Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Zondagochtend... ben vannacht enkele keren wakker geworden en heb liggen woelen als een woelmuis... te warm... die peer die ik gisteren even voor het slapengaan had binnengespeeld wilde blijkbaar m'n maag niet uit en lag mee te woelen... toen... zoals dat gewoonlijk gaat... viel ik uiteindelijk toch in slaap en werd ietwat te laat met een schok wakker... zondag minigolfdag... dan moet ik er vroeg uit om m'n haar te wassen... de rest van m'n body natuurlijk ook... toen ik dan gelaarsd en gespoord klaar stond om het belgische kampioenschat te gaan winnen begon het te miezeren... ik miezerde solidair mee... ohohoh die onzekerheid... die besluiteloosheid... ga ik of ga ik niet... dat vreet aan je ... na een honderdtal keren de living te hebben doorgeijsbeerd besloot ik maar thuis te blijven... ik ben namelijk niet waterproof... en hier zit ik nu... zo kom ik nog eens op de blogs want dat schiet er de laatste tijd nogal eens over... ben tevens eens op zoek gegaan naar nieuw leesvoer op die blogs... iets dat ik vroeger regelmatig deed maar de laatste tijd niet... en het viel me weer eens op dat ogenschijnlijk... in mijn ogen althans... het niet de meest interessante blogs zijn die bovendrijven... niet allemaal wel te verstaan... maar het is zoals overal in het leven... wie het hardste roept wordt aanhoord en opgemerkt... het is mij nog altijd een raadsel wat de kick is om bovenaan te mogen staan in de rij... geloof me... ikzelf mocht als kind altijd op de eerste rij zitten in de klas en ik heb blijkbaar heel wat pret gemist... dat "mogen" is niet helemaal correct... het was meer van "moeten" omdat ik altijd en overal de kleinste van de groep was... ik weet niet of men nu op school nog dezelfde maatstaven heeft maar in mijn tijd was het zo en niet anders... ik ben dus noodgedwongen altijd een heel braaf kind geweest... zoiets noemen ze tegenwoordig een "seut"... alhoewel ik ook moet zeggen dat de meest rebelse meisjes in mijn klas me steeds uitpikten als vriendin... god weet waarom... en ik voelde me ook door hen aangetrokken... misschien omdat ikzelf niets durfde maar er diep in mij een rebel school... door m'n opvoeding en omgeving steeds in toom gehouden... daarom ook m'n voorliefde voor jongensboeken zoals Dik Trom en Pietje Bell... later Jules Verne... nu nog ben ik verzot op SF en griezelverhalen... om duimen en vingers van af te likken!!!
Wat ik de rest van de dag ga doen weet ik nog niet... wat rondlummelen zeker... wat lezen... sudokukes invullen... den Buddy gezelschap houden... ik keek even naar buiten en zie nog steeds dezelfde grauwe lucht... ik heb precies goed gegokt... gisteren gaan petanquen... we zijn droog gebleven maar ik heb gespeeld als een rund... was helemaal niet tevreden over mezelf... was er ook niet bij met m'n gedachten... die dwaalden steeds maar af naar allerlei dingen die ik best zou vergeten... ik wens soms dat er een knop bestond om je gedachten "aan" en "uit" te zetten... wat me brengt op la mamma die meer en meer in haar eigen kleine wereldje opgesloten zit... mij lijkt het niet zo'n aanlokkelijk idee om altijd maar in datzelfde kringetje te moeten meedraaien maar zij voelt zich er blijkbaar goed in... ook al een troost.
Morgen ga ik nog eens op stap... nu maar hopen dat het niet giet... schatten altegaar ik ga nu de kat buitenlaten want die zit aan m'n been te frutselen... tot hiertoe met ingetrokken nageltjes maar hoe lang tot ze haar geduld verliest???
Wat zijn we toch een ondankbare wezens he... na steen en been te hebben geklaagd over de vorige zomer die knudde, noppes, nuldebotte was... zaten we hier weeral steen en been te klagen over de hitte... is er een slimmeke in de zaal die me weet uit te leggen waar dat stomme gezegde vandaan komt "steen en been"... we nemen klakkelings die spreuken en gezegden over zonder er nog bij na te denken tot er opeens iets klikt en je je afvraagt wat je nu eigenlijk uit je nek zit te lullen... nog zoiets... dat laatste komt zeker uit Holland overgewaaid... uit je nek lullen... waar hààààlen ze het!
Enfin ik weiger pertinent ook te klagen... misschien maar een klein ietsie pietsie... rap dan... ik ben bijna uit m'n vel gezweet deze laatste week... dat vel zag het niet meer zitten... was nat, gezwollen en het lijden moe... zei toen "foert ga ergens anders transpireren maar niet in mij he, "mè iel aaaantwaaarpen mor ni mà maai zenne" en dat was het dan... ik heb het aan de lijn gehangen om te drogen en ben nog bloter dan bloot gaan liggen uithijgen... maar NU mannekes waait er een fris briesje door het hele huis en omgeving... ik begin me terug MENS te voelen en ik zit weer goed in m'n vel... heb het eerst eens moeten opstrijken want het arme ding zag er ietwat gekreukeld uit.
Er zijn van die dagen of weken dat je het echt niet meer ziet zitten... dat kan allerlei oorzaken hebben... ik ga daar niet over uitweiden want ik ging niet klagen... bij mij gaat het gewoonlijk over intermenselijke betrekkingen... of ze lopen super en ik zit op wolken... of ze draaien op vierkante wielen en dan val ik van m'n wolk af... gelukkig ben ik nog gemaakt van vooroorlogs materiaal... niet die ooorlog van 14-18 hoor om elk misverstand te vermijden... en na een tijdje diepe treurnis veer ik weer op... gelukkig heb ik goeie vrienden die de ergste schokken opvangen... gelijkgestemde zielen waar ik me goed bij voel... ik spreek nu over m'n blogvrienden... door elkaars blogjes te lezen leer je elkaar veel beter kennen dan het geval is met je andere vrienden... als je die ontmoet is het gewoonlijk in gezelschap en tot een echt gesprek komt het heel zelden.
De voorbije week was er een van puffen en afzien... tussen die twee bedrijven door de gewone routine... golf, petanque... eventjes de stad ingetrokken... nog altijd op schoenenjacht... had van een kennis de tip gekregen in de Hoogstraat eens te gaan kijken want dààr hadden ze het model dat ik zocht... toen ik er donderdag eindelijk geraakte was die bepaalde winkel toch wel weg zeker... je kunt tegenwoordig je rug niet meer draaien of er is vanalles veranderd... vermoeiend hoor... maar toch nog iets gevonden... toch wel iets dat er dichtbij komt... hoofdstuk "schoenen" afgesloten... thuisgekomen vlug de tuin in om daar te liggen genieten van... nietsdoen... was alles wat ik nog kon!
Heb zojuist m'n haar even bijgeknipt en terwijl ik zit te wachten tot het halfdroog is even vlug dit blogje bijgewerkt... het wordt wel tijd om m'n luie derrière eens op te lichten en aan m'n huishoudelijke taken te beginnen... die zullen vandaag tot het minimum beperkt worden... morgen is het weer boodschappendag... golf nadien... en woensdag komen de kids eten... moet nog een menuutje opstellen wat niet teveel tijd en hitte kost... ziezo... aan de slag mens!!!
OEFFFF... efkes zitten en uitlekken... heb zonet met de moed der wanhoop m'n strijk gedaan... om die strijk wat op te vrolijken zet ik dan altijd de jukebox op m'n peceke op... dit keer koos ik 1958... jawel de liedjes uit m'n jonge gloriedagen... niettegenstaande ik me voorgenomen had m'n oude hart en longen niet te overbelasten in dit voor oudjes gevaarlijke weer... stond ik na amper 5 minuten weer met m'n heupen te zwaaien en met de voeten te trappelen... ter plaatse natuurlijk want ik was aan het strijkijzer vastgeklonken... om mee te galmen had ik niet genoeg adem... nu is het strijkgoed droog en kastklaar... en Myette kletsnat en doucheklaar... maar eerst nog effe een berichtje achterlaten want vandaag is het... O Lieve Hemel... dan nog poetsdag ook en kan ik niet meer aan den Buddy geraken... Als het vrijdag nog zo warm is aub kies dan een terrasje... zalig kwebbelen in open lucht met een grote Duvel voor m'n neus... ik begin er al van te kwijlen... hehe!!! En nu terug naar de galeien... er moet hier gewerkt worden... OJEE!!!
Ik baal nog maar eens... waarom moet het leven toch zo moeilijk zijn... en waarom zijn er toch zoveel misverstanden... toen ik jong was en... zoals iedereen waarschijnlijk... over de toekomst fantaseerde... droomde ik ooit een man te ontmoeten die me zou begrijpen... liefhebben... steunen wanneer ik het moeilijk had... als tegenprestatie zou ik die man verwennen tot zijn oren ervan zouden tuiten... nou moe... zoals ik al zegde... het was een droom en dromen zijn bedrog... zodoende.
Jullie zullen hierdoor al wel begrepen hebben dat dit volstrekt niet mijn dag was en is... het begon al deze ochtend toen ik aan de ontbijttafel probeerde het zure gezicht voor mij niet te zien... zoals gewoonlijk stond de radio weer te schetteren... ja op diezelfde tafel waar hij een vast plaatsje heeft en onze maaltijden steeds begeleidt met onheilsberichten... tussen twee happen boterham met appelmoes door kwam de dood van Michael Jackson... nu kan ik echt niet zeggen dat ik de jongen in persoon erg waardeerde maar zijn muziek doet me nog altijd van m'n stoel wippen om een moonwalkske te proberen... het blijft bij proberen want ik heb Jako's voeten niet... daarstraks was ik even aan 't chatten met een jonge zwarte man en die vond Jackson maar niks... ja 20 jaar geleden nog wel beweerde hij... en lap nog maar eens bewezen dat ik achterlijk ben want ik ben nog altijd gefascineerd door zijn danspasjes en de opzwepende muziek.
Hierna vloog 't manneke uit zijn krammen om verontwaardigd te brullen dat ze wèl over die stomme Jako zaten te zwammen maar niets over Jasmine zegden die ook gestorven was... zelfmoord blijkbaar... hij had dat blijkbaar gisternacht gehoord op TV maar toen lag ik al uitgeteld in bed... en inderdaad Jasmine wordt precies doodgezwegen... oei... ongelukkige uitdrukking maar kan er niet zo dadelijk een andere voor vinden... wat bezielt zo'n meid toch... ongelukkig in de liefde... tja wie maakt dat nooit mee... ik kreeg vandaag nog te horen dat ik relaties en liefde als een spelletje opvatte... dat vond ik nu echt een grove beschuldiging... door iemand gezegd die me volstrekt niet begrijpt en er ook geen moeite voor doet.
Bon... nu dat even van m'n hart en lever ligt moet ik vertellen dat niet alles vandaag kommer en kwel was... het weer is mooi... de tuin staat er prachtig bij... la mamma heeft genoten van haar banaan en martini/tonic... ik heb even de tijd genomen om een uurtje in de tuin te gaan liggen genieten van de stilte en het gezang van de pietekes... ik heb een nieuwe chatvriend waar ik echt heb kunnen mee praten... die jonge zwarte wil me leren golfen... de echte grote golf nogal... zal niet op zijn aanbod kunnen ingaan... zie je mij al tussen die opgeblazen VIP's lopen... ik zou het niet kunnen laten al die gevulde ego's door te prikken... maar het is een leuke en funny guy zodat ik nog eens heb kunnen lachen.
Gisteren laatste bijeenkomst van de club afgesloten met een wandeling in de bossen van Halle-Zoersel... duveltje achteraf en dan nog blijven plakken met enkelen om wat te eten... het was een van die zwoele zomeravonden... voor de eerste keer dit jaar eens geen vestje moeten aantrekken... en zalig buiten kunnen eten.
En nu ga ik even huisband gezelschap houden... want die zit beneden heel alleen te sudderen... mag niet op kookpunt komen... nog een leuke avond en weekend allemaal.
Zondag en t'regent weer... dedju dedju dedju!!! Ben ik deze ochtend monter m'n bed uitgewipt... heb m'n lokken geshampood en de rest van m'n body gereinigd... toen ik die tijdvullende taken had voltooid keek ik eindelijk eens naar buiten en schrok me een hoedje... kan ook een "klak" geweest zijn... een loodgrijze hemel... aangezien ik van nature wat gek ben en daardoor optimistisch dacht ik nog "'t zal seffes wel opklaren"... maar nee... gelukkig begon het te regenen vóór ik de deur uit was want op nog eens een kloddernat pak zoals verleden week zondag ben ik niet gebrand... mè iel aantwaarpe mor ni mè maai zenne"
Dat was dus vlug opgelost... heb 't manneke de deur uitgestuurd... d.w.z. hij ging uit zichzelf want die man is nog een graadje gekker dan ik... en ik ben nu wat rondslingerende klussen aan 't afwerken zoals jullie nog eens een bezoekje brengen... ga dat dadelijk doen als dit rapport getikt is... efkes geduld... de laatste dagen bijna niet in m'n kot geweest... hoho niet altijd voor de leut hoor... controle ogen... tanden... en de rest... voor je helemaal rond bent ben je heel wat tijd kwijt... om nog niet te spreken van geld... nu zijn er mensen die nooit op controle gaan en volledig vertrouwen op hun goed gesternte... la mamma is er zo eentje... maar men slaat je tegenwoordig zo met allerlei waarschuwingen om de oren dat je op den duur toch bezwijkt... gelukkig ben ik maar van dwergformaat... aan die lange figuren is nog véél meer werk!
Onze zoon... een schat van een jongen maar helemaal gek... heeft voor vaderdag zo'n machine gekocht die het mos uit het gazon rukt en gaatjes prikt om te verluchten... dat bakbeest zat in een grote doos en moest eerst gemonteerd worden wat met veel lawaai en commentaar verricht werd... daarna ging hij het uitproberen op zijn gras... och here toch... toen hij op de aan-knop duwde vloog dat spul met een vaart de tuin in met zoon er achteraan wapperend en een spoor achterlatend van "verschroeide aarde"... geen sprietje gras meer te zien onder een berg mos en zand... toen ik droog opmerkte : "daar gaat zijn gazon" kreeg zijn vriend die ook bij de toeschouwers stond de slappe lach en moest ik hem bijna gaan reanimeren... wie er niet mee kon lachen was "vader" die ZIJN gazon al naar de knoppen zag gaan want zoon gaat niet rusten vóór wij dat ding hebben gebruikt... we hebben hem beloofd eerst een klein stukje achter in de tuin onder handen te nemen en af te wachten of er ooit nog iets terug op gaat groeien... aangezien het regent nu krijgt ons gras even uitstel van executie... ik zit NU al te duimen.
Gisteren gaan petanquen en ik was in topvorm... alles lukte me... ze zeggen steeds "geluk in 't spel, ongeluk in de liefde"... je kunt niet ALLES hebben zeker.
Ik weet het niet meer nu... heb er al vanalles afgegooid... ook mijn allereerste berichten van mei 2005... maar niets gekort... ik ga ermee stoppen voor m'n blog helemaal kaalgeplukt is... ik geef het op.
Van opgeven gesproken... de voorbije week heb ik zitten zwoegen op de nieuwsbrief voor onze leden... nu dat is me gelukt... ze zijn gisteren gepost... het was weer een hele boterham... dat was echter niet het ergste... toen ik de adresetiketten wilde printen was het weer van 't zelfde... een gesukkel van jewelste... toen ik ze eindelijk had gevonden heb ik per ongeluk iets gewist en... LAP... daar zat ik met 69 adressen... een hele avond heb ik letterlijk àlles geprobeerd om die etiketten terug te maken... rien de knots... toen de ledenlijst maar terug opgemaakt... mèt namen, adressen, telefoonnummers en geboortedata... toen het eindelijk af was stonden m'n ogen naar het topje van m'n neus gericht... maar nog steeds geen etiketten... de volgende dag dan maar begonnen met 69 enveloppen te typen waarmee 't manneke me heeft geholpen... gisteren kwam zoon even binnenwippen... ik vertelde het hem en hij begon direct te experimenteren... na enkele uren en veel verwensingen gericht aan Bill Gates... heeft hij het gefikst... van een doorzetter gesproken... voor degenen die willen weten met welk programma... het is acces en aangezien hij en ik nooit computerlessen hebben gevolgd is het een hele klus dat spul onder de knie te krijgen... het is nog niet perfect... nog enkele schoonheidsfoutjes weg te werken...
Hier gaat alles zowat zijn gewone gangetje... zaterdag terug gaan petanquen en droog gebleven... zondag was een ander paar mouwen... opgestaan met de zon... gedouched en aangekleed en de zon was weg... het begon zelfs te miezeren... toch maar doorgebeten want ze hadden ons goed weer beloofd... de eerste ronde vertrokken in een motregentje... toen we aan nummer 8 waren gedaan met "mot" maar werd het "stort"... vanaf het clublokaal werden we binnengeroepen... tot 11 uur zitten wachten maar de regen hield maar aan... portoke gedronken en geen zin meer in verder spelen... dus maar naar huis en verder aan m'n brieven gewerkt... maandag op controle bij de dokter... dinsdag nog kans gezien een partijtje golf te spelen... gisteren was het weer efkes druk... moest naar de bank voor advies en daar trek ik gewoonlijk enkele uren voor uit... niet dat ik zoveel te beleggen heb maar de man die ik gewoonlijk zie is een schat van een jongen en ik hoef maar één woord te laten vallen en... hop... hij haakt erop in en ik krijg de hele uitleg... we hebben zelfs even de "staat hervormd"... die gast weet nu letterlijk àlles en ik profiteer ervan om m'n kennis wat bij te spijkeren... vandaag las ik een rustpauze in... tijd nemen voor wat "restauratiewerken"... morgen naar de gyne... enzovoort en zoverder... 't zal weer vlug kerstmis zijn.
Ik hoop volgende week eens een gaatje te vinden om de koekestad in te duiken... is weeral veel te lang geleden... zoals alles en iedereen maar blijft veranderen mag je je rug niet draaien of je herkent niets meer terug.
TJA IK WEET OOK NIET WAT ER SCHEELT MAAR HEB... OP AANRADEN VAN LOU... DIE LINK "WIST JE DAT" ERAFGEGOOID ALHOEWEL DIE ER AL EEUWEN OPSTAAT EN NOOIT LAST HEEFT BEZORGD... NU WEET IK HET OOK NIET MEER... BIJ MIJN WETEN HEB IK ER NIETS OPGEZET DAT DE VERTRAGING KAN VEROORZAKEN... ALS IK WAT MEER TIJD HEB ZAL IK EENS OP ONDERZOEK GAAN... BEN NU BEZIG MET DE CLUBBRIEVEN EN LEDENLIJSTEN EN DAT KOST ME BLOED, ZWEET EN TRANEN;
Oei oei en nog eens oei... wij moeten morgen de hele dag op stap... ik durf haast niet meer naar buiten kijken want die regen doet m'n goesting wreed verdwijnen... ik verkneukelde me om nog eens de clubvrienden te zien maar de hele dag in de regen rondsjokken is nu niet bepaald een van m'n meest favoriete bezigheden... stond deze morgen voor m'n kleerkast... een half uur later stond ik er nog... wat moet je in 's hemelsnaam aantrekken met zo'n weer... heb dan maar besloten eerst met de schoenen te beginnen... dan verder op te bouwen... daarna 't manneke nog... als ik die zijn kleren niet in de juiste volgorde klaar hang en leg is hij in staat zijn onderbroek boven zijn pantalon te dragen...wat voor zijn neus ligt trekt hij eerst aan... doet me denken aan zo'n filmpje van mr. Beanwaarin hij een TV heeft gekocht en last heeft met de antenne... ook gezien?
Het paaldansen van mij op die bus gisteren heeft geen nadelige gevolgen gehad... zou ik misschien eens wat vaker moeten doen... toen ik gisteravond in m'n bed lag moest ik er terug om lachen... ik zal wel een modderfiguur geslagen hebben... tot groot jolijt ende vermaak van het publiek... wat men allemaal moet doen tegenwoordig om de aandacht te trekken he.
Verder geen nieuws... alleen dat ik vandaag al uren heb zitten puzzelen aan de clubbrieven... dat word programma heb ik nog niet volledig onder de knie dus het gaat niet zo rappekes... wat me wel geneert is dat ik er honger van krijg... nee geen honger... wel goestingeskes... ik heb al enkele dagen trek in letterlijk vanalles... een ijskreem gevolgd door een knakworst gevolgd door een stuk cake gevolgd door nog een knakworst... gewoon niet normaal meer... ik zal toch niet in blijde verwachting zijn zeker... zal ik maar alvast sokjes gaan breien?
Kreeg gisteren te horen van een vriend dat zijn mailtjes allemaal terugkwamen... het was me al opgevallen dat m'n hotmail box zo leeg bleef... in de late avond kwamen ze allemaal tegelijk binnen... vandaag weer van datte... kon mailbox niet openen omdat... blabblabla... in zulke gevallen draai ik de boel gewoon dicht en wacht tot de kuur over is... maar m'n PC loopt weer zo traag... gisteren een CCleaner gedraaid met als resultaat dat ik al m'n links kwijt ben en weer overal mailadres en wachtwoord moet invoeren voor ik binnen kan... maar vlugger lopen doet hij niet... rara wat zou het zijn.
Nu ga ik wat verder puzzelen... of nee... misschien efkes een mocheltje leggen (patience voor de buitenlanders) of zou ik daar ook weer honger van krijgen...
Gisteren vergadering ten mijnen huize... onze voorzitter wilde alleen maar "praten" over het programma voor het nieuwe werkjaar... jawadde... hij kwam binnen "gestesselt" met een lijvige aktentas... en begon me te bombarderen met uitstappen te beginnen vanaf september t/m januari 2010... netjes he en dat terwijl ik hem had verwittigd dat ik me niet het apezuur ging werken zo vlug al... toen hij poeslief vroeg of ik... heel misschien... alles voor donderdag klaar kon hebben... ben ik efkes uit m'n sloefkes geschoten... ik dènk er niet aan... ben toch maar alvast begonnen... heb bijna een heel uur zitten uitknobbelen hoe ik dat Office Word 2007 programma kon gebruiken... dat is me toch gelukt... heb al enkele pagina's klaargekregen... maar donderdag... nee dàt niet.
Deze voormiddag eindelijk naar de kliniek geraakt voor de uitslag van de echo van m'n pols... peesontsteking... spuit gekregen... steunverband rond en afwachten maar. Het was me echter het dagje wel... ik stond op de bus te wachten naar de kliniek... wat er gebeurd is weet ik niet maar die bus was al 15 minuten over tijd... heb dan maar een andere genomen... eentje met een dolle chauffeur want... toen ik opgestapt was en wilde gaan zitten... trok de oen ineens op met een snok... ik hing juist met m'n derrière boven een zetel... werd naar voor geslingerd... landde boven een dame... kon nog net op tijd een staaf vastgrabbelen voor ik het mens had verpletterd... toen zaten we juist in een serie bochten en werd ik aan die staaf hangend zowat in het rond geslingerd... om mij heen gingen zuchten en kreuntjes op vol verwachting... de toeschouwers zaten letterlijk te wachten tot ik tegen de vlakte zou slaan... lekker niet dus... gelukkig droeg ik mijn jeans anders hadden ze nog wat billenspel te zien gekregen ook... gelukkig is het goed afgelopen anders hadden ze me ineens de kliniek kunnen binnendragen... ik was er toch al.
De rest van de dag maar weer thuisgebleven... geen golf... te slecht weer.
Ik ben stilaan uit m'n put aan 't kruipen... de pijnen zijn haast weg... moet nog wel voorzichtig zijn want ik voel dat ze nog op de loer liggen om toe te slaan... zal dus m'n medicatie trouw blijven innemen... als ik het niet vergeet!
Wat ik hiervoor schreef was wel echt gemeend... als je ziek bent is een woord van troost hartversterkend... zo merk je toch dat je nog meetelt... in deze snelle drukke wereld ben je vlug vergeten en dat is geen prettig gevoel... degenen die me een opbeurend woordje hebben toegestuurd zijn hierbij hartelijk bedankt... graag tot wederdienst bereid.
Deze morgen al heel vroeg m'n burgerplicht gaan vervullen... vlug de auto in... bollekes aantikken... terug naar huis... moest wel even op 't manneke wachten want die had kans gezien zijn scherm te blokkeren... moest hulp vragen aan een van de surveillerende jonge dames... toeval of niet maar het was een mooie jonge dame... ben ik nu achterdochtig?
Huisband is naar de golf en ik ben nog maar eens thuisgebleven... morgen komen de mannen van ons bestuur hier vergaderen en zal ik noodgedwongen er weer in moeten vliegen... dus vandaag nog even een rustige dag... de voederdag voor de kids heb ik nog even opgeschoven... maar donderdag zouden we voor de hele dag naar Floreffe gaan met de club... zal moeten afwachten of dat al gaat.
Voor de rest geen nieuws... als je de deur niet uitkomt is er weinig te beleven... wat lezen... wat chatten... emailen met vrienden... zal toch maar Floreffe het hoofd moeten bieden of ik beschimmel hier... we zien wel.
Dit om even te zeggen dat ik toch niet kan komen vandaag... ik kan het nog niet aan... maar degenen die zo vriendelijk waren me bericht te sturen... BEDANKT
De voorbije week heb ik tijd zat gehad om te mijmeren... wat doe je anders als je plat op je rug ligt te wachten tot de pijnstillers die verdomde pijnen de baas worden... je ligt dan naar het plafond te staren en de gedachten malen rond in je hoofd... waar denk je dan aan... aan liefde en vriendschap... voor mij nog altijd de belangrijkste zaken in het leven... Ik weet dat de meeste van mijn kennissen denken dat ik een zorgeloos en leeghoofdig mens ben... altijd in voor een grap... wel ze zitten er glorieus naast... in wezen ben ik een overgevoelig en melancholisch mens die echter heeft geleerd... met vallen en opstaan... het leven de baas te blijven door het aan te pakken met humor en vooral relativeren... ik weet dat ik mezelf hier in m'n blootje zet maar dat moet dan maar... Je ligt dus te denken... iets dat ik me in het normale leven niet toesta want het doet soms pijn... en dan bedoel ik geen hoofdpijn... op wie kan je rekenen in tijden van nood... wie denkt nog eens aan je zelfs als je tijdelijk uit hun gezichtsveld bent... wie vraagt eens hoe het met je gaat... terwijl ik daar lag heb ik de inventaris opgemaakt en het resultaat was bedroevend... Wat ik hierbij wil vermelden is dat 't manneke me echt heeft verrast... hij was ontzettend lief en behulpzaam... heeft zelfs een poging gedaan te koken... en niet bepaald voor hem want met brood en kaas is hij al dik tevreden... zoon was zijn gewone bezorgde zelf terwijl zelfs dochter zich heeft ingespannen en me mailtjes stuurde... In het verleden ben ik vaak teleurgesteld door mensen waarvan ik dacht dat ze vrienden waren... dat doet pijn... dan nam ik me voor in het vervolg me niet meer te geven maar... helaas... elke keer weer trap ik in dezelfde val... ik denk dat ik het wel nooit zal afleren... OK dit moest me even van het hart... nu ga ik terug wat liggen mijmeren.
IN PANNE GEVALLEN Dit even om te zeggen dat ik in panne gevallen ben... gisteren dokter moeten laten komen... afschuwelijke pijn in de lendenstreek... het verdict was NEVRALGIE... zit nu aan de pillen... kruip van m'n stoel in m'n bed en kan nergens soelaas vinden... nu maar hopen dat het niet te lang duurt... tot later!!!
Ben even m'n blogronde aan 't doen... d.w.z. heb al een halve gedaan maar toen ik bij Natoken aangeland was las ik daar iets over dialecten... dat is een van m'n geliefde stokpaardjes... ik wil hier nog even zeggen dat ik geheel en al VOOR dialecten ben... we hebben allen onze kinderen in het ABN opgevoed opdat ze geen affronten zouden oplopen op school maar spijtig genoeg is ons dialect in de verdrukking gekomen daardoor... ik wilde dit even kwijt voor ik weer vergeten ben wàt ik wilde zeggen... HIHI... volgende meeting breng ik m'n Antwerps dialectenboek mee... ben benieuwd wat jullie je er nog van herinneren... en Natoken kan haar vocabulaire uitbreiden.
Ziezo dit gezegd zijnde kan ik overgaan tot de orde van de dag... een grijze dag zo te zien... gisteren kreeg ik een van m'n zeldzame opflakkeringen en heb de tuin ont-onkruid... door de nachtelijke buitjes en de zonnige dagen stond onze hof er wat jungle-achtig bij... toen ik in een van onze plantjes aan 't wroeten was sprong er plots iets onder m'n handen vandaan... ik sprong ter plekke mee... van 't verschieten (vertaling=schrikken)... ik las zojuist dat Thea het er soms moeilijk mee heeft ons vlaams taaltje te snappen zodoende... en wat zat daar even verder mij met wantrouwige oogjes te beloeren... JA... een klein schattig bruin-geel paddebeestje... zo te zien nog een jongske... wat een vreugde er door m'n hart schoot kan ik met geen pen beschrijven... het kan natuurlijk ook dat verschieten zijn waardoor ik hartkloppingen had... maar hoe dan ook ik ben echt blij dat we er weer een huisdier bij hebben... de rampzalige dood van de vorige onder 't mannekes lompe voeten zit me nog steeds dwars... nu moet ik deze nog africhten zodat ik hem ook eens over zijn bolleke mag aaien zoals de vorige... maar hoe die beesten in onze tuin terecht komen is me echt een raadsel... bestaat er ook een paddenfee?
Onze tuin lag er weer piekfijn bij... voortuin in orde... ramen gezeemd... terras stofvrij gemaakt... ik tevreden naar bed... en toen... en toen... wakker geschud door een ratelende donderslag... nu moet je weten dat ik door de band genomen een moedig vrouwmens ben... ik verkies het gevaar recht in de ogen te kijken wat dat gevaar ook al is... maar als de natuur haar repertoire opentrekt ben ik als de dood... onweer... hagel... plensbuien... stormwind... aan mij niet besteed hoor... dan betreur ik het diep dat we geen kelder hebben waar ik me kan verschuilen... in plaats daarvan kruip ik diep onder de deken... stop al m'n oren en ogen dicht... trotseer het gevaar van verstikking tot alles weer rustig wordt... toen we deze ochtend de schade gingen opnemen viel het alles bij alles nog mee... de tuin ligt er weer bij als een wildernis... terrasstoelen en tafel lagen ten gronde... de tafel enigszins afgebrokkeld... het zand plakt tegen voordeur en garagepoort en vensters... ik vraag me toch af waarvoor ik nog al die moeite doe... soms... vandaag ga ik echter niet poetsen want het gaat toch nog regenen... in elk geval ligt ons dak er nog op... we hebben het ooit meegemaakt dat een deel van ons dak eraf vloog tijdens een storm... het water stroomde de trap af... ik had toen verplichte bedrust door m'n zwangerschap maar ben toch die trap opgekropen om de schade op te nemen... m'n ouders waren juist bij ons en papa en 't manneke moesten het dak op om de roofing terug op zijn plaats te brengen... en dat bij een stormwind om U tegen te zeggen... ik doorstond doodsangsten toen. Ik hoop dat jullie de bui ook zonder kleerscheuren hebt doorgemaakt!!!
Ik zie dat het weeral tijd is om te gaan eten... tot later mannekes!!!
Heb nog wat zitten peuteren maar niet echt veel gevonden... la mamma weigerde ons naar de kleuterklas te sturen... dus mijn vroegste schoolherinneringen waren van het eerste leerjaar... ik was zowat de jongste en zeker de kleinste van de hele klas... ben ik ook altijd gebleven... dus heb ik m'n hele schooltijd op de eerste bank moeten doorbrengen... zag niet wat er achter mij gebeurde... aangezien ik een braaf en oppassend wicht was (en nog ben) durfde ik ook nooit omkijken... wat ik me wèl herinner is de trots toen ik op mijn allereerste schooldag naar school vertrok met spiksplinternieuwe boekentas met daarin een houten doos met griffel en een lei... ja zeg ik heb het al gezegd... het was toen nog het stenen tijdperk... daarom die lei... een houten pennenstok met daarop zo'n puntige metalen pen en een aantal zeemleren lapjes die in een boekje bijeengebonden zaten... bestemd om die pen aan af te vegen... de non (soeur) die als taak had ons blagen te leren schrijven en lezen maakte op mij grote indruk... die zwarte kleren en dan die grote witte kap... ik weet nog dat ze klein en rond was maar de naam ben ik vergeten.
Het moet in de week voor sinterklaas zijn geweest dat ik mijn eerste trauma beleefde... nadat de dienstdoende non ons al had opgewarmd voor de goede sint en niet te vergeten voor de zwarte piet die stoute kinderen in zijn zak stopte... en terwijl we midden in de leesles zaten... werd er opeens een grote zwarte hand tegen het matglazen venster geplakt... er stegen bloedstollende kreten op rondom mij... of ik mee gegild heb weet ik niet... ik betwijfel het want ik ben niet zo'n giller... maar indruk maakte het wel.
Wat ik me ook nog herinner is dat ik een blauwe maandag naar school moest met "getten"... vreselijk vond ik dat... voor wie niet weet wat die dingen zijn... dat waren grofgebreide beenlappen die over de schoenen werden aangetrokken... ja het was in de winter natuurlijk... wat ermee gebeurd is weet ik niet... heb ze niet lang gehad.
Dan in de grote vakantie werden we opgevangen in de school... het was toen al oorlog... ik had een bloedhekel aan dat vakantiekamp... mede omdat we er 's middags bleven eten en ik vergeet nooit die maaltijden... steevast kregen we eerst pap met achteraf sardinen in olie in hetzelfde bord... walgelijk gewoon... ik ril er nog van.
Mijn tweede trauma heb ik opgelopen omdat ik zo'n braaf en verlegen wicht was... de toiletten in onze school waren gewoon walgelijk... vuil en dan nog met van die klapdeurtjes die je niet op slot kon doen... genoeg om je de plaslust te ontnemen... ik vertikte het gewoon op die pot te gaan... wat resulteerde in een gespannen blaas... op een dag werd het een ramp... ik hield het niet meer en durfde niet vragen om naar het toilet te mogen... dan maar laten lopen... die schaamte vergeet ik ook nooit meer.
Dat waren zo ongeveer de enige flitsen die me te binnen schoten tussen 2 en 6 jaar.
Nu rest me niets anders dan het stokje door te geven aan.... EN DE GELUKKIGE WINNARES IS... HOTLIPS zet hem op Lips
Ons Boke had weer eens een lumineus idee... haar vroegste jeugdherinneringen begonnen op te borrelen en nu vind ze dat wij ook maar ons brein moeten gaan uitspitten... ze gaf het stokje door aan Pazke en die haastte zich het naar mij door te spelen... blij dat ze er vanaf geraakte... hier zit ik nu met barstende koppijn van het nadenken... denken moet je gewend zijn en mijn verroeste breincellen protesteren heftig tegen dat onverwachte werk... mijn baby- en peuterjaren stammen nog uit de tijd der Romeinen... toen de uilen nog konden praten... veel heb ik niet uit m'n kop kunnen peuren... alleen beelden... flitsen... ik zal proberen ze een beetje te rangschikken.
1 Ik moet zo tussen de 1 1/2 en 2 jaar hebben gezweefd... ik zit op mijn babypoep onder de tafel en kijk onder het tafelkleed uit op de tafel- en stoelpoten... m'n troetelbeer... die even groot is als ikzelf... ligt voor mij... ik zie benen voorbijstappen. 2 Zelfde periode... ik lig in mijn bedje dat in de hoek van de grote slaapkamer staat... en kijk door de halfopenstaande gangdeur de gang in... ik zie het licht dat door het matglazen raampje van de keukendeur schijnt en hoor het geluid van praten en gelach... ik val in slaap. 3 Denkelijk een tijdje later want ik kan de trap op kruipen... onze oudere en kinderloze bovenburen hadden een boontje voor me... de vrouw bakte elke dag frieten... en ik kroop dan als ik even de kans zag de trap op om een portie "fluuten" (frieten) te gaan schooien... dan zat ik mee aan tafel en kwijlde er lustig op los. 4 Weer later... toen ik ongeveer 4 was verhuisden we naar Berchem... mijn 3 jaar jongere zusje lag nog in de wieg... mama moest dringend enkele boodschappen doen en vertelde me dat ik op zus moest passen... ik stond aan die wieg en durfde geen stap eraf zetten... het wicht zette het op een brullen... ik brulde van paniek nog harder... en zo vond mama ons terwijl ik druk bezig was zus zowat uit haar wieg te schommelen. 5 Dan heb ik ook nog een wazige herinnering aan een café waar ik... toen de vrienden van m'n ouders een andere kant uitzagen... de "kletskes" uit hun glazen bier dronk... maar dat heb ik eigenlijk maar van horen vertellen... waarschijnlijk mijn eerste "black-out"
Genoeg voor één dag... zal m'n hersentjes nog eens wat opjutten... misschien komen er nog herinneringen te voorschijn... DOEI!!!
We werden allen op de wereld gezet terwijl we er niet om vroegen... dat ging meestendeels onder luid gekrijs... we zullen allen sterven niettegenstaande we hier ook niet om vroegen... soms ook zwaar tegenspartelend... soms gelaten... maar de grootste opgave is tussen die bedrijven door het leven aan te kunnen... ook vaak met veel vallen en opstaan... dat vallen gebeurt vanzelf maar het opstaan is nu juist de moeilijkheid... er zijn twee soorten mensen... de katachtigen die altijd op hun pootjes terechtkomen na een valpartij... en de hondachtigen die janken en wegkruipen... en het opgeven.
Wat is ze weer leuk denken jullie waarschijnlijk... en dat op een mooie lentedag... dat komt door Ludovikus... heb zonet zijn blogje bezocht en over dat buurmeisje gelezen... een innig triest verhaal maar de laatste jaren schering en inslag... jonge mensen die het gewoon niet meer zien zitten en FOERT zeggen... wat is de oorzaak... wie zal het weten... er zijn miljoenen mensen die in erbarmelijke omstandigheden moeten leven en desondanks bol staan van levensmoed terwijl er andere zijn die voor de kleinste tegenslag het bijltje erbij neerleggen.
Ik heb jullie al eens verteld over mijn kinderen... mijn dochter die nadat ze afstudeerde met haar eerste liefde ging samenwonen... ze leerde hem kennen bij de scouts toen ze 16 was... na zowat 1 jaar kwam ze tot de ontdekking dat hij cocaïne gebruiker was... ze vermoedde het al wel maar kon hem nooit betrappen... toen brak voor haar een lijdensweg aan... na 4 jaar tevergeefs proberen hem te helpen en nadat ze haar laatste geld had opgebruikt om hem uit de nesten te halen... besloot ze eindelijk hem op te geven... ze ging alleen wonen... likte haar wonden gedurende 2 jaar... kreeg toen een nieuwe vriend waarmee ze trouwde... ze zijn nu aan hun 9de huwelijksjaar bezig.
De zoon... ons zorgenkind... een ramp op school... alles wat uit boeken kwam was hem een gruwel... maar de jongen had en heeft nog gouden handen... op zijn 17 weigerde hij nog naar school te gaan... ging als interim werken... heeft op al die jaren zowat honderden verschillende jobs gehad... veel beloften gehoord... veel teleurstellingen beleefd... een mislukte relatie gehad... momenteel weer zonder werk... maar... elke keer begint hij er weer met frisse moed en vol verwachtingen aan.
Zoals elke ouder vind ik niet alles wat mijn kinderen doen om over te jubelen... ik moet echter bekennen dat ik fier ben op hun levensmoed... het vermogen hun leven weer op te pikken en door te gaan... op het sterke karakter van dochter die zich niet mee heeft laten sleuren door haar vriend... die vriend is een dik jaar geleden overleden... heel waarschijnlijk door een overdosis... op de veerkracht van zoon die niettegenstaande elke tegenslag steeds weer aan een nieuwe job begint en er zich volledig voor inzet... die zoon die in zijn apejaren ons alle kleuren van de regenboog heeft laten zien maar zich weer herpakt heeft... mijn twee "katachtigen"
Waarover zal ik het eens hebben... over de voorbije week... ja zeg... wat begon als een soort dagboek begint stilaan een weekboek te worden... je kunt het toch niet elke dag hebben over de strijk en de afwas niet... meer gebeurt er niet in m'n eentonige bestaan... hmhm...
Deze week dan maar... maandag begonnen met de schoenensafari... niks gevonden... manlief vertelt me dagelijks wat een moeilijk mens ik toch wel ben en ik begin hem stilaan te geloven... niet dat ik dat aan zijn neus ga hangen... ik ben wel een tikkeltje gek maar niet ZO gek... die schoenen beginnen me stilaan de keel uit te hangen... ofwel zijn ze uitgerust met van die hoge scherpe hakken die je na enkele stappen tussen de straatstenen vastpinnen... ofwel zijn ze uitgerust met van die venijnige dunne riempjes die je het vel van de tenen stropen... tja kan Ik eraan doen dat ik nu eenmaal zo'n teer huidje heb... ... gelukkig was het prachtig weer en heb ik tussen het zoeken door nog een terrasje kunnen meepikken...
Dinsdag met 't manneke boodschappen gedaan en ondertussen een paar sportschoenen meegesnaaid... heerlijk gemakkelijk zittende stappers maar echt niet zo elegant als je een rok draagt... niet dat ik vaak een rok aantrek maar soms overkomt me het verlangen er eens extra vrouwelijk bij te lopen en daarvoor die sandaaltjes... weer niks.
Woensdag telefoon van zoon met de melding : "moeke ik kom zo dadelijk jullie voorhof in orde brengen" d.w.z. de tegels in onze voortuin terug voegen... het was weer kidsvoerdag en ik was druk in m'n soep aan 't roeren toen hij belde... typisch iets voor zoonlief... wat doe je dan... met m'n dankbaarste stemmeke roepen : "o ja schat dat is lief van je, kom maar"... binnen het uur stond hij daar in werkpak... gewapend met beitel en nog wat attributen om de oude cementvoegen eruit te peuteren... die beitel was niet voldoende en er kwam een elektrisch ding aan te pas... in een wip zaten wij en de buren onder de cementstofwolken... toen het eten klaar stond en dochter en schoonzoon er waren zijn we zonder hem aan tafel moeten gaan want dat is nog een van zijn hebbelijkheden... als hij aan het werk is heeft hij gewoon geen tijd om te eten of wat dan ook te doen... die jongen is dan net een dynamo... het is dan mijn taak om tussen de tafel en de voortuin te pendelen met hapklare brokken en dranken die ik dan later koud geworden terugvind in de garage... heb dan zijn eten maar ingepakt om mee te geven zodat hij thuis kon eten... toen hij weg was nog even het stof zo goed mogelijk van deuren en ramen geveegd en dan was moeke gaar en klaar voor haar bed.
Volgende dag... donderdag... ik terug op schoenenjacht... uitgerust met die nieuwe gemakkelijke sportschoenen... was een vergissing merkte ik... het was warm en door het stappen zwollen m'n voeten op zodat ik ze haast niet meer uit kreeg om te passen... weer niks gevonden... dan maar naar huis waar zoon druk bezig was vloeibare sneldrogende cement tussen de tegels te gieten... weer zelfde scenario... geen tijd om te eten... weer pendelen van en naar de garage... toen brak dat onweer los... wat was me dat... een echte wolkbreuk... die zoon van me is echter niet te stuiten... die klaargemaakte cement moest en zou opgebruikt worden vooraleer hij kon verharden dus... wat gedaan... eerst de voorhof afgedekt met plastic... daaronder kruipen gewapend met zaklamp... en verder gieten... terwijl moeke nagelbijtend zat bang te wezen dat zoon zou verdrinken in haar eigen voortuin... is gelukkig niet gebeurd.
Gisteren... vrijdag... kwam hij terug om alles wat bij te werken en... VOORTUIN IS TERUG IN PRIMA STAAT... BEDANKT ZONEKE!!!
Nog ons wekelijks bezoekje aan la mamma gebracht... om de rustige week nog wat aan te vullen... toen 't manneke mamma van haar relax in haar rolstoel probeerde te tillen... schoot de rem los en mamma zat pardoes naast haar stoel... het mensje weegt misschien nog maar 40 kilo maar probeer dat maar eens op te tillen... zij zat te gillen... man stond te brullen van : "hou ze vast!!! roep hulp!!! hou ze vast!!! pak die stoel!!"... tja wat doe je dan... een hoofdkussen van 't bed gegrist... onder haar hoofd geschoven... plat gelegd en hulp gaan halen... verpleegster en verpleger kwamen direct en samen hebben ze haar opgekrikt en in haar rolstoel gedeponeerd... om van de schrik te bekomen heeft ze in het cafetaria vol smaak een banaan opgepeuzeld... vervolgens 5 mini eclairtjes... vergezeld van een porto... er is meer voor nodig om la mamma van haar melk te brengen.
Toen ik zojuist neerplofte in m'n PC-bureau-stoel en eens naar m'n blogje ging kijken stelde ik tot m'n ontzetting vast dat het alweer een hele week geleden is dat ik dit blogje bijwerkte... toen was ik even m'n kluts kwijt en moest eens gaan lezen wat ik jullie de vorige keer heb zitten wijsmaken... o ja... we gingen de Nationale Bank bezoeken... men had me verteld dat er prachtige kamers te bewonderen waren... in de oorspronkelijke staat gebleven... viel dàt even tegen... eerst kregen we diabeelden te zien en uitleg over het bouwen van de bank... dan kwam er een ellenlange litanie over de werking van de bank en wat dit allemaal behelst... nu moet je weten dat je dit allemaal kunt lezen in allerlei folders die de banken je met graagte verstrekken en als het je nog niet duidelijk is kun je steeds terecht bij een van de bankbedienden die je met evenveel plezier uitleg verschaft... ik heb zo'n mannetje bij mijn bank die ik bij tijd en wijle uitknijp als een citroen wat die jongen nog plezier geeft ook... wat ik ook vraag hij weet het en het kost me steeds moeite hem aan het verstand te brengen dat ik nog naar huis moet ook... dus ben ik tijdens de voordracht haast stilletjes ingedommeld... ik zeg wel... haast... toen die bankman ons eindelijk uit ons lijden verloste kregen we als troost een glas aangeboden in een van de beschikbare kamers die voor het publiek toegankelijk waren... die kamers waren echt mooi... niets op aan te merken... toen we buiten kwamen lachte het zonnetje ons toe en gingen we met enkele vrienden een terrasje doen... ik met een Duvel natuurlijk want die droge bankzaken bezorgen me een geweldige dorst... dan opperde er iemand dat ze honger had en of er iemand mee ging eten... ik ben altijd te vinden voor een extraatje... 't manneke pruttelde wel wat tegen maar dat heb ik kordaat de kop ingedrukt... na wat palaberen kwamen we bij de Marokkaan terecht voor een tajine... het was lekker... het was gezellig... voor mij de eerste keer dat ik Marokkaan at... hij is me niet op de maag blijven liggen.
De volgende dagen waren routine... la mamma... petanque... golf... jullie weten het ondertussen al wel... maandag de stad ingetrokken op schoenenjacht... niets gevonden... zal nog eens terug moeten gaan
Vandaag toch naar de golf... het was wel geen aangenaam weer en ik was blij dat ik na 2 ronden ontslagen werd en een portoke kon gaan drinken... het werden er wel twee... manlief is naar billiard en ik heb het kot voor mij alleen... joepieeee!!!
Dit was een summier rapport over m'n dagelijkse bezigheden... wat bedenkingen betreft... tjonge... ik denk vaak... "tiens dit zou ik eens moeten aankaarten op m'n blog" maar dan komt er iets tussen en ben ik glad vergeten waarover die diepzinnige gedachten nu ook alweer gingen... ach als jong meisje was ik een verwoede "denkster"... steeds bezig met de zin van het leven en aanverwante artikelen... tot op een mooie dag ik het opgaf omdat ik er toch nooit zal achterkomen en tegenwoordig laat ik me drijven zoals de wind waait... aangezien we de laatste jaren nooit windloos zijn kun je je voorstellen hoe ik drijf... en het bevalt me nog ook... verstand op nul en genieten!!!
NOG VAN DATTE Mijn eerste halte als ik uit m'n bed stap is het toilet... noodgedwongen... dan den Buddy wakker schudden... vandaag was er weer een mopje bij de mail... van dezelfde chatvriend ... blijkbaar verveelt hij zich op kantoor en dan stuurt hij me mailtjes... ga zo dadelijk maar eens in de kelder kijken... dat vind ik nu echt zalig... de dag beginnen met een frisse lach.
Heden is het poetsdag... m'n hulp komt maar om de 2 weken... deels om reden van bezuinigingen... deels omdat er echt niet elke week zo uitgebreid moet gepoetst worden hier... twee oudjes maken niet zoveel meer vuil... enne... ik vind het eigenlijk niet echt prettig dat er hier iemand de hele namiddag voor m'n voeten loopt... ik ben blijkbaar niet in de wieg gelegd om personeel te houden... hoe die rijkelui het aankunnen de hele dag meiden en knechten om zich heen te hebben weet ik niet... je kunt nog niet eens in je neus peuteren of de butler staat al klaar met een schaaltje om het resultaat op te vangen... m'n huidige hulp heet Valentina... communicatie gebeurt deels met gebarentaal en wat steenkolenengels... wat het zo moeilijk maakt is dat ze op alles wat ik zeg steeds maar YES YES zegt zodat ik denk dat ze het begrepen heeft... niet dus... wat ik dan weer achteraf eerst te weten kom... maar ja ik ben al blij dat ik m'n hele kot niet meer alleen moet schrobben... op 't manneke moet ik niet rekenen wat poetsen aangaat... die denkt dat als hij de vuilbak heeft buitengezet zijn taak erop zit... de tuin doet hij wel behalve snoeien want dat is mijn taak... V is momenteel een verdieping lager gezakt zodat ik effe m'n blogje kan bijwerken.
Morgen gaan we met de club de Nationale Bank bezoeken... naar het schijnt hebben ze daar bezienswaardige zalen... ben benieuwd... als afsluiter heel waarschijnlijk nog een pint pakken... dat hoort erbij... trouwens van die dorre bankzaken krijg je gegarandeerd dorst... vrijdag gaan we la mamma bezoeken... ach je ziet ze week na week meer en meer verschrompelen... zo zielig... gelukkig beseft ze het zelf niet en geniet ze met volle teugen van haar Martini/Tonic en gebak... dan zaterdag weer petanque... als het tenminste niet giet... zondag de golf... idem dito... en maandag trek ik de stad nog eens in... die sandalen nietwaar!
Ziezo nu zijn jullie weer op de hoogte van m'n dolle avonturen... groetjes!!!
EN NU DE MOP
Een priester en een imam delen hetzelfde compartiment op de trein.
Op een gegeven moment sluit de priester zijn bijbel en vraagt aan de imam: Ik weet dat uw godsdienst U verbiedt om varkensvlees te eten. Hebt u er tijdens uw leven dan echt nog nooit van geproefd? De imam klapt ook zijn koran dicht en antwoordt: Wel om eerlijk te zijn, bij zeldzame gelegenheden is het mij inderdaad wel eens overkomen dat ik varkensvlees geproefd heb. Maar mag ik U nu ook eens iets vragen zegt de imam, Uw godsdienst verplicht u tot een celibatair leven, De priester onderbreekt hem en zegt: Ik weet wat u nu gaat vragen, of ik ooit al eens van de verboden vruchten heb geproefd. Wel ik zal ook eerlijk zijn, zegt de priester, ik heb inderdaad al een tweetal keren van de verboden vruchten geproefd. De imam neemt zijn koran terug in de hand, knipoogt nog even naar de priester en zegt: Veel lekkerder dan varkensvlees hé!
... na een honderdtal keren de living te hebben doorgeijsbeerd besloot ik maar thuis te blijven... ik ben namelijk niet waterproof... en hier zit ik nu... zo kom ik nog eens op de blogs want dat schiet er de laatste tijd nogal eens over... ben tevens eens op zoek gegaan naar nieuw leesvoer op die blogs... iets dat ik vroeger regelmatig deed maar de laatste tijd niet... en het viel me weer eens op dat ogenschijnlijk... in mijn ogen althans... het niet de meest interessante blogs zijn die bovendrijven... niet allemaal wel te verstaan... maar het is zoals overal in het leven... wie het hardste roept wordt aanhoord en opgemerkt... het is mij nog altijd een raadsel wat de kick is om bovenaan te mogen staan in de rij... geloof me... ikzelf mocht als kind altijd op de eerste rij zitten in de klas en ik heb blijkbaar heel wat pret gemist... dat "mogen" is niet helemaal correct... het was meer van "moeten" omdat ik altijd en overal de kleinste van de groep was... ik weet niet of men nu op school nog dezelfde maatstaven heeft maar in mijn tijd was het zo en niet anders... ik ben dus noodgedwongen altijd een heel braaf kind geweest... zoiets noemen ze tegenwoordig een "seut"... alhoewel ik ook moet zeggen dat de meest rebelse meisjes in mijn klas me steeds uitpikten als vriendin... god weet waarom... en ik voelde me ook door hen aangetrokken... misschien omdat ikzelf niets durfde maar er diep in mij een rebel school... door m'n opvoeding en omgeving steeds in toom gehouden... daarom ook m'n voorliefde voor jongensboeken zoals Dik Trom en Pietje Bell... later Jules Verne... nu nog ben ik verzot op SF en griezelverhalen... om duimen en vingers van af te likken!!!
... gelukkig was het prachtig weer en heb ik tussen het zoeken door nog een terrasje kunnen meepikken... 
