Neen, dit is geen drone-foto, er zijn nog andere mogelijkheden om te fotograferen van uit de lucht... De ballonvaart die ik cadeau gekregen had voor mijn verjaardag was al twee keer uitgesteld omwille van de minder goede weersomstandigheden. Maar vandaag was het raak. Derde keer goede keer en ik heb mijn hartje opgehaald. Als ik met de drone aan het stoeien ben vind ik het vaak jammer dat ik zelf niet kan meevliegen maar vandaag kon ik echt fotograferen van uit de hoogte, hoger zelfs dan de 120 m die de drone mag vliegen. Uit de vele foto's die ik kon scoren heb ik er bijna willekeurig een gekozen voor deze pagina. Mijn drang naar compositie, symmetrie e.d. nam weer de bovenhand over landschappen en vergezichten. Morgen komen er zonder twijfel weer een heleboel andere beelden voorbij op Facebook.
Ik ben bezig met een fotoreeks over zwart-wit onderwerpen te fotograferen in zwart-wit. Op z'n tijd kom ik weer eens een mogelijke kandidaat voor de reeks tegen en dan neem ik de tijd om dat langs alle kanten te bekijken en vast te leggen. Tussen het Prinsenpark en Sas 7 kwam ik vandaag voorbij een locatie gefietst die me geschikt leek om mijn voorlopig nog kleine verzameling weer wat uit te breiden. Voor de omzetting naar zwart-wit gebruik ik voor deze reeks steeds dezelfde preset van Silver Effex met dezelfde kleine fine-tuning aanpassingen. Ik heb er geen idee van of dit beeld de uiteindelijke selectie zal halen maar het lijkt me voorlopig toch een leuke aanvulling.
Het was best goed weer om te fietsen vandaag. De temperatuur was alleszins best aangenaam, bewolking en zonneschijn kwamen om beurten voorbij en om de soms stevige bries te trotseren had ik een route uitgestippeld met rugwind in de open vlakte en beschutting door bossen, lover, hagen en dies meer bij tegenwind. De theorie is één, de praktijk is twee... We hebben regelmatig de ondersteuning van onze electrische bikes één of twee streepjes hoger moeten zetten. Voor deze tocht had ik een fietskooppuntenrit gepland en eerlijk gezegd kwamen we weer op onverwachte, leuke plekken en soms moest ik zelfs even nadenken: "waar zijn we eigenlijk...?" Bijna terug thuis, in Isschot, gehucht van Kasterlee, herkende ik plots de locatie waar we voorbij fietsten. Den Hof van Isschot is een zelfpluk bloementuin waar we via een andere weg al enkele keren geweest waren om wat fleurigs in huis te halen. Met de fietsen kun je nauwelijks een mooi boeket mee naar huis nemen zonder gepaste tas maar we zijn toch even gestopt om er eens rond te kijken, en dat was weer mooi. Na de nodige foto's zijn we door gereden met het vaste voornemen om snel terug te komen met de wagen om weer wat te plukken.
Een van onze favoriete aanleghavens als we gaan fietsen is "De Lentehei". Vandaag reden we weer die kant op en dan is het er heerlijk toeven tijdens een tussenstop. Het is geen trendy, gelikt, design-etablissement, integendeel. Je zit er aan een simpel tafeltje op de zandgrond of het gras, je gaat aan een saloon-style openlucht bar zelf je drankjes halen en alle stress valt van je af. My kind of place... Er is trouwens ook voor de jongsten vanalles te beleven en vooral de dieren die er in de diverse afgesloten ruimtes rondlopen zijn erg populair (ook bij fotografen trouwens). Het leukste er aan is dat zowel de speeltuigen als de dieren vlakbij zijn en toch de rust bij het horecagedeelte niet storen. Ik ben, zoals iedere keer, ook deze keer weer wat gaan rondkijken met mijn Sonytje in aanslag en zo kon ik een alpaca, wat schapen, een geit, een pony, een paard, enkele kinderen en een mama met baby in één beeld vangen. Het is een momentopname van de gang van zaken in een deel van de Lentehei.
Vandaag waren we er vrij gerust in: het zou droog blijven vanaf de late namiddag. We zijn dan ook met de fiets naar Herentals gereden om de laatste vooravond van Herentals fietst, loopt en feest live mee te beleven. Uiteraard zijn we niet gebleven tot na middernacht om ook het optreden van Les Truttes te zien maar we hebben wel genoten van Gustaph, onze vertegenwoordiger op het Eurovisiefestival dit jaar. Het is niet meteen mijn favoriete soort muziek maar ik moet toegeven dat het een vakman is en ik kan er eigenlijk niks verkeerds over zeggen. Prima band, uitstekend backing koortje, een vlotte présence op het podium en een stem om U tegen te zeggen. Als we met de fiets ergens naartoe trekken neem ik meestal niet de Canon mee maar het Sonytje past natuurlijk altijd in mijn zak, zo ook vandaag. Ik kon met dat ding toch enkele leuke opnames maken van dat optreden. Dit beeld vond ik speciaal. De mimiek van de achtergrondzangeressen, die zich helemaal inleefden in de nummers en de teksten, is onbetaalbaar.
Herentals fietst, loopt en feest. Gisteren hebben we het na-tour criterium aan ons laten voorbij gaan. Het weer leek ons echt te slecht. Vandaag was er "Herentals Loopt" en daar zijn we toch naartoe gereden, ook al omdat zoon Michael als trainer met zijn voetbalteam deelnam, kleinzoon Jef ook trouwens en de enkele druppels die we alsnog over ons heen kregen bij de start van het event konden de pret niet drukken. Het mag ook wel eens vermeld worden: ieder jaar wordt "Herentals Loopt" groter. Deelnemen is belangrijker dan presteren, er zijn wandelaars, gehandicapten, jongeren, senioren en uiteraard volbloed sportievelingen. Op hetzelfde circuit waar gisteren de renners koersten, waren er vandaag bij de 1200 deelnemers aan de start die twee uur lang rondjes liepen, de enen één enkel rondje, anderen de volle twee uur lang. Na rigoureuze strenge selectie heb ik toch nog een veertigtal prachtige beelden over gehouden en er daaruit eentje selecteren voor deze site was niet gemakkelijk. Uiteindelijk kon ik niet anders dan iets te kiezen van de voetballers van SKS samen met hun trainer.
De laatste dag van de solden... Het vrouwke wilde absoluut nog eens naar het shopping center in Olen. Ik ben maar mee gegaan want ik had ook nog een paar nieuwe schoenen nodig. Die schoenen waren rap gekocht en toen wilde ik op een terrasje gaan zitten terwijl het vrouwke haar gang ging. Bij vorige gelegenheden was dat terrasje steevast bij brasserie O en steevast bestelde ik dan een Duvel waarop me even steevast werd meegedeeld dat ze dat niet in het assortiment hadden, de ene keer vriendelijk, de andere keer redelijk bot. Begrijpe wie kan. Ondertussen heb ik ontdekt dat er tegenover in het nieuw geopende "Très Belge" (vroeger Lunchgarden) wél Duvel te verkrijgen is en daar heb ik me vandaag dan maar neergeplant. Vriendelijke bediening, gezellig en voor herhaling vatbaar. Ik zat redelijk alleen op het terras, wat wil je, iedereen is aan het shoppen op de laatste soldendag en het weer werkte ook niet echt mee. Rondkijkend zie je altijd wel iets wat het fotograferen waard is. Op een raam was een kaart van Belgie aangebracht met een vette stip en er bij geschreven "U bevindt zich hier". Leuk... en toen ik nog wat beter keek zag ik de woordspeling "Eet-tablissement"... snapt U hem? Kijk, dat soort kleinigheden vind ik amusant en dat gun ik graag een plaatsje in mijn foto-jaaralbum.
Ook vandaag werd het in de loop van de namiddag steeds maar beter weer. Onze dagelijkse fietstocht verliep dan ook onder een aangenaam zonnetje. De route die we uitgestippeld hadden bracht ons hoofdzakelijk langs kleine weggetjes door landbouwgebied en in dit seizoen staat de mais al erg hoog. Het is misschien het meest spectaculaire gewas om te fotograferen maar als heinnering en als tijdsdocument voor mijn jaaralbum koos ik toch voor dit beeld. Andere foto's verschijnen morgen wel op Facebook.
Toen wij jong waren waren er nog geen smartphones om de ganse dag voor je neus te houden. Wij speelden buiten, renden, fietsten, voetbalden en waren altijd bezig met van alles en nog wat. Ik herinner mij zomers dat wij een volwassen boomhut bouwden. Die herinneringen kwamen bij me op toen ik dit kunstwerk zag tijdens onze fietstocht vanavond. Ik durf te betwijfelen of dit door kinderen in hun vrije tijd gebouwd is maar een super de luxe boomhut is het alleszins geworden. Interessant genoeg om te fotograferen en als foto van de dag te figureren.
De toeristentoren is een houten constructie op het hoogste punt van Herentals. Als je er naar boven klimt krijg je een adembenemend uitzicht over de regio. We waren er al vaker, ook al omdat er onderin een gezellige horeca-zaak is natuurlijk. Tegenwoordig fietsen we er vaak voorbij maar de enkele honderden meters van het fietsroutenetwerk tot de toren zijn zanderig en eigenlijk alleen maar geschikt om te wandelen. Vandaag hebben we toch weer eens een poging gewaagd om wat dichterbij te komen. Ik had de drone meegenomen in de fietstas om wat beelden te schieten uit een niet alledaagse hoek, maar er was te veel wind... Ik heb dan maar van op de begane grond met de kleine Sony enkele alternatieve beelden gescoord. Dit is mijn keuze voor vandaag.
Ik was er al voorbij gefietst en ik meende iets leuks gezien te hebben uit een van mijn ooghoeken. Ik ben dan toch maar even terug gedraaid en inderdaad, daar hingen een aantal muziekinstrumenten tegen de houten buitenwand van een schuur. Ik moet bekennen dat ik een stuk op privé-terrein gestapt ben om dit zonder in de weg staande of hangende beeldvervuilers te kunnen fotograferen maar al bij al vind ik dit toch wel een interessant beeld. Een bedenking erbij is dat ik me bij de term muziekschuur toch net iets anders voorstelde...
Er was eens... Gedurende vele jaren was Café Sas 6 langs het Kempisch Kanaal een plek waar ik tijdens mijn fietstochten niet voorbij kon rijden zonder even aan te leggen en iets te consumeren. Als notoire Duveldrinker koos ik daar, raar maar waar, altijd voor een tripple trappist. Misschien heb ik toch wel enkele autistische trekjes... Sedert begin dit jaar liep het huurcontract ten einde en dat werd niet verlengd of vernieuwd. Café Sas 6 RIP, het pand is er nog wel maar het is dood. Telkens ik er nu langs kom bekruipt me een nostalgisch gevoel en wil ik toch nog even proeven van de sfeer van toen. Vandaag deed ik het ook weer door enkele foto's te maken en naar pittig zwart wit om te zetten. Dat ik uit de oogst precies die foto koos waarin te zien is dat er Westmalle trappist van het vat getapt werd is geen toeval natuurlijk.
We hebben weer een logee. Gustje, de woef van zoon Michael en gezinnetje is weer enkele dagen te gast in huize Pol en Josee. Fietsen is er dus even niet bij, dan gaan we maar wandelen. Ik vermoed trouwens dat Gustje het ons erg kwalijk zou nemen als we dat niet zouden doen. Vandaag heb ik ook de drone weer eens mee genomen. Als gepassioneerd hobbyfotograaf heb ik dat toestel tot nu toe eigenlijk hoofdzakelijk gebruikt om foto's te maken van uit een origineel standpunt. Maar je kan er ook mee filmen natuurlijk en daar ben ik sedert kort ook mee aan het experimenteren. Er zijn legio mogelijkheden en een van de leukere is "tracking", in verstaanbare taal uitgedrukt: het volgen van personen of bewegende voorwerpen. Als je op het touchscreen van de afstandsbediening iets of iemand -in dit geval mezelf-, aanduidt kan dat ding volgen zowel langs achter, frontaal achteruit vliegend of zijdelings. Vandaag kon ie niet erg hoog om onder het lover van de hoge bomen in de Smallebroeken te blijven en eenmaal alles ingesteld was kon ik de afstandsbediening gewoon loslaten, dat toestelletje volgt je perfect. Uiteraard heb ik tussendoor ook enkele foto's gemaakt en dan moest ik wel even de afstandsbediening ter hand nemen om op het knopje te drukken. Dit is zo'n fotomoment en dat is dan ook geschikt voor deze pagina, een filmpje (MP4) niet he...
Het moge duidelijk zijn, de zonnebloemen zijn het onderwerp in deze foto en niet de fietsers die in de foto zijn geslopen in de achtergrond. De scherpte ligt ook vooraan. Ik heb op deze plek trouwens een tijdje stil gestaan en meerdere foto's gemaakt, telkens met fietsers of een enkele keer een auto op de achtergrond, soms ook met de scherpstelling achterin en na de hele reeks bekeken te hebben nadat ze door de Raw convertor gepasseerd waren vond ik deze toch de leukste.
Van het weer werd je niet vrolijk vandaag maar in de late namiddag werd het alsnog droog en dat vond ik voldoende om er toch even op uit te trekken. Het is weliswaar een klein rondje geworden maar ik heb toch enkele beelden kunnen schieten onderweg. De kapel van Meren heb ik al wel enkele keren in beeld genomen en ondanks het feit dat het redelijk bewolkt was heb ik er even halt gehouden. Geen zon heeft ook zijn voordelen... dan zijn er ook geen vervelende schaduwen he. De foto was overwegend groen en dat kwam de sfeer niet ten goede vond ik. Daarom heb ik er een pittige zwart-wit omzetting op losgelaten en om het plaatje af te maken heb ik er een antiek kader aan toegevoegd. De oorspronkelijke kapel dateert immers al van de 15de eeuw wordt er gezegd.
Het plan om tussen huize Pol en Josee en de Kasterleesteenweg een zomer lang weer van een mooie wilde bloemen weelde te kunnen genieten is dit jaar een totaal fiasco geworden. Hebben we te laat gezaaid? Hebben we niet goed gezaaid? Hebben we de grond niet goed genoeg bewerkt? Hebben de vogels zich volgevreten en niks over gelaten? Waren de weersomstandigheden echt zo slecht? Heb ik niet de vereiste groene vingers? Evenzovele onbeantwoorde vragen... Toch zijn er enkele dappere bloemekes die schuchter te voorschijn gekomen zijn en hoewel het er hoop en al een tiental zijn heb ik er toch een fotoshoot aan besteed. Met de telelens op de Canon kon ik o.a. dit plaatje scoren. De tele zorgt sowieso voor een mooie onscherpte bij alles wat niet in focus is en omdat er vandaag erg veel wind was moest ik wel een erg korte sluitertijd kiezen. Voor de aardigheid voeg ik er de exif gegevens nog eens bij. ISO 1250 - F 8 - 1/2500 bij 420 mm.
Dan ben je voor één keer eens een beetje vroeger uit de veren, het is nationale feestdag, er is geen krant, geen sudokus op te lossen om langzaam echt wakker te worden en dan zie je op de buienradar dat het rond de middag kletsnat zal worden. Als het dan toch een helemaal alternatieve dag dreigt te worden ga je daar maar in mee. We zijn dus nog voor 10 uur aan een fietstocht begonnen. Noem het maar gerust een eenmalige, bizarre ervaring. Ergens tussen Corsendonk en Kasterlee - het weggetje heet Straaleind -, toen het weer nog OK was zag ik deze berken in tegenlicht opdagen. We zijn er voorbij gefietst en dan gestopt om ze in volle glorie, zonbeschenen in een strakke compositie te plaatsen. Toen we iets na twaalf thuis kwamen waren we net op tijd om de eerste drache nationale te snel af te zijn.
Gisteren hadden we andere verplichtingen maar één dag na de officiele opening zijn we alsnog naar Aarschot gereden om de vernissage in de gloednieuwe kunstgallerie te gaan meemaken. Schoonbroer Dreeke heeft een prachtige fotoreeks geschoten over het werk van Gaudi en de expositie van zijn interpretaties en zijn typische bewerkingen loopt nog tot eind augustus. Als verrassend extraatje waren er ook enkele miniatuur 3-D prints van enkele werken en ik vond het leuk om zo'n kleinood voor een gerelateerde foto te plaatsen en er een duo-opname van te maken. De focus ligt op de 3-D print he.
Verjaardagsfeestje. Jacky, een van onze erg goede vrienden werd 75 en dat moest gevierd worden. Hij heeft een redelijk grote kennissenkring blijkbaar en om al dat volk te ontvangen had hij er voor gekozen het festijn te organiseren op de locatie waar zijn paarden gestald staan. Enkele tenten en wat andere voorzieningen zorgden er voor dat we, ondanks het vandaag net iets minder goede weer toch droog bleven en vooral dat het een geslaagd feest werd. Toen zijn dochter de feesteling toesprak kwamen bij sommigen de emoties helemaal los. Als amateurfotograaf vond ik het nodig om dat moment vast te leggen.
Ik ben er ondertussen te oud voor geworden maar waterskiën is iets wat ik vroeger graag, vaak en goed kon. Zoonlief heeft de goesting geërfd en die heeft het ondertussen ook doorgegeven aan zijn eigen kroost. Net zoals bij ons vroeger gaan hun vacanties steevast naar het Gardameer en op mooie dagen zoals vandaag lokt het Albertkanaal. We kregen een telefoontje of ik zin had om nog eens mee te varen. Ze weten wel dat ik dan mijn fototoestel meeneem en voor een lading actiefoto's insta. Kleindochter Julie is er ook weer aan begonnen na haar knie operatie en als eerste poging dit jaar deed ze het weer eens op twee skis. Mono is veel leuker maar even de routine terug vinden moet je niet forceren. Na haar beurt kon ik haar te pakken krijgen net op het moment dat ze de koord loste en zich in het water liet zakken.
