Na weken en weken, maanden en maanden voorbereiden, overleggen, vergaderen, schrijven, herschrijven, repeteren en repeteren was vandaag dan de grote dag: de eerste voorstelling. Je zou het een try-out kunnen noemen een soort algemene repetitie, het was een schoolvoorstelling. Voor een volle zaal enthousiaste jongeren bleek ons hard labeur zeer in de smaak te vallen. Morgen is er nog een laatste repetitie om alles wat we vandaag nog voor verbetering vatbaar vonden alsnog een beetje bij te vijlen en vanaf zaterdag laten we de kerstmusical los op het Aarschotse publiek. Ik had mijn fotomaatje Alex gevraagd om de voorstelling te filmen en wat foto's te maken en voor een enkele keer leen ik één van zijn beelden als foto van de dag. Je ziet een gelukkig team dat zonder ongelukken aan de eindmeet is geraakt. Vanaf zaterdag kan het enkel nog maar nog beter !!!
Dit is dus geen poging om een prijswinnende foto te tonen. Het is gewoon een niet eens zo erg subtiele manier om te vertellen dat zowel het vrouwke als ikzelf ziek zijn, nauwelijks nog op onze benen kunnen staan en eigenlijk enkele dagen in bed zouden moeten kruipen om uit te zieken. Maar, met de première van onze kerstmusical voor de deur is dat geen optie natuurlijk. Tijdens de repetitie gisteren voelden we het allebei al aankomen, vandaag was het ronduit dramatisch maar opgeven staat niet in ons woordenboek. Dafalgan forte is alvast een gewaardeerde helper in de strijd tegen de rondwarende virussen en laten we hopen dat het morgen een beetje beter gaat.
Ik ben niet meteen een grote fan van dit soort fast-food gelegenheden, gemiddeld één keer per jaar durven wij er eens binnen wippen. Als het echt lang geleden is vinden we het tijd om de herinnering toch weer op te frissen. En wat doe je als de repetitie flink uit gelopen is en er nauwelijks nog iets open is in de bruisende wereldstad Herentals? Juist ja, dan ga je bij Mc Donalds naar binnen en wordt je mind-set meteen naar ergens in de mid-west van de Verenigde Staten verplaatst. Ik moet er toch snel bij vertellen dat ik me herinner uit de keren dat ik echt in de States was dat er ketens waren die mijn kwaliteitsnormen beter benaderden. Ik noem geen namen, maar... in het land de blinden is éénoog koning he. Voor 12,45 € kon ik genieten van een Large menu Generous Jack met LM shaker fries, mayonaise en een jupke. Het vrouwke was iets goedkoper gesteld en ach ja... we moesten tenslotte niet met een lege maag naar bed. Bij het buitenkomen heb me nog eens aan minimale fotografie vergrepen. Twee grote M's in één foto, dat zie je alleen in de kersttijd.
We zijn weliswaar niet vaak thuis in deze periode van het jaar maar we (en dan bedoel ik eigenlijk: voornamelijk het vrouwke) hebben toch gezorgd voor de nodige eindejaars feestversiering in en rond huize Pol en Josee. Vandaag was het weer laat toen we thuis kwamen van Aarschot, de elfen moeten nog naar school en repeteren kan pas nadien. Ik had in le loop van de vooravond wel al enkele shots van de repetitie kunnen scoren maar om toch enige broodnodige afwisseling in de onderwerpen voor deze dagelijkse foto-serie te behouden heb ik daar niet uit gekozen deze keer. Ik vond een aanvaardbaar alternatief met dit beeld van een stuk van onze voorgevel. Lichtjes, kerstballen, het warme licht in de inkomhal en de op het ogenblik in winterslaap zijnde druivenranken vormden samen een beeld dat graag ik in mijn jaaralbum wil bewaren.
Ik vrees dat het een beetje vervelend wordt maar het is niet anders... we waren weer de hele dag in Aarschot, eerst voor een flashmob op de markt om de kerstmusical nog wat meer in the picture te zetten en daarna voor een lange pittige repetitie. Ik heb alleen maar enkele smartphone-foto's kunnen schieten. Dit is Nerdy, een van de slechterikken, de andere is Phishy en je raadt het al: ze hebben Kerstmis gehackt. Dat is trouwens ook de titel van de voorstelling en wees gerust, het komt allemaal wel goed. Nerdy is trouwens niet de echte naam van onze collega he, dat is Joris en buiten het verhaal is hij een joviale, toffe, zwaarwichtige, snoepgrage collega.
Ik had helemaal geen puf meer toen ik vanavond thuis kwam van Aarschot. Tijdens de shopping dagen hoort de kerstman ook zijn opwaching te maken in de straten en de winkels. Na honderden foto's, gesprekken, knuffels, meerdere kilo's snoepjes uitdelen en ontelbare ho-ho-ho's werd het erg duidelijk dat de conditie van de kerstman een flink stuk minder geworden is. Toch was ik nog alert genoeg om op te merken dat er voor één zeldzame keer geen auto's geparkeerd stonden voor het café De Lichtaartse Kwezel, nauwelijks 50 meter verwijderd van de voordeur van huize Pol en Josee. Lang geleden was dat de thuisbasis van de motorclub waar ik een actief lid van was. Ik vond het alsnog een ultieme kans om een foto van de dag te scoren. Een hele dag rond lopend in mijn kerstmanpak had ik immers geen fototoestel of smartphone bij en de foto-oogst was dan ook nog nul. Voor ik me in de armen van het thuis gebleven kerstvrouwke stortte heb ik nog maar snel een foto gemaakt van de kroeg waar we vroeger zo vaak vertier zochten. Het Sonytje toonde weer eens zijn allerbeste kwaliteiten en met een ISO waarde van 6400 kreeg ik toch een meer dan aanvaardbaar beeld op mijn geheugenkaartje. Dat ik ook de waanzinnig goede ruis-reductie van de nieuwste Raw Convertor in Photoshop gebruikt heb mag geen verrassing zijn.
In zijn erg drukke agenda vond de kestman vandaag precies nog het goede gaatje om de kerstmarkt in zorgtehuis Hoevezavel in Lommel te bezoeken. De bewoners waren bijzonder opgetogen met het lekkers dat werd uitgedeeld en tussendoor nam hij ook wel eens plaats tussen de vrijwilligers die de diverse standjes bemanden. Vanaf nu zal de kerstman voor de rest van de maand trouwens alle dagen in Aarschot zijn, ik vermoed dat er in de komende dagen nog wel enkele kerstman-gerelateerde foto's zullen voorbij komen. Deze komt alvast uit de smartphone van het kerstvrouwke.
In mijn ijver om weer wat meer stappen op de teller te zetten ben ik deze namiddag nog eens aan de wandel gegaan in de Smallebroeken, met fotoplannen natuurlijk. Na nog geen kilometer voelde ik enkele druppels en de lucht zag er niet erg geruststellend uit. Ik heb dan maar zo snel mogelijk rechtsomkeer gemaakt, terug richting huize Pol en Josee. Dat moest dan maar via het fietspad langs de Kasterleesteenweg. Op dat uur van de dag, rond vier uur, is het er erg druk en met dit donkere weer reden de auto's al met verlichting. Achteraf gezien bleek de regendreiging zich te beperken tot wat verwaarloosbare motregen en van de nood een deugd makend verlegde ik mijn foto-doelen naar de voorbij rijdende auto's. Met de camera tegen een electriciteitspaal geklemd slaagde ik er in ook zonder statief enkele opnames te maken met een relatief lange sluitertijd. Toen ik in de verte tussen alle andere voertuigen een vrachtwagen zag naderen met erg veel feest-lichtjes was ik helemaal klaar om deze opname te maken. Gelukt!!! De vrachtwagen is onzichtbaar door de lange sluitertijd, de lichtjes heb ik gevangen!!!
We zijn tegenwoordig meer in Aarschot dan thuis, en dat zal nog wel een tijdje duren en alleen nog maar toenemen. Dat heeft alles te maken met onze komende kerstmusical natuurlijk en alle gedoe er rond. Voor ik vanavond weer naar huis reed ben ik eerst nog eens met camera en statief naar enkele interessante plekken van de stad gewandeld om ook daar enkele leuke beelden van de eindejaars feestverlichting te scoren. Van op de brug bij het begin van de Theofiel de Beckerstraat maakte ik deze foto van de Demer in feeststemming. Dat er op deze dag een rood-wit versierinkje in een hoek geslopen is kunnen mijn vrienden wel begrijpen neem ik aan.
Toen ik vanavond naar huis reed heb ik niet de ring rond Geel genomen maar ik heb een ommetje gemaakt en ik ben naar het centrum gereden, nieuwsgierig of er misschien wat leuke eindejaarsverlichting te fotograferen zou zijn op de markt. Eigenlijk was het precies hetzelfde als vorige jaren, alleen waren er meer stalletjes en standjes waar in drogere tijden waarschijnlijk wel een en ander te doen zal zijn... niet vandaag dus. De markt was redelijk verlaten, -daar hoor je mij niet over klagen- en de combinatie van de lichtjes, de Irish Pub, ons niet onbekend, de kerk in de achtergrond en de spiegelingen op de natte ondergrond bezorgden me toch een leuke opname.
We krijgen nog steeds regelmatig bezoek van enkele katten uit de buurt. Ze worden trouwens steeds meer en meer vrijpostig. Toen loerden ze nog van op een afstand of het vrouwke misschien met iets lekkers naar buiten zou komen. Ondertussen is het zo ver dat ze gewoon astrant en ongegeneerd onder de veranda op de tafel springen en klagend miauwen om eten te vragen. Ik hoef niet te zeggen dat het vrouwke daar bijna elke keer gehoor aan geeft maar vóór het vandaag weer zo ver was heb ik door het raam nog snel een foto gemaakt. Het lijkt er op dat dit dezelfde poes is die ik een tijd geleden ook al eens gefotografeerd heb. Even terugbladeren naar 11 november en jawel hoor...
We zijn in deze periode van het jaar weinig thuis en dat zal er in de loop van de volgende dagen zeker niet op verbeteren met alle drukte, voorbereidingen en repetities voor onze kerstmusical. Toch wil het vrouwke ieder jaar er weer voor zorgen dat onze woonkamer omgetoverd wordt tot een sfeervol kersttafereel. De zitkuil was eerst aan de beurt, het televisietoestel dat op die kast stond werd voor een tijdje naar de berging verbannen (geen paniek, we hebben er nog een) en toen alles naar de zin van mijn creatieve schatje was heb ik beeld geschoten om te bewaren voor het nageslacht (en voor het jaaralbum '23).
We hebben voor het eerst gerepeteerd in de zaal waar we de kerstmusical gaan opvoeren. Vandaag was er niks geprogrammeerd en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een doorloop te doen en zodoende mogelijke podium probleem-situaties te onderkennen en te voorkomen. CC Het Gasthuis is meer dan een prachtige theaterzaal. Eigenlijk is het, zoals de naam al zegt, een oud tehuis, met meerdere afdelingen, localen en zelfs een kapel, waar de zusters lang geleden zieken en hulpbehoevenden verpleegden, een soort ziekenhuis avant-la-lettre. Tegenwoordig is het niet alleen een cultureel centrum maar ook een ontmoetingsplaats, een horeca gelegenheid en cultureel erfgoed. Er zijn de nodige restauraties en verbouwingen gebeurd om het complex een nieuw leven te geven maar de oude charmes heeft het alleszins behouden. Ik ben als amateurfotograaf altijd nieuwgierig genoeg om rond te neuzen op zoek naar interessante beelden. Deze binnenkoer lijkt me een plek waar je tijdens een zwoele zomeravond heerlijk kunt verpozen met iets fris voor je neus. Vandaag was het niet meteen de meest geschikte dag daarvoor, de zwoele zomeravond zal nog wel een tijdje op zich laten wachten maar een foto van de locatie heb ik toch alvast gemaakt.
We waren deze namiddag in Lommel voor de afscheidsdrink van Heidi, een door ons, vrijwilligers, erg gewaardeerd personeelslid in zorgtehuis Hoevezavel. Het Tuincafé was het decor voor onze bijeenkomst en dat is best een uit de kluiten gewassen brasserie-taverne. Na enkel Duvels moest ik dringend even naar de men's room. Dan loop je door een lange gang en daar is een doorkijk naar de keuken. Op dat uur was er niet zo erg veel bedrijvigheid maar ik vond het toch interessant genoeg om even de kleine Sony uit mijn zak te halen en dit beeld te schieten. Zwart wit leek me een goede keuze voor dit beeld en zo houden we voldoende variatie in de keuze van onderwerpen.
Dat dit niet de laatste kerstman-foto is die deze maand zal voorbij komen, daar ben ik vrij zeker van. De repetities en de voorbereidingen voor onze nieuwe kerstmusical komen in een stroomversnelling. De titel van de musical is " Help...Kerstmis is gehacked" en ergens in het verhaal zoekt de kerstman hulp. Hij belegt dan ook een teams-meeting met Gwendolyn de minister, Bram de weerman, Diego van Safe on web en Davy van garage Pashuyzen die het vervoer van de kerstman regelt. (Jawel hoor, die zitten allemaal in de voorstelling, je moet zeker komen kijken - een beetje reclame kan nooit kwaad...) De opnames doen we natuurlijk op voorhand en die worden dan tijdens de musical op het goede moment geprojecteerd. Vandaag zat de kerstman dan ook voor de computer in zijn tijdelijke hoofdkwartier in Lichtaart en het kerstvrouwke was alert genoeg om enkele foto's te maken. Zoals je ziet had de kerstman zijn tekstje mooi op het scherm gezet en hoefde hij dat maar af te lezen.:)
Als ik de stappenteller op mijn phone check kijkt ie me verwijtend aan. De cijfers zijn ronduit dramatisch de laatste tijd. Vergeleken met het jaargemiddelde is het getal de laatste maand meer dan gehalveerd. Er zijn excuses maar toch... ik moet weer meer gaan bewegen. Dan is het zeer welkom dat we eindelijk eens van een mooie dag mogen genieten. De wandelschoenen aan en er op uit! We hebben een flinke tocht gemaakt naar de andere kant van het dorp en daar wat rondgezworven. Daar komen we niet zo erg vaak en dan bieden zich fotomogelijkheden aan die ik nog niet al 20 keer gefotografeerd heb. De kapel van OLV in 't zand bvb. die roept herinneringen op. Onze dochter is daar ooit getrouwd, laaaaang geleden.
Sinterklaasavond. Ik merk steeds meer dat onze zeden, gebruiken, tradities, cultuur… onder vuur komen te liggen. In deze woke tijden is niks nog goed of toegelaten. Zonder mezelf als onmens te beschouwen wil ik daar toch zachtjes tegen in gaan. Ik heb dan ook beslist vanavond mijn schoentje te plaatsen voor de Goedheilige Man en zijn zwarte (oeps, sorry…) Pieten. Een schoentje dat me geschikt leek vond ik bij de prularia die het vrouwke regelmatig in onze woonkamer etaleert en verandert. Nu stond er toevallig een schoen uit de pottenbakkers werkplaats van een van onze Zuid Tiroler vrienden te pronken op de kast. Ik heb er nog enkele pottenbakkers accessoires bij gezocht om een stilleven te creëeren. Ik hoop dat de Sint, die toch een echte bisschop is, er voor kan zorgen dat er wat meer verdraagzaamheid komt tussen de mensen. (… en dat de rest van mijn wensenlijstje ook wordt afgevinkt.)
Toen ik, gerenommeerde langslaper zijnde, vandaag uit de echtelijke bedstee raakte was de meeste sneeuw van gisteren alweer verdwenen. Het vrouwke had ondertussen gelukkig al enkele smartphone-foto's gemaakt van de restanten van de sporen die waren achtergebleven van onze thuiskomst en het manoevreren voor huize Pol en Josee gisteren. Omdat deze blog in principe in eerste instantie bedoeld is om er een jaaralbum van te maken vind ik het helemaal niet erg om ook eens te kiezen voor een beeld dat ik niet zelf geschoten heb. Het was gedurende de rest van de dag ook niet meteen het best mogelijke foto-weer he... en het vrouwke heeft duidelijk ook foto-talenten !!!
Het was echt wel gevaarlijk op de weg vandaag, maar we zijn toch doorheen de sneeuwbuien naar Aarschot gereden. Zoals ondertussen wel geweten is wordt er immers op zondag gerepeteerd voor de nieuwe kerstmusical. Vanaf volgende week gaat de intensiteit trouwens omhoog en gaan we voor twee keer in de week. Vandaag was onze choreografe, kleindochter juf Julie, jarig en dat was een extra reden om deze repetitie zeker niet te missen. Bij een verjaardag horen bubbels vonden wij maar met al die elfen was het toch geen goed idee om in de Champagne, Cava of Prosecco te duiken, dus kozen we maar voor Kidibul en de kids dronken allemaal mee hoor. De drie generaties kon ik in een beeld te pakken krijgen. In het midden de feestelinge links dochter Ilse en rechts het vrouwke die blijkbaar het voetje niet goed op het plastic bekertje geschroefd heeft. Voor één keer heb ik deze tractatie aan me laten voorbij gaan...
Ik was al een hele tijd aan het wachten op een goede kans om de eindejaarsverlichting in Lichtaart eens met de drone te fotograferen maar er was altijd wel iets dat in de weg zat. Ofwel was er te veel wind, waren er niet voldoende satelieten voor de GPS, was de Kp index te hoog (de zonneactiviteit die de GPS signalen kan beïnvloeden), of was de combinatie temperatuur en luchtvochtigheid gevaarlijk voor ijzelafzetting op de rotorbladen en een crash maak ik liever niet mee. Vandaag zag het er evenwel goed uit. Ik wilde tijdens het blauwe uurtje wat opnames maken maar de UAV-index-app waarschuwde dat het weer snel code rood zou worden ergens omtrent vijf uur. Ik heb de drone dan toch maar snel - iets voor het ideale tijdstip - de lucht in laten gaan om de opnames te maken die ik gepland had. Geen blauw uurtje, iets minder scherp, want er was meer wind dat ik verwacht had op 100 m hoogte, maar al bij al vind ik dit best een goed resultaat. Of ik dit nog eens probeer hangt helemaal af van de omstandigheden die zich zullen presenteren.
