Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Niettegenstaande we de laatste dagen volop in de maartse buien zitten... daarstraks hagelde het hier dat het kletterde... begin ik toch lentekriebels te voelen... raar is dat toch... ergens voel je dat het voorjaar niet meer veraf is... ben deze ochtend eens op een drafje de tuin ingespurt op inspectieronde... niet alleen de kamerplanten hou ik in de gaten... nee die in de tuin moeten ook van tijd tot tijd eens streng toegesproken worden... alles was blijkbaar in orde... hier en daar stonden er al jonge scheutjes te pronken... dat jong geweld heeft geen geduld en ik vrees dat ze het zullen moeten bekopen... de oudere planten houden zich wijselijk nog op de vlakte... eerst zien en dan geloven denken die... gelijk hebben ze... maar wat me zo'n intens lentegevoel gaf alhoewel ik intussen al half verkleumd was en van kop tot teen onder het kippenvlees zat... waren de meesjes... of vinken... ben er nog steeds niet achtergekomen... die aan hun lentezang bezig waren... dat is zo'n speciaal lokroepje dat je alleen in het voorjaar hoort... ik krijg dan altijd zin om mee te doen maar hou me wel in want hoe zou mijn buurman daarop reageren... die vindt mij nu al maar een rare vogel... enfin ik heb me dan maar in huis teruggetrokken en ben alvast aan het verpotten van m'n kamerplanten begonnen... op dit ogenblik schijnt de zon stralend door mijn vuile ramen binnen... en aangezien ik dat lentegevoel aan iemand kwijt moet stort ik het uit op jullie hoofden... als ik aan 't manneke vertel dat ik lentekriebels heb denkt die direct aan wat anders want wij zitten vaak niet op dezelfde golflengte... dus... we kunnen nu stilaan gaan aftellen naar de eerste mooie zonnige dagen... de winter heeft lang genoeg geduurd... we zijn er laat aan begonnen maar ik denk dat hij zijn scha al wel heeft ingehaald. Die foto hierboven is niet van onze tuin hoor... spijtig genoeg... die van ons staat er nog armetierig bij... gisteren prachtig wit ondergesneeuwd... vandaag triest grijsgroen. Ik ga nu nog wat verder met m'n huishoudelijke taken... brr. brr... tot later... Myette
Ik had het klaargespeeld enkele kilootjes kwijt te raken en was daar apetrots op... wat een moed en zelfopoffering toch... nou ja zoals ik al eens heb bekend... ik hou nooit lang iets vol... zit steeds tjokvol goede voornemens... ga dit doen en dat eens uitproberen... ik heb een ijzersterke wil maar ocharme dat vlees is o zo zwak... dus die overtolligheden moesten er weer af anders pas ik niet meer in m'n zomerkleren en ga ik in zware kosten vallen... gisteren dus zeer matig gegeten... 's avonds echter moesten we op visite bij vrienden en de gastvrouw kwam daar toch aanzetten met een massa schaaltjes tot de rand gevuld met allerlei heerlijkheden... we begonnen al met koffie en gebak... en ja je kunt niet onbeleefd zijn dus heb ik... alleen maar om onze gastvrouw te plezieren... een creme au beurre gebakje opgepeuzeld... het tweede heb ik geweigerd alhoewel het kwijl me in de mondhoeken stond... dan kwam er een heerlijk rood wijntje op tafel waar ik me heb in uitgeleefd want van rode wijn wordt je niet dik zegt men... die wijn werd vergezeld van sappige langoustines... blokjes kaas met mosterd... blokjes frut (vertaling rechts onder m'n blog)... allemaal zaken die me recht in m'n hart grijpen... ongelooflijk hoe ik me heb moeten bedwingen om niet te gaan schrokken want had tevoren thuis niet veel gegeten... allemaal voor de lijn... en dan bedoel ik niet onze tram... daarna kwam ze nog eens twee grote schalen pralines onder m'n neus zetten... met ijzeren zelfbeheersing heb ik al die heerlijkheden laten passeren... heb er eens aan gesnuffeld en doorgestuurd met de leugen dat "ik echt geen trek had" terwijl het ondertussen al 1 uur was geworden en ik gewoon loenste van de honger... toen ik deze ochtend in blijde verwachting op m'n weegschaal ging staan was er nog een half pondje bijgekomen... je kunt je voorstellen hoe m'n gemoedstoestand vandaag was en nog is... wat een enorme spijt ik heb al die lekkernijen te hebben weerstaan... verdorie dat doe ik nooit weer want de deugd wordt toch nooit beloond. Vandaag begon het golfseizoen weer en ik wilde er echt aan beginnen... toen ik zowat klaar stond om te vertrekken begon het hier toch te sneeuwen... op 10 minuten tijd lag er al een dik pak... ben dan maar van gedacht veranderd en heb er een klussendag van gemaakt... je kent dat wel... zo van die klusjes die steeds blijven liggen... wat kasten opruimen... strijk doen... handwasje plegen... bankoverschrijvingen invullen (rotklus)... dus het zal voor volgende week zijn. Ik zit weeral te rammelen van de honger dus tijd om m'n bed in te duiken voor ik in de verleiding kom de ijskast te plunderen... tot morgen dan maar... slaapwel... Myette
Jongens toch... ik heb geloof ik een "writers block"... ja alle grote schrijvers en schrijfsters hebben dat al eens waarom ik dan niet... wat hebben zij dat ik niet heb... enfin ik zit nu met zo'n ding opgescheept en weet niks zinnigs meer te vertellen... niet dat ik dat anders wèl weet maar nu is het erger... ben de laatste dagen misschien wat te veel op zwier geweest... zou dat de hersenen aantasten... dat belooft want straks moeten wij weer weg. Afgelopen donderdag naar toneel geweest... een monoloog van een prostituee die nu haar eigen zaak drijft "chez Lilly" en haar levensloop vertelt... heb er toch nog het een en ander van opgestoken... ze zeggen wel dat je een oude aap geen nieuwe kunstjes kan leren maar toch... die loopbaan van haar werd wel boeiend verteld... alles in plat antwerps... dus zeer spiritueel en kunstzinnig... dit hele gebeuren vond plaats in de bar van het theater... dus Lilly wandelde tussen onze tafeltjes rond en joeg onze mannen de muren op... in het begin zaten ze nog breeduit te genieten maar toen ze hen begon te bestoken met meer intieme vragen zag je ze langzamerhand kleiner en kleiner worden... heel grappig... die van mij begon ook stoer maar na zo'n 15 minuten heb ik hem niet meer gehoord... vond ik nóg grappiger. Mijn stoere bink kwam juist binnen... was even naar de golf gaan kijken... vollen bak... morgen begint het seizoen al... amaai m'nen amaai... gaat dat koud zijn... de vrienden vroegen of ik morgen ook kom maar dàt weet ik nog niet... ik doe het wel gaarne maar ben nu ook niet zo fanatiek hoor... en vanavond moeten we uit dus het zal ervan afhangen wat m'n "gemoedstoestand" is morgenvroeg. Toen hij binnenkwam heb ik zijn handen aan een diepgaand onderzoek onderworpen... heb ik Bojako beloofd... ik had het al gedacht maar het is nu bevestigd... zijn testosteronspiegel staat héél hoog... eigenlijk wist ik dat al... moet altijd gelijk hebben... moet steeds kunnen winnen... doet steeds of ik als "het vrouwtje" nog altijd niet voor mezelf kan beslissen... mannenmensen herken je dit beeld... dus het was geen komplete verrassing voor mij... maar wat ik niet begrijp is dit... zit die testosteron dan alleen maar in die ringvinger of is er me iets ontgaan :)) En nu heb ik er toch echt wel de laatste druppels inspiratie uitgeperst... ik moet me dringend eens naar de badkamer begeven om aan de restauratiewerken te beginnen... daar heb ik de laatste dagen al veel tijd moeten insteken tot groot verdriet van Buddy... en nu het mini golf seizoen weer aanbreekt is het gedaan met onze heerlijke intieme zondagen... terug naar de galeien... die 3 maanden winterrust zijn zó voorbijgevlogen... hebben jullie ook dat gevoel dat je steeds maar harder moet hollen om bij te blijven... en nu op een drafje naar de badkamer... tot ziens allemaal... Myette
Vandaag voel ik me "man-vriendelijk" dus heren profiteer vanonderstaande... het gebeurt me niet alle dagen... maar ik moet eerlijk bekennen dat er veel waarheid inzit... alhoewel... nu ook niet àlles he!
Binnenkort wordt er in alle grote steden door een bekende bank een drive-thru geopend, een systeem waarbij je vanuit je wagen alle bankverrichtingen kunt vervullen. Hiervoor wordt door de desbetreffende bank een foldertje uitgegeven met de instructies om deze handelingen vlot te laten verlopen. Deze folder bestaat uit 2 delen :
A. HANDLEIDING VOOR MANNELIJKE KLANTEN.
1. Rij met uw voertuig tot aan de automaat 2. Open uw venster 3. Steek uw kredietkaart in de daartoe bestemde gleuf en geef uw codenummer in. 4. Geef het gewenste bedrag in. 5. Neem het geld uit de automaat. 6. Neem uw kaart terug, alsook uw kwitantie. 7. Sluit uw venster. 8. U kunt verder rijden.
B. HANDLEIDING VOOR VROUWELIJKE KLANTEN.
1. Rij met uw voertuig tot aan de automaat. 2. Start de inmiddels stilgevallen motor opnieuw. 3. Rij een stukje achterwaarts, tot u terug naast de automaat staat. 4. Open het venster. 5. Neem uw handtas, kieper de inhoud op de passagierszetel en zoek uw kredietkaart. 6. Check in de spiegel uw make-up, en zoek iets om de even- tuele tekortkomingen bij te werken. 7. Tracht uw kredietkaart in de daartoe bestemde gleuf te krijgen. 8. Open de autodeur om de automaat beter te kunnen bereiken, daar de afstand tussen het toestel en uw wagen te groot is. 9. Neem uw kredietkaart terug uit de automaat en draai ze om, om ze juist in de gleuf te steken. 10. Zoek tussen de inhoud van uw handtas naar uw agenda waar U uw codenummer genoteerd heeft. 11. Toets uw codenummer in. 12. Druk op <CANCEL> en geef het correcte nummer in. 13. Geef het gewenste bedrag in. 14. Check nogmaals uw mak! e-up in de achteruitkijkspiegel. 15. Neem het geld en uw kwitantie. 16. Ledig opnieuw uw handtas om uw geldbeugel te zoeken om het geld in weg te steken. 17. Steek de kwitantie in uw chequeboekje.
18. Check nogmaals uw make-up. 19. Rij 2 meter verder. 20. Rij terug 2 meter achteruit. 21. Neem uw kredietkaart uit de automaat. 22. Ledig opnieuw uw handtas en steek de kredietkaart in het bijhorende tasje. 23. Check uw make-up. 24. Start opnieuw de stilgevallen motor. 25. Rij ongeveer een 3 a 4 kilometer. 26. Zet uw hanrem af.
Wat is er vandaag gebeurd... niet veel bijzonders... ben niet buiten geweest... had geen goesting... dus maar wat rondgelummeld... tegen mijn plantjes gezeverd want die hebben dat gaarne... terwijl ik ze te drinken geef spreek ik ze liefdevol toe... niet altijd even liefdevol moet ik bekennen... soms moet ik streng zijn en ze berispen omdat ze hun blaadjes laten hangen of nog erger ze afschudden... dat was vandaag weer het geval maar... terwijl ik zo aan het preutelen was kwam het opeens in me op dat ik hun vorige bewaterdag vergeten had... heb toen uitgebreid m'n excuses moeten aanbieden wat ze gratielijk hebben aanvaard... ze hebben hun ochtenddrankje met veel plezier en genot opgeslurpt en nu zijn we allen tevreden. Heb ook nog onze Poekie een extra borstelbeurt gegeven want... hoe dat beest kan weten dat ze haar winterpels al moet uittrekken versta ik niet maar... ze is druk bezig haren rond te zwieren... hatchieeee. Wat nog meer... LP's gesorteerd om eventueel weg te doen... wat een mens in zijn leven toch allemaal vergaart... een hele kast vol fonoplaten die we allang niet meer beluisteren... cassettes en CD's zijn veel handiger... je vraagt je achteraf wel af waarom je in hemelsnaam die of die plaat alweer gekocht hebt... want nu vind je er niks meer aan. Natuurlijk ook aan Buddy gezeten... hmhm... nee dat is niet mijn man dat is m'n computer... mailtjes gelezen en geschreven... blogjes gelezen... wat op het net rondgeneusd. 't Manneke is met de vrienden gaan kaarten dus heb ik het kot voor mij alleen... heb de kat even buitengezet... kan die wat katers gaan lastigvallen... Buddy en ik in een innige tête à tête... misschien zo dadelijk nog een filmpje meepikken en dan is de dag weer om. Ziezo dat was het voor vandaag... tenminste wat mag gepubliceerd worden... ik ga nu ook niet àlles aan iedereens neus hangen he... tot morgen en slaap lekker... Myette
Mensen lief ik ben diep verontwaardigd maar ook bedroefd... ben hier mijn blogje begonnen om me eens lekker in m'n eigen hoekje terug te trekken... al schrijvend wat dingetjes van me af te gooien... de wrede buitenwereld even de rug toe te keren... in één woord lekker te ontspannen... en wat merk ik... die buitenwereld met zijn oorlog en geweld... haat en nijd... machtstrijd en winstbejag... is niet te ontvluchten... is ook binnengedrongen in ons blogparadijsje... mensen toch is er dan nergens rust te vinden... moeten mensen elkaar steeds de duivel aandoen... en waarom in 's hemelsnaam... om wat hoger op de ladder te kunnen kruipen...gisteravond kwam ik er pas achter wat zich hier allemaal afspeelt... ben mijn licht eens gaan opsteken op dat blog... stond versteld... wat een zielige toestand toch... mensen zonder eigen inspiratie die dan maar uit armoe anderen aanvallen en afkraken... mensonterend vind ik dat... enfin... ik ben 1 keer op dat blog geweest en mij zullen ze daar niet meer vinden... te grof... te vulgair... te goedkoop... voilà ik moest dat even kwijt want het lag me zwaar op de lever. Ik wens alle mensen "van goeden wille" nog een prettige avond en morgen gezond weer op... Myette
Als jullie mijn blog bezoeken vergeet ook niet eens in de linker en rechterkolom te kijken... wie weet vinden jullie er iets nuttigs bij... je weet maar nooit!
Vandaag niks van uitslapen... nee vroeg uit de veren want we waren met nog 6 vrienden afgesproken om een dagje te Brusselen... het weer was ons welgezind... wel koud maar gelukkig droog en zonnig... omdat parkeren in Brussel een regelrechte ramp is zijn we met de trein gegaan... als senioren rijden we voordelig... ik dacht dat ik op onze antwerpse trams al het een en ander had gezien maar wat er op die trein zat sloeg alles... zoals je in het buitenland verrast opkijkt als je je moerstaal hoort spreken... zo is het tegenwoordig bij ons in België gesteld... alle nationaliteiten zie je voorbij defileren... alle kleuren en talen... enfin aan afwisseling geen gebrek... dus wij naar Bruxelles... wat rondgewandeld en dan lekker gaan eten... daarna weer door de stad gekuierd... de Marollen... de Vlooienmarkt... nog iets gaan drinken om het af te leren en de trein weer op... al dat klimmen en dalen kruipt je echter in de benen... daarstraks rondgehuppeld als een weliswaar niet zo slanke hinde maar nu is het eerder strompelen... ben zo stijf als een plank... morgen lekker weer uitslapen en wat rondlummelen... meer zal er niet inzitten denk ik... heb dan weer een geldig excuus om Buddy gezelschap te houden... ik ga nu mijnen tram opzoeken... tot morgen... Myette
Vrijdag... eens goed uitgeslapen... niet dat ik op de andere dagen al om 6 u sta rond te springen... nee... ik zou wel gek zijn... die tijd van vroeg gaan slapen en vroeg opstaan is voorbij... eindelijk kan ik m'n persoonlijk levensrithme eens respecteren... ik ben namelijk in hart en nieren een nachtmens... toen ik nog bij m'n ouders thuis woonde moest ma me steeds komen manen naar bed te gaan... ik zat dan prinsheerlijk te lezen... dan stond ze daar plots voor m'n neus als de godin der wrake... "hoe zit het gaat ge nog naar je bed vandaag, morgen kun je er weer niet uit!!!"... en ik : "ja ma nog 1 hoofdstuk"... zij weg tot zo'n 15 minuten later zelfde scene... toen ben ik getrouwd en van de regen in de drup geraakt want nu is het manlief die me steeds komt lastig-vallen als ik nog zalig zit te computeren. Toen de kinderen er waren moest ik me ook aanpassen... de oudste stond steevast zaterdag- of zondagochtend om 6 u voor ons bed... "gaan we nog niet opstaan want ik heb honger"... zucht zucht... na zowat 3 van die bezoekjes toch maar met veel gesteun en gekerm uit je bed... ontbijt klaargemaakt en als we dan aan tafel zaten was het van "ik heb geen honger"... dan komt er toch wel eventjes dat gedacht in je op van "wat heb ik me hier toch op de hals gehaald"... na veel denkwerk eindelijk de oplossing gevonden... de vrijdagavond voor we gingen slapen even de tafel gedekt en voorzien van snoepjes en speelgoed... zaterdagochtend rond 6 u toen het weer van datte was met mijn liefste stemmeke gezegd : "ga maar naar beneden schatteke er staat vanalles op tafel... tast maar toe... mama blijft nog wat liggen" en wonder boven wonder de truc werkte perfect... nog 1 uurtje respijt. Voor diegenen die zich vragen stellen over mijn pedagogische aanpak... de kinderen hebben er niets van overgehouden... ze zijn normaal opgegroeid zonder noemenswaardige gebreken... dank U. Heden ten dage... zonder jonge kinderen die moeten gevoerd en naar school gebracht worden... kan ik me eindelijk uitleven... tenminste ik probeer dat toch... manlief ligt gewoonlijk al in bed te pruttelen dat het tijd wordt die verrekte computer eindelijk eens uit te zetten... gewoon negeren helpt niet... kwaad reageren ook niet... ik zal nu een strategie moeten uitdokteren om hem het zwijgen op te leggen... snoepjes in zijn bed leggen... of iets anders... als jullie suggesties hebben laat ze me dan weten he... met dank bij voorbaat... Myette
Na de verkiezingen in ons land trekt minister van buitenlandse zaken Louis Michel naar china op zakenreis. De eerste chinees die hij tegen komt spreekt hij aan:" Sir can I ask you something? When do you have elections?" De cinees antwoord:" Evely moling sil!"
Ja zo'n hele dikke smeuïge erwtensoep... ik dacht zo "bij m'n eigen zichzelve"... jaja ik denk ook wel al eens... is het nu winter of is het winter... diepzinnig he... en vermits het nog altijd winter is werd het hoog tijd dat ik die traditionele soep nog eens ging maken... de kinderen komen vandaag hun beentjes onder mijn tafel schuiven en dan doet moeke haar uiterste best om haar babies nog eens te verwennen... maandag voer gaan inslaan... amaai m'nen amaai... ik ben er nog niet goed van... heb het klaargespeeld op 1 dag bijna 400 op te smossen... een varkenshammeke en rookworst waren ook van de partij... direct de erwten in de week gezet... dinsdag het hammeke laten trekken... vandaag de rest erbij... dat maakt dat ik 3 dagen aan die vermaledijde soep zit... gelukkig staat dat maar 1 keer op het menu in de winter... en na vandaag heb ik weer eens m'n moederlijke plichten vervuld en kan ik me aan mezelf gaan wijden... dat hebben moekes ook nodig he... enfin die soep staat te pruttelen... dessertje staat af te koelen... seffens de visschotel klaarmaken zodat ik die straks de oven in kan schuiven... party time... mailtjes nakijken... je weet maar nooit wat er nog uit de bus kan komen he... m'n gemoed op het blog uitstorten zodat ik weer wat lichter weeg... alle beetjes helpen... en dan maar weer aan de slag... wat een moeder lijden kan!!! Die 400 liggen me zwaar op de maag... je vertrekt heel onschuldig naar de Makro met als doel wat eetwaar in te slaan... je ziet dat de inktcartridges in promotie staan en... waarom niet... rap eventjes meepakken want je moet steeds wat in reserve houden... och ja en die soepkommen zijn ook niet meer kompleet... even 6 stuks meepikken...en zo gaat dat verder... volgende keer zet ik best oogkleppen op zoals bij een paard... recht naar m'n doel afstevenen en vooral niet rondkijken... één troost is wel dat m'n voorraadkast zo gevuld is dat ik een eventuele oorlog kan overleven vermits hij geen 100 jaar duurt... ik ga nog eventjes m'n soep goeiedag zeggen... tot later... Myette
Worstelen is nu niet bepaald m'n favoriete sport maar ik doe precies niets anders meer... niet met m'n echtgenoot nee... die zit bravekes naar weer eens een herhaling van weer eens een detectiveserie te kijken... tenminste als hij al niet in slaap is gesukkeld... heel eigenaardig is het dat hij steeds maar klaagt dat hij zo slecht geslapen heeft 's nachts maar hij zit nog niet voor die TV of hij is vertrokken... zo doet hij met eenzelfde aflevering een oneindig aantal keren... ik ben afgedwaald zie ik... dat worstelen doe ik met Buddy... na zijn inzinking moest ik alle verloren gegane voorwerpen weer op zien te vissen... ik denk dat ik zowat alles heb... maar om een toekomstige eventuele ramp te voorkomen wilde ik mijn bestanden op CD zetten zodat ze niet verloren gaan... rap gezegd... zoon heeft echter een programma op m'n compje gezet dat o zo eenvoudig zou zijn... blijkbaar toch nog te moeilijk voor mij... heb al m'n bestanden in 1 map gestopt met de bedoeling die map op die CD te branden... jawadde... dat ding weigert gewoon te doen wat ik vraag... ik krijg niets dan foute zus en foute zo... ik geef het op voor vandaag... m'n nieuwe scan is ook al naar de klaverjassen... ik denk zo'n 5 keer gebruikt en hij doet niks meer... vorige week was het onze luster die de geest gaf... zoon heeft er nieuwe bedrading in gestopt en hij brandt weer schitterend... dan waren het Buddy's ingewanden... zoon alles gerepareerd... ik ben echt benieuwd wat het volgende gaat zijn want zo gaat dat gewoonlijk... seriewerk Donderdag ben ik naar Dynamic Dance gaan kijken bij het Ballet van Vlaanderen... er staan geweldig lovende artikels in de krant maar ik vond er niks aan... en met mij de meeste van onze leden... in het eerste deel kregen we gymnastische oefeningen op gepiep en gebonk te zien... al dat gekronkel en benengespartel op een halfduister kaal toneel... de kledij was ook al niks... de meisjes in een soort badpak... de jongens in flodderbroek en Tshirt... het tweede deel na de pauze was gelukkig beter... er werd dan tenminste gedanst... als ik zoiets zie voel ik me toch wel een ietsiepietsie oud worden... geef mij maar klassiek ballet op mooie muziek... zo sierlijk... daar kan ik van genieten... het Ballet van Vlaanderen heeft anders wel prachtige sterdansers... die kunnen er ook niets aan doen dat de choreografen steeds maar nieuwe dingen willen uitproberen... het zal wel aan mij liggen maar wat ze ons tegenwoordig voorschotelen op kunst-en toneelgebied ligt me niet... als de ene of andere invloedrijke pipo beweert dat dit of dat kunst is staat alleman te dringen om het te zien en luid mee te klappen... ikke dus niet... ik ga dan liever wat dwarsliggen en verkondigen dat ik het NIET mooi vind... niet dat ook maar iemand zich daar iets van aantrekt... wat me echter intrigeert is of al die mensen die zo hard bravo roepen het wel ècht menen of alleen niet voor hun mening durven uitkomen want ik zal toch niet de enige zijn die er zo over denkt... zo bijzonder ben ik nu ook niet he... wat me wel is opgevallen dat het applaus achteraf eerder lauw was... meer uit beleefdheid voor de prestaties van de dansers want die hadden een ondankbare taak. Ik ga m'n echtgenoot nu zachtjes wakker kietelen want het is bijna tijd om te gaan slapen... wedden dat hij vannacht weer geen oog dichtdoet... zo zegt hij toch... ik vind het een hele prestatie dat hij in wakkere toestand kan snurken... probeer dàt maar eens. Ik wens jullie allen een zalige slaperige nacht... Myette
Bij gebrek aan tijd vandaag zet ik een sprookje op het blog... het vervolg op Assepoester :
When Cinderella Got Old
Cinderella is now 95 years old.
After a fulfilling life with the now dead prince, she happily sits upon her rocking chair, watching the world go by from her front porch, with a cat named Bob for companionship. One sunny afternoon out of nowhere, appeared the fairy godmother.
Cinderella said, "Fairy Godmother, what are you doing here after all these years"?
The fairy godmother replied, "Cinderella, you have lived an exemplary life since I last saw you. I'm prepared to grant you three wishes. Is there anything for which your heart still yearns?" Cinderella was taken back, overjoyed, and after some thoughtful consideration, she uttered her first wish:
"The prince was wonderful, but not much of an investor.
I'm living hand to mouth on my disability checks, and I wish I were wealthy beyond comprehension. Instantly her rocking chair turned into solid gold. Cinderella said, "Ooh, thank you, Fairy Godmother"
The fairy godmother replied "it is the least that I can do.
What do you want for your second wish?"
Cinderella looked down at her frail body, and said, "I wish I were young and full of the beauty and youth I once had."
At once, her wish became reality, and her beautiful young visage returned. Cinderella felt stirrings inside of her that had been dormant for years.
And then the fairy godmother spoke once more: "You have one more wish; what shall it be?"
Cinderella looks over to the frightened cat in the corner and says, "I wish for you to transform Bob, my old cat, into a kind and handsome young man."
Magically, Bob suddenly underwent so fundamental a change in his biological make-up that, when he stood before her, he was a man so beautiful the likes of him neither she nor the world had ever seen.
The fairy godmother said, "Congratulations, Cinderella, enjoy your new life. With a blazing shock of bright blue electricity, the fairy godmother was gone as suddenly as she appeared.
For a few eerie moments, Bob and Cinderella looked into each other's eyes. Cinderella sat, breathless, gazing at the most beautiful, stunningly perfect man she had ever seen.
Then Bob walked over to Cinderella, who sat transfixed in her rocking chair, & held her close in his young muscular arms.
He leaned in close, blowing her golden hair with his warm breath as he whispered..........
Hallo allemaal... heb 3 dagen op de nagels van vingers en tenen zitten bijten... Buddy zat met viruskes... hij vertoonde al een hele tijd ziekteverschijnselen... de sukkel... zoon had me al verwittigd dat ik best alle bestanden op de Dschijf zou zetten want dat Buddy eens goed moest nagezien worden... edoch ik heb de tijd niet gekregen want was juist aan een brief voor onze club bezig toen hij plotseling instortte... geen beeld... geen klank... een toonbeeld van ellende...lichte paniek bij mij... zoon opgeroepen... die heeft hem mee naar huis genomen en alles erafgegooid... na 2 dagen teruggebracht... ik dolblij... me direct aan het werk gezet om de kwijtgeraakte zaken terug op te vissen... heb juist de tijd gekregen die brief af te maken en uit te printen (gelukkig) toen Buddy terug de geest gaf... zelfde scenario... alarmsignaal naar zoon die me vertelde dat ik dan hoogstwaarschijnlijk ook een virus had zitten op m'n Dschijf... zware paniek bij mij... op die schijf staat letterlijk àlles wat ik ooit heb opgeslagen inclusief m'n blog... mijn muis had uit pure solidariteit ook mee de geest gegeven... Buddy weer naar de zoon... die heeft hem opengegooid en ontdekt dat er in zijn ingewanden een kortsluiting had plaatsgevonden... wat draden en verbindingen gesmolten... hij heeft dan microchirurgie toegepast... die petieterige dingetjes binnenin vervangen... het een en ander gelast... andere voeding erin... en Buddy is weer springlevend... wat ik het meeste vreesde is niet gebeurd... het verlies van al m'n bestanden... ik ben wel het een en ander kwijtgespeeld onderweg... ben nu druk bezig weer alles op te vissen en te installeren... als dat alles maar is... anders verveel ik me toch maar en het weer is er uitgelezen voor. Jongens toch ik kan jullie verzekeren dat ik danig "m'n kas heb opgefret" deze laatste dagen... ik moet bekennen... ik ben een verslaafde... stond zo om de 5 minuten aan de trap klaar om naar PCke te gaan... kwam dan met een schok in de werkelijkheid terug... kon zelfs niet lezen om me te ontspannen... heb 3 dagen gecryptogramd als een bezetene zodat ik nu alleen nog maar kan denken in cryptogrammen... met allerlei rare kronkels dus... enfin de bui is overgedreven en... veerkrachtig als ik ben... heb ik er geen te zware schade bij opgelopen... Buddy zoemt als een tevreden poes en ik zoem mee. Ik ga nog wat kwijtgeraakte spullen zoeken en dit keer zet ik alles op een CD ingeval van... tot later dan. Ik merk hier juist dat iemand Lammy heeft meegenomen... wie is de snode dader... dat hij of zij zich meldt... weer brute pech.
We hadden nu een dochter... en met zoiets in huis is verveling verleden tijd... papjes en badjes geven... luiers verwisselen... later het fruitpapje er proberen in te krijgen wat geen sinecure was... ik begon zoals alle moeders denk ik met geplette banaan en een koekje maar dat beviel haar niet... ik het erin lepelen en zij het er even vlug weer uitspuwen... fruitpapje in m'n haar... m'n kleren... fruitpapje overal behalve in baby... teneinde raad vertelde ik het eens aan een vriendin en die raadde me aan eens zo'n zacht Gervais kaasje te nemen in plaats van banaan en ja... hemelse zaligheid... het ging erin en blééf erin... later hebben we ontdekt dat ze absoluut geen banaan kan verteren dus dat kind weigerde instincmatig die gehate banaan... ik heb geloof ik alle boeken over kinderopvoeding gelezen die ik kon bemachtigen met dr. Spock op kop om dan te ontdekken dat je beter op je eigen gevoel kan afgaan... zo'n eerste kind is als een proefkonijn... je probeert maar. Toen de adoptie procedure in gang was gezet vroegen we direct een tweede kindje aan... ditmaal een jongen... ja als je dan toch maar te kiezen hebt... en een jongen is dan weer helemaal anders... we stonden dus weer op die wachtlijst en we hebben 2 1/2 jaar moeten wachten voor we aan de beurt kwamen... al die jaren niet op vakantie durven gaan want we moesten steeds "standby" blijven... ik heb wel m'n man wreed moeten bewerken want die zag dat weer niet zitten... heb uiteindelijk het pleit gewonnen want als ik iets echt wil kan hij niet tegen me op... op een dag telefoon van Brussel..." Mevrouw er is een jongetje geboren en U bent aan de beurt... kom hem maar halen op die dag in dat hospitaal"... weer in Charleroi... zelfde procédé maar ditmaal reden m'n ouders met ons mee om ons dochtertje bij te houden... ik moet ook nog bekennen dat ik voor dat tweede kind lang geaarzeld heb of ik het wel zou aankunnen want dochterlief hield ons al 2 jaar uit de slaap... elke nacht riep ze zo om het half uur dat ze niet kon slapen en dat heeft geduurd tot ze 4 jaar was... hoe ik dat zo lang heb kunnen volhouden weet ik nog niet... ik voelde me constant geradbraakt... dus stel dat dat tweede kind ook zo was... grote twijfels... ik had zelfs een brief opgesteld om de hele zaak af te lassen maar kon het niet over m'n hart krijgen hem te versturen... toen dat telefoontje kwam was het meteen opgelost... gaan halen... zo gezegd zo gedaan... dit keer waren we al geroutineerd... baby 2 ophalen met toebehoren... wat betreft de verzorging had ik al duchtig kunnen oefenen op baby 1... dacht ik toch... de eerste keer dat ik ons zoontje een luier aandeed zag hij kans recht in m'n gezicht te plassen... dat heeft hij me maar 1 keer kunnen flikken want bij de volgende luier kreeg hij de kans niet meer... oude luier uit... direct zijn kraantje afdekken... en vlug vlug de nieuwe om... ja watte als moeder moet je een hele trukendoos bezitten of je haalt het niet... het was een droom van een baby... at als een wolf... sliep als een marmot... huilde bijna nooit... kon al vroeg lachen dat hij ervan schudde... als ik met hem ging wandelen kwamen alle oude dametjes eens in zijn smakelijke billetjes knijpen wat hij heel erg apprecieerde want dan spartelde hij verrukt en lachte hen toe met zijn tandeloze mond. Dat jaar zijn we voor de eerste keer weer eens op vakantie getrokken... hebben een chalet gehuurd in de Ardennen voor de hele maand juni... we hadden onze 2 kinderen en waren eindelijk een compleet gezin.
Daar zaten we dan... in blijde maar ook angstige verwachting... de collega's had ik adieu gezegd... de kinderkamer met toebehoren was in orde gebracht... nu alleen nog de baby gaan halen... de dag dat men ons in Charleroi verwachtte vertrokken we al heel vroeg voorzien van babykleertjes en reiswieg... toen we bij de kliniek aankwamen moesten we de wagen ergens in de omgeving parkeren... we werden opgewacht door een sociaal assistente die ons de volgende maanden zou begeleiden en dadelijk naar de kraamafdeling gebracht... daar mochten we kennis maken met "ons" dochtertje... 10 dagen oud... liefde op het eerste gezicht... een wolk van een baby... bruine haartjes... donkere ogen... ze werd dadelijk verkleed in de meegebrachte spullen en na nog wat inlichtingen te hebben gekregen over haar voeding mocht ik haar meenemen... m'n man was al wat vroeger vertrokken om de auto op te halen en voor te rijden... daar stond ik dan beneden in de hal met een baby in m'n armen... ze sliep heel rustig... na een hele tijd begon dat kind toch ietwat zwaar te wegen en m'n man bleef maar weg... toen de baby zowat ter hoogte van m'n knieën hing kwam hij aangehold... bleek en over zijn toeren... hij was van pure zenuwen vergeten waar de auto geparkeerd stond en had daar rond staan draaien niet wetend wat doen... eindelijk konden we naar huis met onze nieuwe aanwinst... die eerste nacht zal ik nooit vergeten... we hebben geen van beiden veel van ons bed gezien... om de haverklap stonden we aan haar bedje om te kijken of ze nog wel ademde... tussenin de flesjes geven... ook een belevenis... luiers verversen... allemaal dingen die ik nog nooit gedaan had en niemand had het me voorgedaan... ik moest het maar allemaal zelf ontdekken... bij de allereerste luier prikte ik haar per ongeluk met de speld... ik weet niet wie er luider huilde zij of ik... na zo'n 3 dagen aanmodderen vond ik het toch hoge tijd worden dat kind een badje te geven wat ik nog niet had aangedurfd... dan maar onze buurvrouw ter hulp geroepen... die had al 3 kinderen en was dus een experte... na die badles moest ik het voortaan alleen klaren... zoals men het zo plastisch uitdrukt : "de zenuwen gierden door mijn keel" bij de eerste zelfstandige badbeurt maar ik ben er in geslaagd ons hummeltje schoon te krijgen zonder het te verdrinken... in de kliniek had de dokter ons ten strengste verboden de baby 's nachts uit haar bedje te halen want ze moest maar leren de nacht door te slapen... waar die man dat vandaan haalde weet ik niet want onze dochter was daar helemaal niet mee akkoord... ze kreeg zo om de 3 uur haar flesje en dan moest ze opeens een hele nacht zonder... om 12 uur kreeg ze haar laatste voeding en om 3 uur begon het spektakel... eerst wat gemiauw... dan wat gekreun... dan een kreet gevolgd door nog een en nog een enz. enz... wij allebei bij haar bedje staan sussen maar daar was geen sussen aan... baby wilde eten... dat duurde zo de hele nacht... op den duur lag ze niet meer maar stond als een boog gespannen en zo rood als een kreeft te gillen... wij van haar kamer naar de onze ijsberen... dat hebben we zo'n 3 nachten uitgehouden tot ik in een franse coleire schoot en alle dokters naar de hel wenste... toen ze begon te huilen gaf ik haar flesje... baby was tevreden en viel in slaap tot ze 3 uur later weer wilde eten... de volgende week kon ze al 4 uren zonder fles... de week daarop 5 uren... spreek me niet van dokters... die kunnen soms echt prietpraat vertellen... geleidelijk aan begonnen we aan de routine te wennen en was het of baby altijd al bij ons had gewoond. Voor de mensen die zich de vraag stellen of je van een adoptief kindje evenveel kunt houden als van je eigen... volmondig ja... ik heb natuurlijk nooit een "eigen" kind gehad maar voor mij maakt het totaal geen verschil... ik hou met heel m'n hart van m'n dochter en heb er nog geen ogenblik spijt van gehad. Toen we na enkele weken controle kregen van de ons begeleidende assistente zegde die ons dat de baby na 3 maanden moest getest worden op haar IQ en als dat ver beneden het gemiddelde zou zijn konden we nog altijd weigeren te adopteren... ook de biologische moeder kreeg een zekere tijd alsnog van gedacht te veranderen... weer enkele maanden in spanning gezeten want wat als... de testen wezen uit dat onze baby een zeer hoog IQ had en toen de vereiste periode verstreken was konden we de officiële adoptie procedure in gang zetten... dat moest voor een notaris bekrachtigd worden maar aangezien ik nog geen 35 was heeft eerst m'n man de nodige stappen gedaan en na zowat 2 jaar ik... we hebben ook onmiddellijk een aanvraag ingediend voor een jongen... maar dat is voor een volgende keer.
Ik was 29... we zaten in ons eigen huis... waren klaar voor kinderen en gingen er eens serieus aan beginnen... ik had me altijd voorgenomen om kinderen te nemen en daarvoor thuis te blijven dus de tijd was er rijp voor... de tijd wel maar ikke blijkbaar niet... het in verwachting raken was ook geen probleem dat was zó gefikst... na enkele weken kreeg ik een miskraam... de dokter raadde me aan ongeveer 1 jaar te wachten en het dan weer te proberen... zo gezegd zo gedaan... weer direct prijs... dadelijk naar de dokter voor allerlei testen en daar kwam men tot de ontdekking dat ik suiker aanmaakte... ik werd op platte bedrust gezet met elke dag een insuline injectie... na 3 maanden naar het plafond te hebben liggen staren weer een miskraam... toen moest ik naar het UZ in Leuven voor nog een grondiger onderzoek waar ze me vertelden dat het heel onwaarschijnlijk was dat ik ooit een volgroeid kind op de wereld zou kunnen zetten... mijn dokter zegde me het nog eens te proberen weer na 1 jaar... vermits ik toen al de 30 voorbij was en ik geen zin had die hele pijnlijke geschiedenis keer op keer te moeten meemaken besloot ik ermee te stoppen... maar met al dat was mijn kinderwens niet vervuld en die was zeer groot... ik kon gewoon op straat geen kinderwagen zien of ik begon te huilen... ik was in die periode een emotioneel wrak... maakte ook een soort postnatale depressie door denk ik... ik ben echter een doordrijver en als ik eenmaal iets wil geef ik niet makkelijk op dus besloot ik een kind te adopteren... ik zeg nu wel ik maar manlief was daar niet voor te vinden... die vond het zonder kinderen ook goed zo... om een lang verhaal kort te maken... ik heb het pleit gewonnen en we gingen op informatie uit... ook vlugger gezegd dan gedaan... het bleek helemaal niet zo eenvoudig te zijn een kind te adopteren... in die tijd (dat is ondertussen gelukkig veranderd) moest je 35 zijn en een attest kunnen voorleggen dat je onvruchtbaar was... ik was toen 31 en kon dat attest niet krijgen omdat er altijd een kans bestond dat enz. enz... in A'pen vingen we overal bot... toen zijn we aan een adres in Brussel geraakt via via... ik noem hier geen namen... en daar werden we wèl aanvaard... moesten wel allerlei testen en doktersonderzoeken ondergaan maar uiteindelijk werden we geschikt gevonden een kind op te voeden... we werden op een wachtlijst gezet en na ongeveer 2 jaar werden we opgebeld met de mededeling dat er een dochtertje op ons lag te wachten... en dat we het pakketje mochten komen ophalen die en die dag in dat ziekenhuis in Charleroi... in afwachting van deze heuglijke gebeurtenis had ik intussen op kantoor kunnen bekomen dat ik kon blijven werken tot die dag en dan gewoon thuis blijven zonder verdere vooropzeg... het was me het weekje wel... de spanningen liepen hoog op toen... afscheid moeten nemen van de collega's die natuurlijk allen diep meeleefden... m'n stapels werk afmaken... alles klaarmaken voor de baby... geboortekaartjes laten drukken... enfin de hele reutemeteut... ik heb me er doorgeworsteld en na de laatste (slapeloze) nacht als kinderloos stel stonden we klaar om naar Charleroi te rijden voorzien van babykleertjes. Voor degenen die zouden willen weten hoe het met die suiker zit... wel dat is heel eigenaardig... van de eerste dag van mijn zwangerschap maakte ik suiker aan tot de dag dat die zwangerschap afbrak... dan suiker weg... mijn gynecoloog heeft me nog jaren nadien regelmatig op controle gestuurd voor testen want hij beweerde dat ik dan op latere leeftijd heel waarschijnlijk diabetes zou krijgen... na een tijd heb ik die arts en zijn testen het bos ingestuurd... laat elk jaar een bloedonderzoek doen en tot op heden functioneer ik nog heel normaal... goed van mij he.
Ik was 18 toen ik begon uit te gaan... wat noem je uitgaan... tegen 8 u bij de dancing aankomen... 1 consumptie bestellen want meer kon er niet af van m'n karig zakgeld... in spanning zitten wachten of er wel iemand je kwam "halen" om te dansen... in tegenstelling tot Bojako had ik nooit dansles gehad... zo modern was mijn pa niet... dus zo goed en zo kwaad maar wat meehuppelen... er was echter altijd wel een galante jongen die me wegwijs maakte in de geheimen van de danskunst... dat was geen groot probleem... het grootste was dat ik zo moeilijk kon praten met die jonge jongens... ik vond de meeste echte blagen waar geen echt gesprek mee te beginnen was... ik viel dan ook voor wat oudere types en toen m'n collega rond mij begon te draaien was ik verkocht... hij was en is nog 7 jaar ouder dan ik... hij heeft me leren jiven en de rest waar ik geen tekeningske moet bijmaken hoop ik... maar voor het zover was amuseerde ik me wel als vrije ziel... eens per week ging ik m'n bobonne bezoeken en vertelde haar dan met wie ik had gedanst en hoe ze dansten en dan lachte ze soms zo hard dat haar gebit uit haar mond vloog... toen ik serieus begon te vrijen was het grotendeels gedaan met de pret... de vriendinnen werden aan de kant gezet want hij eiste me helemaal voor zichzelf op... was dan nog jaloers ook op alles wat bewoog... daar zijn dan ook harde woorden over gevallen want ik verdroeg toen al geen boeien... toen we pas verloofd waren kocht hij een auto en daar reden we overal mee heen... het was toen nog heel wat prettiger en rustiger rijden ook... we reden regelmatig naar Nederland... auto voltanken en een borreltje drinken... dus een heel ander leventje dan daarvoor... na 3 jaar zijn we dan getrouwd en in de jaren voor de kinderen er waren gingen we nog regelmatig dansen in de Chatelet... ik bleef werken... we kochten een lap grond en we bouwden ons huis... toen we dan eindelijk klaar waren om aan kinderen te beginnen kwamen we tot de ontdekking dat dat niet eenvoudig zou zijn... maar dat is een ander verhaal...
Niettegenstaande we de laatste dagen volop in de maartse buien zitten... daarstraks hagelde het hier dat het kletterde... begin ik toch lentekriebels te voelen... raar is dat toch... ergens voel je dat het voorjaar niet meer veraf is... ben deze ochtend eens op een drafje de tuin ingespurt op inspectieronde... niet alleen de kamerplanten hou ik in de gaten... nee die in de tuin moeten ook van tijd tot tijd eens streng toegesproken worden... alles was blijkbaar in orde... hier en daar stonden er al jonge scheutjes te pronken... dat jong geweld heeft geen geduld en ik vrees dat ze het zullen moeten bekopen... de oudere planten houden zich wijselijk nog op de vlakte... eerst zien en dan geloven denken die... gelijk hebben ze... maar wat me zo'n intens lentegevoel gaf alhoewel ik intussen al half verkleumd was en van kop tot teen onder het kippenvlees zat... waren de meesjes... of vinken... ben er nog steeds niet achtergekomen... die aan hun lentezang bezig waren... dat is zo'n speciaal lokroepje dat je alleen in het voorjaar hoort... ik krijg dan altijd zin om mee te doen maar hou me wel in want hoe zou mijn buurman daarop reageren... die vindt mij nu al maar een rare vogel... enfin ik heb me dan maar in huis teruggetrokken en ben alvast aan het verpotten van m'n kamerplanten begonnen... op dit ogenblik schijnt de zon stralend door mijn vuile ramen binnen... en aangezien ik dat lentegevoel aan iemand kwijt moet stort ik het uit op jullie hoofden... als ik aan 't manneke vertel dat ik lentekriebels heb denkt die direct aan wat anders want wij zitten vaak niet op dezelfde golflengte... dus... we kunnen nu stilaan gaan aftellen naar de eerste mooie zonnige dagen... de winter heeft lang genoeg geduurd... we zijn er laat aan begonnen maar ik denk dat hij zijn scha al wel heeft ingehaald.
.gif)
Wat is er vandaag gebeurd... niet veel bijzonders... ben niet buiten geweest... had geen goesting... dus maar wat rondgelummeld... tegen mijn plantjes gezeverd want die hebben dat gaarne... terwijl ik ze te drinken geef spreek ik ze liefdevol toe... niet altijd even liefdevol moet ik bekennen... soms moet ik streng zijn en ze berispen omdat ze hun blaadjes laten hangen of nog erger ze afschudden... dat was vandaag weer het geval maar... terwijl ik zo aan het preutelen was kwam het opeens in me op dat ik hun vorige bewaterdag vergeten had... heb toen uitgebreid m'n excuses moeten aanbieden wat ze gratielijk hebben aanvaard... ze hebben hun ochtenddrankje met veel plezier en genot opgeslurpt en nu zijn we allen tevreden.
