De jaagpaden langs onze kanalen zijn voor veel fietsers favoriete wegen om hun kilometers af te malen, of het nu beroepsrenners, amateurs, wielertoeristen of gewone recreanten zoals deze jongen zijn. Maar vandaag was ik gewoon aan de wandel in de omgeving waar het Albertkanaal en het Kempisch Kanaal splitsen. Rechts op de foto zie je achteraan de kerktorenspits van Herentals. Van op de iets hoger liggende weg kon ik de splitsing, de betoncentrale aan de overkant, het jaagpad en een voorbijrijdende groep trainende wielrenners te pakken krijgen in één beeld.
Ze zijn warempel vroeg dit jaar. We hebben de eerste krokusjes gezien... en gefotografeerd. De verkoudheid waar ik al een tijdje mee worstel geeft zich niet zo snel gewonnen moet ik zeggen. Anderzijds wil ik ook niet flauw doen en ben ik in de loop van de namiddag toch weer een korte wandeling gaan doen. Gewoon rond de blok lopen was voldoende om een ontmoeting te hebben met deze prille schoonheden. Als dit de voorbode is van een vroege lente kan ik dat alleen maar toejuichen. Het wordt een weerkerend fenomeen maar ook in de versie 2023 van mijn jaaralbum zullen er dus krokusjes staan.
We waren deze namiddag op bezoek bij kennissen aan de Vuilvoort in Herentals. Het leek ons voor de hand liggend dat we de dagelijkse wandeling dan ook maar daar in de buurt deden. Het was prachtig wandelweer trouwens en we hebben er echt van genoten. Onderweg kreeg ik deze twee duiven in de gaten. Zo'n duivenpaar staat vaak symbool voor verliefdheid en dat is altijd wel leuk om je fototoestel op te richten. Het was pas toen ik thuis de foto-oogst bekeek op de computer dat ik zag dat er precies toch een haar in de boter zat tussen die twee. Ze gunden elkaar geen blik.
We hadden afgesproken voor een gezellige bijklets-namiddag in café De Nete. Drie musketiers: Jackie, Gust en ikzelf en daarbij onze dames, met z'n zessen hebben we genoten van de vriendschap, enkele snacks, wat drankjes en de babbels. Voor mezelf kwam daar nog een toets aan de verleiding bij... even controleren of mijn Tournee Mineral plan zou standhouden onder moeilijke omstandigheden en in een gevaarlijke omgeving. Ik heb het alleszins gehouden bij koffie, cola, spa en koffie, spa en cola. Jackie en Gust zijn beiden fervente ruiters maar de leeftijd en wat fysieke problemen hebben er bij alle twee voor gezorgd dat die hobby voorlopig op een laag pitje zit. Ze hadden elkaar nog wel veel ruiterverhalen te vertellen en ik zat erbij en luisterde ernaar. Ik had occasioneel mijn kleine Sony toestel bij me op de tafel gelegd en het leek alsof ik er zomaar wat mee zat te friemelen maar in feite maakte ik de ene na de andere leuke foto van mijn maatjes. Pas toen ze het merkten begonnen ze te poseren en ja, toen was de pret over. Dit is een van de eerdere stiekeme opnames.
Wis Truyens wordt morgen 100 jaar jong en de mannen van het buurtcommité in Achterlee gingen vanmorgen aan de slag om haar woonst feestelijk te versieren. Ik had een tip gekregen van vriendin Martine en ik wilde daar uiteraard ook wel eens gaan kijken. Ik had de Canon meegenomen met de 16-35 er op en in mijn jaszak zat zoals altijd mijn kleine Sony RX100 IV. De lens op dat ding komt overeen met een 24-200 op een full frame en dus had ik alle mogelijkheden open gehouden. Uiteindelijk heb ik de Sony het vaakst gebruikt. Dat bereik sluit toch beter aan bij iets wat je straatfotografie zou kunnen noemen. Het was weer moeilijk kiezen uit het aanbod maar al snel vond ik dit beeld wel erg leuk. Zwart wit leek mij zoals zo vaak net iets pittiger. Morgen om 10 uur zijn ze van plan om de bloemenversiering aan te brengen en dan ga ik er weer eens naar toe.
Exifs: ISO 125 - 1/160 - F 4 ( met zulke kleine sensor heb je zelfs bij F 4 al een behoorlijke scherptediepte )
Ik ben snipverkouden, de deur niet uit geweest en van fotograferen is er helemaal niks terecht gekomen vandaag. Ik moet dus noodgedwongen terugvallen op een beeld van gisteren maar dat is gelukkig niet zo moeilijk want de keuze en de variatie was toen groot. Het lijkt me logisch dat ik deze keer kies voor een opname van het breakdance-show gedeelte. De belangstelling was overweldigend en veel plaats hadden de dansers niet om hun moves op de mat te brengen. Dat zie je ook op deze foto.
Kleinzoon Pieter is een van de break-dancers van the Battle Droids Crew. Die hele jongerencultuur met hip-hop, breakdance, street art en aanverwanten was voor mij lange tijd een ver van mijn bed show. Maar het kon niet anders dan dat ik er toch mee kennis maakte, wat de kleinkinderen bezig houdt interesseert de opa toch ook? Na het debacle van het project "Let's Go Urban" door het gegraai van de parlementaire poedel Kaouakibi was de site op het Kiel in Antwerpen redelijk verweesd achter gebleven maar ondertussen hebben drie clubs/verenigingen samen er hun schouders onder gezet om er een huis voor de Antwerpse jeugd van te maken. Samen met Kras en Habbekrats hebben de Battle Droids de invulling van hun gezamelijke ijver aan het publiek voorgesteld. Vandaag was de officiële opening en daar wilden wij bij zijn. Een warm gevoel hebben we er alleszins aan over gehouden. Ik vond het trouwens een hele eer dat een fotoreeks die ik vorig jaar maakte van een breakdance-event in Berchem op een erg opvallende plaats was opgehangen... Ik heb uiteraard weer een karrevracht foto's meegebracht o.a. van de dansprestaties maar bij deze opening hoorde eveneens de bekendmaking van de nieuwe naam en het moment van die onthulling heb ik ook vastgelegd. Het is dus "SCRATCH" geworden.
De exifs: Iso 400 - 1/160 ( geflitst ) - F 8 - 24 mm
Ik ben weer eens op stap geweest met de macrolens op mijn toestel. Je vindt dan altijd wel een onderwerp dat interessant genoeg is om de fotohonger te stillen. Op een niet eens zo dikke dode tak zag ik wat kleur en toen ik dat wat dichtebij ging bekijken ging er een heel macro-landschap voor me open. Ik heb dit uit de losse hand gefotografeerd en met ISO 100 en een diaframa 16, (voor voldoende scherptediepte) kwam ik uit op een relatief lange sluitertijd van 1/13 sec. Dan mag je van jezelf denken dat je stabiele hand hebt... maar van de 10 opnames die ik maakte was er maar een aanvaardbaar scherp. Dat is deze geworden dus. Uiteraard heb ik thuis dokter Google geraadpleegd om de naam van mijn onderwerp te weten te komen en ik kreeg via "image search" diverse suggesties, gaande van Xantoriicola physciae via Xanthoria parietina tot groot dooiermos en dat leek mij het gemakkelijkste om te onthouden. Indien iemand een betere suggestie heeft mag ie die altijd doorsturen.
Vaste prik op donderdagavond: de vergadering van de fotoclub, om half negen zijn we present in de kelder onder het OC. Er zijn steevast enkele winterharde fotovrienden die met de fiets komen, soms doe ik dat ook wel of ik kom te voet, zo ver is het niet tot in het dorp. Vandaag was ik met de wagen want ik had foto's meegenomen om te tonen en het is moeilijk fietsen met zo'n grote map. Toen ik als een van de eersten de vergadering verliet - ik wilde nog een stukje van de voetbalwedstrijd zien op TV - viel mijn oog op het rode bakje dat voor op een van de gestalde fietsen bevestigd was. Dat was eigenlijk vragen om een foto en het was ook al bijna vanzelfsprekend dat ik daar een klassieker uit het bewerkings-repertoire zou op los laten: rood in zijn tint laten en al de rest naar zwart-wit omzetten.
Ik was naar Aarschot geweest deze namiddag en ik had mijn fototoestel en statief in de wagen gelegd omdat ik blauwe uurtje-plannen had. Na enkele mogelijkheden overwogen te hebben besloot ik langs de abdij van Tongerlo te rijden op de terugweg. Da's maar een klein ommetje. Ik heb er een half uurtje rond gewandeld en een aantal leuke beelden meegebracht. Dit vond ikzelf een van de betere.
Ik weet heus wel dat dit eigenlijk een, fotografisch gezien, technische fout is, maar eerlijk gezegd, ik heb het bewust gedaan. Zoals ik al eerder terloops aangaf deze maand: je moet de regels kennen om ze dan doelgericht te kunnen breken. Als je een portretfoto maakt kun je dat maar beter niet doen met een groothoek lens want dan kun je niet voldoende afstand nemen en worden de delen die het dichtst bij de camera zijn proportioneel overdreven vergroot. We noemen dat wel eens dikke neuzenfoto's. Zeker bij dieren is dat het geval, die hebben immers meestal een iets langere neus als wij. In dit geval vond ik het wel grappig om een karikatuur van deze koe te tonen en die "fout" heeft me daar bij geholpen.
Eigenlijk is het een grote rotonde aan de noordkant van de afrit 22, Beerse - Gierle, op de E34. Vroeger was het er levensgevaarlijk voor fietsers maar als het goed is mag het ook eens gezegd worden. Door de aanleg van dit verkeersknooppunt is het fiets- en het autoverkeer helemaal gescheiden. Onderin, in het midden van de rotonde kruisen de fietsers om door de tunnels richting Vosselaar, Gierle, Beerse of de Lilse Bergen te gaan. Een verdieping hoger is de rotonde voorbehouden voor het gemotoriseerde verkeer naar dezelfde bestemmingen maar dan zijn er ook nog eens de op- en afrit van de snelweg, en dat helemaal gescheiden van het fietsgebeuren... lekker veilig. Ik heb vanmiddag onderin enkele foto's gemaakt, dit is er één van. Als je door de tunnels het centrale gedeelte binnenkomt waan je je echt niet in het midden van een druk verkeersknooppunt. Voor de rust en de sfeer heb ik ook de fietspaden uit beeld gehouden. Qua compositie is het genieten van al die gebogen lijnen.
Twee jaar geleden, in volle corona-crisis-tijd hadden we alsnog een out-door fotosalon georganiseerd met onze club. In het "alternatieve" onderdeel had ik een reeksje gemaakt met 4 foto's van de restanten van net opgegeten maaltijden met als titel "Het was lekker". Vanavond heb ik daar een (waarschijnlijk eenmalig) vervolg aan gebreid. Ik realiseerde me rijkelijk laat dat ik nog een maagdelijk blank geheugenkaartje had vandaag en dan moet je iets he. Dit geeft me trouwens ook de gelegenheid nog eens de kookkunsten van het vrouwke te vermelden. Je hebt spaghetti en je hebt spaghetti zoals het vrouwke die op tafel tovert. Onnodig te zeggen welke mijn voorkeur geniet toch? De aandachtige kijker zal merken dat ik er graag nog wat extra knoflook aan toevoeg en dat ik ook niet vies ben van een portie sambal. Rode wijn hoort er ook bij natuurlijk. Het schoteltje met parmigiano was al opgeruimd toen ik het fototoestel boven haalde.
We hebben vandaag nog eens genoten van een dagje Antwerpen. De Koekenstad blijft altijd een bezoek meer dan waard, zeker als de weergoden tussen al die grauwe dagen er een droge, heldere en warempel soms met blauwe luchten versierde dag tussen gegooid hebben. De Oude Handelbeurs, een prachtig gerestaureerd oud gebouw, was ons primaire doel en daar waren twee goede redenen voor. Primo, er was een tentoonstelling rond het werk van Anton Corbijn, een fotografie ikoon en secundo, er was een geocache meet-and-greet event. Uit een dagje Antwerpen mag je verwachten dat er een zeer gevarieerde foto-oogst is, maar het lijkt me voor de hand liggend dat ik toch uit dat aanbod maar de Handelsbeurs als onderwerp koos vandaag.
Ik hou er wel van mezelf eens voor een uitdaging te plaatsen. Vandaag ben ik aan de wandel gegaan met de 90 mm macro-lens op mijn toestel. Met een vaste brandpunt-lens kun je dus niet zoomen, hooguit kun je wat dichterbij of verderaf gaan als je de kadrering wil veranderen. De macrolens heeft als bijkomende eigenschap dat de scherptediepte erg klein is zelfs bij een gemiddeld diafragma moet je wel heel erg secuur focussen om scherpe foto's te maken. Uit de losse hand was het niet zo makkelijk en hoewel ik enkele leuke shots had meegebracht was ik toch niet 100% tevreden toen ik thuis kwam. Ik heb mijn statief dan maar meegenomen en ik ben met de wagen naar dezelfde plekken gereden om alles nog eens over te doen. Deze al lang uitgebloeide bloemen heb ik 3 keer gefotografeerd van op statief met telkens een ander scherpstelpunt. Met focusstacking heb ik ze samengevoegd in Photoshop en hoewel ik kan leven met het resultaat zie ik nu toch dat ik misschien 5 of meer opnames had moeten maken, er zijn nog enkele onderdelen van de bloemencluster die niet helemaal scherp zijn. Da's dan weer een volgende uitdaging...
De exif gegevens bij de drie gebruikte foto's: ISO 1600 - F 8 - 1/40
Als hobby-fotograaf laat ik me niet graag in een hokje duwen. Ik probeer mijn belangstelling zo breed en zo gevarieerd mogelijk te houden en dat wil ik ook graag tonen in deze dagelijkse beelden. Tijdens een leuke wandeling door en rond Herentals samen met fotomaatje Alex heb ik weer diverse leuke foto's gescoord en dat ik voor deze opname koos heeft hoofdzakelijk te maken met die drang naar variatie. Dit gebouw, ooit de thuishaven van RTT, Proximus, politie... wordt verbouwd tot kunstencampus en er zal dan ook plaats zijn voor plaatselijke verenigingen, het stadsarchief en ja, de politie gaat er ook weer zijn stek vinden. De werken zijn al meer dan een jaar bezig en als ik het zo bekijk zullen die nog wel even duren. Of het een goed idee is zoveel activiteiten op deze plaats te concentreren laat ik in het midden, er is nu al nauwelijks een parkeerplaats te vinden in de buurt. Oorspronkelijk was dit een staande foto maar ik heb voor één keer gekozen om er een vierkante uitsnede van te maken. De reden is gewoon omdat er onderin zoveel rommel, hekken, stapels en andere beeldvervuilers lagen dat ik die maar weg geknipt heb. De essentie is overgebleven, en die is vierkant.
Ik wil bij deze opname eerst vertellen dat het niet altijd spectaculaire foto's moeten zijn. Na de bijna dagelijkse wandeling door de Smallebroeken, met als oogst enkele leuke laatste sneeuwfoto's, kwamen we weer bij huize Pol en Josee. Ik vond aan de overkant van de straat nog een onderwerp. Wij wonen dus langs de N123 tegen over km 9,3. Ik neem aan dat dit gerekend is van uit Herentals. Ik heb het Sony-toestelletje in mijn zak laten zitten en ik ben even naar binnen gelopen om de 5D Mk IV te gaan halen met de tele er op om deze simpele opname te maken. Eerst en vooral laat de foto zien dat er nog altijd een beetje sneeuw ligt in onze regio maar daar ging het me ook niet echt om. Dit is nog eens een simpele recht voor de raapse toepassing van wat primaire compositie-regels: onderwerp op een sterk punt en, qua vlakverdeling en lijnen, denken in derdes. Compositie-regels zijn niet dwingend, dat weet ik ook wel en ik ben de eerste om te stellen dat je ze eerst moet kennen om ze daarna te breken... maar voor een keer wilde ik me er aan houden.
Exifs: ISO 100 - F 10 - 1/5 sec - 116 mm op statief
24 januari - Het kasteel van de Hertogen van Brabant
Ik ben weer op de nachtfotografie-toer geweest en als ik dan ook nog een mooie spiegeling kan meepikken vang ik de spreekwoordelijke twee vliegen in één klap. Het kasteel van de hetogen van Brabant, tegenwoodig beter gekend als het gerechtsgebouw, of beter: "de rechtbank van eerste aanleg", is zonder meer een niet te missen onderwerp voor al wie Turnhout bezoekt, al dan niet achter een fototoestel aan lopend. Ik was er al vaker, heb er al dikwijls gefotografeerd en telkens vind ik wel een leuke invalshoek. Met het CC De Warande op de achtergrond en de laatste restjes sneeuw was het ook nu weer een vruchtbaar bezoek.
Toen we eergisteren erg vroeg naar Nederland reden had ik gezien dat de pechstrook langs de Turnhoutse ring (de Noord Brabantlaan) tussen de afslag naar Tilburg en de afslag richting Breda helemaal vol geparkeerde vrachtwagens stond. Is Turnhout een stad van vrachtwagenbestuurders die hun voertuig wegens gebrek aan andere parkeerplaatsen dan maar op de ring achterlaten of zijn dit doorreizende vrachtwagenbestuurders die daar een vaste stopplaats hebben omdat ze nu eenmaal de rij- en rusttijden moeten respecteren? Wie zal het zeggen... Ik had alleszins het voornemen gemaakt hier ooit een nachtopname van te maken en die kans kwam sneller dan ik had gedacht. Ik moest vanavond in Turnhout zijn en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat verder te rijden en de daad bij het voornemen te voegen. Achteraf gezien is het niet zo spectaculair als ik had ingeschat. Met de wagen er langs rijdend duurde het een tijd en leek de eindeloze rij veel langer maar stilstaand langs de weg kun je nu eenmaal niet om de bocht kijken.
Exifs: ISO 100 - F 14 - 30 sec - 16 mm met full frame.
We zijn vandaag naar het fotosalon van Obscura, de fotoclub uit Zoersel, gaan kijken. Ik vond het best oke, we hebben mooie beelden gezien, en ook over de presentatie kan ik geen negatieve opmerkingen maken. Het was er ook druk trouwens, en terecht. Toen we na onze ronde langs de foto's een vrije tafel gevonden hadden om iets te consummeren zag ik uit een ooghoek twee mensen, kijkend naar een foto aan de overkant van de zaal. Het beeld triggerde meteen een alarmfase voor mijn Sony-toestelletje en dat kwam ook supersnel uit mijn jaszak geslopen. Dat ding staat eigenlijk bijna altijd op de stand automatisch en ook nu bleek dat na volledig inzoomen een leuk beeld op te leveren. De kleur-versie van de snelle opname vond ik op zich ook al zeer interessant maar toen ik dit in zwart wit omzette om even te vergelijken was dat toch weer net iets pittiger.
