Gemiddeld worden per week 17 fietsers gedood in het verkeer zonder dat de media daar veel aandacht aan besteden. Pas wanneer er in één euh… klap meerdere slachtoffers vallen wordt het weer “interessant” en zien de kranten er brood in (u weet wel: de één zijn dood enz.). Zoals die vier studenten die deze week van het fietspad “weggemaaid” werden door een “dronken chauffeur die te hard reed”. Zoals helaas te voorspellen was, volstond deze (betwistbaar gebleken) omschrijving voor het grote publiek om de “doodrijder” al direct de zwaarste straffen toe te wensen. Het parket stelde inmiddels vast dat de chauffeur de promillegrens lichtjes overschreden had maar niet “dronken” was en ook dat de man 90 km/u reed ipv de toegelaten 70 km/u., kortom, overtredingen die ook u en mij gemakkelijk kunnen overkomen. Zijn verzekering ging met die nuanceringen trouwens akkoord.
   Ik vraag me af hoeveel van al diegenen die de chauffeur al direct “veroordeelden” zouden durven zweren dat ze zelf nooit ofte nimmer na een half glas “te veel” achter het stuur hebben gekropen of ergens wat harder gereden dan officieel toegelaten? Ik zou het van mezelf in elk geval nooit durven beweren, ook al ben ik een zgn. “defensieve” rijder; een ramp zoals hiervoor beschreven kan ook mij overkomen.
   Trouwens, wat snelheidsbeperkingen betreft is het in ons land gewoon onmogelijk om die overal en altijd te respecteren, al was het maar omdat die maxima zelfs op korte afstanden voortdurend veranderen. Ook krioelt het van allerlei (overbodige, misleidende of zelfs tegenstrijdige) verkeersborden (zie hieronder een kleine collectie). Ik heb ooit aan mijn plaatselijke verkeerspolitieofficier gevraagd om samen met hem of een medewerker een willekeurige rit door mijn stad en regio te maken om hem af en toe bij verrassing te vragen in welke snelheids- of parkeerzone we ons bevonden. Hij wilde (of durfde?) er niet op ingaan (!!…)
   Voor alle duidelijkheid: helemaal los van voorgaande bedenkingen heb ik uiteraard het volste respect en begrip voor het onmetelijke verdriet van de zwaar getroffen families en vrienden van de slachtoffers. Ik kan me perfect voorstellen dat zij in de huidige omstandigheden totaal geen boodschap hebben aan een benadering zoals de mijne; ik denk trouwens dat ze die wel niet zullen lezen en dat stelt me gerust.

Hieronder enkele staaltjes van officiële signalisatie door bevoegde instanties. Kun je een weggebruiker dan kwalijk nemen als hij de richtlijnen van de overheid vaak niet begrijpt en zich dus ook wel eens afvraagt of hij er wel rekening mee moet houden?