hielp: de keer daarop was de signalisatie pico-bello. Zelfs ik liep niet meer verkeerd; het was de voorbije week wel extra opletten geblazen, want er waren nogal wat bomen gekapt, dus was er een zeker risico dat hier en daar met een boom ook het ‘teken’ verdwenen zou zijn… We verheugen ons alvast op de volgende uitgave.
TOE(kom)MAATJE – Hij komt nog al eens in het nieuws: Jos Colpin, woordvoerder van het Brusselse parket. Zijn juridisch taaltje is in de meest letterlijke zin “afschuwelijk leuk”. Hij had het onlangs over“een betrokkene die in overleden toestand werd aangetroffen”. (Als saaie kommaneuker zou ik gezegd hebben: “de man was dood”). Elke keer als Colpin in het nieuws komt, wacht ik met spanning naar zijn nieuwe taalvondsten; ik begin echt van die man te houden!
Ik geef toe dat deze komma wat intellectuele inspanning vraagt, maar wie het onderwerp interesseert, zal dat er wel voor over hebben… En wie er geen boodschap aan heeft, slaat het hele ding gewoon over..
Is onze zon één van de miljarden sterren in de Melkweg, die Melkweg zelf is op haar beurt weer één van de honderden miljarden stelsels in het heelal. Ondanks die onvoorstelbare hoeveelheid sterren en melkwegstelsels bestaat de ruimte vooral uit ... leegte of in elk geval onzichtbare materie. De sterren en de sterrenstelsels staan, hoewel de zwaartekracht ze bij elkaar houdt, ontzaglijk ver van elkaar verwijderd. Om daar enig idee van te kunnen hebben, stel u voor dat enkele ruimtewezens gelijktijdig maar van op verschillende afstanden in onze richting kijken en ons een radioboodschap sturen, die zoals het licht op ons afsuist tegen 300.000 kilometer per seconde.. De verste boodschap vertrekt van op een zgn. quasar, dat is een ster op pakweg 10 miljard lichtjaren hiervandaan. Een ruimtewezen A dat NU van op die verre plaats in onze richting zou kijken, ziet een lege zwarte ruimte met hooguit een zachte gloed van verre sterrenstelsels als stofvlokjes. Hij zit trouwens met een probleem: voordat zijn radiobericht “hier” zou moeten arriveren (na een reis van 10 miljard jaar, tegen 300.000 km/sec.!) zullen het hele zonnestelsel en dus ook de aarde al enkele miljarden jaren verdwenen zijn. Zijn “collega” B die 99 % dichter (dan A) bij ons staat en dus van “vlakbij” op “slechts” 100 miljoen lichtjaar deze richting uitkijkt, ziet wat witte puntjes, in werkelijkheid een hoop sterrenstelsels (waarvan onze Melkweg er één van is). Het radiobericht dat hij nu verstuurt zal 100 miljoen jaar naar “ons” onderweg zijn. (À propos, vermits onze zon ruim 200 miljoen jaar nodig heeft voor één omloop rond het centrum van de Melkweg, zou die meneer B – mits hij over een denkbeeldige supertelescoop beschikt - ons zien “liggen” waar we 100 miljoen jaar geleden waren, dus ongeveer aan de andere kant van de Melkweg vergeleken met onze positie op DIT ogenblik.) Astronaut C staat al 99,9%dichter bij ons dan A, zit dus praktisch op onze schoot, nou ja…; zijn boodschap zal hier “supersnel” arriveren, d.w.z over… 10 miljoen jaar. Onze richting uitkijkend ziet hij een aantal verspreide heldere punten (Melkweg en andere sterrenstelsels)met elk miljarden sterren (die echter nog steeds niet afzonderlijk te onderscheiden zijn). En zo gaat ons gedachte-experiment steeds verder: mevrouw D (het wordt tijd voor een dame…) staat op nog maar 1 miljoen lichtjaar van hier naar “ons” te kijken en ziet in de verte een spiraalvormig sterrenstelsel: onze Melkweg; eigenlijk moet ik zeggen: ze ziet ons sterrenstelsel zoals dat er een miljoen jaar geleden uitzag toen de allereerste mensen op aarde verschenen (vanuit de ruimte gezien is de plaats van ons zonnestelsel in de Melkweg in 1 miljoen jaar nauwelijks veranderd, ondanks de enorme snelheid waarmee we ons binnen die Melkweg verplaatsen, nl. tegen honderden kilometers per seconde!); omgekeerd zal de radioboodschap die ze nu verstuurt, pas over 1 miljoen jaar hier aankomen. En zo komen we steeds dichterbij. Op 10.000 lichtjaar van ons zit juffrouw E temidden van een wolk van sterren en lichtgevend gas tevergeefs te zoeken naar onze zon en haar 9 planeten (8 zonder Pluto?…), die immers ondanks alles toch nog te ver weg zijn; haar signaal zal 10.000 jaar onderweg zijn (dat is dus vijf keer zo lang als 2000 jaar Christendom…). Op 100 lichtjaar is onze zon nog steeds niet afzonderlijk te zien; een ruimtekleuter F die nu met zijn zendertje een vraag richting aarde stuurt zal op zijn minst 200 jaar oud moeten worden om antwoord te kunnen verwachten! Op 1 lichtjaar zit de heer G deze kant uit te kijken en ziet onze ster (de zon) temidden van duizenden andere sterren aan het firmament opdoemen; hier bedenk ik een kleine variant op de boodschap naar de aarde: hij stuurt niet alleen een radiobericht (1 jaar onderweg) maar ook een brief per ruimteraket (+/- 36000 km/uur); die raketpost zal hier afgeleverd worden over 30.000 jaar…In de volgende stappen denken we niet meer in (licht)jaren: op 4 lichtdagen(= 100 miljard kilometer) zijn onze zon en de grootste planeten zichtbaar. Op 9 lichtuur (10 miljard km) staat ons hele zonnestelsel prachtig in beeld. De zon staat op 8 lichtminuten (= 150 miljoen km) bij ons vandaan (als we ze zien ondergaan gebeurde dat in werkelijkheid dus al 8 minuten geleden…). De afstand aarde/maan is nog +/- 300.000 km (één lichtseconde dus). Oef…
Reisgidsen schrijven altijd in lovende bewoordingen over de streek of het land waarin u geïnteresseerd bent. Een goede raad: laat u niet steeds onvoorwaardelijk meeslepen in dat toeristisch enthousiasme. Maar wanneer dat over BRETAGNE gaat mag u op twee oren slapen: het is inderdaad een prachtige regio. Ik spreek uit ervaring: van 3 tot 10 september trokken ik en mijn eegaatje (of is het nu egaatje? om dat dilemma één of twee e’s te omzeilen kan ik natuurlijk de e gewoon weglaten maar ‘mijn gaatje’ klinkt nogal bizar…) trokken wij dus samen met nog 8 andere wandelfanaten + dito gids van de organisatie ‘Te Voet’ langs de noordkust van Bretagne, meer bepaald de Côte d’Emeraude en de Côte Granit Rose. Voor de eerste 4 nachten had TE VOET ons logies gereserveerd in een hotel in Dinard, de volgende 3 was dat 100 km verderop in Lannion, waar de receptionist (uiteraard niet vertrouwd met onze OE-klank) ons verwelkomde met:“Ah, vous êtes le groupe de TE VOWETT” !
Van uit die centrale vertrekpunten stapten we dan, gemiddeld 20 km per dag, meestal stijgend en dalend langs smalle kronkelende paadjes met zicht op open zee (Het Kanaal) of op een weelderige en voor ons ongewone, soms tropische plantengroei. Ook bezochten we schilderachtige middeleeuwse stadjes met oude kastelen en kapellen (prachtige glasramen), zoals Saint-Malo (oude vestingstad), Dinan e.a. We zagen indrukwekkende forten temidden van bruisende golven en bezochten o.m. Cap Fréhel, Perros-Guirec, Ploumanach, de vallei van de Traouiero en de burchtruïnes van Tonquedoc.
We ‘nickten’ meestal ‘pick’ (of is het nu pickten nick?, enfin laat maar) in open lucht. Zittend op de kaaimuur van het oesterstadje Cancale slubberslabberden we verse oesters uit het vuistje (hopelijk ziet u het op de foto); nooit kunnen vermoeden dat zeewater zo lekker kon smaken, om nog te zwijgen van de oesters zelf! Het ‘leeggoed’ (schelpen en citroenresten) dumpten we gewoon op het strand, een tafereel dat duidelijk hoort bij het toeristische decor van Cancale (normaal ook op de foto te zien…).
Het (ook voor Bretagne ongewoon) warme weer maakte de wandelingen extra zwaar, maar gelukkig bestond de groep uit getrainde stappers die wel tegen een stootje konden. Wat echter niet belette dat een van de deelneemsters tegen het einde van de tweede dagwandeling door de combinatie van hitte en inspanning een mini-zonnesteek opliep, maar ze beterde gelukkig zienderogen en ging dus uiteindelijk niet dood (de volgende dagen stapte ze trouwens weer alsof ze nooit iets anders gedaan had). Overigens heb ik zelf, hoewel eigenlijk helemaal geen bierliefhebber, nog nooit zo veel koele ‘pressions’ gezopen als tijdens die bloedhete dagwandelingen!Bij het gezellige avondmaal gaf ik echter de voorkeur aan een heerlijk Frans wijntje.
Kleine anekdote. Toen we op het einde van de voorlaatste dag in ons hotel aankwamen en de lift naar de eerste verdieping bezet was, stelde mijn {e(e)}gaatje aan een ‘mede-wachtende’ voor om de trap te nemen maar ze versprak zich en zei: “wachten we op de lift of nemen we de ladder?” Ze realiseerde zich haar verspreking pas toen de ander in een slappe lach uitbarstte. Haha.
TOE(kom)MAATJE. “Het is af te raden condooms nabij een kopieerapparaat te bewaren. Dat produceert ozon, waardoor rubbel sneller degradeert” (deze ‘wetenschap’ over copuleer-, sorry copieer-apparaten vond ik in het ‘Groot Lexicon van Nutteloze Feiten’, uitg. Contact)
Mijn VOLGENDE KOMMA wordt, denk ik, iets over de ruimte. Hoewel volslagen leek op het gebied van astronomie en aanverwante materie ben ik al heel mijn leven gefascineerd door begrippen als ruimte en tijd, heb er ook heel wat (populaire) boeken over gelezen en wil me nu wagen aan een pretentieloos gedachte-experiment, dat ik dus hoop te presenteren aan andere ondeskundigen….
1) Uit GVA 13.9.06: “In 2003 werd opvallend veel namaak-Viagra aangetroffen, in 2004 waren dat vooral vervalste inktpatronen”Als echte kommaneuker zeg ik dan: hoe kun je in vredesnaam een inktpatroon verwarren met een Viagra-pil?!
2) Soaps en videogames maken je slimmer! Zo beweert in alle ernst ene prof. Gust De Meyer in GVA 16.9. Nu begrijp ik waaraan ik mijn stommiteiten moet wijten: ik kijk nooit naar soaps en zelfs voor videospelletjes ben ik waarschijnlijk nog euh… te dom.
3) De media staan steeds te dringen om bij sensationele rampen en andere zware ongelukken als eerste likkebaardend verslag uit te brengen: hoe meer bloed en brokken, hoe ‘liever’. Ik walg dan ook – of is dat misschien een vooroordeel? - als ik nieuwslezers (huichelend?) hoor zeggen dat er ‘GELUKKIG’ geen doden of gewonden waren: volgens mij is dat pure hypocrisie en zouden ze dat ‘gelukkig’ dus beter achterwege laten.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
