Verjaren... wat is dat... één dag ouder worden dan de vorige dag... hoe doe je dat verjaren... eerst en vooral blijven ademen... kleine pijntjes verbijten... grote pijnen trachten te verhelpen... steeds vooruit blijven kijken en niet achterom want dat maakt je droef... plannetjes blijven maken maar wel op korte termijn en dan hopen dat je ze zal halen... positief denken... relativeren... voor stof en vuile ramen je ogen sluiten... restauratiewerken aan je oude lijf uitvoeren teneinde geen mensen aan het schrikken te brengen... ben ik nog wat vergeten?

Dus vandaag ben ik 1 dag ouder dan gisteren en vieren doe ik dat niet... al lang niet meer... gisteren zijn dochter en schoonzoon komen eten en dat was weer lang geleden... ze hadden natuurlijk iets bij voor mij... welriekende badproducten... of ik dat als een stille wenk moet beschouwen laat ik in het midden... aangezien dochter en zoon in ruzie liggen was hij er niet bij maar ik verwacht zoon vandaag met zijn maatje Kiko... ik heb wel het voor- en nagerecht dubbel gemaakt voor hem... Kerstmis zijn we uitgenodigd bij dochter en ze had haar broer ook gevraagd maar broer weigert te komen... het zit weer diep ditmaal... triest toch.

We zijn weer stilaan in de running aan 't komen en dat was hoog tijd... ik voelde al hier en daar schimmel groeien... met onze naaste buren/vrienden gaan we brunchen volgende week... de clubvergadering is hier maandag en dat betekent brieven tikken en versturen naar de leden... een buurman is op visite gekomen deze week... clubvrienden vroegen ons op visite... met mijn blogvrienden gaan we ons 10-jarig "bestaan" vieren met een etentje... OEF... nu niet allemaal tegelijk he of mijn lijntje knapt.

Volgende week wordt een drukke want we hebben ook nog afspraken bij de dokter en de tandarts en dat is minder plezant... den bluts met de buil nemen is ook een gezegde... dus!

28-11-2015 om 10:48 geschreven door Myette

Efkes uitstel van executie... 't manneke was gisteren bij orthopedie... kreeg nog maar eens een scan en... wat er bij de vorige foto's niet te zien was... werd nu duidelijker... arthrose... versleten werk... niet zo verwonderlijk als je weet dat manlief een druk ventje is en altijd geweest is... het enige is een knieprothese maar dat raadde die dokter af... 3 maanden afwachten en dan verder beraadslagen... ik opperde mijn "heupchirurg" te raadplegen maar dat wil man niet doen dus... afwachten maar en verder pikkelen.

Aangezien ik het intussen dik beu ben altijd maar binnen te zitten besloot ik vandaag even een toertje in de omgeving te doen... toen ik het verkondigde wilde 't manneke mee... owee... met manlief gaan wandelen is al even erg als met kleine kleutertjes op stap gaan... om de paar passen staat hij stil om iets te bekijken en breekt zo "mijn scheut"... aangezien hij ook altijd geluid moet produceren kwebbelt hij aan één stuk door... al is het maar de automerken opnoemen van de wagens die we geparkeerd zien... maar babbelen moet hij... ik vind dat geweldig vermoeiend... zou liever in stilte doorstappen... wij hebben in de buurt een kerkhof en ik opperde door dat kerkhof te wandelen op weg terug naar huis... nogmaals owee... elke grafsteen moest bekeken worden en becommentarieerd... eens thuis gekomen ben ik uitgeput in een zetel neergeploft met mijn boek en heb gedaan of ik plots stokdoof geworden was... nu ja... ik weet wel dat ik ooit dat gekwebbel zal missen als 't manneke er niet meer zou zijn en ik weet ook dat ik niet bepaald de meest genereuze en geduldige echtgenote ben maar zo hebben ze me gemaakt... als kind al probeerde ik steeds het voortdurend gebabbel van la mamma te ontwijken door met mijn boek op de WC te gaan zitten.

Morgen komen de kinderen nog eens eten... dat was ook al enkele maanden geleden... door de gezondheidsproblemen van man en mij... vandaag al chocolat mousse gemaakt zodat die rustig kan opstijven in de koelkast... de rest is voor morgen.

26-11-2015 om 15:16 geschreven door Myette

En ja we kregen die beloofde winterprik... het was efkes een venijnig steekje... een voorproefje van de aanstormende winter... alhoewel het vandaag weer stukken zachter is... aan afwisseling geen gebrek.

't Manneke is vandaag voor nader onderzoek van zijn knie naar orthopedie... ik zit hier dus in spanning te wachten op de diagnose... wordt het een operatie of wat?

Maandag is de man van de kurk gekomen zoals beloofd werd en heeft hij de losgelaten platen in de trapzaal mooi weer op hun plaats geplakt... wat dat terras betreft... dat is een ander paar mouwen... ik heb gewacht tot 4 u in de namiddag en dan gebeld dat ze mijn bestelling mogen annuleren... de dame aan de andere kant begon met : "ja maar" en ik antwoordde dat ze geen moeite moest doen want dat ik er toch geen woord meer van geloofde... toen begon het te regenen en... geloof het of niet... er lekte geen druppel door op ons terras... toeval... we wachten nog even af of we moeite gaan doen iemand anders te strikken... mijn troost is dat ik wel enkele honderden eurokes uitgespaard heb.

Gisteren alvast voer in huis gehaald voor een heel leger want als manlief onder het mes moet zitten we wel even in de puree... 't manneke houdt dan wel van puree maar ik niet zo erg... ook de bib bezocht en enkele kilokes boeken meegebracht... volgende week wordt er een drukke... agenda vol en dat met eerder onaangename zaken zoals tandarts en neuroloog en de bank... tja kreeg gisteren telefoontje van mijn "bankadviseuse" (klinkt gewichtig he alsof ik ettelijke miljoenen te besteden heb,...was dàt maar waar)... nee op haar aanraden had ik een klein bedrag vastgelegd in iets en daar is de rente ook alweer gedaald dus moeten we beraadslagen wat eraan te doen is... zal weer gene vette worden.

En nu ga ik verder duimen draaien en tanden knarsen.

25-11-2015 om 11:20 geschreven door Myette

En ik maar blij zijn vrijdag dat die werken eindelijk eens zouden gedaan geraken... vroeg opgestaan ook... en waarvoor... om de hele dag te zitten wachten op... niemand... ook geen telefoontje... ik geef ze nog kans morgen maandag en als ze dan ook niet komen opdagen stuur ik ze de boom in... we hebben veel geduld gehad maar genoeg is genoeg... we zoeken wel iemand anders.

Gisteravond zoon met Kiko de hond warm ontvangen... die hond is echt ongelooflijk... aanhankelijk tot en met... kan niet genoeg krijgen van knuffels... maar geweldig onstuimig... als hij zich tegen je aandrukt moet je vlug een muur als steun zoeken of je ligt tegen de vlakte... ik bukte me in de keuken om iets uit de frigo te pakken en lag er bijna zelf in... kreeg een lieflijke duw tegen mijn achterwerk... ik zet nu mijn meest geliefde bibelokes veilig uit zijn bereik want nieuwsgierig is hij ook... gaat overal aan snuffelen en dat op zijn robuuste wijze... met geweld... gelukkig blijft zoon niet meer zo lang hier want als de woef wild begint te doen is het hoog tijd voor weer een wandeling... lief is hij wel en hij heeft het al zover gekregen dat hij naast de poes mag liggen... wel met zo'n 30 cm tussenruimte... men moet zijn grenzen stellen he!

Verder is hier niet veel te vertellen... morgen komen ze de kurkplaten in de trapzaal herstellen... tenminste als die ons ook niet laten zitten... en... misschien... die mannen voor het terras... laatste kans... woensdag naar de orthopedie voor 't manneke die nog altijd pikkelt dus... de rest is ???

22-11-2015 om 10:34 geschreven door Myette

Vandaag wil ik het eens over vriendschap en warmte hebben... er zijn van die dagen... zeg maar weken of maanden... dat je je verlaten voelt... de vrienden die je dacht te hebben zijn je vergeten omdat je een tijdje uit de circulatie bent... uit het oog uit het hart... en ik beken ook schuld... je wil wel bellen maar er komt iets tussen of je zal het straks doen en dan vergeet je het... enfin duizenden redenen om het niet te doen... 't manneke en ik zijn de laatste tijd niet meer met de club op stap kunnen gaan door onze gezondheidsperikelen... gisteren was het jaarlijks dinertje van de club en ik zag er eigenlijk wat tegen op... is dàt nu echt meegevallen zeg... ZE KENDEN ME NOG... ... en wat meer is ik kreeg van iedereen een dikke knuffel... en dat waren er gisteren 53 dus ik ben helemaal opgebloeid en klaar om de wereld tegemoet te treden.

Die wereld komt vandaag ons terras dichten... ik bedoel wel de lekken dichten en niet het hele terras... toen we gisteren thuis kwamen wachtte er ons een verlaat bericht op dat ze in plaats van maandag vandaag zouden komen... dus wij al heel vroeg uit de veren om die mannen deftig te kunnen ontvangen... kreeg ik even later een belletje dat ze maar eerst tegen de middag komen... en nu maar hopen en duimen dat het tegen die tijd niet weer gaat regenen.

Dat etentje was weer prima... het voer heel goed degusteerbaar... de wijn super... ach die wijn... ik had me voorgenomen heel voorzichtig te zijn vanwege mijn verdwenen galblaas en doordat ik nog moet ondervinden wat ik wèl of niet verdraag... dus in plaats van cava een fruitsapje als aperitief terwijl ik met jaloerse blikken naar het glas cava van mijn vrienden loerde... aan tafel enkele keren mijn lippen bevochtigd met de witte wijn die verrassend lekker was... maar dan die rode wijn... die was zooooooo lekker dat ik echt heel mijn voorraad karakter heb moeten boven halen om niet meer te doen dan lippen bevochtigen... de gesprekken aan tafel waren sprankelend zoals het bruiswater dat ik dan maar heb gedronken... in één woord het hele gebeuren was bevredigend en wat meer is... mijn "onthouding" heeft me een zalige slaap opgebracht... geen kater zelfs geen kleintje.

En nu ga ik verder zitten duimen opdat het niet zou gaan regenen.

20-11-2015 om 00:00 geschreven door Myette

Hebben jullie al eens naar buiten gekeken... moet je eens doen want de zon is er terug... voor hoelang weet ik niet... wacht ik zal het haar eens gaan vragen... ze zegde : "tja dat weet ik nu nog niet maar ik ben ermee weg zodra jullie teveel van je oren gaan maken want ik heb er genoeg van" en ik kan haar geen ongelijk geven... wij zeuren en zaniken een eindje weg... over het weer... de belastingen... de politiek... nu nog die terroristen erbij en het kan niet meer op... toen ik jong was brak ik me vaak het hoofd met van die diepzinnige vragen zoals : "moeder waarom leven wij" toen ik het aan la mamma vroeg stond die met haar mond vol tanden... ja die had ze nog allemaal toen... ik had nog enkele van die venijnige vraagjes maar bij gebrek aan een zinnig antwoord heb ik ze maar opgeborgen... het feit is dat zolang we leven we er het beste van moeten maken... soms wordt het ons moeilijk gemaakt maar de aanhouder wint toch!

Ik lees nu allerlei tegenstrijdige meningen over hoe we moeten reageren op die IS toestanden... ik ben niet iemand die altijd en overal rechtlijnig denkt dus word ik in alle richtingen gesmeten... moeten we moord en brand schreeuwen en als bange muisjes in een holletje kruigen en daar zitten bibberen of moeten we gewoon ons eigen vrije gangetje gaan... ik opteer voor het laatste... nu ga ik niet beweren dat we die barbaren maar vrij spel moeten geven... nee DAT niet... maar wie bang is krijgt ook klappen dus kunnen we beter ons gewone leventje blijven leiden en die gehersenspoelde gekken negeren... zodoende mensen... kijk naar de zon... ja ze is er nog... trek indien mogelijk naar buiten en geniet van het leven.

17-11-2015 om 10:35 geschreven door Myette

Hebben jullie al naar buiten gekeken... moet je eens doen... de ZON is er terug... tja voor hoelang weet ik ook niet... zal het haar eens gaan vragen... ze zegde : "dat weet ik nu nog niet maar als jullie mensen teveel van je oren gaan maken ben ik weer weg want ik heb er genoeg van" en ik kan haar geen ongelijk geven... wij zeuren en za

17-11-2015 om 10:20 geschreven door Myette

Toen ik deze ochtend las over de aanslagen in Parijs zou je kunnen zeggen dat ik verbaasd was... niet dus... ik verbaas me niet vaak meer... onze eens zo mooie wereld is dolgedraaid... het enige wat ik nog voel is onbegrip... woede... verbijstering... hoe krijgen ze jonge mensen zo gek dat ze hun eigen leven opofferen teneinde een zo groot mogelijk aantal andere mensen de dood in te jagen... in de naam van God... wat God... welke God... een God die dàt van zijn volgelingen vraagt wil ik niet kennen... trouwens dat smoesje van "voor Allah" geloof ik al lang niet meer... het enige wat die gasten willen is macht en vernielingsdrang... en om dàt te bekomen ontzien ze niets of niemand... vernieling aanrichten... zelfs eeuwenoude monumenten moeten het ontzien... waarom toch... wie het antwoord weet mag het mij zeggen... ik ben niet iemand die altijd de donkere zijde opzoekt maar wat er de laatste jaren gebeurt is toch om bedenkingen te hebben... een derde wereldoorlog?

14-11-2015 om 18:59 geschreven door Myette

Jaja je kunt het onnozel vinden maar die nieuwe hond van de zoon spookte door mijn hoofd... als wij hem niet zouden binnen laten zouden we de zoon ook niet vaak meer zien en wie wil dat nu toch... dus... gisteren zo rond 8 u belde hij om te vragen of hij mocht komen... 't manneke in alle staten... die is doodsbenauwd van schepers... toen kwam zoon binnen met de gemuilkorfde woef... die woef stormde op mij af en drukte zijn grote kop in mijn kruis... jaja zei zoon... dat betekent dat je hem mag strelen... dat deed ik toen en het was goed... dan dag zeggen tegen den bompa... die bompa zat angstig in zijn zetel weggedoken... dat beest stormde op hem af en begon hem te likken... en het was goed... de rest van de avond moesten wij hem om beurten knuffelen... de muilband was er intussen al af... woef kon er gewoon niet genoeg van krijgen... hield je even op dan kwam hij half op je schoot kruipen voor nog meer... en zoon zat het ingelukkig aan te kijken... zijn baby viel in de smaak... en daarvoor doe je het toch.

Zo tegen 11 u vroeg ik om weg te gaan want ik was moe... tja ik ben echt nog vlug moe... ook van de spanning... maar dat beest is nog jong en onstuimig... hij is groot en kan overal bij... nieuwsgierig ook... gaat overal aan snuffelen... trek je een kast open dan zit zijn kop er al tussen voor je de deur goed open hebt... en dan die hevig kwispelende dikke lange staart... dat zwiept maar heen en weer en ik maar schrik hebben voor mijn bibelokes... enfin het is goed afgelopen en er sneuvelde niks... zo gauw zoon de deur uit was trok manlief naar boven... geen woord commentaar en dan weet ik het wel... hij zou nog liever doodvallen dan zijn ongelijk toegeven... en ik ben wel zo koppig dat ik er ook geen woord over rep... hij ziet maar!

Maar ik kan eerlijk zeggen dat er een dik pak van mijn hart is nu.

12-11-2015 om 10:31 geschreven door Myette

Na de hele week... eigenlijk al veel langer... in spanning te hebben gezeten over onze kennismaking met de nieuwe woef van zoon... zal ik nog eventjes op mijn nerven moeten blijven zitten want het werd te laat voor een bezoekje gisteren... waarom... omdat zoon in de namiddag de boom in onze voortuin kwam snoeien zodat de ruitenwasser geen klagen meer zou hebben... en als zoon iets doet doet hij het grondig... dus hij bleef maar knippen en knippen... dan moest hij heel dat bos opruimen en terwijl hij dan toch bezig was het opschietende onkruid tussen de tegels uittrekken... het werd donker en ik ging naar beneden om te vragen of hij soms ook een tandenborstel nodig had om de voorhof te schuren... ook dàt hielp niet en zoon bleef lustig voortwieden en keren... vermits hij had beloofd een plafondlamp te plaatsen die de dakwerker per ongeluk naar beneden had gekieperd wilde hij dat perse ook nog eventjes doen... jaja eventjes... dat was eventjes misgerekend... er moest geboord worden en na herhaaldelijk proberen lukte het niet... hij zat op het beton van ons dak en blijkbaar hebben ze er indertijd prima beton gebruikt want er was geen doorkomen aan... dan maar met een soort siliconen-plastic gel plakken... ook dàt lukte niet... dan de grote middelen met een soort "component" zoals hij het noemde... een mengeling uit verscheidene flesjes... iets waar je al blijft aanplakken alleen door er naar te kijken... moeke hier bleef de hele tijd standby om als elektro-hulpje gereedschap en papier etc aan te reiken... om een lang verhaal kort te houden (hm-hm) de lamp plakt en ze brandt... intussen was het al bijna halftien geworden en hij moest nog de beloofde wandeling met de woef gaan maken... ja hij had dat de woef beloofd en dan moet dat gebeuren... moeke heeft dan heel lief gevraagd of dat bezoek op een andere dag kon want moeke haar pijp was uit en was dringend aan rust toe... en zo gaat het gebeuren en moet ik nog wat langer in spanning zitten.

08-11-2015 om 11:48 geschreven door Myette

Vandaag nog maar eens naar de Spoed... nog enkele keren en dokters en verpleging verwelkomen ons met bloemenkransen... net nu ik aan 't opkrabbelen ben ging 't manneke door zijn rechterknie... dat was maandag... nadat ik op zijn bevel huisarts en chirurg had gebeld voor een dringende afspraak... iets dat jammer genoeg... of moet ik zeggen gelukkig... niet door ging wegens te lange wachttijd... werd er druk gepalaberd of we naar de Spoed zouden gaan of niet... probleem was hoe er te geraken... na lang aandringen kon ik hem overhalen het nog even aan te zien... vandaag was hij echter niet te houden... voorzichtig in de auto gekropen met veel gesteun en gekreun... de parking van het ziekenhuis inrijden was eventjes een obstakel want hoe die slagboom openen... 't manneke heeft altijd pertinent geweigerd die parking te gebruiken zodoende... gelukkig stond er achter ons een jonge vrouw die meneer uit de nood kwam helpen... uit die parking geraken werd een ander probleem want we vonden die verrekte automaat niet... die stond namelijk een verdieping hoger... enfin hij naar binnen gepikkeld... ziekenhuishemdje aan en op het bed... daar kwam een gemoedelijke dokter het been bekijken en betasten... vond terloops dat manlief voor zijn leeftijd nog "aangename benen" had... iets dat manlief deed stralen natuurlijk en mij grijnzen... er werden fotokes genomen van dat aangename been en geconstateerd dat er eigenlijk niets aan mankeerde... alleen wat verzeerd door teveel belasting... iets wat mij niet vreemd in de oren klonk want meneer heeft namelijk tijdens de weken van mijn revalidatie de vloeren van garage, stookkelder en waskelder geschilderd... tja ik heb gemopperd maar dat helpt toch niet... het been werd in een steunverband gewikkeld en nu loopt 't manneke met een stijf mummieachtig been rond en moet ik nog even wachten tot ik dat been terug kan gaan bewonderen... want zeg nu zelf... als de dokter het zegt zal het toch wel waar zijn zeker en ik die dat nooit heb gezien.

De rest van de dag verliep ietwat chaotisch... een tweede lading bladeren uit tuin en voortuin bijeen harken... telefoontjes plegen... bij eentje ervan uit mijn krammen schieten... we hadden namelijk prijs gevraagd om enkele kutkplaten in onze trapzaal vast te komen zetten... toen ik belde om af te spreken vertelde die mevrouw me doodleuk dat ik eerst de vastgestelde prijs moest storten en dat ze dan zouden bellen voor een afspraak... dat vond ik bepaald te gortig... eerst betalen en dan wachten tot het de firma belieft een afspraak te maken... ik heb dat pertinent geweigerd en gezegd dat ik dat geen manier van werken vond... ik zit trouwens nog altijd te wachten tot die dakwerker me belt om dat terras te komen dichten en dat na herhaaldelijke beloftes... hetzelfde voor het kuisen van de verwarmingsketel... wat die mensen bezielt weet ik niet... werken vinden ze precies vies.

Dan een telefoontje van zoon met weer een ellenlange lofrede op zijn hond... de hond die naar me grauwde bij de vorige kennismaking... hij wil perse dat we het nog eens proberen... tja wat moet je dan... ik zit er erg mee in mijn maag... ik vind het erg voor zoon en wil hem niet kwijt dus heb ik toegegeven... nu 't manneke nog overtuigen... zware dagen in 't verschiet.

05-11-2015 om 20:30 geschreven door Myette

Joepiejeeee... vandaag even neus buiten de deur gestoken... een uitje naar de Spoed... 't manneke ging maandag door zijn ene knie... paniek in huize Myette... manlief in alle staten want "zijn leven was voorbij"... tja zo is ie nu eenmaal... direct moest ik afspraak maken met de huisarts EN de chirurg... die huisarts was maar eerst beschikbaar de volgende maandag en bij de chirurg was het nog erger dus wat gedaan... DE SPOED... M

05-11-2015 om 19:58 geschreven door Myette

Deze voormiddag... heel vroeg al... op controle geweest bij de chirurg... de plakkers zijn eraf... de bijna geheel genezen wondjes gereinigd... de rest van mijn klachten werden onder tafel (zijn bureau) geveegd en na nog wat goede raad kon ik beschikken.

Thuis was mijn poetshulp al druk bezig en ik... na er eens serieus over te hebben nagedacht... besloot toch maar mijn deel van het werk... d.w.z. afstoffen en de keukenspullen ontvetten... op mij te nemen in plaats van in mijn zetel neer te ploffen... uiteindelijk ben ik er toch in geploft... afgemat maar fier... mannekes... zo fier als een gieter dat me dat toch gelukt was... het is een stapje vooruit.

Nu nog de moed opbrengen eens een wandelingetje te maken om toch nog wat nazomer op te snuiven... maar dat zal niet meer voor vandaag zijn vrees ik... genoeg is genoeg!

02-11-2015 om 12:20 geschreven door Myette

Rust roest is een van de vele gezegdes en o zo waar... 't manneke wilde dat ik mee naar de Makro reed om te gaan tanken... waarom... omdat dat manneke het indertijd vertikte te leren omgaan met pinkaart en dito artikelen... nu hij al zo oud is heeft hij als uitvlucht dat hij er te oud voor is en het niet meer kan onthouden... jawadde... zoals ik al eens vertelde zijn alle technische dinges in huis mijn afdeling en dan zwijg ik nog maar over de digitale wereld... zodoende moest ik mijn slappe lijf en ledematen de auto inslepen om te gaan pinnen... ik heb ooit eens een hele maand thuis gelegen met longontsteking en toen zijn we bijna van honger omgekomen want eens onze kontanten opgesoupeerd, de diepvries en voorraadkast uitgeput... ik ben dan maar uit arren moede in de benen geklommen om geld uit de muur te gaan halen... dit alles om te zeggen dat ik doodmoe ben van dit beetje inspanning... voor die operatie heel weinig gegeten en nu ook nog met mondjesmaat... veel gerust... en nu voelen mijn benen aan als wankele stekskes (lucifers)... hoog tijd dat ik weer mijn neus eens ga buiten steken om krachten op te doen... het probleem is dat ik nog altijd geen spannende kleren kan verdragen en in je peignoir gaan wandelen zou zelfs in onze alles-al-geziene-maatschappij toch enige verwondering opwekken vrees ik... voor de rest gaat het elke dag wat beter en begin ik weer licht op het einde van de tunnel te zien.

01-11-2015 om 12:33 geschreven door Myette

 Onnozele IK die bijna jubelend de operatiezaal werd binnen gereden... zo blij dat ik eindelijk van die zak stenen zou verlost worden... jawadde... in het begin natuurlijk pijn en dat verwacht je dan ook... de derde dag ging het al veel beter en dat verkondigde ik dan ook aan de vrienden die me opbelden... ik had beter moeten weten want voor "stoeffen" word ik altijd gestraft... de volgende ochtend werk ik wakker van een afschuwelijke steek op de plaats waar die galblaas had gezeten... een gevoel of er een mes in mijn ingewanden werd omgedraaid... dacht het maar even aan te zien want wat ik vooral haat is onterecht paniek te zaaien... de volgende dag zat dat mes er nog en ik belde de chirurg... die nam het rustig op en raadde me aan als ik zo ongerust was naar Spoed te gaan of de huisarts... wat ik niet heb gedaan en nu loop ik hier nog altijd stijfjes rond (wat je lopen noemt) en adem met oppervlakkige teugjes want diep ademen laat dat mes ronddraaien... maandag moet ik op controle... en ik die dag dat zo'n operatie een "fluitje van een cent" was... mijn dagen verlopen langzaam... heel langzaam... met voornamelijk liggen... lezen en TV kijken... ik zie de zon schijnen vanachter het raam maar moet de laatste mooie herfstdagen aan me voorbij laten gaan... mijn vertrouwen in de medische wereld is ferm aan 't wankelen.

29-10-2015 om 15:36 geschreven door Myette

Vrijdag namiddag operatie... zaterdag middag naar huis... ik doe alles nu in slow motion... het is al een ietsiepietsie beter behalve dat hoesten dat doet verdomd oijn... komt van die buis die ze door je strot rammen bij een operatie... en dan pompen ze je ook nog vol gas... wat ze nog meer doen weet ik niet en wil het ook niet weten... maar ja het is achter de rug nu en wachten op volledig herstel.

Ik had deze keer als kamergenote een Berberse vrouw... een meisje nog... ze sprak of verstond geen gebenedijd Nederlands woord en dat na 9 maanden hier in België te wonen... dus haar man week niet van haar zijde en moest tolken maar ook alles voor haar doen... ik heb nog nooit zo'n flauwe bees meegemaakt... ik werd de eerste geopereerd en toen ze mij naar de kamer brachten was ze juist weg... zo rond 8-9 u 's avonds reden ze haar de kamer in en toen begon het... meer dan een uur heeft ze liggen huilen en klagen tegen die man... en dat alles met zo'n heel hoog "feeênstemmetje"... die man moet haar erg gaarne zien of een engel van geduld zijn want die bleef haar maar troosten... ze had dezelfde operatie als ik maar blijkbaar leed zij véél harder dan ik... als ik haar iets vroeg kreeg ik alleen een koeienblik als antwoord dus het was erg stil op onze kamer... die man wilde altijd maar op de kamer en de zuster moest hem dan wegsturen wat hij niet zo prettig vond... gelukkig was het maar voor 1 dag want zo'n hele Berber familie op bezoek is echt een bezoeking als je je niet goed voelt.

25-10-2015 om 09:51 geschreven door Myette

Vandaag aan mijn programma begonnen d.w.z. de bib en voer inslaan... er ligt hier nog wel een hoop strijk te wachten maar ik heb geen goesting in strijken... eigenlijk nooit maar vandaag nog minder dan nooit... zou ik of zou ik niet... nog effe nadenken.

Ik kreeg met de post een geboortekaartje van mijn vorige poetshulp... ja die als vriend een nigeriaan heeft en die kerel wilde perse een kind van haar... wel dat kind is er... een jongetje en het is goed uitgedraaid... een smakelijk koffie-met-veel-melk kleurtje... nu afwachten of ze terug komt werken het volgend jaar... deze die ik nu als vervanging heb doet wel haar best maar heeft een rare manier van werken... gisteren was ze weer de deuren van een ingemaakte kast aan 't afwassen... waarom weet ik niet... dat is al de tweede keer dat ik ze aan die deuren betrap... als ze dat nog vaak gaat doen moet ik gaan denken aan een nieuw laagje verf.

Toen we boodschappen deden kwamen we een vroegere golfvriendin tegen met een van haar kleinzoontjes in het zeteltje van haar winkelkar... even wat staan babbelen tegen haar en wat kwelen tegen dat jongetje... dat zijn van die momenten dat ik spijt heb zelf geen kleinkinderen te hebben om te verwennen... gisteren nog liet 't manneke zich ontvallen er spijt van te hebben... ik wist niet wat ik hoorde want vroeger dacht hij er wel anders over... de mens wordt sentimenteel in zijn ouwe dag zeker.

20-10-2015 om 14:37 geschreven door Myette

Krijgen jullie ook zo vaak telefoontjes van personen van beider kunne die proberen je iets aan te smeren... deze week stond ik als numero uno op de bellijst... eerst een engelssprekend mens dat me vertelde dat ze storingen hadden doorgekregen van mijn PC terwijl dat ding zelfs niet aanstond... ze was echter zo overtuigend en hardnekkig en ik zo overdonderd dat ik mijn computer ging aanzetten... ze zou me gidsen zei ze... toen ze me vroeg of ik het "keybord" kon zien hield ik het voor gezien en haakte af ... ja ik weet het... dat ik daarin trapte... waarop dat mens het presteerde om nog eens twee keer terug te bellen tot ik uit mijn engelse slipper schoot... de volgende dag een franssprekende juffer die lispelde en ik dus niet verstond... heb opgehangen... dan wil ik het nog niet over al die hollandse meiden hebben die ze met de regelmaat van een klok op me afsturen met het een of ander fabeltje dat ik een geschenk heb verdiend... verdiend met wat... ik deed zelfs niets... of het aanbod van een interessante aanbieding of abonnement... ik ben het hardstikke beu al dat gebel... het probleem is dat men mij als kind al leerde altijd beleefd antwoord te geven als mensen me aanspreken... ik doe dat dan en hang aan hun haak... maar nu heb ik het gevonden... als er nog zo iemand aan de lijn hangt zeg ik beleefd... sorry de soep kookt net over... doei!

17-10-2015 om 20:44 geschreven door Myette

Vandaag de chirurg gesproken... die heeft de uitslag van de echo bekeken en beaamd dat een operatie noodzakelijk is... die zal aanstaande vrijdag plaatsvinden... ik kreeg direct de nodige instructies mee en heb de hele santekraam bezocht nodig voor men een ingreep wil doen... d.w.z. kamer bespreken... bloedafname... cardiogram... longen... na die hele weg te hebben afgelegd ontbrak me de moed om nog boodschappen te doen en zijn we vlug huiswaarts getogen... ik heb nog een hele week om alles voor te bereiden op een rustperiode voor moeder-de-vrouw zodat 't manneke niet teveel zorgen aan zijn koppeke zal hebben... dat betekent genoeg voer in huis... de was en de plas gedaan... enkele afspraken afzeggen en andere maken... allemaal zaken die ik nu met een opgemonterd hart ga doen... eindelijk kan ik weer plannen maken!

Zonet nog even mijn galblaas zitten bewonderen zoals ze er nu uitziet want volgende week is dat ding foetsie... heb en passant nog even bij Google heel de procedure gelezen voor zo'n ingreep... boeiende lectuur toch... nog zoiets... moet eraan denken naar de bib te trekken voor vers leesvoer zodat ik enkele weken toekom.

Ben inmiddels begonnen onze zomergarderobe te sorteren... te wassen en op te bergen want dat wordt toch niks meer... zon weg en regen in het verschiet... onze Pol de schildpad eet niet meer en zit al half onder de grond en dat is een veeg teken... ik vrees dat we een vroege winter gaan krijgen... de winterjassen hangen al klaar in de hallkast... de zomerjasjes stop ik straks in de wasmachine... al dat geredder wordt wel in een slakkengangetje uitgevoerd want mijn steentjes mogen niet gaan ronddollen.

16-10-2015 om 14:17 geschreven door Myette

Ik wil hier even iets recht zetten... natuurlijk ben ik momenteel niet in jubelstemming... natuurlijk weet ik wel dat zeuren niet helpt... natuurlijk weet ik ook dat er veel en veel erger dingen zijn dan wat onnozele steentjes in een stomme galblaas... maar dit blogje is nu eenmaal een soort dagboek en in een dagboek schrijf je wat je voelt... zodoende stort ik mijn gevoelens aan jullie voeten... maar jullie moeten ook niet denken dat ik hier nu de hele dag loop of lig te jammeren hoor... morgen zie ik de chirurg en dan weet ik hopelijk wanneer de operatie kan plaatsvinden en kan ik weer beginnen mijn leventje ietwat te programmeren... het ligt in mijn aard een kat een kat te noemen en vrijuit te spreken over wat me dwarszit.

Nu ik dit weer even van mijn overbelaste gal heb gegooid... oef je hebt er geen gedacht van hoe dit me oplucht... kan ik met een zuiver zieltje mijn bed gaan opzoeken... nu ben ik al van kind af aan een gretige slaper geweest maar ik was ook wel een nachtbraker en de keren dat la mamma terug haar bed uitkwam om me te zeggen het mijne op te zoeken kan ik niet tellen... want ik zat dan te lezen en het was elke keer zo van :"ja ma nog dit hoofdstuk even" maar die hoofdstukken bleven maar komen... met ouder worden heb ik echter mijn nachtbrakerij achter me gelaten en nu trek ik met veel plezier en voorpret al vroeg slaapkamer waarts... iets wat ik nu ga doen.

15-10-2015 om 21:46 geschreven door Myette