De agenda van onze fotoclub Visueel wordt altijd wel erg goed en gevarieerd ingevuld. Los van de gemeenschappelijke uitstappen, wandelingen, de jaarlijkse barbecue en kaas- en wijnavond komen er op z’n tijd visie momenten - geprint of digitaal -, opdrachten, uitdagingen en andere vaak originele foto-gerelateerde bezigheden aan bod. Iets wat regelmatig voorbij komt is “fotograferen op locatie”. Er wordt een willekeurige plaats gekozen, liefst niet te ver uit de buurt en daar gaan we allemaal apart foto’s maken. Als je samen gaat kom je vaak thuis met dezelfde foto’s omdat de ene wel eens mee fotografeert over de schouder van een ander. Als je alleen gaat is het aanbod veel gevarieerder. Het onderwerp waar we in deze periode op focussen is de watermolen van Tielen. Ik ben er vandaag al eens naar toe gewandeld want ik had een en ander in gedachten. Helemaal voldaan was ik niet want het licht zat niet goed om te doen wat ik wilde, ik zal er nog eens terug naar toe moeten in de ochtend. Binnenkort wordt het dus een keertje vroeg opstaan. Dat wil niet zeggen dat ik met een leeg geheugenkaartjeben terug gekomen. Uiteraard heb ik wat interessante opnames meegebracht. Voor dit beeld van de achterkant, die wél goed in het licht zat, ben ik een eind door het veld voorbij de begroeiing aan de zijkant gelopen. Het was redelijk zompig en ik had geen geschikte wandelschoenen aan… je moet er iets voor over hebben he. De mooie spiegeling die ik te pakken kreeg maakte het wel de moeite waard. Het vrouwke was jammer genoeg niet even enthousiast als ik.
Wat een verschil met de vorige dagen. We zijn weer aan de wandel geweest en we hebben onze 10.000 stappen weer geplukt maar in tegenstelling tot de voorbije periode scheen de zon, zaaaaalig !!! Blauwe lucht met witte wolkjes, vitamine D... dat het best frisjes was kon ons niet deren. Dit was een winterwandeling waar ik graag een maximum score aan geef. Om het te illustreren toon ik een zeer eenvoudige foto: een rietkraag van uit een laag standpunt ( handig, zo'n kantelbaar scherm ) met die prachtige lucht er achter. Een mens zou voor minder blijgezind worden. Het was trouwens weer het vrouwke die dit beeld koos uit de rijke oogst. Morgen meer op Facebook.
We zijn in de late namiddag naar Merksplas gereden waar de plaatselijke fotoclub ten toon stelde in het GC De MARc/kT. ( neen, dit is geen spellings- of andere fout ) Nadat we alle tentoongestelde weken gezien en bekommentarieerd hadden, een koffietje genuttigd, gevolgd door enkele alcoholvrije biertjes werd het weer tijd om terug naar huis te keren. Bij het buitenkomen van de zaal zagen we dit beeld en ik kon het niet laten er mijn Sonytje even op te richten, te meer omdat het blauwe uurtje nog net niet helemaal voorbij was. Nieuwsgierig van aard zijnde heb ik weer wat extra informatie opgezocht bij doctor Google en zo leerde ik dat de inwoners van Merksplas "spetsers" genoemd worden en dat het beeld op een stenen heuveltje staat om de scheiding tussen de stroomgebieden van Maas en Schelde te symboliseren.
In 1969 overkwam me het beste wat kon gebeuren, mijn schatje zegde “ja”. Al meer dan 55 jaar delen we lief en leed ondertussen. Op deze Valentijnsdag wil ik dat nog eens extra in de verf zetten. Het mag duidelijk zijn dat ik deze foto niet zelf heb gemaakt. Ik heb ‘m in ons trouwalbum gevonden, ingescand en door de voor de hand liggende Photoshop-routines gehaald om hem naar 2025 normen te upgraden. Het boeketje dat ik deze morgen ben gaan kopen heb ik er bij gevoegd. Met grote dank aan het vrouwke om het zolang met mij uit te houden.
Tijdens deze alcohol-loze maand blijf ik ook consequent net iets meer als anders de nodige lichaamsbeweging plukken. Het doel is om elke dag ongeveer 10.000 stappen op de teller te zetten en dat lukt meestal. Wandelingen in alle richtingen staan op het menu en natuurlijk gaat er altijd een fototoestel mee tijdens de tocht, ik vind onderweg altijd wel onderwerpen om mijn fotohonger te stillen. Uit het aanbod van vandaag koos ik voor een beeld van de Sint Jozef-kapel langs de Pastoor Dergentstraat.
Februari is wat mij betreft de meest sombere maand van het jaar, en dat is niet omdat ik telkenjare deelneem aan Tournee Minerale, verre van, daar heb ik geen enkel probleem mee. De hang naar tekens dat de lente er aan komt wordt steeds groter en het mag dan ook niet verwonderen dat ik ieder jaar rond deze tijd op zoek ga naar krokusjes. Ook vandaag zijn we even door het park achter kasteeltje Le Paige gewandeld en jawel hoor tussen hun pracht verliezende sneeuwklokjes die nog met velen aanwezig waren vond ik één bosje frisse krokussen. Als ik in mijn albums van de vorige jaren blader zie ik dat ik ze in ’22 op 10 februari te pakken kreeg, in ’23 op 9 februari en in ’24 zag ik zelfs al narcissen op 17 februari. De tekens zijn er… het wordt toch lente binnenkort. Gelukkig.
Het was alweer midden in de voormiddag. Ik was net uit de bedstee gesukkeld en toen ik uit het raam keek was ik meteen klaar wakker. Het had warempel gesneeuwd. Dat was helemaal niet voorspeld en het vrouwke, die zoals gewoonlijk veel vroeger was opgestaan, wist me te vertellen dat tijdens het spitsuur het verkeer moeizaam en erg voorzichtig voorbij huize Pol en Josee gereden kwam doorheen de dikke vlokken. Ondertussen was de pracht op de straat al wel verdwenen maar achter ons huis lag alles nog ongestoord mooi te wezen. Ik heb dan toch maar snel, nog voor de eerste koffie, mijn Sonytje aan het werk gezet en omdat er in de loop van de dag geen verdere foto's bijgekomen zijn was de keuze vandaag vrij gemakkelijk.
We hebben vandaag nog eens langs de Smallebroeken en de Rulloop tot aan de oost-poort van het domein De Hoge Rielen gewandeld. Toen onze woef Phaido nog leefde was dat bijna dagelijkse prik maar de laatste tijd waren we bijna vergeten hoe het er daar uitziet. Bij het brugje over de Rulloop kon ik het vrouwke te pakken krijgen terwijl ze goed ingeduffeld tegen de kou, mijmerend naar het water staart. Ik wed dat ze ook aan Phaido dacht.
Ik had al zo vaak beelden zien voorbij komen van “The House of Nature” en omdat ik sowieso nog geen doel had om vandaag aan de wandel te gaan besloot ik er zelf eens een kijkje te gaan nemen. Gecombineerd met een pittige tocht door de Lommelse Sahara en eventueel een bezoek aan de schoonfamilie zou dit onze zondag helemaal opvullen. Om een lang verhaal kort te maken: het vrouwke vond het al bij al toch erg frisjes, dus die lange wandeling hebben we maar overgeslagen en een telefoontje naar de schoonfamilie bleef onbeantwoord. Resultaat: enkel wat rondhangen bij the House of Nature, veel foto’s maken en dan weer terug naar huis. Dit is een min of meer willekeurige keuze uit het aanbod. Ik vond het alleszins de moeite waard en het plan om er bij beter weer nog eens terug naar toe te gaan met de drone is aan het rijpen.
