poëzie is een wansmakelijk aantrekkelijke vrouw
die hinnikend op en veel te hoog paard
door de wolken zeilt
zo mooi dat je er een knieval zou voor doen
wachtend op het fatale schot
in de nek
poëzie zuigt je leeg
en bindt de handen aan je voeten vast
de pijn van wit papier
ondraaglijk maar zichtbaar
verblindt de schaduw van je woorden
opgehangen aan de dunne draagdraad
van de tijd
poëzie
is God
en dat zou ik best zelf kunnen zijn
maar ik weet niet
of ik besta …
morgen misschien