Een bijzondere dag vandaag... ieder jaar tikt de teller er op 25 april een eenheid bij en nu staat ie ineens op 78. Sta me toe hier aan toe te voegen dat ik niet van plan ben het hier bij te laten... still counting. Ik heb me alle wensen, bezoeken en goede zorgen van het vrouwke laten welgevallen en het in de gaten houden en beantwoorden van de social media nam een groot deel van de schermtijd in beslag. Misschien wel het leukste cadeautje vond ik het Hallmark-pakket dat door Post NL bezorgd werd. Er zat een 70cl fles Duvel in met een verjaardagswens van Leentje en Alex, mijn fotomaatje. Ik heb er meteen een stilleven-onderwerp van gemaakt.
Ondanks de ondermaatse temperatuur was het in de loop van de namiddag best aanvaardbaar wandelweer. We zijn er dan ook op uit getrokken. Met beide ogen goed open en de camera klaar voor gebruik heb ik vandaag voornamelijk op de kleine dingen gelet. Dan zie je in een bodembedekkend plantjes- en bloemekestapijt plots een rood puntje. Even wat dichterbij en klik. Het rode puntje was dus een lieveheersbeestje (ik wil de gevonden dialectbenamingen hier niet allemaal opsommen) en na wat croppen ( voor de niet fotografieterminologie kennende volgers: bijsnijden), rekening houdend met compositieregels, kwam ik tot dit resultaat.
Pluizenbollen blazen, wie heeft het nooit gedaan... en doen we het misschien nog altijd? Wij wél alleszins, zeker als je plots de ingeving krijgt dat het wel eens een leuke foto zou kunnen opleveren. We zijn deze voormiddag redelijk vroeg aan het wandelen gegaan omdat we de voorspelde regen wilden voor zijn. Het vrouwke wilde graag fungeren als blazer van dienst toen ik voorstelde om even nostalgisch te doen. Zoiets kun je natuurlijk niet fotograferen in één shot, dan moet je al uitzonderlijk goed afspreken en timen. Ik heb dus ook diverse keren een pluizenbol in de handen van het vrouwke gestopt en haar gevraagd te blazen terwijl ik telkens een burst van een 5 à 10-tal opnames maakte. De 5D is op dat gebied gelukkig redelijk snel. Thuis heb ik de meest geslaagde opnames er uit geselecteerd. Ik heb er al enkele op Facebook gepost en uiteraard reserveer ik er ook een voor deze blog. Of het de beste van de reeks is laat ik in het midden, ik vond 'm alleszins leuk genoeg.
Toen ik deze foto maakte was dat eigenlijk om in mijn map zwart-wit foto's te zetten voor het project "samen...". "Samen fietsen" was de voor de hand liggende titel. Ik ben nog niet helemaal tevreden over de diverse zwart-wit omzettingen die ik al geprobeerd heb en daarenboven vond ik na er een tijdje mee bezig geweest te zijn dat de vele kleurtjes in dit beeld toch ook wel een pluspunt zijn op deze veelal grijze dag. Lichtblauw, donkerblauw, rood, geel, groen... het vrolijkt een mens op eigenlijk. Voorlopig hou ik het dus maar bij kleur maar je weet maar nooit of ik 'm toch nog ooit opvis voor de reeks die ik wil presenteren op ons komende fotosalon.
Ik ben vanavond naar Herentals gereden om nog eens naar de U21 van SKS te gaan kijken. Zoon Michael is er trainer en kleinzoon Jef heeft een neus voor doelpunten als aanvaller. Nog twee keer winnen en ze zijn kampioen hoorde ik voor de wedstrijd. Na vandaag nog één keer dus, t.t.z. met aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid... ik ben niet tot het einde gebleven namelijk. Jef kwam na de pauze niet meer op het veld door een lichte blessure en halverwege de tweede helft ben ik maar doorgegaan, ook al omdat er hoogzwangere onweerswolken bangelijk dichtbij kwamen. Het stond toen wel al 4-1. Uit de vele foto's die ik scoorde koos ik voor deze doelkans. Jef (nr7) gaat in duel om de bal in het doel van de tegenpartij te koppen. Hij ging er wel niet in deze keer maar dat zie je niet op de foto en ik vond dit een leuk beeld. Bij het doelpunt dat hij wel maakte had ik helaas even de vinger niet op de knop...
Toen we vorige zondag in Geel waren om een hapje te eten had het vrouwke onderweg van de parking naar het restaurant enkele dingen gezien die, shopping-gewijs, haar interesse hadden gewekt. Ik, van mijn kant, had met mijn Sonytje enkele foto's gemaakt en er was er een, de gevelversiering langs de inrit naar de parking, waar ik niet helemaal tevreden over was. Er stond een verkeersbord in de weg, de richtingaanduiding om naar de parking te gaan stond ook prominent in beeld, en dan was er ook nog een lelijke verdwaalde dakgoot. Daar zat meer potentie in. Toen het vrouwke vandaag opperde om naar Geel te gaan haalde ik meteen de Canon met de 16-35 uit de kast en ik wilde wel mee, het vrouwke shoppen, ik fotograferen, herkansing... Met wat meer groothoekbereik kon ik een ander standpunt kiezen en de beeldvervuilers buiten beeld houden. Met de vervorming en de overdreven perspectiefwerking die met 16 mm in de opname sluipt kon ik best leven, daar weet Photoshop wel raad mee (en ik ook).
Prima weer om te fietsen... dacht ik, maar het vrouwke had in niet mis te verstane bewoordingen te verstaan gegeven dat het nu toch echt wel hoog tijd was om het gras eens te kortwieken. We zijn dan deze namiddag maar met de grasmaaier, de kruiwagen en dat soort marteltuigen aan de slag gegaan. Ongeveer halfweg de werkzaamheden kwam een klein wit autootje de inrit opgedraaid. Kleindochter Julie heeft haar eerste auto gekocht en ze kwam die showen. Una Fiat cinque cento Doce Vita cabrio, een erg mooi ding. Dat ze me zo ook even uit mijn lijden verloste was lekker meegenomen. Ik ben meteen naar binnen gelopen om mijn fototoestel te halen en enkele foto's te maken.
Niet alleen in de Westhoek zijn er oorlogskerkhoven. Hier in Kasterlee op de Britse militaire begraafplaats vinden 97 helden van het Verenigd Koninkrijk en 3 Canadezen hun eeuwige rust. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik er niet alleen was om respect en dankbaarheid te tonen, ik was ook op zoek naar interessante foto's. En ik kwam mezelf weer tegen in mijn fascinatie voor symmetrie... Het gedenkmonument bood me een prima mogelijkheid. Uit eerbied, en omdat ik er van uit ga dat de tekst, in het hier toegelaten toch wel kleine formaat, nauwelijks te lezen is wil ik die even citeren. 1939-1945 The land on which this cemetry stands is the gift of the Belgian people for the perpetual resting place of the sailors soldiers and airmen who are honoured here.
Het is nog maar ongeveer drie weken geleden dat ik hier ook wat foto's gemaakt heb van de diverse bruggen: de brug van de N13 over het Alberkanaal, de oude spoorwegbrug en de in aanbouw zijnde nieuwe spoorwegbrug. Vandaag heb ik weer een nieuwe poging gewaagd om er tijdens het blauwe uurtje iets origineels van te maken. Ze alledrie tegelijk goed in beeld krijgen lukte weer niet maar dat wil niet zeggen dat ik zonder leuke opnames thuis kwam. Deze combinatie van bogen, blauw- en avondroodtinten, lichtsporen van over de brug rijdende auto's en een lange sluitertijd kon me voldoende bekoren om op deze pagina te tonen als foto van de dag.
Na een rondrit langs enkele fotosalons in de regio zijn we vanavond in Geel aanbeland om een hapje te eten. We hadden de wagen op de grote parking langs de Nieuwstraat gezet en toen we na het restaurantbezoek terug wandelden door het steegje langs de schoenwinkel zag ik deze opvallende muurschildering. Graffity zou ik het niet meteen noemen, ik denk eerder dat de eigenaar van de zaak het als een soort publiciteit ziet. Perfect is de schildering niet trouwens, op zulke ruwe ondergrond lijkt me dat ook onmogelijk maar ik vond het toch een foto waard.
Heerlijk fietsweer, een beetje wind, dat wel, maar het was alleszins ruim mooi genoeg om ons naar buiten te lokken. Zeker het zonnetje deed zijn best. Samen met cachemaatje Jackie en zijn vrouwke zijn we in de buurt van Brecht een erg leuk rondje gaan fietsen. Natuurlijk stoppen we wel eens onderweg en restaurant-taverne Den Heibaard in Loenhout was een van de havens waar we aanlegden. Alleen maar lof, nette zaak, mooi ingericht en vriendelijke bediening. Zelfs bij dat soort ontspanmomenten heb ik mijn fototoestelletje altijd klaar om te registreren wat me opvalt. Soms zijn dat details zoals de versiering op de tafel waar we hadden plaatsgenomen. Vóór een antiek luik dat tussen de tafel en de muur stond leverde dat een genietbaar stilleven op. Da's weer eens een ander soort fotografie he.
Ik ben van plan op het volgende salon van onze fotoclub een zwart-wit reeks te presenteren rond interactie tussen mensen. Dat kan vanalles zijn: samen spelen, werken, genieten, dansen, sporten... noem maar op. Met dat soort fotografie had ik tot nu toe weinig voeling en ik wil me daar nu toch iets meer op toeleggen. Het feit dat vier van mijn foto's onlangs aanvaard zijn voor de internationale fotowedstrijd "Lens op de mens" in Pelt heeft me waarschijnlijk een flinke duw in de rug gegeven. Vandaag was het weer wandeldag met de bewoners van Hoevezavel en na afloop zaten we samen met de andere vrijwilligers zoals gewoonlijk nog wat na te praten bij een drankje. Bij dat soort gelegenheden hoef ik me natuurlijk niet al te veel zorgen te maken rond de steeds strenger wordende privacy-regels en ik heb dan ook mijn Sonytje altijd in aanslag. Dit geanimeerd gesprek tussen drie collegas kon ik niet laten liggen natuurlijk. Da's alweer een foto die in de map kanshebbers gaat. Ik hoop er tegen eind oktober zo'n twintigtal te hebben waaruit ik dan de zes of acht beste zal kiezen.
Tja, dan lees je wel eens dat je in dit soort situaties best een polarisatiefilter op je lens zet om de schittering van het water weg te halen. Sta me toe het daar niet mee eens te zijn. Dit is precies wat ik zag en wat ik wilde vastleggen. Geen mooier licht dan tegenlicht zegt een fotografenwijsheid en in dit geval was het glinsterende wateroppervlak daar belangrijk onderdeel van. Met dit prachtige weer zijn we weer gaan fietsen. We waren bijna bij de yachthaven in Herentals en langs een bocht van het Kempisch kanaal stond de zon plots pal voor ons boven het water. Duizenden kleine golfjes weerkaatsten het licht onze kant op. Dat beeld wilde ik wel vangen en het resultaat van een korte fotostop mag gezien worden vind ik.
Ik kreeg een mail met de melding dat het logboekje vol was in één van mijn geocachen in de Smallebroeken. Ik ben er even naartoe gewandeld om dat te vervangen. Toen ik daar toch was heb ik maar meteen van de gelegenheid geprofiteerd om 50 m. verder, aan de overkant van de Dressenstraat, mijn camera weer eens te richten op het vakantiehuis sint Lutgardis. Iedere zomer komen daar regelmatig kinderen uit de stad genieten van onze Kempense bossen. Ik heb al vaker geprobeerd er een leuk standpunt bij te bedenken om er een interessante foto uit te puren. Deze keer heb ik een van de zijgevels in beeld genomen. Dat ik niet vies ben van een potje photoshoppen is geweten en ik heb na een zwart-wit omzetting het frisse groen van de dakrand en de rode baksteentjes van de vensterdorpels in kleur behouden. Het is weer eens een variatie op het vaak geziene, klassieke rode object in een zwart-wit foto. Dat was het tikkeltje extra dat de foto nodig had om er toch uit te schieten vond ik.
Met een dag vertraging zijn we dus toch naar de kermis in Herentals gefietst om smoutebollen te eten en eerlijk gezegd, ze hebben een hele tijd op mijn maag gelegen. Los daarvan hebben we natuurlijk ook een tijdje rondgelopen langs de diverse attracties op de foor. Je weet maar nooit of er iets leuks te zien is (lees: of er niks leuks te fotograferen is). De Techno Power was een van de plekken waar ik een tijdje heb staan kijken naar de kermisvierders die de ultieme kick zochten tijdens een extreme rit. Stel je voor, een molen met vier armen, aan elke arm hangen drie stellen van twee stoelen die zowel horizontaal als vertikaal rond draaien terwijl de hele constructie ook nog eens aan een duizelingwekkende snelheid om de centrale as draait. Als ik in een van die stoelen zou gezeten hebben, dan zouden die smoutebollen er gegarandeerd allemaal uitgekomen zijn...
We waren van plan om in de vroege namiddag even naar Herentals te fietsen om smoutebollen te gaan eten op de kermis maar toen we alsnog eerst even op de buienradar keken merkten we dat een stevig regengebied snel naar de Kempen opstoomde. We hebben de plannen dan maar veranderd en we zijn nog snel wat gaan wandelen in de Smallebroeken. Ik heb tijdens de tocht wat bloemekes, enkele bomen, blaadjes, pony's en losraak diverse andere onderwerpen gefotografeerd met mijn zak-Sonytje. De meeste beelden heb ik meteen weer weggekieperd nadat ik ze op de PC had bekeken maar er waren toch ook enkele leukere opnames bij. Verrassend hoe breed inzetbaar dat toestelletje is. Voor deze paarse dove netels heb ik de macrostand eens uitgeprobeerd en dat viel met niet tegen. Toen we tegen 3 uur weer terug thuis kwamen hebben we nog net de eerste regendruppels gevoeld. En de rest van de dag was het weer vandattume... GDVD !!!
Het is Pasen en dan komen niet alleen de klokken, ook de treintjes gaan weer rijden in het Turnhoutse stadspark. De Turnhoutse stoomgroep bestaat ondertussen al meer dan 40 jaar en in de zomer beheren zij het spoorwegnet in het stadspark. Dat net is redelijk uitgebreid, er ligt zo'n anderhalve kilometer spoor en met dit mooie weer was het station vandaag zonder twijfel het drukste van de Kempen. Het is alweer een hele tijd geleden dat we daar met de kleinkinderen naar toe trokken en toen we er vandaag toevallig langs fietsten kwamen de herinneringen naar boven. Mijn Sonytje wilde per sé uit mijn jaszak en ik heb 'm zijn zin maar gegeven. Uit de reeks foto's die ik daar schoot koos ik voor deze combinatie die op het punt staat station Turnhout Park binnen te rijden. In de verte is er al een andere trein op komst.
Geocachemaatje Jackie had voorgesteld om vandaag samen naar Grobbendonk te gaan om daar de multicache "Fotozoektocht Grobbendonk" te gaan fietsen. Ik heb niet lang getwijfeld en het bleek ook inderdaad de moeite waard. We hebben er een fijne namiddag van gemaakt, het zonnetje was regelmatig van de partij en tussen het ontspannen koppelen van de vele foto's aan evenvele waypoints hebben we ook enkele keren een aanleghaven bezocht om wat vocht in onze lichamen te gieten. Café Den Herberg bij de kasteelhoeve d'Ursel aan de Watermolen is bij velen nog wel gekend door de vroegere uitbater Bartel van Riet en zijn vrouw Dorien. De ouderwetse gezelligheid is alleszins gebleven nu er nieuwe uitbaters zijn en we hebben er heerlijk genoten van het lentegevoel. Dit is een foto van de nieuwe cafébaas die onze bestelling naar buiten brengt.
Hoewel de weersvoorspelling niet onverdeeld gunstig was zijn we toch op de uitnodiging van het personeel van Hoevezavel ingegaan om met de bewoners te gaan wandelen. We hebben het droog gehouden trouwens. Terug naar huis rijdend sla ik wel eens een weg links, een weg rechts in op zoek naar eventuele fotomogelijkheden. Helemaal onverwacht, op een plaats waar ik al meerdere keren voorbij gereden was, zag ik doorheen de begroeing een redelijk vervallen en duidelijk verlaten gebouw. Wagen aan de kant en even gaan kijken... Er hing weliswaar een plaatje met verboden toegang maar ik heb uit het verkeersreglement onthouden dat je rekening moet houden met borden die rechts van je staan en dit hing links van het pad... Toen ik dichter bij het gebouw kwam zag ik aan mijn rechterkant een tweede nog meer vervallen bouwsel, van af de weg helemaal niet zichtbaar. Dat leek me nog veel interessanter. De deuren, de ramen, het dak, de vloeren, alles wat eerdere bezoekers nog konden gebruiken was weg, een voorbeeld van wat we in de fotografie (en bij het geocachen) een lost place noemen. En... zowel langs buiten als langs binnen zat het helemaal vol graffity. Ik ben niet meteen een kenner maar er waren pareltjes bij !!! Ik heb me er een hele tijd kunnen amuseren. De keuze om uit de oogst één opname te kiezen was nog maar zelden zo moeilijk. Ik ben voor dit beeld gegaan omdat er meerdere werken in te zien zijn doorheen en langs de struiken die er al groeien, in het midden staat er zelfs een al redelijk volwassen boom.
Na het optimisme over de eindelijk beginnende lente gisteren werden we vandaag weer helemaal teruggefloten naar de grijze werkelijkheid. Het was een dag om niet buiten te komen. Misschien dat het deze morgen wel een kwartiertje droog was of zo, maar dat moet dan toch vóór dat ik wakker werd geweest zijn. Zoals ik al suggereerde ben ik niet aan fotograferen toegekomen. Liever dan even een stilleven in huis als noodoplossing te gebruiken heb ik gezocht in de map foto's van deze dag precies één jaar geleden. De klaverzuring stond toen in bloei in het pastoorsbos. Ieder jaar loop ik er wel eens langs en ook ongeveer één week geleden was ik er alweer om de stand van zaken te observeren, maar van bloei was er deze keer nog geen sprake. De goesting om het lentegevoel uit te dragen was groot genoeg om toch dit beeld te kiezen als foto van de dag.
