Gisterenavond waren we met enkele leden van onze fotoclub Visueel aanwezig bij de lezing "Een manier van zien" van Jan Dirk van der Burg, een gerenomeerde Nederlandse fotograaf, ooit Fotograaf des Vaderlands. En het was superleuk, vette aanrader. Toen we na de lezing buitenkwamen zag ik het ook meteen: er was een duivenkoppel dat een nest gemaakt had boven op de steunmuur naast de trap naar beneden. Geïnspireerd door Jan Dirk heb meteen een foto gemaakt, en dat is maar goed ook want vandaag is er, met uitzondering van enkele privé beelden die niet meteen geschikt waren voor deze pagina, van fotograferen weinig in huis gekomen. Ik kwam er pas deze middag aan toe om even de inhoud van mijn geheugenkaartje te bekijken en dit beeld vond ik dan weer wél een plaatsje waard in mijn volgende jaaralbum. Foto-technisch gezien is het misschien niet wereldschokkend maar ik vond dit toch een interessant, niet alledaags beeld. Ik was er vandaag mee bezig en dat is voor mij voldoende om 'm op deze datum te plakken. Met ISO 1600 mag het nog eens gezegd worden dat mijn kleine Sony-toestelletje toch wel uitzonderlijke prestaties levert... en met een sluitertijd van 1/8 sec. durf ik ook stellen dat ik nog altijd een redelijk vaste hand heb en dat de alcoholbibber nog niet toegeslaan heeft.
Natuurlijk was ik niet op het Paaseiland, een reisje van 2x14000 km zou redelijk onrealistisch zijn op één dag. Maar ik waande me er wel heel even. Onderweg richting Kempisch Kanaal via weer een alternatieve weg kwamen we voorbij een locatie waar een voor mij onbekende kunstenaar enkele interessante en ook imposante werken heeft ten toon gesteld. Zowel in de tuin achter een woning langs de Borgeleien (grondgebied Geel, geprangd tussen Lichtaart en St. Jozef Olen) als in de weide aan de overkant waren er voldoende beelden te zien om een volwassen muzeum helemaal te vullen. Dit beeld, dat zomaar weggelopen leek van het Paaseiland, koos ik uit de vele mogelijke kandidaten voor foto van de dag.
Zo, de hittegolf is een feit las ik. Drie dagen boven de 30°... We hebben het geweten. Het was weer bloedheet en het was weer avond voor we ons waagden aan een fietstochtje. Het vrouwke wilde wel mee deze keer en ik koos voor precies hetzelfde rondje als gisteren maar dan wel andersom. Dan zie je de dingen toch anders maar je weet al wel waar je op moet letten om leuke foto's te scoren. Hoewel... aan de Nete hou ik sowieso altijd al mijn ogen goed open en mijn toestel in aanslag. Deze twee hadden verkoeling gezocht en gevonden op het water en ze vonden het helemaal niet erg dat ik ze enkele keren in beeld nam.
Man, man, man... het was weer heet de ganse dag. Het noord-oost windje dat we de hele tijd vervloekt hebben was vandaag niet eens sterk of fris genoeg om voor verkoeling te zorgen. Ik ben dan ook de ganse dag lekker binnen gebleven. Alleen vanavond toen de thermometer weer een stukje onder de 30° ging ben ik toch nog een rondje gaan fietsen. Als ik geen specifiek doel voor ogen heb kom ik bijna automatisch uit langs het Kempisch Kanaal. De wind was helemaal gaan liggen, het kanaal spiegelde als de beste en het late lage licht zorgde voor een onverwacht mooie belichting op stammen en andere plekken. Ik heb met mijn fiets afgesproken dat hij in dit soort omstandigheden gewoon stopt om me de gelegenheid te geven de scene te fotograferen.
Dwars door het Hageland is de enige echte gravelrace in de Lage Landen. Mijn zus woont in Langdorp en laat dat nu precies een van de plekken zijn waar de renners 4 keer voorbij komen, twee keer in elke richting op beide oevers van de Demer. Daar wilde ik ook dit jaar graag bij zijn om wat leuke foto's te scoren. Ik had mijn zinnen gezet op MvdP (wielerliefhebbers hoef ik zonder twijfel niet te vertellen waar deze afkorting voor staat) en Dame Fortuna hielp me een beetje want toen hij net zijn aanval had ingezet en met voorsprong voorbij kwam kon ik hem aan de overkant van de Demer enkele keren goed in beeld nemen met de telelens. Het stof waar de renners moeten mee leven een hele wedstrijd lang is een element dat in deze foto ook zeer aanwezig is. Na deze passage hoorde ik dat het noodlot had toegeslaan en dat Mathieu door driedubbele pech ver achteruit geslaan was. Maar op dit beeld is ie alleszins nog in de winning mood.
Tussen Kasterlee en het Prinsenpark is er aan de rechterkant van het weggetje al sedert enkele jaren een aarden wal neer gezet, waarschijnlijk door de plaatselijke landbouwers. Ondertussen hebben oeverzwaluwen de locatie ontdekt en hoewel we hier toch wel, zeg maar, 200 m van de Nete verwijderd zijn en de naam dus niet meer klopt zijn hier ondertussen honderden nesten in de wal te zien. We kwamen er vandaag voor de zoveelste keer voorbij gefietst en de drukte van het aan- en afvliegen van de ouders was nog niet eerder zo groot. We zijn dan ook even gestopt om enkele foto's te maken. Ik heb meteen het voornemen gemaakt om hiet snel eens terug te keren met de 5D Mk IV en een pittige telelens erop om nog meer detail te scoren maar ook dit beeld met de kleine Sony vond ik al leuk genoeg. Ik tel 8 vogels, waarvan één aanvliegende volwassene. Waarschijnlijk is de resolutie die hier maximaal wordt toegelaten niet voldoende maar op verzoek stuur ik de foto wel door in vol formaat.
We zijn vandaag naar een event geweest met een lezing van drie bekende fotografen-dronepiloten in De Schouwburg Noord in Merksem/Antwerpen. Nadien zouden we nog wat aan avondfotografie gaan doen bij het Havenhuis. Het Havenhuis bleek jammer genoeg niet verlicht en daar ging ons plan de mist in. De energie-besparende maatregels verknallen ondertussen toch wel erg veel nachtfotografie-fun. Gelukkig had ik na de lezingen nog snel een foto gemaakt van een ondertussen lege foyer in de schouwburg. De lichte vlakken en schaduwen van de tafels en stoelen en de quasi symmetrie leken me wel iets om in zwart wit om te zetten en toen ik thuis ook nog op de details ging letten zag ik de boodschap op de voorste tafel. Het was bijna weg gesleten of weg gepoetst maar ik kon toch nog net lezen: "Hebt ge genoten"... Ja hoor!!!
Na enkele dagen met pittige fietstochten hebben we vandaag besloten om lekker thuis te blijven en de redelijk verwilderde groenpartijen rond het huis een beetje te fatsoeneren. De ingezaaide wilde bloemen langs de Kasterleesteenweg kiezen er voorlopig nog altijd voor om niet te voorschijn te komen. Ik begin stilaan te vrezen voor een fiasco... Maar toen ik het gevecht aanging met enkele stukken maai-mei-niet door er met de grasmaaier overheen te gaan stootte ik toch op deze schoonheden. Ik kan nauwelijks geloven dat dit een resultaat van de arbeid van dit jaar is. Ik denk eerder dat dit een meerjarige soort is, zo maar opnieuw aan het bloeien gegaan. Natuurlijk heb ik er enkele foto's van geschoten -de scherpte ligt op de voorste bloem, dat moge duidelijk zijn- en pas toen ik die beter bekeek op de PC zag ik dat er enkele insecten mee in beeld geslopen zijn. Ik tel er drie.
We hadden vandaag afgesproken bij mijn zus in Aarschot. Met dit prachtige weer hebben we de wagen maar thuis gelaten en het is een pittige fietstocht geworden. Tijdens de terugrit, toen de zon stond al wat lager stond en het licht steeds mooier werd, kwamen we voorbij de abdij van Tongerlo en dan kan ik niet anders dan enkele foto's maken. Toen ik ze thuis bekeek realiseerde ik me dat er alweer veel eerder geziene cliché's bijzaten maar dit beeld van de omheiningsmuur aan de achterkant met wat rustende koeien, een sloot en een mooie hoektoren leek me toch origineel genoeg en de moeite waard om even door de Raw converter te halen om foto van de dag te zijn.
Het is zeker niet de eerste keer dat dit beeld voorbij komt op de social media en eerlijk gezegd, het is ook niet de eerste keer dat ikzelf dit landschap fotografeer. Maar als je naar het Turnhouts vennengebied fietst en je klimt op de uitkijktoren dan kun je dit panorama niet negeren. Het Sonytje, dat ik tijdens het fietsen verkies als gezel boven de 5D Mk IV, ging weer wild tekeer in in mijn tas en ik heb 'm er uit gelaten. Het uiterste groothoek bereik van dat ding is 24 mm. en collegae fotografen uit de regio zullen dit plaatje vast wel herkennen. Ik heb enkele alternatieve invalshoeken geprobeerd om toch iets creatiefs te doen, de afsluiting mee in beeld nemen, het vrouwke op de voorgrond plaatsen terwijl zij van het landschap geniet... maar uiteindelijk vond ik deze simpele rechttoe rechtaan foto toch weer de beste.
Naast het feit dat Antwerp kampioen speelde was er nog wel een en ander te beleven vandaag. Zo was er de officiële opening van de tentoonstelling "Lens op de mens" in Pelt. Ik ben er met het vrouwke naar toe gegaan, ondanks het schandalig vroege uur... Fietsen achter op de wagen en na de receptie met toespraken en het lauweren van enkele internationale prijswinnaars hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om in de regio wat fietsplezier te rapen. Eerst toch even kijken waar mijn inzendingen te zien waren. Vier van de zes ingezonden werken waren geselecteerd en ik geef grif toe dat ik daar meer dan blij mee was. Met deze foto, titel: "Listening to Metallica" won ik al eens eerder een prijs en ook deze keer was het een van de geselecteerden. het vrouwke nam gewillig even mijn camera ter hand om dit plaatje te schieten.
Bij hoge uitzondering wil ik vandaag twee uploads doen. Deze eerste is evenwel geen foto, maar wel mijn aandenken aan een gebeurtenis die ik de volgende twee eeuwen zal koesteren... Antwerp Kampioen! Het leek er op dat niemand ons die titel gunde... bij deze een dikke middenvinger dus... Terloops ook even een verontschuldiging aan FCB waarvan ik altijd al veronderstelde dat ze het spel niet eerlijk zouden spelen... chapeau !!!
Het was vandaag wereld fietsdag. Dat extra duwtje in de rug hadden we echt niet nodig om er met zulk prachtig fietsweer op uit te trekken. Nauwelijks 4 of 5 km van onze voordeur kwamen we zoals zo vaak voorbij de Molen in het Veld en ook deze keer bleek er een goede reden te zijn om even halt te houden. Ik heb 'm al vaker gefotografeerd, maar om net na de bevalling van een hele schare kleine molentjes een groepsfoto scoren van de fiere mama met haar kroost leek me toch wel erg bijzonder.
De foto geeft een goede indruk van de onverwacht mooie, maar kuitenbijtende omgeving waarin we vandaag op zoek gingen naar geocache-plezier. Tijdens onze fietstocht in de buurt van Gelrode, Wezemaal en Rotselaar hebben we alleszins vaak de indruk gehad dat we ergens aan de Moezel of in de Elzas waren. Vergezichten, wijngaarden, pittige hellingen... je verwacht het niet zo dicht bij huis. Ik weet wel dat regels niet alleen zaligmakend zijn in de fotografie maar waar de compositieleer zegt dat je bij voorkeur een voorgrondobject in beeld brengt tijdens een landschapsfoto heb ik me voor één keer wél aan die regel gehouden. Mijn trouwe tweewielige vriend wilde graag die rol op zich nemen.
Dan leef je al een tijdje met enige frustratie in de veronderstelling dat het niks wordt met de ingezaaide wilde bloemen vóór ons huis en dan ben je aan het fietsen en je ziet plots een voortuin met deze beauties. Ik had er geen idee van wat ik daar zag maar ik vond het alleszins enkele foto's waard. Die kon ik dan gebruiken om bij de app Plantnet te vinden dat dit sieruien zijn. Het komt de gezochte afwisseling in mijn fotografie alweer ten goede...
De tussenstops zijn tijdens een fietstocht minstens even belangrijk als het afgelegde traject. Niet alleen moet je het vochtverlies compenseren maar je moet ook op z'n tijd adem happen, tot rust komen en de uitgeputte benen weer vol energie laten lopen. Het Corsendonks Hof was een van de ankerplaatsen waar we vandaag aanlegden. De voorziene parking voor de fietsen lijkt wel weggeplukt uit Parijs- Roubaix, gelukkig is de kasseistrook net iets korter.
Na een best frisse ochtend werd het al snel een heerlijke lentedag. Ik zou vandaag een fikse fietstocht maken maar er was nog wel een pittig schraal noord-oost windje. Gelukkig weet mijn e-bike daar wel raad mee. Blommerschot, in de buurt van het oude Navo-vliegveld van Malle, was de bestemming, een bosrijk gebied met vennen, dreven en alles wat de natuurliefhebber zich wensen kan om een mooie namiddag te beleven. Enig geocacheplezier was er ook bij en dat ik altijd een camera bij de hand heb is vanzelfsprekend ondertussen. Hoewel ik het gebied toch al langer ken heb ik gefietst langs meerdere kleine weggetjes en paadjes waar ik nooit eerder voorbij kwam. Dit vennetje was een leuke ontdekking en ik was er niet alleen. We waren allebei even verrast hier iemand tegen te komen op zulke afgelegen plek. Hij vertelde me dat hij libellen aan het fotograferen was... tja, met een smartphone??? Ik realiseerde me dat die beestjes op dit uur van de dag best druk in de weer zijn en dat dit nu geen zin had. Ik heb dan ook gekozen voor een groothoek opname van dit idyllisch plekje. Ik vond mijn collega fotograaf een welgekomen, zij het erg klein, element om de foto nog net iets interessanter te maken.
De Sinksenbraderij in Kasterlee was ook op deze tweede Sinksendag nog open en de dansers van Balance deden er ook vandaag weer een optreden. Natuurlijk zijn we er naar toe gefietst. Ik heb er weer een heleboel leuke opnames kunnen maken, maar om nu twee dagen na elkaar een vergelijkbare foto van hetzelfde onderwerp in deze blog te plaatsen had ik weinig zin. Volgers weten wel dat ik van afwisseling en variatie hou. Raar maar waar, langs de Geelse baan, centrum Kasterlee is er één onbebouwd perceel waar een heleboel mooie wilde bloemen bloeien en ik heb een prachtige klaproos uitgekozen om de camera in close-up op te richten. Het hart van de bloem wilde ik scherp en dat is vrij aardig gelukt denk ik. Dit doet me denken aan lang geleden, toen ik nog een kind was... Misschien zijn er nog wel iets minder jonge medemensen die ooit stempels gezet hebben met de centrale stamper van een klaproos. Ik hoor het wel.
Het was een hartverscheurende keuze: ofwel thuis blijven en op betaal TV de wedstrijd Antwerp-Union bekijken, ofwel naar de braderij in Kasterlee gaan waar kleindochter Julie moest optreden met de dansers van Balance Health Center. Het familiegevoel heeft het uiteindelijk gehaald en ik heb genoten van de prestaties van onze oogappel. Als optimist kan ik er nog aan toevoegen dat mijn favoriete voetbalploeg gewacht heeft tot volgende week om kampioen te spelen zodat ik het toch kan zien, sympathiek toch?
Het zou erg mooi weer worden vandaag en mijn geocachemaatje Jacky had gevraagd om er nog eens samen op uit te trekken. Dan kun je toch niet weigeren. We hadden een rondje uitgekozen bij het oud vliegveld van Weelde waar we van dachten dat de natuur er prachtig zou zijn en waarvan we hoopten er niet te veel andere fietsers of wandelaars tegen te komen. Beide veronderstellingen bleken uit te komen. Tijdens de ganse tocht hebben we welgeteld één auto gezien, twee wandelaars met hond, een familie die een idyllisch plekje uitgekozen had om op een deken te relaxen en vijf of zes fietsers... al bij al heerlijk ontspannen. Bijgaande foto weerspiegelt ook de rust in de natuur en we hebben er met diepe teugen van genoten. Geen drukte, geen lawaai, stilte, waterlekies, libellen, spiegelend wateroppervlak... lekker weertje, en dat helemaal voor ons alleen. Dan las je wel eens een iets langere stop in om puur te genieten en enkele foto's te schieten. Zo mogen de volgende tochten ook verlopen.
