Wat doe je als je noodgedwongen thuis zit door ziekte... veel slapen... met lange tanden beetje eten... beetje lezen... weer slapen... wat aan je computer gaan zitten en je ergeren aan al het ellendige nieuws dat daar op je afkomt... weer gaan slapen... dit alles afgewisseld door veelvuldige hoestbuien... beetje met je duimen draaien en je rot vervelen.

Vandaag moest ik echter eventjes mijn kot uit... de bib mailde dat de leentermijn van mijn boeken verstreken was en als ik ze langer wilde houden zou me dat 0,20 euro per dag en per boek kosten... toen ik 't manneke vertelde dat hij me naar de bib moest rijden werd er luidruchtig gemopperd... maar toen ik hem voor de keus stelde... gaan of betalen... haalde hij bakzeil... zodoende... goed ingeduffeld die boeken gaan ruilen voor verse zodat ik weer leesvoer heb... ik heb er enkele meegebracht over vampieren en weerwolvenzodat ik in gedachten hele nachten door het woud kan meerennen met die dingen... die beesten worden blijkbaar niet moe of ziek.

Ons etentje met onze jonge vrienden ging zondag niet door... na lang aarzelen heeft man de knoop doorgehakt en afgezegd... nu krijg ik regelmatig berichtjes van die lieve schatten wat ze kunnen doen en of ze geen soepjes mogen brengen... ik vind het echt knudde van mezelf maar ziek zijn doe ik liever alleen zonder publiek... dat is te vermoeiend en praten geeft me hoestbuien... dus heb ik het afgewimpeld... hoop maar dat ze het niet kwalijk nemen.

Na de zware inspanning van dit logje schrijven ga ik proberen een hapje te eten en dan maar weer wat slapen... tot in betere tijden.

10-10-2017 om 12:03 geschreven door Myette

En we zitten volop in de herfst... de blaadjes laten zich in massa van de bomen vallen... moe van het zomergebeuren en blij dat ze eens kunnen gaan rusten... onze tuin staat plots vol paddenstoelen... in het begin was man druk bezig die dingen te verweideren maar toen kwamen we tot de ontdekking dat ze zich vanzelf verplaatsen en nu laten we ze rustig naar onze buren wandelen... onze Pol de schildpad is druk doende zich een goed plaatsje uit te zoeken om zich in te graven... iets waar ik soms jaloers op ben... zich lekker de hele winter in een of ander hol nestelen zonder eten en maar slapen... in plaats daarvan zijn wij druk met planten binnen zeulen... waterverdampers naar boven halen want deze ochtend is onze verwarming voor de eerste keer aangeslagen... winterkleren uit de kasten halen en vervangen door de zomerspullen.

Nog een voorbode voor de winter... keelpijn en hoest... iets waar ik al enkele weken last van heb... ik dacht dat het over was maar nee... gisteren stak het terug zijn lelijke kop op... ik lag om 9u al in bed te woelen en te kuchen en op keeltabletten te sabbelen... toch nog wat kunnen slapen alhoewel in schokjes... je ligt dan wakker en wat doe je dan... denken aan alles en nog wat... dat je dringend die en die kast eens zou moeten leeghalen en dat je dat morgen direct gaat doen... het is nu morgen maar mijn goesting is over... dan probeer je alle gedachten uit te schakelen maar dat is verdomd moeilijk zo niet onmogelijk... een jogaleraar zegde me ooit dat je je dan moet voorstellen dat je voor een volledig witte muur zit... op die muur mag niets komen... vlugger gezegd dan gedaan... hoe ik ook mijn best doe die muur komt stilaan vol met krabbels... niet te stuiten.

Gisteren toch nog een gezellige blogmeeting gehad... aangevuld met een drankje en een knabbel... Natoken was zo vriendelijk ons te verblijen met pompoenen uit haar welige moestuin... toen ze mij de mijne aanreikte... een monster van 7,5 kilokes... en ik de straat overstak brak het hengsel eraf... pompoen midden op de rijweg... ik moest hem met mijn voet naar het trottoir toerollen maar toen ik hem daar wilde optillen lukte het me langs geen kanten... gelukkig was 't manneke er om te helpen... hoe de anderen het er met hun nog grotere exemplaar hebben afgebracht weet ik nog niet... en hoe Natoken die dingen in en uit de auto kreeg is me een raadsel... dat meisje heeft superkrachten... ik ga toch voorzichtig voorstellen dat ze tegen volgende herfst Bonsai exemplaren gaat kweken... in elk geval mijn monster exemplaar ligt nu te pronken in de voortuin en eventuele dieven gaan zuur opkijken als ze dat ding willen pikken.

En nu ga ik eens voorzichtig proberen of mijn opruimgoesting er al terug is.

07-10-2017 om 10:27 geschreven door Myette

Na een nogal drukke week... moest 't manneke uitlaten... de kinderen voederen... de golf met mijn bezoek vereren... mijn kot van vuil ontdoen... een begrafenis bijwonen... intussen wat afspraakjes regelen... de was en de strijk bijhouden... heb ik eindelijk even tijd om eens enkele bedenkingen te spuien.

Niettegenstaande mijn aversie tegen Trump en zijn hele clan kan ik het toch niet laten om... het moment dat ik die lelijke kop zie... in te zoomen... waarom... omdat ik benieuwd ben welke onnozelteit die man weer uitkraamt... ik las net dat "Europa in verbijstering toekijkt hoe Trump als een olifant in een porceleinwinkel tekeer gaat" en zo is het maar... een dolle olifant die alles aanvalt wat hem stoort... alhoewel die man echt bangelijk is is hij toch een bron van vermaak voor mij... de keren dat ik mezelf dom vind is het een troost te weten dat er nog iemand is die nog dommer is en het toch tot leider van Amerika heeft gebracht... de man werd natuurlijk wel geholpen door de berg geld die hij in al die jaren heeft bijeen gesprokkeld maar toch... miljoenen mensen wachten nu bang af wanneer hij eindelijk die oorlog met zijn evenknie gaat ontketenen en niemand die die man tegen houdt... zijn medewerkers verlaten in bosjes hun job maar de rest blijft doof en blind voor dat rampgebied.

Het is mij een troost ook dat als ik soms domme dingen doe ik alleen er de gevolgen van draag... soms ook 't manneke natuurlijk als ik de maaltijd maar weer eens laat aanbranden maar die is dat ondertussen al gewend en proeft het niet meer... wat Trump doet is wel de hele wereld proberen te laten aanbranden en de oen beseft het niet eens... of zou hem dat gewoon worst wezen?

Zo hadden wij vroeger een buurvrouw die de meest beledigende dingen kon uitkramen... ze vond zichzelf heel wat en zag neer op het "plebs"... ik heb me jaren afgevraagd of het gewoon domheid of gemeenheid was... weet het nog niet... gelukkig is die buurvrouw naar een chiquere buurt verhuisd tot opluchting van velen.

Na dit zware denkwerk ga ik me verpozen met huiswerk... tot later!

30-09-2017 om 11:17 geschreven door Myette

De voorbije week was ik wat ziekskes... keelpijn... niezen... hoesten... piepen als een al lang niet meer gesmeerde fiets... ik voelde me helemaal niet "in mijn taloor"... toen ik bij de dokter wilde afspreken kwam ik tot de ontdekking dat die loebas maar weer eens op vakantie was... altijd als ik hem nodig heb is hij ribbedebie... dan maar een plaatsvervangster zoeken... ook al niet zo eenvoudig want die dokters zijn precies niet erg werklustig... vandaag is het gelukt en ze besloot dat ik gezond was... ook al een opluchting... ik voel me weliswaar niet echt toppie maar ik ben wel gezond.

Om het te vieren ben ik de tuin ingetrokken om wat hoognodig snoeiwerk te plegen... samen met mijn wederhelft hebben we enkele struiken gekortwiekt zodat de tuin er weer ordelijk bij ligt... het was zo lekker weer dat onze schildpad zowaar ook zijn koppeke liet zien... de laatste dagen was hij niet meer te zien en we dachten dat hij al in zijn holleke gekropen was... rijkelijk vroeg dat wel maar ja... ik kon het beest geen ongelijk geven.

Morgen komt zoon met zijn hond en die zal wel enkele planten bewateren (de hond niet de zoon) zodat wij dat niet moeten doen.

De tijd vliegt en ik zie dat het alweer tijd is om de patatjes op het vuur te zetten... tot een volgende keer!

22-09-2017 om 17:27 geschreven door Myette

De tijd dat ik hele nachten kon dansen is helaas voorbij... gisteren moesten we naar een receptie... man had zelfs 2 kaarten gekocht voor het dansavondje erachter... niet echt een goeie timing want ik zit al de hele week te hoesten en te lijden... maar ja... ik wilde geen spelbreker zijn... tutte me op voor de receptie met het voornemen mijn wederhelft alleen naar dat bal te laten gaan achteraf... we kenden er niemand dus een receptie is niet bepaald mijn "ding"... er waren zowat 200 onbekenden aanwezig en wij zaten in een hoekje van ons drankje te sippen en wat liflafjes te kauwen toen er plots een stel opdook die 't manneke vaag kende van de golf... we raakten in gesprek en besloten om samen de dansavond te doorstaan... ik weliswaar met keel- en koppijn maar ja... ik deed mijn best om ietwat opgewekt gezelschap te zijn... heb wat dansjes gepleegd ook... mijn halve trouwboek kon het niet laten weer eens het showbeest uit te hangen en gaf een solo demonstratie weg van een jive wat hem applaus opleverde van de rest van het stijve publiek... die zijn dag was dus goed... en ik vond dat ik genoeg mijn best had gedaan en paste rond 11u.

Maar nu... the morning after... owee... ik voel me helemaal niet goed... kras als een kraai... blaf als een hond... alles wat er aan mijn lijf zit doet pijn... ik ga nu een hete douche nemen en vermoedelijk mijn bed terug in... dat krijg je ervan als je je opoffert om manlief te plezieren... ik ben een wrak en hij... voelt zich kiplekker.

17-09-2017 om 14:38 geschreven door Myette

Wraakroepend al dat geweld, oorlogen, moorden en noem maar op... ik moet eerlijk bekennen dat ik ook af en toe wraakgevoelens koester maar het blijft bij wat gevloek en gemopper... ik heb nog nooit de neiging gevoeld iemand de keel over te snijden... alhoewel... als ik aan die twee paljassen denk (de kuif en de hooiopper) krijg ik de kriebels maar als ik de kans kreeg zou ik ze gewoon met de stomme koppen tegen elkaar bonken tot ze beginnen te brabbelen als kleuters... dan een tut in hun mond en de box in... helaas een mooie wensdroom.

Met gevaar verweten te worden dat ik mijn gevoel voor humor kwijt ben boom ik nog even door op dit onderwerp... na een lange en goeie nachtrust wordt je verkwikt wakker... zet je je aan je bordje muesli en wat hoor je op de radio... een burgemeester die de keel werd overgesneden... ik ken de brave man niet maar ben ervan overtuigd dat hij dat niet verdiende... wat gebeurt er toch met ons mensen... worden we stilaan allemaal gek... iedereen wordt agressiever met de dag... voor een niks slaan de stoppen door... ik kan natuurlijk mooi praten... ik hoef niet meer te vechten voor mijn bestaan... dat bestaan wordt gul door de staat onderhouden... het enige waar ik moet tegen vechten is de dagelijkse sleur.

Van sleur gesproken... gisteren werd die even onderbroken... ik zat tegen 9u op mijn poetshulp te wachten... en te wachten... tot ik belde naar het kantoor om te horen dat ze enkele weken ziek was en niemand had me verwittigd... dus heb ik mijn al korte mouwen nog wat hoger opgerold en ben aan de slag gegaan in mijn dooie eentje... het was lang geleden dat ik de vloeren nog eens zelf had moeten dweilen maar ik had zoiets van "ik moet dat nog kunnen" en ik kon het alhoewel ik nadien wel een "beetje" moe was... heb om 10u een flinke rumgrog genomen (heb mijn eerste kou van dit jaar te pakken) en heb goed geslapen... merci!

Straks de boodschappen want de huismuizen hebben honger.

12-09-2017 om 11:14 geschreven door Myette

Boos... ik niet hoor... momenteel ben ik de rust zelve... maar Moeder Aarde is boos op ons... stoute mensen... en je kan haar geen ongelijk geven... je zou voor minder je geduld verliezen... zij die met veel moeite en tijd zorgde voor een prachtige groene wereld bevolkt met allerlei soorten dieren... moet met lede ogen toezien hoe die ene diersoort... "mensheid" genoemd... alles aan 't afbreken is... ze ontstak in een geweldige woede en geselt ons nu met vulkaanuitbarstingen... tsnunamis... tornados... aardschokken... en nog altijd is het niet doorgedrongen bij sommige wereldleiders (als je dat leiders kan noemen) dat de schuld bij ons mensen ligt... ze doen stomweg door met kernproeven... wouden kappen... de lucht bevuilen... waarom... omdat hun eigen ego gigantisch groot is en daarvoor moet alles wijken.

Na deze verlichtinggevende ontboezeming ga ik verder met de gewone dag-dagelijkse dingen des levens... wat moet je anders... de voorbije week is echt niet om over te klagen... golfdagje met etentje nadien... een daguitstap met de club waar we van genoten hebben... het weer was uitzonderlijk goed... het gezelschap voortreffelijk... alles pico bello niettegenstaande we toch een obstakel moesten overwinnen... in de voormiddag bezochten we een abdij in Hemiksem... ik programmeerde de GSP en we vertrokken... die "madam" van dat gpske komt echter nooit overeen met mijn "meneer" want die weet het altijd beter... we zijn toch in Hemiksem geraakt zonder noemenswaardige problemen... na het bezoek daar moesten we naar Aartselaar om te lunchen in het restaurant van de Golfclub Kleydael... ik had ook dàt geprogrammeerd en we vertrokken... voor ons reden enkele andere van onze leden en op een gegeven ogenblik reden die links een weg in... man riep : "hier zal het zijn" maar die GPS riep : "rij door"... we reden door... volgden de aanwijzingen van dat ding... we kwamen op een lange lange dreef met aan beide kanten een gracht... plots zei het ding : "je hebt je bestemming bereikt" en daar stonden we... niets te zien dan grachten... bomen en hagen... wat nu... doorrijden maar tot op een hoofdweg zeker... heel aan het einde stond er toch een stenen paal midden op die weg zodat we er niet uit konden... de wagen keren kon niet dus achteruitrijdend terug tot we op een oprit van een villa konden keren... dat was al een hele opluchting tot er een tegenligger van b-post op ons pad verscheen... weg te smal om te passeren... terug achteruit... bijna de gracht in... tot we op een stukje kwamen waar de gracht onderbroken was... wij opzij... b-post reed door... weer verder die lange lange dreef door zonder tegenligger gelukkig... tot we terug op de baan kwamen... werkman aangeklampt om weg te vragen... Kleydael gevonden waar de hele bende al aan tafel zat... toch nog een plaatsje gevonden en me goed vermaakt... wel 2 tonics gedronken want ik had al het aanwezige vocht in mijn body uitgezweet... om de gevoelige lezer te sparen heb ik dit beschreven zonder de vloeken en verwensingen van mijn wederhelft te vermelden maar... geloof me... het waren er veel.

09-09-2017 om 14:07 geschreven door Myette

En we zitten al in september... ben al aan t loenzen naar mijn bottekes... jaja ik ben een vooruitziend vrouwmens... we mogen echt niet klagen over onze zomer... niet over de zomer nee maar we zouden geen Belgen zijn als we niet zouden klagen... over wat... over zowat vanalles wat er in de hele wijde wereld gebeurt... zo te zien is de wereld gek geworden... we worden overrompeld door bendes gekken onder leiding van enkele hoofdgekken... ik ben soms... met de nadruk op "soms"... blij dat ik al zo oud ben... ja ik heb ook een oorlog meegemaakt als kind maar na die 4 jaren begonnen we ons te herstellen en kregen we druppelsgewijs wat meer welstand... we hadden vooruitzichten... maakten plannen... ook voor onze kinderen... en nu... ik benijd de jonge ouders niet maar moet ze bewonderen dat ze nog de moed hebben kinderen op deze verrotte wereld te zetten.

De voorbije week was ietwat drukbezet en ik nam me voor vandaag het rustig aan te doen... iets wat 't manneke echt niet kan begrijpen... hoe ouder hij wordt hoe drukker hij doet... wil mij steeds maar meesleuren en ik... ik wring dan zwaar tegen wat hem dan nog meer opwindt... we dezen boodschappen... gingen naar de golf met daarna een etentje... waren op weg voor de club... deden nog eens boodschappen en dat is echt wel genoeg voor één week voor mij... straks komt zoon met Kiko en ik zet me nu al schrap.

Trouwens ik voel me al de hele week niet echt goed... mijn inwendige huishouding is onrustig... ben wat duizelig ook... heb maag- en buikpijn... teveel stress op mijn dak gekregen de laatste tijd... zelfs een rustige maaltijd is me niet gegund... man komt aan tafel en begint druk commentaar te geven op alles wat er zoal gebeurde de laatste dagen... maakt zich dan kwaad... ik heb me voorgenomen er niet meer op te reageren want mijn opvattingen stemmen in het geheel niet overeen met de zijne... zodoende heb ik net weer mijn bokes zitten opeten in doodse stilte... maar jongens toch is dat moeilijk... geef ik commentaar dan komt er ruzie van en gaat mijn bloeddruk omhoog... geen commentaar doet mijn bloeddruk ook stijgen van de inspanning om te zwijgen... wat moet je dan doen... 't manneke is nu nooit de gemakkelijkste geweest om mee samen te leven maar de laatste tijd doet hij soms heel raar en dat jaagt me schrik aan... ik zie de toekomst somber in.

02-09-2017 om 14:27 geschreven door Myette

Ja ik ben een beetje stilgevallen... oorzaak... zwaar weer ten huize van... momenteel is de storm over maar voor hoelang... ha... dàt is in het ongewisse... tijdens zo'n onweer staat mijn kop niet naar ditjes en datjes en hier wat zitten klagen lost ook niets op.

Wat deed ik in de voorbije week buiten schuilen voor de bui... de gewone dingen des levens want weer of geen weer er moet gewassen en gestreken en gekookt worden... gisteren kwam mijn poetshulp en mijn kotteke is weer proper... vandaag gaan we naar de golf en daarna met vrienden eten... dat hing er met zijn pootjes uit maar is godzijdank toch weer goed gekomen... een goed glas wijn heb ik wel verdiend... dat eten zal miniem worden want te warm voor mij... ik eet dan muizebeetjes en in plaats van slanker te worden zwel ik op zoals popcorn in de oven... ach dàt zal ook wel weer voorbij gaan.

Zaterdagkwam zoonlief ons uit de nood helpen... bad en bidet lieten nog maar water door met mondjesmaat... zoon brak de bidet af... zette de hogedruk op de afloop en begon te spuiten... en bleef spuiten... maar ergens zat een hardnekkige prop... dan maar keuteren... en keuteren... uiteindelijk (de aanhouder wint) trok die prop zich terug (voelde zich echt niet gewenst) en de afloop was vrij... dan kwam de bidet zelf aan de beurt... die elleboog werd er afgevezen en owee... wat was me dàt... bijna helemaal dichtgekoekt met kalk... weer gooide zoon zich op dat ding en begon er brokken af te brikken... dan alles terug op zijn plaats gezet en nu... wat een genot... het water loopt al juichend in die propere afvoer en ik juich luidkeels mee... al jàren niet meer meegemaakt... ik heb zoonlief bijna platgeknuffeld van dankbaarheid.

29-08-2017 om 11:42 geschreven door Myette

Na een overijverige zaterdag vier ik vandaag 's Herens rustdag... overijverig jawel... zoals voorgenomen gooide ik me gisteren op die vette fritesketel en begon te spuiten en te schrobben dat de stukken eraf vlogen... niet van de ketel maar van mijn nagels... wat een ellende... ik neem mezelf altijd voor dat ding regelmatig eens onder handen te nemen maar stel het steeds uit tot het bijna dichtgegroeid is van aangekookte olie... het ging zo : inspuiten met superontvetter... laten intrekken... wat gaan lezen... schrobben... inspuiten... etc. etc... heel die procedure nam wel 2 uren in beslag... toen die ketel weer oogverblindend schitterde keek ik met een loens oog naar de dampkap ... nog zo'n ding dat ik gewoonlijk negeer tot het vet eruit druipt... zou ik of zou ik niet... ik zou... en begon weer met spuiten en schrobben en inweken... na gedane arbeid voelde ik me afgemat maar wel trots op mezelf... wat een moed en doortastendheid... ik klopte me zelfvoldaan op de boezem en ging liggen recupereren.

Maar die dag was rust me nog niet gegund... zoon zou nog komen met Kiko die zoals gewoonlijk de trap donderend opstormde zogauw de voordeur opende... ik druk me dan tegen de muur of ik ga onderuit... hij krijgt dan zijn stukjes vlees... slobbert een halve bak water binnen en rent dan druipend naar "den bompa" terwijl ik al kan beginnen met de keuken op te dweilen... ik had enkele computer klusjes voor zoon en dan moet ik de hond troosten terwijl zijn baasje boven zit... dat troosten is onvermoeid blijven strelen tot ik er een lamme arm aan overhou... maar dat beest is toch zo lief dat ik dat er maar bij neem... hij liep weer over van liefde en ik kreeg de ene na de andere "zware" poot op mijn knie terwijl hij me in de ogen keek met ogen die overliepen van liefde (allee zo interpreteer ik het toch terwijl het misschien alleen maar een vraag was naar nog wat snoepjes)... het werd weer laat tot ik stond te tollen op mijn benen en zoon de deur heb uitgewerkt... ik kon nog net mijn bed bereiken... goed geslapen!

20-08-2017 om 15:24 geschreven door Myette

Als kind heb ik nooit een dagboek bijgehouden... waarom niet... alhoewel ik toen al bezig was met alles te lezen en op te schrijven wat ik opmerkte... misschien omdat er nooit eens iets gebeurde... tja we hadden de oorlog met bommen en luchtafweer... als kind dacht ik er niet bij na en vond dat dit deel uitmaakte van het leven... mijn zus en ik leidden een beschermd leventje... huis... school en huis... op straat spelen mocht niet... scouts of giro ook niet... ja met wat hou je je dan bezig na school en huiswerk... met lezen... ik las dus alles wat er ook maar gedrukt stond tot de reclames toe... en eigenlijk doe ik dat nog... macht der gewoonte zeker.

En nu vanaf ik het internet ontdekte schrijf ik alles van me af... en ik besef dat ik dit nodig heb om het hoofd te kunnen bieden aan alle problemen die er op me afkomen... het is een soort uitlaatklep... het lucht op... of er nu iemand dit leest of niet maakt niet uit... alhoewel een reactie af en toe toch wel plezierig is... een dagboek is uiteindelijk ook niet bestemd om gelezen te worden... waar ik gloeiend spijt van heb is dat ik er geen heb bijgehouden toen mijn kinderen geboren werden en opgroeiden... je denkt dat je "dit en dat" nooit zult vergeten maar dat is niet waar... elke dag brengt zijn eigen problemen en vreugden mee en de rest wordt stilaan verdrongen... toen de kinderen klein waren had ik het te druk om ook nog te schrijven... en daar heb ik nu spijt van.

Nu heb ik tijd zat en verdeel die in huishoudelijke jobkes (zo min en zo vlug mogelijk)... lezen... computer... administratie (een noodzakelijk kwaad)... ledenlijsten en brieven voor de club (tot men me niet meer nodig heeft)... TV... van tijd tot tijd mezelf eens luchten... en de dagen en weken en jaren vliegen voorbij (beangstigend snel)... ziezo... het speeluurtje is afgelopen en ik ga me wijden aan een van de meest gehate taken die ik ken nl. de frituurketen en de dampkap trachten schoon te krijgen... zij die gaat lijden groet U!

19-08-2017 om 10:34 geschreven door Myette

Ik lees hier net allerlei commentaren over onze Antwerpse moederdag... tja dat is nu eenmaal altijd zo geweest en zal hopelijk altijd zo blijven... voor mijn dochter komt dat goed uit want haar schoonmoeder woont in Mechelen... zo hoeft ze zich niet in twee te snijden om elke moeder te plezieren... eentje in mei en eentje in augustus... ik ben weeral tevreden gesteld met een reuzenpot bloemen voor in de tuin van dochter... die zitten nu al van het zonnetje te genieten (niet de dochter maar de plant)... en een supergrote mand met kamerplanten van zoon... et voilà ma is zoet en kan er weer een jaartje tegen.

Voor de rest geen nieuws... nog niet want het is nog vroeg... wie weet wat er me nog boven het hoofd hangt vandaag... wel goed geslapen want man schopte me 2x en was kwaad toen ik protesteerde... is naar beneden op de bank gaan liggen... wel rustig zo... wat gaat de dag brengen... beetje zon... veel regen... we zien wel... aan alleen een prettige dag!

16-08-2017 om 09:42 geschreven door Myette

Ziezo alles wat moet opgekrikt worden is opgekrikt... ik ga hier geen details geven... je zoekt het maar uit... ik zei "alles" maar dat is niet helemaal correct... mijn gemoed zit in het slop en ik doe er alles aan om dat weer omhoog te krijgen... zwaar werk hoor... waarom noemen ze dat eigenlijk een "gemoed"... dat was even een tussendoortje... de wolken hangen laag buiten en binnen en dat is zo al 2 weken... om er een dromedarisbult van te krijgen... ik denk niet dat zo'n ding me erg zou staan daarom probeer ik er vanaf te geraken... hier dus.

Ach het is zoals het is... een echtgenoot met "loeten" moet je gewoon maar laten stoven in zijn eigen sopje... wat ik dan ook doe... het zal wel weer overwaaien... iets wat ik niet kan zeggen van het weer... dat is gewoon triest... onvoorstelbaar en troosteloos... gisteren zat ik nog in de tuin na gedane arbeid en nu regent het pijpenstelen en hebben ze ons ook nog eens hagel beloofd... mooi hoor en dàt op Moederdag... ja moederdag wordt hier in Antwerpen op 15 augustus gevierd... waarom... omdat wij het altijd zo gedaan hebben en we ons niets aantrekken van al die andere provincies die dit perse in mei willen vieren... haha... die van Antwerpen zijn nu eenmaal dikke nekken die het steeds beter weten... voilà!

Straks komen dochter en schoonzoon even binnen wippen met hun bijdrage aan de feestvreugde... feesten is er niet bij vandaag... als ze braaf zijn krijgen ze een snoepje... maar vrijdag komen ze eten en dan staat moeders achter het fornuis... of is het "voor" het fornuis... waarom kan ik dat nu niet onthouden... van onthouden gesproken... die blanco vlekken in mijn hersentjes steken meer en meer de kop op... wreed ambetant als je plots midden in een gesprek de naam van iets of iemand kwijt bent... mijn synapsen werken niet meer zo snel als vroeger... er zit ook sleet op.

Haha mijn loetenvent is de deur uit en ik ben nu de alleenheerser in huis... ga vlug een van mijn opgenomen films bekijken op TV... tot later!

15-08-2017 om 10:50 geschreven door Myette

Je hebt allerlei soorten plagen maar die waar we momenteel mee kampen heet "vliegenplaag"... verleden week is er stiekem een vlieg binnen geslopen... een hele slimme want we hebben overal vliegenramen zitten... die vlieg is een heel ambetant beestje met een voorliefde voor ons mensen... een hele living vol meubels maar waar gaat ze zitten... op ons gezicht of arm of been... een echte huisvlieg dus... plots doken er nog meer op... we verdenken die eerste een vrouwtje te zijn die haar eieren ergens neerpootte want de nakomelingen zijn al even erg als zij... wij zetten ons nu alleen nog maar in onze stoel gewapend met een handdoek om rond te meppen... en meppen doen we... tot hiertoe telde ik al 4 dode beestjes wat een hele prestatie is want je klopt er eentje buiten westen en net als je het de genadeslag wil geven krabbelt het weer op en vliegt weg... ik probeerde ook ze buiten te lokken... deed de terrasdeur wagenwijd open... begon lieftallig te koeren of ze niet buiten wilden gaan spelen... het zonnetje scheen... de frisse lucht in... de vriendjes buiten zaten te wachten... maar nee... ze wilden ons niet verlaten... veel te plezant mensjes pesten... en zo brachten we deze week onze dagen door... al meppend en vloekend.

Gisteren toch nog eens 't stad ingetrokken voor enkele uren... kwam beladen met spulletjes en afgepeigerd terug thuis... EANDIS had ons verleden week een bericht gestuurd dat er werkzaamheden waren en de stroom zou afgesneden worden van 7u30 tot ca. 15u... ik dus uit mijn bed op een onmenselijk vroeg uur om appelsientjes te persen en koffie te zetten en de computer even te checken op mailtjes voor de boel werd dichtgegooid... dat gebeurde dan om 8u30 en duurde tot 10u... moest ik daar zo vroeg voor opstaan... heb dan nog slecht geslapen ook uit schrik me te overslapen... het brengt iemand wel tot denken over hoe erg we afhangen van die stroom... geen TV of computer... al die elektrische toestellen die we gebruiken met inbegrip van wekkers... wie een elektrisch fornuis heeft... ik dus... kan zelfs niet koken... onlangs keek ik een film waar alle stroom wegviel in de stad... een regelrechte ramp... en wij sukkels gebruiken onze toestellen gewoon als vanzelfsprekend zonder te beseffen dat we zonder hen gewoon "sukkels" zouden zijn.

Verdorie nog eens aan toe sèg... een vlieg is me toch tot hier boven gevolgd zeker... waar is mijn handoek dat ik haar doodmep... sorry... ben even bezig............

. 

11-08-2017 om 15:13 geschreven door Myette

Ik krijg soms van vrienden te horen dat ik een "franke teut" heb en ook dat ik niet erg beleefd ben... maar vergis je niet... als mensen me niet aanstaan kan ik ijselijk beleefd zijn... zo ijselijk dat ik het er zelf koud van krijg... een van mijn vele ondeugden is dat ik ironisch ingesteld ben... je mag het ook wel sarcastisch noemen... ik zie soms dingen die me doen lachen waar andere mensen blijkbaar niet op letten... of men vertelt iets en ik geef commentaar... het is sterker dan mezelf en wordt niet door iedereen geapprecieerd... tant pis... de tijd dat ik me van de mening van anderen iets aantrok is gelukkig verleden tijd... ik plaag ook gaarne mensen maar nooit om te kwetsen en alleen diegenen die ik wel mag want... zoals ik al zegde... tegen de anderen ben ik ijselijk beleefd... die ondeugd van mij helpt me ook vaak in moeilijke tijden want als het ergste leed of woede wat gezakt is moet ik met mezelf lachen... dat is dan weer galgenhumor.

Vandaag was er niet veel te lachen... voor de middag met de bankadviseur gaan palaberen en die man had... zoals verwacht... niet echt schitterende aanbiedingen in zijn mandje liggen maar ja... geld op een spaarboekje kost meer dan het opbrengt dus sta je met je rug tegen de muur.

Ook eindelijk de knoop kunnen doorhakken voor een etentje met een groepje vrienden die mij hadden opgezadeld om een geschikt restaurant te vinden en ook een datum dat iedereen vrij is... iets dat echt niet gemakkelijk is... het is zich een weg banen tussen cruises en verblijfjes aan zee en reisjes naar hier en daar... niet bij ons... man en ik gaan nooit op reis... maar de rest... die mensen zijn haast nooit thuis... maar het is gelukt na over en weer mailen.

Mijn beloning na deze inspannende dag was dat 't manneke na het avondmaal naar de golf trok en ik in alle rust van een spannende SF film heb kunnen genieten... tja moeke mag ook nog wat hebben nietwaar.

03-08-2017 om 22:52 geschreven door Myette

Vandaag was een surprise-dag... toen we gisteren op de golf waren kreeg ik telefoon van onze aangenomen kleindochter (ons vroegere buurmeisje die ons heeft geclaimd als opa en oma)... ze hadden een dag vrijgenomen en vroegen of we hen vandaag op de golf wilden ontmoeten... ja dus... tegen 10u waren we er... speelden een rondje... dronken een koffie en toen vroegen ze of we met hen wilden gaan lunchen... zij tracteerden... wij sputterden wat tegen maar gaven tenslotte toe... het werd heel gezellig en het eten was lekker... in de late namiddag nog vlug even mijn voorgenomen programma afgewerkt (boodschappen doen) en dan moe maar tevreden naar huis... toch leuk zo'n onverwachte tractatie.

Morgen heb ik een afspraak bij de bank... de adviseur belde me om te vertellen dat hij iets in de aanbieding had... niet dat ik er veel van verwacht want dat beetje spaargeld kost bijna meer als het op de bank staat dan het opbrengt.

Tijdens de lunch ging het gesprek ook over o.a. de manier van leven nu en vroeger... die jongelui hebben er een heel andere kijk op... wij gingen werken... leefden zuinig en spaarden... terwijl zij nu veel meer van het leven genieten en... ik kan hen geen ongelijk geven... de toekomst is ook veel onzekerder dan toen wij jong waren... je kan er maar beter van genieten nu het nog kan.

02-08-2017 om 22:33 geschreven door Myette

Verdorie sèg... potverkoffie... akkerdjie (zoals mijn vroegere chef altijd zei als ik weer een steek had laten vallen)... in de vroege ochtend werd ik wakker met een opspelende blaas... lag nog wat te aarzelen of ik zou opstaan of niet... en kreeg van die geweldige ideeën... tenminste ik vond ze geweldig... die moet ik beslist loggen dacht ik zo in m'n eigen zichzelve... ik spreek vaak tegen mezelf want dan krijg ik tenminste altijd gelijk... en nu zit ik hier met dat geweldig idee... vervlogen... wèg... het zal dan toch niet zo belangrijk zijn geweest veronderstel ik.

Wat me achterlaat met een geweldig schuldgevoel... wat moet ik nu vertellen... ach moeten moet er niks... maar eenmaal ik een onbeschreven blad zie wil ik het vullen al was het maar met wat gezever... en zeveren kan ik heel goed... ik kan zelfs niet meer eten of drinken zonder mijn voorkant te besmeuren... ik koop nu alleen nog maar kleren met drukke print want daar zie je een vlekje niet zo vlug tussen... edoch... aangezien ik geen fan ben van prints te combineren met prints... dat doet pijn aan mijn ogen... draag ik er een effen... liefst witte pantalon onder... en wat gebeurt er dan... ik mors op die pantalon... nog maar eens verdorie sèg... akkerdjie!

Wat brachten de voorbije dagen me... vooral ingetogen rust... tja dat mag ook al eens nietwaar... aangezien 't manneke niet te genieten valt als hij thuis moet zitten laat ik hem met veel genoegen los op de buitenwereld... ik wacht dan met ongeduld tot ik de auto hoor vertrekken en vlei me voor de TV neer om een van mijn opgenomen series of films te bekijken... de laatste tijd wordt ik echt verwend want manlief gaat 's avonds ook nog enkele uurtjes naar de golf... zo ook gisteren... ik dan heerlijk languit op de bank met een reuze pot ijscreme op schoot... en genieten maar... iets waar ik nu wel wat spijt van heb want ik kreeg mijn pantalon met moeite dicht zodat ik er nu ietwat ongemakkelijk bijzit... het probleem van die spannende broek is dat alles wat er teveel is de hoogte wordt ingestuwd zodat je het gevoel krijgt Dik Trom te zijn.

Ach die Dik Trom en Pietje Bel waren als kind mijn favorieten... wij woonden op een appartement en mochten nooit buiten spelen zodat die twee deugnieten alles deden wat ik nooit mocht... snik snik... maar dat is voor een andere keer... nu staat de ruitenwasser voor de deur en de plicht roept me.

01-08-2017 om 10:49 geschreven door Myette

Deze hele week ben ik ontzettend braaf geweest... ik heb me ingespannen 't manneke te vermaken... te vergezellen... te plezieren... maar oooo wat is dat toch vermoeiend en of ik dat nog lang zal kunnen volhouden is een twijfelgeval... wat we zoal deden... één dag gaan winkelen... één dag naar de Zoo... één dag wandelen... één dag naar de minigolf... die vijfde dag was een regendag dus mocht ik even uitrusten.

Naar de Zoo gingen we al heel vroeg... op tijd om het gedierte te zien voederen... rondgewandeld en tot slot een lekker koffietje gaan drinken en dan de bus op naar huis... de midgetgolf 2 rondjes gespeeld en... al zeg ik het zelf... mezelf overtroffen... tijdens de wandeling in het park  op een bankje gaan zitten aan de speeltuin om de kindertjes gade te slaan... die kindjes waren een enorme zwerm joodse hummels... de jongetjes uitgerust met keppeltjes en van die bidsnoeren aan hun broek en de meisjes met zedig de knietjes bedekkende rokken en sommigen ook nog met een dikke panty eronder... de winkeldag was gewoon voer aanslepen maar ja dat moet nu eenmaal ook gebeuren... tussen die bedrijven door moest ik dan nog het kot aanvegen want mijn poetshulp liet me vier weken aan mijn lot over... dat aanvegen gebeurde dan ook met de franse slag en ik kijk rijkhalzend uit naar haar terugkomst om eindelijk nog eens zuivere stofvrije lucht in te kunnen ademen.

Zondag komen dochter en schoonzoon terug uit Kreta... maandag komt de poetshulp... dinsdag de ramenwasser... die dag ook midgetgolf... vrijdag is het blogmeeting... dus 't manneke zal zich alleen moeten vermaken want 't vrouwke heeft andere plannen.

28-07-2017 om 22:28 geschreven door Myette

Gisteren kwam zoon zoals elke week ons met zijn bezoek vereren... zijn scootmobiel staat nu in onze garage en hij stapt zoveel mogelijk in de hoop zijn gewonde been ooit terug in orde te krijgen... iets dat helaas niet zo maar gaat... dat been wil niet verder plooien zodat werken tot hiertoe nog niet aan de orde is... waar hij zijn dagen mee vult... aan zijn motor sleutelen... enkele keren per dag met de hond gaan wandelen... natuurlijk moeten er ook boodschappen gedaan en zijn flat opgeruimd worden... ik vertelde al eens dat die zoon van ons een fervente dierenvriend is die zelfs praat tegen een bij die op zijn mouw kwam zitten... buiten de hond Kiko en de kat Chita heeft hij er nu een muis bij... hij vindt dat beestje zo lief dat hij het niet over zijn hart kan krijgen het te vangen... aangezien dat diertje geen strobreed in de weg wordt gelegd heeft het zich permanent in huis gevestigd... nadat het echter een kast had gebruikt als latrine heeft zoon er niets beters op gevonden dan een muizenhuisje te bouwen met aparte compartimenten voor wonen... slapen... eten en ontlasten... nu maar hopen dat die muis het gebaar zal apprecieren en zich in die villa wil nestelen... tja ik ben gezegend met een uitzonderlijke familie... de ene doet al raarder dan de andere... en ik... tja soms spring ik ook al eens uit mijn keurig corset.

23-07-2017 om 14:26 geschreven door Myette

We haalden vandaag dat abonnement op de Zoo... kregen nog 10 euro vermindering als nieuwelingen (zo nieuw zijn we nu ook weer niet meer maar mij hoorde je niet klagen)... we stortten ons in de menigte jonge en niet meer zo jonge ouders... veel grootouders... allen met een stel snotapen in hun kielzog... ik hobbelde braafjes achter 't manneke aan die zoals steeds de weg wil leiden... dit hielden we zo vol tot bijna 12 u toen ik vond dat ik al braaf genoeg was geweest en een koffie eiste... in Grand Café Flamingo kon ik hem overhalen ook iets te eten te bestellen... ook weer met het nodige tegenwerk van manlief... ik kan echter ook dwars liggen als het me zint en we bestelden iets... dat iets was lekker en overvloedig en vers en redelijk geprijsd dus ik tevreden en man... tja die man valt nog liever dood dan mij gelijk te geven... enfin hij begon te eten tot plots... zijn gebit eruit viel... mijn "wolk" werd een "donderwolk" en begon binnensmonds te vloeken... ik denk toch dat het vloeken was want verstaan deed ik hem niet... ik overhaalde hem dat gebit in zijn servet te wikkelen en in zijn zak te bewaren tot na het eten... dus hij at verder en plotseling smaakte het hem precies beter en pikte hij zelfs van mijn bord mee... na het eten naar het toilet om gebit te spoelen en terug in te stoppen... dat toilet stond vol met schoolkinderen die het geweldig spannend vonden die ouwe meneer zijn tanden uit zijn zak te zien halen... iets wat die meneer ook geweldig vindt want meneer heeft gaarne publiek.

Enfin we zijn nu terug thuis en ik tel de voor- en nadelen op van dit evenement... als pluspunten zijn... de mooie tuinen... de vele zitbanken... de veel grotere parken waar de dieren nu huizen... ik weet nog hoe vroeger die dieren in piepkleine kooien zaten en nu redelijk vrij buiten kunnen ronddartelen... de minpunten zijn... tja die liggen vooral bij onszelf... ga ik nog eten met mijn wederhelft... ga ik het volhouden steeds braaf achter hem aan te lopen want toen ik weigerde te gaan zitten op een bank die hij me aanwees... waarom... omdat het op die plaats niet bepaald naar rozen geurde... werd hij al kwaad... maar ik ben wel van plan om... wanneer ik in de stad ben... eens binnen te lopen om op een bankje te gaan uitrusten of gewoon een koffie te gaan drinken want die koffie daar werd aangekleed met koekjes en een neuzeke... njamnjam.

Zijn er vrijwilligers om daar eens af te spreken... laat het me maar weten!

20-07-2017 om 17:10 geschreven door Myette